یک هفته عزای عمومی اعلام کنید!

دیروز عصر در بعضی کانال های خبری مازندران مطلبی منتشر شد که بهت هر خواننده ای را بر می انگیخت. در این خبر ادعا شده بود کسانی به منظور درآمدزایی و تأمین منافع شخصی خود، در پیچ های خطرناک جاده چالوس، گازوئیل می ریزند تا رانندگان در این مسیر دچار سانحه شوند! در ادامه این خبر آمده بود که موضوع برای تشخیص میزان دخالت احتمالی صنوف مرتبط با تصادفات جاده ای در دست بررسی است.

امیدوارم این خبر دروغ باشد و تکذیب شود که البته هنوز این اتفاق نیفتاده است.

بهتر بود بر فرض صحت این مدعا، پیش از انتشار و ایجاد حساسیت عمومی، مقصرین این واقعه توسط نهادهای امنیتی مورد شناسایی قرار می گرفتند. انتشار این خبر علاوه بر ایجاد نگرانی در جامعه، باعث می شود عاملین این اقدام خباثت آلود برای مدتی جانب احتیاط را رعایت کرده و دست از کار ننگین خود بردارند؛ اما این احتمال که چنین جنایتی را در فرصت دیگر و یا در نقطه امن دیگر به اجرا در بیاورند دور از دسترس نیست.

بر فرض صحت این خبر، جا دارد در سراسر کشور، یک هفته عزای عمومی اعلام شود. مرگ شرف و انسانیت، دردآورترین مصیبت جامعه بشری است.

زائرین اباعبدالله را عذاب ندهید!

باز هم مثل هر سال، از مرز مهران خبر می رسد که ازدحام جمعیت باعث ترافیک شدید و بسته شدن بسیاری از معابر و خیابان ها شده است. صف های طولانی زائران برای نشان دادن گذرنامه و ویزا، حدود ده ساعت معطلی را برایشان رقم می زند. پارکینگ ها دیگر گنجایش ندارند. سرویس های بهداشتی همچنان کمیاب و دردسر آفرین است و .... زائرین آقا تا پایشان به خاک عراق نرسیده، در عذاب هستند!

این خبر هر سال در حال تکرار است. یک نفر بگوید دولت در قبال مردم و خدمت رسانی به زوّار چه مسئولیتی دارد؟ چرا دولت خودش را برای خدمات رسانی به این حجم از جمعیت آماده نگاه نمی دارد؟ به رغم افزایش قابل توجه درآمد دولت از صدور مجوز خروج و بیمه و ... چرا به همان نسبت شاهد افزایش خدمات به زوّار نیستیم؟ آیا دولت جمهوری اسلامی هنوز به این نتیجه نرسیده که سفر اربعین یکی از تأثیرگذارترین تحرّکات فرهنگی است که بنیه اعتقادی جامعه را بیش از پیش مستحکم ساخته و در نتیجه، امنیت و پایداری نظام اسلامی را تقویت می بخشد؟

دولت منسوب به حاکمیت دینی در مقابل دین مردم، چقدر احساس مسئولیت می کند؟ 

لعنت بر خود فریبی!

فرض کنید برجام، یک امر خوب و مبارک؛ آخر این چه مدل قراردادی است که با تغییر یک رئیس جمهور، به نقطه ای متزلزل رسیده و استمرارش مورد تردید قرار می گیرد؟

تمام سازمان های بین المللی گزارش داده اند که جمهوری اسلامی ایران به همه تعهداتش در قالب برجام، عمل کرده است. هنوز هیچ سازمان بین المللی از میزان پایبندی آمریکا و غرب به تعهدات برجام گزارشی منتشر نکرده است.

حالا آن هایی که مدافع سینه چاک برجام بوده و جامعه را به بزک نمیر بهار میاد غرب، امیدوار می سازند در قبال بی اعتنایی رئیس جمهوری جدید ایالات متحده درباره تعهدات برجامی آمریکا چه توجیهی دارند؟

میلیاردها تومان از سرمایه عمومی برای جلب رضایت غرب پلمپ یا بتن ریزی شد؛ اما لااقل قراردادی منعقد نشد که در قبال تغییر مدیریت سیاسی یک کشور، آسیب ناپذیر باشد.

ترامپ می گوید به برجام عمل نمی کند. این تصمیم او معنایی جز لغو یک جانبه برجام ندارد؛ برجامی که تا کنون البته اقدامی از سوی غرب را به دنبال نداشته است. 

به راستی برای فهماندن ماهیت خبیث و عهدشکنانه سردمداران غرب و مدعیان دروغین حقوق بشر، چه میزان دیگر باید هزینه هایی را بر گرده ملت تحمیل نمود؟

در هر شهر یک سرپناه بسازید

هر یک از شعارهای نخستین و بنیادین انقلاب اسلامی را به ضرب تحریف و جعل تاریخ بتوان عوض کرد، شعار حمایت از محرومان و پابرهنگان را نمی شود دست زد!

کمترین هدف انقلاب اسلامی، حمایت از این قشر فراموش شده بود. در این راستا البته گام های بلند و استواری برداشته شده که قابل کتمان نیست؛ اما هنوز هم معدود جلوه هایی از رنج عذاب آور لایه هایی از اجتماع، دل هر مسلمان را به درد می آورد.

امروز صبح تصویری از مردی فقیر در شبکه های مجازی منتشر شد که نشان می داد به دلیل فقدان سرپناه، شب سرد پاییزی را در محوطه سرپوشیده ایستگاه خودپرداز بانک ملی بابل سپری کرده است.

از این نمونه ها در همه شهرهای کشور به چشم می خورد. البته در بعضی شهرهای بزرگ، گرم خانه هایی تأسیس شده تا شب ها به خصوص در فصل زمستان سرپناه گرمی برای کارتن خواب ها باشد.

کاش این اتفاق مبارک در همه شهرها صورت می گرفت. سرپناه گرم که فراهم شود، مردم خودشان غذای گرم این شهروندان محروم را نیز تهیه خواهند کرد.

ترامپ هم هیچ غلطی نمی تواند بکند

آن موقع که بوش پسر می خواست به قدرت برسد خیلی ها این جا توی ایران جار زدند که اگر این بابا بیاید چنین و چنان می شود و حمله نظامی به ایران قطعی است و ....

عزیزی می گفت بگذارید همین آقای تند رو بیاید ببینیم بالاخره می خواهد چه کار کند؟ چه در چنته دارد و چند مرده حلاج است؟

تا کی قرار است با سیاست چماق و هویچ رو به رو باشیم؟ تا کی قرار است عده ای اهل تزویر با دکور و تزیین وجه به ظاهر نیک آمریکا را در بوق کنند و دست چدنی این دشمن خونخوار بشریت را زیر آن پنهان نگاه دارند؟

بوش پسر آمد و رفت و هیچ غلطی هم نتوانست بکند. 

حالا این ماجرا در باره ترامپ تکرار شده است. باز هم آن هایی که دل در گرو رابطه با ایالات متحده داشته و حیات سیاسی خود را به زد و بند با دموکرات های کاخ سفید گره زده اند همه جا نشسته اند و می گویند با آمدن ترامپ، اوضاع ما هم چنین و چنان می شود و ...

حقیقت رابطه ایران و آمریکا همان رابطه گرگ و میش است و به رغم تغییر در تاکتیک ها شاهد دگرگونی ماهوی در این زمینه نخواهیم بود.

الان ما با ترامپی طرف هستیم که چهره واقعی حاکمیت پلید آمریکا را نمایان می سازد. برای مجاهدان جبهه ضد امپریالیسم، تفاوتی بین او و سایر رئیس جمهورهای آمریکا وجود ندارد. این وسط کسانی عزا می گیرند که آینده سیاسی شان قرار بود با لبخند صوری حاکمان مستبد کاخ سیاه رقم بخورد؛ وگرنه از نظر ما ترامپ هم مثل اسلاف خود هیچ غلطی نمی تواند بکند . برای ما شعار مرگ بر آمریکا، یک راهبرد تغییر ناپذیر است.

نماینده مردم بابل، بیانیه نویس خود را عوض کند!

جناب آقای نجفی نماینده محترم شهرستان بابل در مجلس شورای اسلامی را تا کنون باید شخصیتی سالم و بی حاشیه دانست.

بیانیه اخیر ایشان به مناسبت سالروز حماسه سیزده آبان، حاوی نکته مبهم و ظریفی! بود که اشاره به آن را خالی از لطف نمی دانم.

در متن منتشر شده این بیانیه، ایشان ضمن تبریک این روز، بدون هیچ اشاره ای به خروش دانشجویان پیرو خط امام در تسخیر لانه جاسوسی آمریکا و توصیف بنیان گذار نظام اسلامی از این حرکت تاریخی با عنوان انقلاب دوم، صرفاً از این مناسبت با عناوینی چون: نفی استکبار و ظلم ستیزی یاد می کند:

" سیزده آبان با شکوه دیگری گذشت و بار دیگر خلق و خوی نفی استکبار وظلم ستیزی مردم ایران جلوه گر شد."

در ادامه این بیانیه اما باز هم بی هیچ اشاره ای به نام گذاری اصلی یوم الله سیزده آبان به عنوان روز مبارزه با "استکبار جهانی" مفهوم استکبار در مصادیق داخلی آن خلاصه گردید:

" یادمان باشد استکبار ستیزی اصل فراموش نشدنی نظام ماست که در هر عصری مصادیق و روشی جدید پیدا می کند.‌ امروز باید لانه هایی را تسخیر کرد که وجدان انسانی و حس مسئولیت و اعتماد مردم ما را نشانه رفته اند و امید به آینده را در وجودشان کم فروغ  می کنند. لانه فساد، لانه دروغ، لانه اعتیاد، لانه اختلاس و رانت خواری اکنون منتظر تدبیری هستند تا از دیوارهایشان بالارویم، ریشه شان را بخشکانیم تا حس انسانی در ما نمیرد، تا استوارتر از گذشته استکبار ستیز باشیم. "

جناب آقای نجفی به عنوان یک چهره فرهیخته و آگاه به خوبی می داند که استکبارستیزی هم در حیطه داخلی و هم در عرصه جهانی، یکی از اساسی ترین اصول نظام مقدس اسلامی است. انقلاب جهانی مردم ایران هم از سوی امپریالیسم مستکبر مورد هجمه قرار دارد و هم از سوی اژدهای هفت سر فساد و تبعیض. بی شک یاوران جبهه انقلاب در هر دو عرصه باید به دفاع از آرمان های امام و شهدا بپردازند.

عدم اشاره به دشمنی دیرینه ایالات متحده و هم پیمانان خون آشام او با ملت ایران و انحصار معنای استکبار ستیزی در جلوه های درونی، آن هم درست در روزی که به اسم مبارزه با استکبار جهانی نامگذاری شده است را باید مانند نقل ناقص یک خبر دانست که اگر چه خلاف حقیقت نیست، اما شنونده و خواننده را از درک صحیح و جامع حقایق، محروم نگاه می دارد.

به گمان این قلم، متن بیانیه، دست نوشت شخصیت موجّهی چون آقای نجفی نبوده و احتمال آن هست که با درایت برخی اطرافیان به رشته تحریر در آمده باشد.

آقای نجفی عزیز ما نیک می داند که گرداب حاشیه ها، توان کار و فعالیت را از هر مدیری سلب خواهد کرد. تعمّد احتمالی و ماجراجویانه به منظور تحریک و ایجاد حساسیّت در مدافعان گفتمان انقلاب اسلامی ممکن است آغاز روند یک تقابل غیر ضروری به شمار آمده و نتیجه ای جز فرصت سوزی به همراه نداشته باشد. امید است با حفظ وحدت گفتمانی مجموعه نیروهای خدوم و دلسوز انقلاب اسلامی در همه جناح ها، تحقق آرمان تمدن جهانی اسلام ناب را در گستره عالم، شاهد باشیم.

مشتاقی، یادگار خانطومان

1-      یک فرقی حسین مشتاقی دارد با بقیه شهدای مدافع حرم. اسم هر یک از شهدای مدافع حرم را پیش همرزمانشان بیاورید، بارقه اندوه را می توانید در عمق نگاهشان ببینید؛ اما تا بگویید حسین مشتاقی، اولین واکنش همرزمانش، لبخند است!

جمعی که دور حسین شکل می گرفت، یک پارچه شادی و خنده بود. سر به سر همه می گذاشت و با شیطنت هایش فضا را عوض می کرد. گاهی می دیدی دارد به سرعت می دود، لحظه ای بعد چشمت به جماعتی می افتاد که با همه توان تلاش داشتند به او رسیده و یقه اش را بگیرند که مثلاً چرا خرج توپ را یواشکی داخل منقلی ریخته که بچه ها برای گرم کردن خودشان روشن کرده بودند!!

2-      مأموریت اولش نبود؛ اما این بار دلم شور می زد. گفتم: حسین، دیگر بس است. گفت: "می دانی سوریه چه خبر است؟ می دانی با زن و بچه های شیعه چه می کنند؟ می دانی اگر آن جا جلویشان نایستیم دیر یا زود در شهر خودمان باید با آنها بجنگیم؟ ... من پشت رهبرم را خالی نمی کنم.

از زیر قرآن که ردش کردم، دلم خالی شد. پدرش هم همین حال را داشت. گفت: این بار آخری است که حسین را می بینی.

بزرگ نمایی خوب، بزرگ نمایی بد!

همین الان روحانی دارد در مجلس سخنرانی می کند و می گوید: حالا اگر در گوشه ای از دولت، فسادی دیده شد باید آن را اصلاح کرد نه این که رسانه ها آن را بزرگ نمایی کنند. بعضی ها با بزرگ نمایی مفاسد دنبال عادی سازی آن هستند.

یک نفر نیست به جناب ایشان بگوید که قبح شکنی از گناه فقط در صورت پرداختن به مفاسد این دولت به وجود می آید؟ آیا بزرگ نمایی شما و باندهای مخوف رسانه ای تان از مفاسد رخ داده در دولت قبل، نمی تواند چنین ثمره ای را به دنبال داشته باشد؟

اصلاً نکند یاران شما با بزرگ نمایی مفاسد گذشته در صدد عادی سازی ارتکاب جرم در جامعه بودند تا خودشان امروز راحت تر بتوانند چند برابر مفاسد دولت های قبل را مرتکب شوند؟!

کابلی، یادگار خانطومان

1-      در یادمان شهدای اروندکنار، یکی به او گفت: دونفر را شناسایی کردیم که پول های داخل ضریح را شبانه می دزدند!

حاج رحیم اصرار کرد کاری به کارشان نداشته باشیم. شب، درست وقتی که آن دو از سرقت پول ها برگشتند، رفت کنارشان نشست. بی آن که به روی خودش بیاورد، با همان زبان شیرین و تأثیرگذارش شروع کرد به گفتن خاطراتی که از شهدا داشت.

از عنایات شهدا و بزرگواریشان تعریف کرد. صحبت هایش که به اتمام رسید، خواست خداحافظی کند که هر دو با چشمانی اشکبار، پول های سرقت شده را دودوستی تقدیم کردند!

 

2-      یک توصیه محرمانه داشت: شهادت را در نمازشب از خدا بخواهید. انگار از شهادتش مطمئن بود؛ گاهی می گفت: دوست ندارم بعد از شهادت، جسم من حتی یک وجب از خاک را اشغال کند.

برای این که با اعزامش به سوریه موافقت شود، از یکی از اقوام ساداتش خواست تا به حضرت زهرا سلام الله علیها توسل کند. خودش هم رفت مشهد پابوس آقا.

بعد از شهادت، خانمش چند روزی بی تابی می کرد و از این که پیکر حاج رحیم بازنگشت ناراحت بود؛ اما خوابی دید که دیگر آرام شد. حاجی به او گفته بود: برای چه این قدر بی تابی می کنی؟ از وقتی که پیکر من و سایر شهدا روی زمین افتاد میهمان بی بی، حضرت زهرا سلام الله علیها هستیم.

قنبری، یادگار خانطومان

1-      می خواست بوسنی و هرزگوین هم برود، من نگذاشتم. همه اش می گفت: خدا نکند که مرگ در بستر نصیبم شود که اگر بشود تقصیر توست! فقط من می دانستم داروهایی که برای درمان عوارض شیمایی اش استفاده می کرد، چه بر سر استخوان هایش آورده است.

اربعین، نجف تا کربلا را عصا زد و راه رفت. یک ماه هم ماند تا راهی برای حضور در جبهه مقاومت پیدا کند؛ اما نتوانست. وقتی برگشت، گفت: از همه ائمه خواستم کاری کنند بتوانم بروم سوریه و با داعش بجنگم. دیگر مانع من نشو.

2-      پایش جراحتی از دوران جنگ به یادگار داشت. نمی توانست راحت راه برود. با این حال، چون احتمال شنود بیسیم وجود داشت، گاهی از محل دیده بانی تا مقر که بیش از پانصد متر راه بود را با پای پیاده طی می کرد و گرای دقیق دشمن را اطلاع می داد. استاد دیده بانی بود و دقت خاصی در کارش داشت. گلوله می زد، می گفت: یا خدا. دیده بانی می کرد می گفت: برای خداست. راه هم می رفت می گفت: در راه خدا ... فکر و ذکرش رضایت خدا بود. حجم آتشی را که هدایت می کرد، روزگار تکفیری ها را سیاه کرده بود.

باور کنید ما متمدن هستیم!

اربعین داره از راه میرسه.

ما قیمت بلیت اتوبوس و هواپیما و هزینه گذرنامه و خدمات رو واسه زائرین کربلا بردیم بالا.

ما عرب ها رو مسخره می کنیم و اونها رو فاقد تمدن و فرهنگ می دونیم. رفتار متفاوت بعضی از ایرانی ها و عراقی در مواجهه با پدیده بزرگ اربعین به خوبی گویای تفاوت سطح فرهنگ و تمدن حضرات مدعی هست.

چرا اصلاح طلبان هر چهره مذهبی را یک اصولگرا می دانند؟!

این روزها در فضای مجازی حملات شدیدی بر ضد سعید طوسی از قاریان ممتاز کشور شکل گرفته است. سعید طوسی این اتهامات را که نخستین بار توسط صدای آمریکا مطرح شد تکذیب کرده است. 

طبیعی است سعید طوسی هم مثل هر شهروند دیگری در مقابل قانون با همگان برابر است و اگر واقعاً شکایتی در مجامع قضایی بر ضد او طرح شده باید مورد رسیدگی قرار بگیرد.

اما یک نکته:

سعید طوسی هیچ گاه در هیچ محفل یا مصاحبه ای موضع گیری سیاسی نداشته و معلوم نیست از نظر اندیشه سیاسی به کدام جناح نزدیک تر است.

این روزها اما تنها اصلاح طلبان هستند که با خوشحالی زایدالوصفی به طور مستمر در حال پخش این شایعات در فضای مجازی هستند.

سخن اصلی این جاست که حمله به سعید طوسی لزوماً به معنای حمله به طیف اصولگرایان نیست. با این حال چرا اصلاح طلبان به این نتیجه رسیده اند که تخریب وجهه یک چهره مذهبی باید در دستور کارشان قرار بگیرد؟!

امیدوارم طیف متدین اصلاح طلب به این رفتار هم جناحی های خود فکر کرده و لااقل به خودشان پاسخ گو باشند که تخریب جایگاه منسوبین به جریان های مذهبی چرا باعث خوشحالی اغلب اصلاح طلبان شده است؟ به بیان دیگر چرا اصلاح طلبان به این نتیجه رسیده اند که صرف تقیّد یک نفر به امور مذهبی، دلیلی کافی است که اثبات می کند آن فرد به یقین اصلاح طلب نیست؟!!

اسدی، یادگار خانطومان

1-      از همان کودکی، موی سرش را هم مدل خیرالله شانه می زد. می گفت: دوست دارم مثل برادرم شهید شوم.

یک بار هم خواب دید که دارد از آسمان به پیکر قطعه قطعه شده اش نگاه می کند.

روزهای آخر می گفت: هر جا می روم انگار خیرالله را هم می بینم. دیگر وقت رفتن شده ...

2-      ایستاده بودم دم هیئت و سوار شدن بچه ها را تماشا می کردم. سه روز مانده بود به شهادت آقا و رفقای هیئتی داشتند می رفتند برای مشهد. یکی آرام زد روی شانه من و گفت: از چیزی ناراحتی؟ با اصرارش جواب دادم. وقتی فهمید به خاطر مشکل مالی نمی توانم زیارت بروم، رفت و چند دقیقه بعد برگشت. پولی که توی جیبم گذاشت برای سفر کفایت می کرد. قبول نکردم. برای من امکان ادای قرض وجود نداشت. لبخندی زد: به فکر پس دادنش نباش. پا بوس آقا که رفتی سلام مرا هم برسان. آن موقع همدیگر را نمی شناختیم. امروز اما سید جواد اسدی را به خوبی می شناسم.

دسته گلی که امروز توی قم تشییع شد

جریان این دسته گل رو میدونین چیه؟ امروز همراه پنج شهید مدافع حرم، توی قم تشییع شد. سید حشمت حسین از دلاورای زینبیون پاکستان، وقتی پاش به سوریه رسید، گفت من دیگه خط مقدمو رها نمی کنم. هیچ وقت حتی برای مرخصی هم به عقب نیومد. سید حشمت همیشه توی خط موند و ازش جدا نشد؛ چه موقع حیات ظاهریش، چه وقتی که شهید شد. امروز به یاد پیکر مفقودش این دسته گلو همراه سایر شهدا تو قم تشییع کردن.

نمره بیست به بزرگترین کار فرهنگی شهرداری بابل!

رفع مشکل آب گرفتگی خیابان ایثار در محدوده محله قدیمی چهارشمع (شنبه) پیش در روزهای اخیر یکی از اخبار خوب و البته مستمر شبکه های تلگرامی مرتبط با شهرستان بابل بوده است.

اگر چه افراط در بازتاب مکرر این خبر و تهیه تصاویر پی در پی از حالت های مختلف فعالیت جناب آقای شهردار، صدای منتقدین را درآورد و باعث شد این رفتار را در روزهای پرتردد منتهی به تاسوعا و عاشورای حسینی، نوعی حرکت تبلیغی صرف معنا نمایند؛ اما واقعیت آن است که بنا بر آموزه های اخلاقی دین، هیچ کس مجاز به تحلیل و قضاوت در خصوص نیّت مومنین نبوده و ظنّ بد، گاه می تواند بسترساز وقوع گناه باشد.

آن چه برای هر شهروندی می تواند مهم و امید بخش محسوب شود، رفع یکی از مشکلات دیرینه شهر توسط مدیریت شهرداری و ارائه نیکوی خدمتی موثر به مردم است که در این خصوص، این قلم نیز قدردانی از همّت جهادی برگرفته از فرهنگ غنی مکتب عاشورا را با آرزوی تداوم آن، بر خود فرضی مسلّم می داند.

در جامعه اسلامی، هر خدمتی که توسط مسئولان امر در راستای وظایف ذاتی شان در حق مردم صورت می گیرد، علاوه بر ادای تکلیف و دین و ذخیره اجر اخروی، باعث تقویت باور عمومی نسبت به صلاحیت نظام دینی می گردد. از این منظر، همه نهادهای اجرایی، اعم از مجموعه های خدماتی یا اقتصادی و سیاسی و ... در گستره حاکمیت دینی، به خودی خود، نهادی فرهنگی محسوب می شوند. نظام اسلامی در همه شئون خود یک نظام مبتنی بر فرهنگ است و هر نوع رفتار مدیران منتسب به نظام، خوب یا بد، در تعیین جایگاه مردمی نظام و میزان مقبولیت آن نقشی اساسی دارد.

از این رو راقم این سطور، ضمن قدردانی نسبت به همه فعالیت های زیرمجموعه های وابسته به شهرداری بابل در دهه محرم، معتقد است ارائه خدماتی مشابه آن چه که در راستای وظیفه ذاتی شهرداری در رفع مشکل کهنه ساکنین محله مذکور صورت گرفت، با توجه به ایجاد خوش بینی در مردم و تقویت نشاط عمومی از وقوع خدمتی بایسته، بزرگترین و بهترین کار فرهنگی شهرداری بابل در این ایام محسوب می شود.

بدیهی است تقسیم وظایف بین نهادها و سازمان ها مستلزم عدم دخالت در امور یک دیگر و پرهیز از موازی کاری است. بر این اساس انتظار می رود واحدهای فرهنگی وابسته به هر مجموعه، ارتقای سطح فرهنگی و اصلاح نگرش های اجتماعی مرتبط با مجموعه ذی ربط را در اولویت نخست وظایف خویش قلمداد نمایند.

برائت نامه

بر شیخ سازشکار لعنت!

 

 

لعنت بر تو، لعنت به تو که دین خدا را ملعبه دستت قرار دادی و حقیقت را فدای مصلحت سنجی های منفعت طلبانه ات ساختی. لعنت خدا بر تو که علم دین و فقه نبوی را برای زر و زیور دنیا ذبح کردی.

لعنت بر آخوند درباری، لعنت به ملای باج خور، لعنت به شیخ هرزه و سازشکار؛ لعنت به آیت اللهی که نخست فتوا می دهد و بعد دنبال حجت شرعی اش می گردد.

 

 

لعنت به تو عالم ظالم و مجتهد دنیا زده عافیت طلبی که یک خط فتوایت، رأس منوّر قرآن ناطق را به بالای نیزه فرستاد. لعنت به تو که تهجّدت حاصلی جز عطش طفلان حرم رسول الله به دنبال نداشت. خدا نیامرزد تو را.

 

 

لعنت بر تو شیخ مجتهد قاضی القضات اموی که امروز روزی در چهارم محرم الحرام شصت و یک هجری، تمام علم و فقاهت بدلی ات را در یک جمله خلاصه کردی و امام حق را به شهادت رساندی: حسین پسر علی، به دلیل خروج بر حاکم اسلامی، مرتد و واجب القتل است! و مغرورانه دندانت را خلال کردی و باد گلویی بیرون انداختی و گفتی: این یعنی عدالت!

 

 

لا حول و لا قوه الا بالله. لعنت بر شریح قاضی که ضربآهنگ سکه های اموی، حکمی را بر قلم فتوایش جاری ساخت که تجسم طریقت رستگاری را به زیر سمّ ستوران شرک و قدرت و شهوت فرستاد. چنین شد که گفتند: به نام دین سر دین را بریدند.

 

 

 

اما .. . شریح به ما فهماند که تا "اراده" ای برای طاعت نباشد علم دین، ضمانتی برای نجات بشر نیست.

 

 

آموزگار اعتدال، مُرد!

چهارشنبه، هفتم مهرماه 1395، شبکه بی بی سی خبر مرگ جمشید آموزگار، نخست وزیر ایران در زمان شاه را در سن 93 سالگی اعلام کرد.

جمشید آموزگار رئیس حزب رستاخیز ایران و نخست وزیر سرسپرده شاه خائن، در سال 56 در حالی به کرسی نخست وزیری رسید که تلاش داشت با ژست آزادی خواهانه، حرکتی معتدل را در دستگاه حاکمیت به نمایش بگذارد.

او در ظاهر به بعضی نشریات و گروه های منتقد رژیم اجازه فعالیت داد تا به اصطلاح ثابت کند که تحمل بالایی در مواجهه با مخالفین دارد. این ادعا البته فقط یک ظاهرنمایی منافقانه بود. آموزگار گمان می کرد با عوام فریبی و طرح شعارهای پوچ خواهد توانست در نهان بی آن که آب از آب تکان بخورد، مخالفین اصلی و تأثیرگذار رژیم را از صحنه خارج سازد.

اقدام نابخردانه رژیم شاه در به شهادت رساندن سید مصطفی خمینی در راستای سیاست مکارانه آموزگار در همان زمان صورت پذیرفت.

این قتل اما نه تنها کمر امام را نشکست و این دشمن شماره یک شاه خبیث را از پای نینداخت بلکه یک بار دیگر باعث انسجام حامیان امام در برگزاری مراسم ترحیم شهادت فرزند ایشان گردید.

دومین اقدام اشتباه سیاستگذاران دولت آموزگار، انتشار مقاله توهین آمیز نسبت به حضرت امام در 17 دی 56 بود که به قیام خونین 19 دی و بیداری جامعه اسلامی منجر شد. آموزگار گمان می کرد که با سیاست نفاق و تعارض در گفتار و رفتار خواهد توانست به ظاهر منتقدان را جذب دستگاه و یا لااقل ساکت نموده و در باطن دمار از روزگارشان در بیاورد.

کشتار مردم قم در 19 دی و برگزاری چهلم های پیاپی در شهرهای بزرگی چون تبریز و کرمان و یزد و ورامین و مشهد و ... شعله های انقلاب را به بدنه مردم تسری داد و به پیروزی انقلاب اسلامی منجر شد و ثابت کرد که تقدیر خدا، تدبیر مدعیان را به خاک خواهد افکند.

عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد؛ فالله خیرالماکرین.

از مینو خالقی تا محمد حسین منصف

یک- مینو خالقی نماینده چندم مردم اصفهان، بعد از اعلام نتایج قطعی آرا، توسط شورای نگهبان رد صلاحیت شد.

"بعضی" ها گفتند: این حکم شورای نگهبان، خاستگاه حقوقی نداشته و بی اعتنایی به نظر مردم است.

شورای نگهبان توضیح داد که احراز صلاحیت بدوی این نماینده بر عهده ما بود و نظر جدید شورا در واقع اصلاح نظر و تأیید قبلی است. به عبارت دیگر مشروعیت حضور این نماینده در مجلس، منوط به تأیید اعضای شورای نگهبان بود که اکنون کاشف به عمل آمده که تأیید مشروعیت اولیه وی، از مبنای صحیح برخوردار نبوده است.

دو- چند روزی است که عضویت محمد حسین منصف نماینده آزاده و عدالتخواه مردم بابل در شورای شهر از سوی نهادهای دولتی به حالت تعلیق درآمده است. نهادی که حکم تعلیق این نماینده را صادر کرد و به عبارت دیگر در آرا و نظر مردم تصرّف نمود، ابداً همان نهاد یا مرکزی نیست که صلاحیت اولیه این عضو شورا را تأیید کرده است.

آن "بعضی" ها الان صدایشان در نمی آید. وقتی یک شهروند منتقد دولت – به هر دلیل - از حقی محروم شود دیگر نه آرای مردم شأنیتی دارد و نه تصرف در نظر ملت نیازمند خاستگاهی مشروع است!

این تصویری واقعی از مدعیان اعتدال یا اصلاح طلبی است که وقتی نتیجه انتخابات به مذاقشان خوش نیاید، محکم به زیر میز کوبیده و برگزار کنندگان انتخابات را متهم به تقلب می کنند؛ اما اگر نتیجه دلخواهشان به دست آمد یادشان می رود این بار هم انتخابات توسط همان برگزارکنندگانی اجرا گردیده که تا کنون مورد اتهام حضرات مدعی قرار داشتند.

از مسجد تا دانشگاه

سرور ارجمندم حجت الاسلام والمسلمین مویدی امام جماعت محترم مسجد کاظمبیک بابل و تولیت موسسه علمی فرهنگی اشراق، که حق بزرگ استادی ایشان بر گرده این قلم، کتمان ناشندنی است، قصد دارد در ابتکاری جالب، همایشی را برای تقدیر از جوانان موفق مسجدی برگزار کند. سطور زیر را به عنوان متن دعوتنامه این مراسم تاریخ ساز آماده کرده ام:

از مسجد تا دانشگاه

درخشش علمی جوان مسجدی، یک اتفاق نیست.

مسجد، آمادگاه علم و ایمان است. پهنه سجده گاه توحید، مصدر بلوغ مفهوم انسانیت است؛ انسانی که در سیاق " نفخت فیه من روحی "، راه خدا گونه بودن را با "تک بعدی" ماندن ساحت مخلوق در تضاد می بیند. خدا جامع جمیع صفات است و بنده حقیقی او نیز به قدر بضاعت خود، پای جز در طریقت وصال وجه الله نمی گذارد. چنین است که پرورش یافتگان مکتب محراب و نخبگان جوان و نوجوان مسجدی، به حق نشان دادند که: بی دینی، افیون ملت هاست!

مصادف با غدیر امام "سلونی قبل ان تفقدونی"،  مقام دانش و معرفت را در گستره عرصه بندگی، ارج می نهیم.

در تجلیل از مفاخر علمی و آموزشی برخاسته از سنگر مسجد و تکریم جوانان و نوجوانان نخبه ای که نور تمدن نوین اسلامی را بر یلدای تاریک جهان می گسترانند، همایش قدردانی از دانش آموختگان و دانش آموزان مسجدی را برگزار می کنیم. 

آیا "روز ملی بابل" حاشیه ساز خواهد شد؟!

مدتی است که توسط بعضی از چهره های سیاسی شهر بابل، تلاش هایی بی صدا! و پنهان برای نامگذاری روزی به عنوان روز ملی بابل آغاز شده است. این اقدام که در صورت رعایت برخی ظرافت ها چه بسا بتواند در تثبیت و معرفی موقعیت فرهنگی و تاریخی دیار مومنان نقش موثری داشته باشد به دلیل بی اطلاعی و عدم اجماع بین بزرگان شهر و اصرار یکی از جریان های سیاسی بر انحصار در به ثمر رساندن آن هنوز به نتیجه نرسیده است.

انتخاب یک روز خاص و ویژه در تقویم که بیان گر پیشینه افتخار آمیز مردم این دیار مظلوم باشد نیازمند بررسی همه جانبه صاحب نظران بوده و به یقین، بزرگ ترین آسیب آن آغشته شدن به فرصت طلبی های احتمالی است.

در این راستا تا کنون سه مناسبت برای انتخاب روز ملی بابل مطرح شده است:

یک- روز تولد مرحوم نوشیروانی. سید حسین فلاح نوشیروانی از خیّرین نام آشنای بابل است که بخش قابل توجهی از اموال خود را در راه رضای خدا به اموری خیر و ماندگار چون ساخت چند مدرسه، دانشگاه و ... اختصاص داده است. نیک اندیشی از خصائل زبانزد مردم بابل است تا جایی که به اذعان بسیاری از کارشناسان، نقش خیران در خدمت رسانی به مردم این شهر قابل قیاس با بسیاری دیگر از نقاط کشور نیست. پیشنهاد انتخاب این روز به عنوان روز ملی بابل، از سوی ستاد انتخاباتی یکی از نمایندگان مردم بابل در مجلس شورای اسلامی طرح شده و بیشترین اصرار نیز برای ثبت چنین روزی از سوی فعالان سیاسی این ستاد صورت گرفته است.

دو- روز تأسیس مدرسه اعظام السلطنه در بابل! پیشنهاد انتخاب این روز از سوی یکی از فعالان سیاسی ملی گرا و البته خوشنام شهرمان – که  در دوره های پیش موفق به کسب اعتماد عمومی برای ورود به مجلس شورای اسلامی نگردید-  دستکم دو بار در محافل رسمی (یک بار در انجمن موسوم به بابلی های مقیم تهران و یک بار هم در بنیادی به ظاهر علمی) طرح شده است. ساخت مدرسه اعظام السلطنه در بابل تنها بیان گر تغییر ساختار آموزش سنتی به نظام جدید آموزشی در این شهر است و به یقین نمی تواند پیشینه درخشان علم و فرهنگ این شهر را که مربوط به قرون گذشته است به خوبی بازگو نماید.

سه- تعدادی از پژوهشگران و تاریخ شناسان متعهد و دلسوز بابل روز دفن فتنه خانمان سوز بابیت به فتوای مرحوم علامه سعیدالعلمای بارفروش و رشادت بی نظیر مردم جان برکف بابل در تقابل با آتش افروزی حامیان این فرقه ضالّه که قصد داشتند دین و دنیای مردم این شهر را هدف تاراج خود قرار دهند، به عنوان برجسته ترین روز در تاریخ فرهنگ، علم، عشق و حماسه شهرستان بابل معرفی کرده اند. 26 اردیبهشت سال 1228 شمسی مردم متدین کوچه و بازار بابل با رهبری عالم مجاهدی که به اذعان علمای معاصر خود به اختیار از زعامت حوزه های علوم دینی جهان تشیّع خودداری کرده بود در جهادی مثال زدنی با تمام توان در مقابل هجمه نظامی و فرهنگی مزدوران بابیّت ایستادگی کرده و با اهدای چند شهید والامقام که هم "جان" و هم "مال" خود را در طبق اخلاص نهادند، درسی فراموش ناشدنی به مهاجمان دادند.

نگاهی اجمالی به سه پیشنهاد مذکور، وزن هر یک را در معرفی جامع جایگاه شهرستان بابل به خوبی نشان می دهد. چهره بی نظیر علامه سعیدالعلمای بارفروش که ستاره ای درخشان در آسمان علم و فقاهت است، رشادت و جان نثاری مردم حماسه ساز بابل، ایمان و عشق مردم این دیار به آموزه های مکتب وحی، قدرت شناخت و نگاه عمیق مردم بابل نسبت به تهاجم فرهنگی دشمنان دین و پافشاری در صیانت مقتدرانه از حریم فرهنگی و اعتقادی خود و ... ابعادی برجسته و زوایایی جامع از تاریخ فرهنگ وتمدن این شهرستان را به وضوح معرفی می نماید.

بی تردید تحلیل پیرامون "خاستگاه نیک اندیشی" و علاقمندی مردم این شهر به علم و فرهنگ و هنر، هر ناظر منصف و بی غرضی را به سمت رخدادهایی تاریخ ساز سوق می دهد که اوج باورهای ملی و مذهبی این دیار را به اثبات رسانده و به عنوان بستری مناسب برای رشد صحیح فکری و فرهنگی مردم، بالندگی تربیت شدگان مکتب علم و جهاد را به منصه ظهور می رساند. سید بزرگوار، مرحوم نوشیروانی، یک شخصیت برجسته شهری است؛ اما سعیدالعلماء یک اندیشمند با حیثیت ملی است که می تواند نمادی از کمال شخصیتی و توانمندی بالفعل مرم شهر بابل در سطح کشور محسوب شود. از این رو در بزرگداشت مرحوم سعیدالعلماء بارفروش می توان هر سال جشنواره و همایشی علمی، فرهنگی، هنری و ... در سطح ملی با محوریت شهرستان بابل برگزار نمود و جایزه ای نیز با عنوان نشان یادبود و جایزه ملی سعیدالعلماء در نظر گرفت و با این رویکرد به معرفی شهرستان کهن و مستعد بابل پرداخت. چنین قابلیتی در فروض دیگر نامگذاری روز ملی بابل، به چشم نمی آید.

نباید از نظر دور نگاه داشت که روز ملی بابل فقط یک بار انتخاب شده و برای همیشه در پرونده تاریخ این شهر ثبت خواهد شد. حق و شأن مردم خوشنام این خطه اقتضا می کند در انتخاب این روز، بی توجه به برخی اغراض و یا فرصت طلبی های احتمالی، گزینه ای به ثبت برسد که همه شئون تمدنی بابل را در بر داشته باشد.

از این رو لازم است بزرگان مذهبی، سیاسی و اجتماعی شهرستان بابل با اتخاذ تدبیری شایسته و با دقت و حوصله، بی اعتنا به تلاش های انحصار طلبانه گروه های سیاسی، حرکتی هماهنگ و بایسته را در این راستا آغاز نموده و شهر افتخارآفرین بابل را با "تاریخچه ممتاز" آن به همگان معرفی نمایند.