اذعان بی بی سی به دخالت نظامی غرب در جنگ هشت ساله

سایت بی بی سی فارسی گزارشی منتشر کرده از سفر خبرنگارش به شهر بندری فاو، شهری که فتح آن در عملیات غرورآفرین والفجر هشت، حماسه ای بزرگ از عملیاتی بی نظیر، دقیق و سرنوشت ساز را برای لشگریان اسلام رقم زد.

حالا این که چرا سایت بی بی سی به تهیه این گزارش علاقه نشان داده، بماند برای بعد.

در جایی از این گزارش، بی آن که به تصرف هزاران کیلومتر از خاک کشور عزیزمان توسط  رژیم متجاوز بعث عراق اشاره شود، فتح فاو توسط نیروهای ایرانی، اشغالگری تلقی شده که فعلاً قصد ندارم به جوانب آن بپردازم.

البته مطابق همین گزارش و به استناد اظهارات شهروندان، شهر فاو مدت ها قبل از آن که به تصرف نیروهای ایرانی در بیاید خالی از سکنه بود و به شهری نظامی تبدیل شده بود. از این منظر فتح فاو به هیچ وجه با اشغال شهرهای مرزی ایران چون خرمشهر و مهران و قصرشیرین و سومار و ... و شهادت و آوارگی هزاران زن و مرد و کودک بیگناه قابل قیاس نیست.

نکته ای که قصد دارم به استناد این گزارش به آن بپردازم، دخالت مستقیم نیروهای نظامی غرب در حمایت از صدام خبیث و بر ضد نیروهای ایرانی است. اگرچه هر ایرانی مطلع و مستقل و بی غرضی به خوبی می داند که حمله رژیم بعث عراق به ایران اسلامی، در حالی که مردم ایران در سخت ترین شرایط تحریم های اقتصادی و تسلیحاتی قرار داشتند، با حمایت و پشتیبانی همه جانبه کشورهای مختلف دنیا رقم خورد؛ اما برای آن دست از غرب باورانی که همچنان از پذیرش این واقعیت تلخ امتناع ورزیده و درصدد تطهیر چهره سیاه آمریکا و اذنابش بوده و تنها اخبار و تحلیل هایی را به رسمیت می شناسند که از تریبون بیگانه بیان شده باشد، این اعتراف سایت بی بی سی می تواند حجت باشد:

«صباح عباس یکی از سربازانی خود اهل فاو بود در این نبرد شرکت داشت و می‌گوید ارتش عراق با حمایت بعضی کشورهای غربی قدرت پیدا کرده بود و همه به نوعی به کمکش آمده بودند، مهمترین آنها آمریکا٬ بریتانیا و فرانسه:

"یادم می‌آید که جنگنده‌های فرانسوی پل‌های امدادرسانی به نیروهای ایران را به شدت بمباران می‌کردند، آمریکا هم می‌زد و ما پیش‌روی می کردیم. مقاومت نیروهای ایرانی زیاد نبود و خیلی از آنها کشته شدند. البته کشته از دو طرف بود اما هر خندق را که می‌گرفتیم دست‌کم دو سه سرباز ایرانی در آن کشته شده بودند. در عرض حدود دو روز شهر را گرفتیم."»

برای مطالعه بیشتر، لینک گزارش را هم در اختیارتان قرار می دهم:

http://www.bbc.com/persian/45226902

نمونه ای از یک آقازاده بی تربیت!

همین اول کار توضیح بدهم که همه آقازاده ها آدم های بدی نیستند. خودتان بهتر می دانید که آدم خوب یا بد بودن ربطی به صنف و سواد و جایگاه اجتماعی افراد ندارد.

بنابراین، متن پیش رو صرفاً خطاب به آن دست از آقازاده هایی نگاشته شده که با روحیه تفرعن به آب کردن دل ملت و یا تحقیر مردم اقدام نموده و پز دارندگی شان را به رخ مستضعفین کشیده و نسبت به دشواری های شرایط اقتصادی جامعه و گره هایی که در کار معیشت مردم ایجاد شده، بی خیال و بی دغدغه هستند و به درد بی دردی مبتلا شده اند:

"یک سال معاویه، یزید را با لشگری برای جنگ با رومیها فرستاد (گویا می خواست وانمود کند که یزید تنها اهل بزم نیست و اهل رزم نیز هست!) و سفیان بن عوف غامدی را با وی همراه نمود.

یزید در این سفر، زن محبوب و مورد علاقه خود، ام کلثوم را همراه می برد.

سفیان پیش از یزید با لشگریان وارد سرزمین روم شد و بر اثر بدی آب و هوا سربازان مسلمان در محلی به نام غَدقَذونه به تب و آبله مبتلا شدند.

یزید که در راه در منزلی به نام دیر مُرّان در کنار ام کلثوم به استراحت و عیش و نوش پرداخته بود، چون از این حادثه خبر یافت، شعری سرود که ترجمه اش چنین است:

من که در دیر مرّان در میان غرفه ها بر بالشها تکیه زده ام و ام کلثوم در کنار من است، باکی ندارم که سربازان مسلمان در غذقذونه دچار تب و آبله شوند و بمیرند!"1

با این چند خط خواستم به بعضی آقازاده ها یادآوری کنم که حواسشان باشد یک وقت یزیدی نشوند!

1- سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، صفحه 177

ناراحتی؟ استخر فرح نرو!

"استخر فرح در انتظارت"، تهدید به قتل نیست و کنایه طنزی است که مرگ و بدعاقبتی را به غرب باوران یادآور می شود؛ اما اصلاً فرض کنیم یک طلبه ای شعار مرگ بر فلانی سر داده است.

مگر در همین اعتراضات کوچک و بزرگ ماه های اخیر در اجتماعات مردمی، شاهد سرداده شدن شعارهای مرگ بر این و آن نبودیم؟

بر فرض که طلبه ای به درست یاغلط شعاری داد که مطابق میل ما نبود، چه نیازی به این همه سر و صدا و بیانیه خوانی حضرات و نهادهاست؟

جامعه طلاب بیش از دویست هزار نفر را در بر می گیرد و قرار هم نیست که همه این دویست هزار نفر یک شکل و یک جور فکر کنند.

وقتی بعضی افراد و گروه ها در ازای شعارهای هنجارشکنانه بعضی از اقشار مردم سکوت می کنند؛ اما در مواجهه با شعار ناخوشآیند یک طلبه، زمین و زمان را به هم می دوزند یعنی هنوز در پس زمینه توقع و تصورشان، طلاب و روحانیون را کارمندان مطیع و فرمانبر و سر به زیر بیوت و نهادهای وابسته خود تلقی می نمایند که هرگز نباید از ذیل استانداردهای سازمانی و چارچوب درج شده در بولتن ها خارج شوند.

این بازی مزخرف و فرصت سوز را رسانه های اغواگری راه انداخته اند که قصدشان تحریف افکار عمومی از حقایق تلخ فضای سیاسی موجود و ناکارآمدی اقتصادی و سیاسی مدعیان قدرت و باندهای ثروت است. بزرگان چرا وارد این بازی می شوند، خدا می داند.

راستی چند نفر از همین حضرات به همین تندی و قاطعیت در مقابل هتاکی مکرر رئیس روحانی دولت به منتقدان لب به اعتراض گشوده و گفتار گزنده او را مورد شماتت قرار داده اند؟

یک ضرب المثل طلبگی است که می گوید: بائُکَ تجُر، بائی لاتجُر؟!!

عید وصال

 اول عرفه، بعد قربان!

یعنی شناخت، مقدمه نزدیک شدن به آستان دوست است.

 مسلم، در عرفه، به قربان رسید ودر عید عروجش تابلویی زیبا رسم شد از تلفیق ناگسستنی معرفت و وصال.

از ایمان به اسلام در زبان تا مسلم شدن، فاصله ای است ژرف از بیراهه تاریک التقاط و عافیت طلبی تا شاهراه سرخ عاشقی، که به گستردگی عاشورای تاریخ، مردان راه حق را از نامردمان طریقت جاماندگی، جدا می سازد . . . .

بانگ جرس قافله نینوا به گوش می رسد. هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله .

دادستان را هم می توان دوست داشت!

راستش را بخواهید من خیلی از مسئولان قضایی شهر و استان و کشورمان خوشم نمی آید. برای خودم دلایل و شواهد و استناداتی دارم که بماند!

آشنایی با جناب آقای حسینی دادستان استان مازندران اما بارقه ای برای تغییر نگرش من البته به صورت محدود ایجاد کرد.

تصویر بالا مربوط می شود به حضور جناب آقای حسینی و کار ایشان در زمین شالیزار. من آدمی نیستم که به صرف دیدن یک عکس بخواهم درباره عملکرد و شخصیت کسی نظر بدهم.

بارها در مسائل مختلف، رفتار و گفتار و طرز فکر ایشان را مورد کنکاش قرار دادم و باور کردم که این روحانی بی ادعا و با معلومات و خوش فکر اگر چه لباس روحانیت بر تن ندارد؛ اما فضل و خرد یک روحانی ایده آل و مشرف به فراز و نشیب ها و اقتضائات فکری و فرهنگی جامعه را به طور کامل داراست.

سعه صدر و حسن خلق این دادستان مجرب و خاکی، زبانزد دوستان جوان و انقلابی است.

حیف است دستگاه قضایی به رغم برخورداری از نعمت حضور و فعالیت چنین نیروهای مخلص و بسیجی و دلسوز و با درایت، گاه با در اختیار قرار دادن برخی مناصب به دستان بی کفایت نورچشمی های سیاست زده و منفعت گرا، اعتبار و حیثیت نظام را مورد خدشه قرار بدهد.

مدیرکل بی جنبه ای که برای دلخوشی اذناب قدرت به پرونده سازی برای جوانان حزب اللهی می پردازد یا آن مقام نه چندان محترمی که جز به مال اندوزی و خوش نشینی نمی اندیشد و یا آن جوانک عصبی و پرخاشگر که جایگاهی شهری را به ناحق تصاحب کرده است و ... خرس خاله هایی هستند که محیط کار خود را به کارخانه ضدانقلاب سازی مبدل ساخته اند.

روی هوا قورت بده!

تابلوی راهنما را نگاه کنید! خودش حرکت نمی کند؛ اما مسیر درست را به شما نشان می دهد.

یک نفر به شما کتابی هدیه می دهد، هیچ وقت نمی پرسید که آیا خودت اهل مطالعه هستی یا نه؟

کسی می خواهد مبلغی را به شما عیدی بدهد، کاری به این ندارید که مثلاً خودش در زندگی، انضباط مالی نداشته و شلخته باشد.

حرف خوب هم همین حکم را دارد. کسی نکته ای می گوید که ممکن است برای شما کارساز و راهگشا باشد، این که خودش چگونه آدمی است، برای نپذیرفتن حرف حق یا نصیحتی مفید و سازنده، بهانه خوبی نیست.

امام محمدباقر علیه السلام می فرماید: سخن نیک را از هر کسی، هر چند به آن عمل نکند، فرا گیرید .

بحارالانوار، دار احیاء الترا العربی، ج 75، ص (170)

شهادت پنجمین اختر آسمان امامت و ولایت بر شیعیان، تسلیت باد.

فرمول موفقیت و عهد با علی علیه السلام!

تاریخ را که بخوانید خواهید دید که از عمر کوتاه حاکمیت عمر بن عبدالعزیز به نیکی یاد کرده اند.

عبدالملک مروان چهار پسر در قامت جانشینی داشت که وصیت کرد این چهار برادر به نوبت بر کرسی خلافت تکیه بزنند.

ولید و سلیمان و یزید و هشام به ترتیب به فرمانروایی رسیدند و البته هر چهار برادر، کارنامه ای سیاه از عملکرد ننگین خود در ارتکاب انواع جنایات و ظلم و بی عدالتی و فساد و ... بر جای گذاشته اند.

این وسط، حاکمیت عمر بن عبدالعزیز مانند پرانتزی بود که در دوره فرمانروایی بنی مروان باز و بسته شد! سلیمان در حال مرگ بود. طبق برنامه، قرار بود برادرش یزید به جای او تکیه بزند؛ اما به ناگاه تصمیمش عوض شد و کرسی خلافت را به عمر بن عبدالعزیز سپرد و جالب آن که با شناختی که بزرگان قوم از عمر داشتند، این توصیه با موافقت و استقبال همگان مواجه گردید.

هیچ مورخی نمی داند که چه عاملی باعث شد، سلیمان که فردی فاسق و جاه طلب بود در واپسین روزهای زندگی، عمر بن عبدالعزیز را که مدیری شریف و خوشنام بود به عنوان جانشین خود معرفی کند.

عمر بن عبدالعزیز در دو سال خلافت خود، به احیای اخلاق و عدالت پرداخت، با رانت ها و ویژه خواری ها و تبعیض و ستم تقابل نمود و ...

البته مورخین معتقدند عمر بن عبدالعزیز به خاطر عدالت ورزی، مغضوب درباریان قرار گرفت و مسموم شد تا حکومت دوباره به بنی المروان بازگشته و یزید و هشام به خلافت برسند. یزید و هشام هم وقتی به قدرت رسیدند جریان عدالت خواهی عمر بن عبدالعزیز را به کنار زده و شیوه ستتمکاری اسلافشان را در پیش گرفتند.

این وسط؛ اما یک اقدام خوب عمر بن عبدالعزیز ماندگار شد و به عنوان یادگار او باقی ماند.

از زمان معاویه، نه تنها نقل فضایل امیرالمومنین ممنوع شد بلکه دستور آمد که سبّ علی علیه السلام در منابر وعظ و خطابه واجب به شمار می آید! از آن پس کار به جایی رسید که سبّ مولا بر زبان کودکان و خردسالان و در کوچه و خیابان نیز جاری گردید.

عمر بن عبدالعزیز وقتی به حکومت رسید، این رفتار غلط و شیطانی را برچید و توهین به علی علیه السلام را ممنوع اعلام کرد و از آن پس دیگر خطیبی به خود اجازه جسارت به حریم مولا را نمی داد.

ماجرا از این قرار است که عمر در کودکی، معلمی داشت به نام عبیدالله که فردی مومن و با تقوا بود. روزی عمر همراه سایر بچه ها در حین بازی، به علی علیه السلام اهانت فرستاد که با خشم و ناراحتی و تذکر استادش مواجه شد. او که علاقه خاصی به معلمش داشت فهمید که توهین به مولا کار درستی نیست.

عمر، آقا زاده بود. پدرش عبدالعزیز، حاکم مدینه بود و در سخنوری، استادی بی بدیل به شمار می آمد. روزی عمر در بیانات پدر، متوجه نکته ای شد و با او در میان گذاشت.

پرسید: پدرجان، شما در خطبه های نماز جمعه، فصاحت و بلاغت زائدالوصفی داری و کلامت شیوا و دلنشین است؛ اما نمی دانم چرا وقتی طبق روال مرسوم می خواهی علی را لعن کنی، زبانت به لکنت می افتد؟!

پدر سر به زیر انداخت و گفت: پس تو هم متوجه این ماجرا شدی. و ادامه داد: پسر جان اگر این مردم از فضایل علی اطلاع داشتند ما را کنار زده و به دور فرزندان او گرد می آیند.1

این اعتراف پدر، علاقه عمر را به شناخت علی علیه السلام بیشتر کرد. او همان جا با خود عهد نمود که اگر روزی به قدرت برسد، بساط لعن و نفرین به مولا را برچیند.

عهد او با علی، به نتیجه رسید. به شکلی کاملاً عجیب و غیرمنتظره، عمر در میان فرزندان مروان، دو سال زمامدار امور شد و به عهد خویش با مولا جامه عمل پوشاند.

نکته: در کنار تمام نذرها و عهدهایی که برای حاجاتمان با ائمه می بندیم، با مولای متقیان هم عهد ببندیم که اگر قدرت و مکنت و ثروت و هنر و ... نصیبمان شد، تمکن خویش را در راه زدودن غربت از چهره شاه مردان و جوانمرد مظلوم عالم، علی علیه السلام به کار ببندیم.

ان شاءالله، مولا صداقت و اخلاصمان را بی پاسخ نمی گذارد.

1- برای مطالعه بیشتر رجوع شود به کتاب سیره پیشوایان، نوشته مهدی پیشوایی، صفحه342

پول، عدالت و آبرو

تصویر یکی از تماشاگران جو گیر و عصبانی که در جریان مسابقه فوتبال اقدام به چاقو کشی کرد توسط خبرگزاری فارس و دیگر رسانه ها منتشر شد، بی آن که کسی دلش برای آبروی این فرد و اقوام و بستگانش بسوزد.

شکی نیست عصبانیت این تماشاگر جوان، لحظه ای و زودگذر بود و البته قبل از اقدام به درگیری و ایراد خسارت به دیگران دستگیر شد.

هر رسانه ای که دلتان می خواهد را زیر و رو کنید. هرگز تصویری شفاف از چهره محتکران و مفسدان زالو صفت اقتصادی که به جامعه ای بزرگ خنجر زده اند را به راحتی پیدا نخواهید کرد.

این هم یک مصداق از بی عدالتی در حفظ حقوق شهروندان است.

سکوت رسانه ملکه و درّی که تا ابد می درخشد

امروز عزت الله انتظامی هنرمند پیشکسوت و محبوب کشورمان درگذشت.

امروز سید ضیاءالدین درّی، کارگردان خوشنام سینما و تلویزیون نیز از دنیا رفت.

روح هر دو بزرگوار، شاد و قرین رحمت حق.

خبرگزاری بی بی سی برای حفظ ظاهر و همراهی با مردم، خبر فوت مرحوم عزت الله انتظامی را در صدر اخبار سایت خود قرار داد؛ اما در قبال رحلت مرحوم درّی سکوت کرد و حتی از نشر خبر آن نیز اجتناب ورزید.

سید ضیاءالدین درّی، ساخت دو سریال تاریخی کیف انگلیسی و کلاه پهلوی را در کارنامه فعالیت های رسانه ای خود ثبت کرده است؛ سریال هایی که به مذاق رسانه وابسته به ملکه انگلیس خوش نیامد.

ضمن احترام به شخصیت ارزنده هنرمند فقید و مردمی کشورمان، مرحوم انتظامی، به جاست تا رسانه های ارزشی با تجلیل از آثار ارزشمند کارگردانی که خار چشم انگلیس بود، جایگاه هنر متعهد و سازنده را بیش از پیش تبیین نمایند.

مدیریت زمان و برنامه‌ریزی در اسارت

«اغتنام از فرصت‌ها» را باید یکی از آموزه‌های دوران اسارت دانست. اسرای ایرانی به رغم وجود معضلات و کمبودهای مادی و بی‌توجه به فشارهای روحی دوران اسارت از تمام فرصت‌های خود به خوبی بهره گرفته و با امید به آینده، دانش را در راه تکامل خویش به خدمت گرفتند. در بسیاری از اردوگاه‌ها، بی‌سوادی به طور کامل برچیده شد. آموزش زبان‌های مختلف و تحصیل در رشته‌های علمی، یکی از اصلی‌ترین کارهای یک اسیر به حساب می‌آمد. حجت‌الاسلام علی‌اصغر صالح‌آبادی از آزادگان اردوگاه‌های موصل، فضای آموزشی دوران اسارت را این‌گونه تشریح می‌نماید:

«از همان ماه‌های نخست اسارت در چنگال دژخیمان بعثی، مقوله آموزش به شکل شفاهی پا گرفت. هر کس در هر رشته‌ای که معلومات داشت، در اختیار دیگران قرار می‌داد. به مرور، فکر کتبی شدن آموزش به ذهن‌ها خطور کرد. ابتدا از وسایلی مانند چوب و ذغال و خاک استفاده می‌شد. به تدریج استفاده از عکس‌های بیمارستانی، کاغذ سیگار و جعبه‌های پودر رختشویی نیز متداول گردید. مقواهای پودر رختشویی را خیس کرده و در آفتاب قرار می‌دادیم. هر طرف آن، به چند تکه کاغذ تبدیل می‌گردید. بعدها با کم شدن فشار محدودیت‌ها گاهی از سوی صلیب سرخ نیز کاغذ و خودکار دریافت می‌کردیم.

آموزش‌ها ابتدا از قرآن شروع شد؛ روخوانی، تجوید، حفظ و تفسیر قرآن، سپس کلاس‌های نهضت سوادآموزش شکل گرفت. هر چه می‌گذشت، بر عناوین کلاس‌ها افزوده می‌شد.

از صلیب سرخ، کتاب‌های مفید و آموزشی را درخواست می‌کردیم. آنها از بودجه‌ای که در اختیار داشتند، یکی دو نسخه از کتاب‌های سفارش داده شده را خریداری می‌کردند و در اختیار ناظران عراقی می‌گذاشتند تا در صورت نیاز به سانسور، ایرادهای مورد نظر را اعمال کرده و سپس کتاب‌ها را در دسترس ما قرار دهند. عراقی‌ها هم که نسبت به ترویج زبان عربی اشتیاق داشتند، به درخواست ما با ورود برخی از کتاب‌های حوزوی به اردوگاه مخالفت نمی‌کردند. بدین‌ترتیب با در اختیار گرفتن کتاب‌هایی همچون اصول و منطق مرحوم مظفر، مغنی ابن هشام، شرح ابن عقیل، جامع الدروس نحوی و... کلاس‌های حوزه نیز به همراه دروس زبان‌های خارجی در اردوگاه بر پا گردید. پس از مدتی با توجه به این‌که تعداد دانش‌آموز در بین اسرا کم نبود، از صلیب سرخ درخواست کردیم برخی کتاب‌های درسی دوره‌های راهنمایی و دبیرستان رایج در ایران مانند: ریاضی، شیمی و... را نیز در اختیار ما بگذارند. عراقی‌ها تصویر امام(ره) و برخی نوشته‌های مرتبط با انقلاب یا ضد غرب را از آنها حذف می‌کردند. با توجه به احتمال حساسیت عراقی‌ها و جلب توجه آنها نسبت به برگزاری کلاس‌ها که می‌توانست منجر به جمع‌آوری کتاب‌ها بشود، از روی احتیاط، بسیاری از مطالب را به طور خلاصه بر روی کاغذها یادداشت می‌کردیم. اجتماع بیش از سه یا چهار نفر در اردوگاه ممنوع بود. از این‌رو تمام کلاس‌ها تا پایان دوران اسارت به طور مخفیانه برگزار می‌شد. هر روز یکی از اعضای کلاس موظف بود که نگهبانی بدهد. هر بار که سرباز عراقی می‌آمد، کلاس به سرعت تعطیل شده و هر کس به صورت عادی مشغول کاری می‌گردید و با رفتن آن سرباز، دوباره درس آغاز می‌شد. بعضی وقت‌ها به خاطر تعدد رفت‌ و آمد نگهبان‌ها، یک کلاس چند بار تعطیل شده و دوباره ادامه می‌یافت. با این حال، کسی از آن وضعیت، سرخورده نمی‌شد و خللی در درس و بحث اسرا پیش نمی‌آمد.

گاهی یک سرباز عراقی به وضعیت ما شک می‌کرد. برای همین می‌آمد و در یک نقطه می‌ایستاد. تنها در این صورت بود که کلاس آن رو برگزار نمی‌شد. یکی از فواید کلاس‌ها انتقال تجربیات و نکته‌های لازم در خصوص اسارت و تقویت باورهای اعتقادی بود. تعداد کلاس‌ها به مرور افزایش می‌یافت و بسیاری از برادران آزاده علاقه پیدا می‌کردند تا در کلاس‌های بیشتری شرکت کنند. برای پرهیز از تداخل کلاس‌ها، برنامه‌ریزی دقیق و منظّمی از سوی مسئولان آموزش صورت می‌گرفت.

خدا رحمت کند دوست اهوازی ما مرحوم «ابراهیم محمدیان» را که می‌گفت: «من هر روز دچار کمبود وقت می‌شوم. اگر خدا 24 ساعت شبانه‌روز را به 25 ساعت تبدیل کند، من برای آن یک ساعت هم برنامه دارم!»

نکته دیگری که بیان آن اهمیت دارد، این است که نه تنها در پس این کلاس‌ها و درس‌خواندن‌ها مدرکی در کار نبود، بلکه با توجه به ابهام در آزادی اسرا، احتمال عدم کارایی مدارج علمی نیز به ذهن‌ها خطور می‌کرد. بنابراین؛ آنچه باعث علم‌آموزی می‌شد، تنها عطش کمال‌جویی، رشد و کسب دانش بود. این نوع نگرش، منجر به آن می‌شد که یک انسان بی‌سواد بتواند با تلاش و ممارست، قرآن و نهج‌البلاغه را حفظ کرده و با چند زبان بیگانه نیز آشنا شود.

پس از آزادی، بچه‌ها با اشرافی که بر متون درسی داشتند، به راحتی توانستند مقاطع تحصیلی را یکی پس از دیگری طی نموده و به عنوان چهره‌ای عالم و تحصیل‌کرده در خدمت به جامعه خود تلاش نمایند.

بعضی وقت ها کتک خوردن هم شیرین بود!

ورزش در اسارت مانند امور دیگری چون سخنرانی، کلاس های آموزشی، جلسات دعا، نماز جماعت، عزاداری، تئاتر و ... ممنوع بود.

اسرا به دور از چشم عراقی ها ورزش خود را انجام می دادند. در انتهای اردوگاه موصل 4، سالن سرپوشیده ای وجود داشت که گاهی اسرا با قرار دادن یک نگهبان در آن مکان شروع به ورزش جمعی می کردند. پیرمردهای اردوگاه هم که در نشاط و شادابی دست کمی از جوان ها نداشتند، گاهی آن جا دور هم جمع می شدند و به ورزش باستانی می پرداختند.

یک بار به طور اتفاقی داشتم از آن جا رد می شدم که پیرمردهای با صفا را در حال ورزش مشاهده کردم. آن ها همین قدر که حدس می زدند من باید روحانی باشم، احترام ویژه ای برایم قائل شدند و اصرار کردند که هم پای آنان وارد میدان شده و به ورزش باستانی بپردازم. آن لحظه حال و حوصله ورزش را نداشتم و جواب رد دادم ولی آن ها آن قدر بر خواسته خود پافشاری کردند که به رغم مشکلات جسمی پذیرفتم تا برای دقایقی در کنارشان به تمرین بپردازم.

نگهبان وضعیت را سفید اعلام کرد و دست جمعی مشغول ورزش شدیم. از بخت بد من، یک لحظه حواس نگهبان پرت شد و غانم سرباز عراقی مقابل ما ظاهر گردید. او دانشجوی سال چهارم بود و به اجبار به سربازی اعزام گردید. او ما را در حالی دید که به صورت دایره مشغول ورزش بودیم. آن وسط هم حضور من برایش جلب توجه کرد. اندکی همه را ورانداز کرد و دستور داد که کنار دیوار به صف بایستیم. ما هم همه کنار دیوار به صف ایستادیم. باز کمی مکث کرد و گفت: همه به طرف زندان برید. ما هم به طرف زندان رفتیم و داخل اتاق سه در چهار به صف ایستادیم. غانم دم در، سرباز دیگری به نام فائق را صدا زد. دو نفری آمدند داخل زندان. درجه غانم بالاتر بود، تصمیم گیرنده هم خودش بود. از دم در یک قدم جلوتر آمد، به صورت همه نگاهی کرد و دوباره برگشت سر جای خود. رو کرد به همه برادران و گفت: برید بیرون. فقط به من اشاره کرد و گفت: تو باش!

فهمیدم می خواهند زهرشان را سر من خالی کنند. شاید فکر می کردند من لیدر این جمع ورزشی هستم. همه که رفتند و من تنها باقی ماندم دو نفره آمدند داخل، در زندان را بستند هر کدام یک دست مرا گرفتند و به صورت هماهنگ و با تمام توان به پشت پیجاندند. بعد غانم دو دست مرا از پشت نگه داشت و فائق شروع به زدن کرد. آن قدر مرا زدند که دیگر کنترل  خودم را از دست دادم و توان ایستادن نداشتم. به این حال و روز که افتادم، غانم دست‌های مرا رها کرد. دو نفری مقابل هم ایستادند و مرا وسط خود قرار دادند و به صورت کیسه بوکس با مشت به تنم می کوبیدند و مرا به یک دیگر پاس می دادند؛ تا جایی که به طورکامل، قدرت ایستادن را از دست دادم. مثل یک توپ در بین آن دو دست به دست شده و به سمت دیگر پرت می شدم. آن ها هم فهمیدند که توان از کف داده ام؛ اما مثل دو غول! همچنان مرا زیر مشت های خود گرفته و رها نمی کردند. یک لحظه نشستم؛ ولی باز بلندم کردند و به هجوم ناجوانمردانه‌شان همچنان ادامه دادند.

جز تحمل ضربات پی در پی دو دژخیمی که نه رحم داشتند و نه وجدان و نه مردانگی، چاره دیگری نداشتم.  یک بار دیگر به زمین افتادم و نشستم. در همان حال که نشسته و ساکت بودم، غانم گفت: بسه؛ اما فائق که معلوم بود از یک خانواده بی اصالت است، مثل یک کاراته کار حرفه‌ای با تمام قوت کوبید بین شانه‌هایم که بی‌اختیار به حالت تهوع افتادم و هر چه خوردم بودم را بالا آوردم. این جا بود که دیگر احساس خطر کردند. دو نفری زیر بغل مرا گرفتند و در حالی که خنده مستانه‌شان بلند بود از در زندان بیرونم آوردند. غانم دست گذاشت پشت من و مسخره‌ام می‌کرد. به فارسی می‌گفت: برادر بفرمایید حالا بروید بیرون! من در حالی که به زحمت خودم را می‌کشیدم و به طرف آسایشگاه می‌رفتم شاهد تأثر شدید و همراه با اشک بعضی از برادران بودم که دلشان از دیدن حال و روز من به درد آمده بود. درآسایشگاه، برادران به مداوای من پرداختند. تمام اجزای بدنم درد می کرد و رمقی در بدن نداشتم. چند روز خوابیدم و فقط برای آمار بیرون می‌آمدم. در طول این مدت پیرمردهایی که از آن مهلکه، جان سالم به در برده بودند به عیادت من می‌آمدند. به تدریج حالت عادی خودم را بازیافتم. بعدها پیرمردهای هم‌رزم و هم ورزشم، با طبع شوخی که داشتند، هر وقت همدیگر را می‌دیدیم و از آن ها می پرسیدم: کجا می رید؟ می گفتند: ورزش! یا خودشان تا مرا می دیدند، می‌پرسیدند ورزش نمی‌ریم؟! با این شوخی کلامی، لبخندی بر لب های جمع می نشست و با خنده از کنار هم می گذشتیم. انتقام این ناجوانمردی ها را می سپردیم به پیروزی و موفقیت رزمندگان جمهوری اسلامی ایران در جبهه های جنگ و تحمل همه این سختی ها را نذر سلامتی حضرت امام می کردیم. این اعتقاد بود که باعث می شد حتی شکنجه هم گاه برای ما لذت بخش باشد.

راوی: روحانی آزاده حجت الاسلام سید احمد رسولی

کتاب هایی که فقط از جلدشان رونمایی شد!

همین دیروز بود که دوباره دیدم این تصویر و خبر مربوط به آن در بعضی از گروه های مجازی منتشر شده.

برایشان توضیح دادم که این تصویر مربوط به چند سال پیش از این است.

نکته بعد این که خبر مرتبط با این تصویر ادعایی بیش نیست. مسعود ده نمکی فقط ادعا می کند که از هشتاد جلد کتاب فرهنگنامه اسارت و آزادگی رونمایی کرده است. تا سال 84 فقط پنج جلد از این مجموعه منتشر شد که حاوی ایرادات عجیب و اساسی بود که نقد آن را در روزنامه جمهوری اسلامی منتشر کردم.

از آن پس تا همین سه چهار سال قبل که پایان فعالیت مجموعه اعلام شد و نیز تا به امروز هیچ مجلد دیگری از این مجموعه منتشر نشده است. در واقع مسعود ده نمکی تنها از تصاویر جلد هشتاد کتاب رونمایی کرده است نه از خود کتاب ها.

این نقد البته، زحمات ماندگار ده نمکی در عرصه تولید آثار سینمایی را تحت الشعاع قرار نمی دهد.

امان از خیرخواهی نابجا!

مقام معظم رهبری در سخنرانی اخیر، صدور مجوز برای مذاکره با آمریکا در جریان توافق زیان بار برجام را اشتباه خواند.

در حالی که صفحات شخصی بعضی از حضار و نیز رسانه های آن سوی آب این جمله رهبر انقلاب را پوشش دادند سایت معظم له در اقدامی عجیب و حاشیه ساز اقدام به حذف این عبارت نمود.

با اعتراض گسترده نیروهای مستقل انقلاب و انتشار صدها متن انتقادی و تمسخرآمیز که بیانگر بدبینی بخشی از جامعه انقلاب نسبت به تعدادی از کارکنان بیت بود سایت مقام معظم رهبری مجبور شد به بهانه رفع تحریف! و البته بدون عذرخواهی در قصور تاریخی خود اقدام به نشر یکی از جملات حذف شده ایشان بنماید.

سایت مذکور تاکید نمود که تعبیر رهبر انقلاب معطوف به اشتباه در اجازه برای مذاکره با آمریکا بوده نه اجازه برای مذاکره برجام!

صفحات مجازی نیروهای انقلاب البته همچنان مملو از طعنه به این واکنش سایت مذکور است.

عده ای می گویند اگر مذاکره با کدخدا نبود که از اساس برجامی شکل نمی گرفت.

عده ای می گویند گویا نگرانی برای اعتبار برجام باعث واکنش بیت به حواشی اخیر شده نه دغدغه برای حفظ اعتبار بیت و امانت داری در انتشار کلام آقا. انگار سایت آقا را هم حسام الدین آشنا مدیریت می کند....

و حرف های دیگری که از بازگو کردن آن اجتناب می ورزم.

به راستی که خرس خاله ها گاه ضربه ای وارد می کنند که از کار هیچ دشمنی ساخته نیست.

حتی در دستشویی هم به یاد خدا باشید!

یکی از سایت های خبری معروف کشور، تصویری از سر در سرویس بهداشتی یکی از امامزادگان منتشر کرد و به استفاده از صفات خدا در کاشیکاری آن ایراد گرفت و این امر را وهن به اسماء الهی و نامتناسب با فضای مورد نظر دانست.

مدتی قبل در محفلی زنانه، خانم محترمی تلفظ سوره انعام را با کسر الف قرائت کرد. برایش اصلاح کردم و گفتم: انعام درست است با فتح الف.

قبول نکرد و از قول حاج خانم استاد جلسه شان که تحصیلات دینی خاصی نداشت استدلال آورد که انعام با فتح الف به معنای چهارپایان است و این نام وهن کلمات الهی به حساب می آید!

برای این بانوی بزرگوار و سایر حضار توضیح دادم که نام چند سوره قرآن به اسم حیواناتی چون گاو و ... شهرت دارد. ممکن است ما در محاوره و فرهنگ ارتباطی خود نام حیوان را توهین فرض کنیم؛ اما گاو و سایر موجودات، مخلوقات خدا هستند و قرار نیست خدا کلامش را بر اساس ذهنیت های غلط بشر شکل بدهد. هر یک از حیوانات تمثیلی از قدرت و نعمت خداوند بوده و فلسفه ای برای خلقتش وجود دارد و ...

خوانندگان محترم وبلاگ اگر یک جستجوی ساده در اینترنت انجام بدهند و یا به کتب معتبر ادعیه مراجعه کنند خواهند دید که حتی برای وقت تخلّی و در زمان استفاده از سرویس بهداشتی نیز ذکرها و دعاهای مخصوصی سفارش شده است تا ما در همه حال، خود را محتاج و وابسته به خدا دانسته و از یادش غافل نباشیم.

یاد حرف استاد بزرگواری افتادم که توصیه می کرد در هر لحظه و در هر کاری ، نیّت خدایی داشته باشید و قصدتان عبادت باشد. غذا که می خورید، قربتاً الی الله باشد و به خدا بگویید که من با غذا خوردنم قصد دارم نیرویی در بدن اندوخته تا خدمت و عبادت بیشتری بنمایم و به دستشویی هم که می روید به خدا بگویید که به امید تو می خواهم آفات را دفع کرده و بدنم را سالم نگاه بدارم تا توفیق بیشتری در خدمت و طاعت داشته باشم. این گونه است که برای نفس کشیدنتان هم می توانید ثواب ذخیره کنید.

واقع امر آن است که اگر خدا نخواهد، بستن بند کفش که هیچ، حتی امکان تخلّی هم نخواهیم داشت. به بیمارستان ها سری بزنید و ببینید بیمارانی را که برای دفع طبیعی فضولات بدن چه زجر و مشقتی را تحمل کرده و چگونه دست به دامان خدا می شوند.

در هر نفس به یاد خدا و لطف او احتیاج داریم.

حاشیه های ناتمام یک دستبرد!

فضای مجازی مملو از واکنش کاربران نسبت به سانسور بخش مهمی از سخنان دیروز مقام معظم رهبری توسط سایت متعلق به دفتر ایشان است.

مقاله یکی از نویسندگان ارزشی را در این باره می خوانید：

سرویس سیاسی پایگاه 598-امین فرج اللهی؛ باز هم ماجرای حذف بخشی بیانات رهبرمعطم انقلاب توسط بیت رهبری حاشیه ساز شده. اما ماجرا چیست؟

اول: برخلاف تصور عمومی که وجود دارد، نه سایت Khamenei.ir و نه صدا و سیما هیچکدام متن و فیلم دیدارهای رهبری را حذف نمی‌کنند، یعنی اصلا و اساسا اجازه این کار را ندارند. اگر دو سایت leader.ir  و Khamenei.ir را رصد کرده باشید، دقایقی پس از دیدار، «خبر دیدار» که حاوی رئوس مطالب مطرح شده توسط رهبری و گاهی «عین برخی جملات»  است منتشر می‌شود.

* چند ساعت بعد هم «متن بیانات» که پیاده شده صحبتهای رهبری است منتشر می‌شود. متن بیانات که اهمیت بیشتری دارد، توسط «دفتر رهبری» که زیر نظر آقای حجازی است تهیه می‌شود و سایر رسانه‌ها- حتی سایت Khamenei.ir  - موظفند آن متن را منتشر کنند.  صدا و سیما نیز نسخه فیلمی از دیدار را پخش می‌کند که توسط دفتر رهبری تدوین و برایش ارسال شده است.

دوم: واقعیت آن است که آقای حجازی از طرف شخص رهبری، اجازه دخل و تصرف در متن بیانات منتشره را دارند. اما یک سوال! هدف از حذف برخی جملات رهبری چیست؟ غیر از این است که حول آن صحبت در فضای رسانه‌ای «حاشیه‌سازی» نشود؟ حالا یک سوال دیگر! اگر ما در این فرآیند جوری عمل کنیم که منجر به «هزینه‌زایی مضاعف» شود چه؟ چند مورد جنجالی سالهای اخیر را مرور کنیم. جمعی از دانشجویان در دیداری که سالی یکبار برگزار می‌شود حاضر بوده‌اند و از ایشان شنیده‌اند که «من استالین نیستم» یا شنیده‌اند که تلویحا تسخیر سفارت انگلیس را محکوم کرده‌اند. یا در دیدار اخیر مردم از رهبری شنیده‌اند که  در قضیه مذاکره با آمریکا اشتباه کردم به دولت اجازه دادم. بعد در تیتر و خبرهای منتشره توسط بیت رهبری، آن جمله سانسور شود. چه اتفاقی می‌افتد؟ کلی جنجال توسط افراد حاضر در دیدار و رسانه‌های مغرض و غیر مغرض داخلی و خارجی به راه می‌افتد که فلان جمله حذف شده توسط سایت رهبری چه بود؟ چرا سخنان رهبری سانسور می‌شود؟ چه کسی سخنان رهبری را سانسور می‌کند و کلی تیتر و مطلب و تحلیل های این مدلی.

* خب بینی و بین‌الله این کار دفتر رهبری حاشیه‌سازتر و آسیبب‌زاتر است یا انتشار همان یک جمله؟ شما با سانسور آن جمله و تعبیر می‌خواهید جلوی انتشارش را بگیرید ولی با این کارتان هم آن جمله بیشتر شنیده شده و بلکه در فضای خبری ترکیده؛ هم کلی حاشیه و جنجال و فحش از طرف جاهلان و مغرضان و کلی شبهه از طرف دوستان به رهبری و بیت رهبری بار کرده‌اید. غیر از این است؟

سوم: نکته قابل توجه دیگر این است که اساسا چرا نباید این فرآیند تهیه بیانات رهبری به اطلاع مردم برسد؟ اینکه هر دفعه سر حذف بخشی از بیانات رهبری، عده‌ای سایت Khamenei.ir را شماتت کنند، عده‌ای صدا و سیما و  عده‌ای آقای حجازی و دفتر را و به خاطر سکوت همه این مجموعه‌ها در اینباره، جریان حزب‌اللهی هم بر شبهاتش افزوده شود بهتر است یا اینکه یک بار این فرآیند و ابعادش تبیین شود و به این سوال پاسخ داده شود که چرا بیانات رهبری که در جمع عمومی بیان می‌شود سانسور می‌شود؟ آیا با این کار آن حاشیه‌سازی‌های مغرض و مسموم ضدانقلاب و بدخواهان بی‌اثر و شبهات دوستان برطرف نمی‌شود؟

* از چه چیزی می‌ترسیم؟ وقتی رهبری حرفی را در علن و در دیدار عمومی می‌زنند چرا باید برخی جملاتش حذف شود و آن اقدام اینچنین حاشیه‌ساز شود؟ می‌فرمایند تصمیم بر این است؟ باشد، نتیجه‌اش را که دیده‌اید، بهتر نیست بازخوردهای این اقدام را ارزیابی کرده و اگر اشتباه است اصلاحش کنیم؟ 

* از این میترسیم که مردم بشنوند رهبری گفته من اشتباه کردم؟ با این نگاه باید آن بخش از منشور روحانیت که امام‌خمینی فرمود "من امروز بعد ‌از ده سال ‌از پیروزی انقلاب اسلا‌می همچون گذشته اعتراف می‌کنم ‌که بعض تصمیمات اول انقلاب در سپردن پست‌ها و امور مهمه کشور به گروهی ‌که عقیده خالص و واقعی به اسلام ناب محمدی نداشته‌اند، اشتباهی بوده ‌است ‌که تلخی آثار آن به راحتی ‌از میان نمی‌رود، گر چه در آن موقع ‌هم من شخصاً مایل به روی کار آمدن آنان نبودم ولی با صلاح‌دید و تأیید دوستان قبول نمودم" یا آن صحبت مرداد 58 که گفتند ما در مسامحه با ضدانقلاب اشتباه کردیم و "من توبه میکنم از این اشتباهی که کردم" را هم از تاریخ حذف کنیم!!

خواهر گلم، همان ریش پروفسوری است!

عده ای دوست دارند خودشان را به روز نشان داده و بگویند که از چرخه روزگار عقب نمانده اند در عین حال نمی خواهند نسبت به فضای سنّتی جامعه بی اعتنا بوده و از چرخه مذهب هم عقب بمانند. بعضی از آنهایی که نیمی از محاسنشان را تا ته تراشیده و نیمی دیگر را باقی می گذارند (ریش پروفسوری) یک همچین وضعیتی دارند!

آنهایی که در فضای مجازی خطاب به خانم ها از تعبیر "خواهر گلم" استفاده می کنند هم همین حکم را دارند. هم می خواهند خودشان را متشرع نشان داده و حسن نیّت خود در برقراری ارتباط کلامی با نامحرم را ثابت کرده و آن را در چهارچوب ارتباط مشروع و متعهدانه خواهر و برادری بگنجانند هم هوای نفس قلقکشان می دهد که از فرصت گفتگوی مجازی برای ایجاد صمیمیت با نامحرم بهره گرفته و شانسشان را امتحان کنند. این جاست که ترکیب واژگانی "خواهر گلم" خلق شده و کاربرد دو منظوره اش را به رخ می کشد.

از من می شنوید کسی که زن نامحرم را گل خطاب می کند، ادعای حُسن نیّتش خیلی صادقانه نیست!

دایه های دلسوز!

الان داغ تر از مباحث سرنوشت ساز و مهمی که دیروز رهبر معظم انقلاب مطرح کرد موضوع حذف و سانسور بخشی از سخنان ایشان است که در شبکه های مجازی حاشیه را به متن تبدیل کرده است.

بعنوان یک طلبه حزب اللهی آزادی بیان لازم را برای اظهار نظر پیرامون این موضوع ندارم اما به دوستان سایت رهبری تذکر می دهم حواسشان باشد که بی اعتمادی مردم و نیروهای انقلابی به رسانه های مرجع، نفعی برای انقلاب نخواهد داشت. لطفا نگاهی به تیتر رسانه های ضدانقلاب و بعضی کانال های داخلی پیرامون صحبتهای دیروز آقا بیندازید.

دوره بولتن سازی و بولتن خوانی دیگر به سر آمده است.

اشک تمساح!

ما هم معتقدیم باید مراقب بود سهم ایران از دریای خزر نادیده گرفته نشود؛ کما این که در همه قراردادهای بین المللی با چشمی باز باید از منافع کشور و ملت دفاع کرد؛ اما این که رادیو فردا همراستا با سایر رسانه های وابسته به بیگانه در ماجرای ننگین برجام دغدغه ای نشان نداده و بابت زیان بزرگی که گریبان گیر کشورمان شد سکوت کرد، اما ناگهان نگران از دست رفتن سهم ایران از دریای خزر شده، قطعاً مشکوک و باور ناپذیر است.

اباالفضلی ها بخوانند

حاج عباس از پیرمردهای خوش مشرب و باصفایی بود که وجودش برای اسرا، نعمتی بزرگ محسوب می شد. سعی می کرد در حق اسرای جوانی که بی نام و نشان در اردوگاه تکریت یازده، به دور از خانه و کاشانه شان و با سرنوشتی نامعلوم به سر می بردند، پدری کند.

حاج عباس ترکش های ریز زیادی در بدن به خصوص در سر و صورت داشت و از عوارض سلاح های شیمایی دشمن هم رنج می برد. سال 67 بود. حسابی لاغر و ضعیف شده بود. به مرور در گردن او غده ای رشد کرد و به اندازه مشت دست رسید. اردوگاه از کمترین امکانات بهداشتی و درمانی بی بهره بود. غده او هر روز بزرگ تر می شد، چرکی می کرد و حالش را رو به وخامت می برد.

بچه ها افتادند به جان عراقی ها و آن قدر اصرار کردند تا بالاخره مسئول اردوگاه راضی شد تا او را برای مداوا به بیمارستان اعزام کند.

در بیمارستان بعد از معاینه و آزمایش به حاج عباس می گویند که درمانش بی فایده است، چرک های گردنش به مغزش می رسد و او به زودی بر اثر این بیماری از دنیا خواهد رفت.

حاج عباس خودش را نباخت. آرام و با تأنی خواهش کرد او را به اردوگاه برگردانند تا آخرین روزهای عمرش را در کنار همرزمان و فرزندان اسیرش سپری کند. بعثی ها ابتدا نپذیرفتند؛ اما با اصرارهای او بالاخره متقاعد شدند که درخواستش را عملی کنند.

حاج عباس به اردوگاه بازگشت و بچه ها با شنیدن ماجرا، غمگین و افسرده شدند. حاج عباس روحیه اش را حفظ کرده بود که مبادا اسیری در این دیار غربت به خاطر بیماری او دچار ناراحتی شده و غصه بخورد. بچه ها هم ظاهرشان را حفظ می کردند ولی در درون خود می سوختند و از خدا می خواستند به او عمری دوباره بدهد تا همسر و فرزندانش را یک بار دیگر ببیند.

حال حاج عباس رو به وخامت گذاشته بود. بچه ها تا پاسی از شب بربالینش می نشستند. با این حال برای نماز صبح که بیدار می شدند شک داشتند او همچنان زنده است یا نه!

یکی از بچه های اصفهان که رزمنده ای با صفا بود، نماز و دعایی خواند و توسلی گرفت و گفت: ما که این جا دارایی مادی و با ارزشی نداریم که بخواهیم آن را در راه خدا نذر کنیم، به دلم افتاد که به نیّت حضرت قمر بنی هاشم، نفری صد صلوات برای شفای حاج عباس بفرستیم. ان شاءالله خدا لطفی کرده و حیات دوباره ای به او می بخشد.

دوستان با این پیشنهاد موافقت کردند. آشپزها که رابط اسرای اردوگاه بودند این خبر را به همه آسایشگاه ها رساندند. شب، بعد از نماز مغرب و عشاء همه اسرای اردوگاه که حدود 1700 نفر می شدند شروع کردند به فرستادن صلوات. 170000 صلوات ختم شد.

بچه های آسایشگاه ما هم دور حاج عباس حلقه زدند و صلوات می فرستادند و برای سلامتی اش به درگاه الهی تضرع می کردند.

آقا سیف الله شعبانی سر حاج عباس را به زانو گذاشته بود و آرام نوازش می داد تا در این آخرین ساعات عمر و در فراق فرزندان و بستگانش کمتر احساس غربت کند.

ناگهان حاج عباس چشم باز کرد و به شدت گریست. سیف الله و اندکی بعد سایر دوستان نیز به گریه افتادند و اشک از چشمانشان سرازیر شد.

حاج عباس زبان باز کرد و گفت: بچه ها من در اسارت و در اردوگاه نمی میرم...

همه با تعجب نگاهش می کردند. ادامه داد: لحظاتی پیش که چشمانم بسته بود، احساس کردم نفس های آخرم را می کشم، روحم دارد از بدن جدا می شود و ثانیه های واپسین عمرم را می گذرانم. در عالم رویا یک آن جوان نورانی و رعنایی را دیدم که دست در بدن نداشت و همراه با نوجوانی به سمت من آمد. نوجوان آمپولی به دست داشت. از آن جوان خوش سیما و رشید کسب تکلیف کرد و با دستور او آمپول را به دستم تزریق نمود، دعایی برای من خواندند و رفتند. الان حال خوشی دارم ...

ذکر الحمدلله و سبحان الله از لب بچه ها جدا نمی شد. انگار که خبر آزادی شان را شنیده باشند قند توی دلشان آب شد و از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدند. توسلشان جواب داده بود. ندای یا عباس، یا اباالفضل و یا ماه بنی هاشم به آسمان برخاست. خبر به آسایشگاه های دیگر رسید و عنایت علمدار کربلا اشک را از چشمان همه اسرای در بند و دلسوخته روانه ساخت.

حاج عباس تقی پور سال 69 همراه با سایر اسرا آزاد شد و به میهن بازگشت و توانست یک بار دیگر اهل و عیالش را ببیند.

سال 82 بیماری اش دوباره عود کرد و حالش رو به وخامت گذاشت و سرانجام در شهریور همان سال به دوستان شهیدش پیوست. مزار او در گلزار روستای بالا احمد چاله پی بابل، زیارتگاه مریدان اهل بیت است.

بازنویسی شده بر اساس روایتی از پاسدار آزاده، عابدین پوررمضان، کانال سنگر شهدا

مرد نیوزیلندی برای فیلمبرداری مخفیانه از زنان در حمام مجرم شناخته شد!

خبر همان است که در تیتر خواندید.

این خبر را از چند منظر باید بررسی کرد.

اول از همه خیالتان را راحت کنم که منبع این خبر سایت بی بی سی است و نه مثلاً یکی از نهادهای داخلی که نفعی از جعل یا بزرگنمایی آن داشته باشد.

بر اساس آمارهای رسمی، 74 درصد از مردم ساکن در کشور نیوزیلند اروپایی هستند.

در این کشور آزادی های جنسی، امری معمول و قانونی است.

حالا به این خبر از این منظر نگاه کنید که به زعم برخی، آزادی جنسی، آزادی در روابط و نیز آزادی در انتخاب نوع و سطح پوشش، واکسنی برای دوری جامعه از ولع و آزار جنسی و خوی تجاوزگری تلقی می شود. اخبار متعدد از دنیای غرب و غرب باوران گواهی می دهد که هر چقدر آزادی جنسی گسترش پیدا کرده، رفتارهای شهوانی در جامعه ظهور بیشتری داشته است.

ارضای نیازهای شهوانی لزوماً تنها دلیل ارتکاب جرایم جنسی نیست. زیاده خواهی، تنوع طلبی، برتری جویی، عقده های روانی و ... نیز می تواند از جمله عوامل بروز التهاب در رفتار جنسی به شمار آید.

جالب است بدانید مرد نیوزیلندی انگیزه این اقدام خود را هیجان طلبی دانسته است:

"این مرد که اهل خلیج هاک، در شمال نیوزیلند است از دسامبر سال ۲۰۱۷ تا فوریه ۲۰۱۸، ۲۱۹ مورد فیلم مخفی ضبط کرده است. نام او به خاطر رعایت حال همسرش اعلام نشده است.

او اعتراف کرده که تعدادی از این ویدئوها را در یک سایت پورنوگرافی در اینترنت منتشر کرده است.

 اغلب قربانیان زیر ۳۰ سال بودند و دوربین‌های پنهان شده قسمت‌هایی بین شانه‌ها و زانوهای آنها را فیلمبرداری کرده بود. در مواردی هم صورت این افراد در فیلم مشخص شده است.

مشخص نیست که دوربین‌های جاسازی شده، دست‌ساز بوده یا از طریق اینترنت خریداری شده است.

این زنان که بین یک شب تا دو هفته در هتل این مرد اقامت داشتند از طرف پلیس شناسایی و از این مساله مطلع شدند.

آنها در یک بیانیه دسته جمعی اعلام کردند که از اقدام این مرد، شوکه شده و احساس شرم، خشم و تحقیر می‌کنند.

این مرد چند ماه پیش و پس از بازداشتش گفت که این کار را فقط به خاطر هیجان انجام داده است."

بر اساس قوانین نیوزیلند این مرد ممکن است به حداقل چهارده سال زندان محکوم شود.