ظرفیت مغفول رسانه غرب

 

فارن افرز یک نشریه دوماهنامه علمی آمریکایی است. ظریف در آنجا مقاله منتشر کرده و درباره مذاکره با آمریکا پیشنهاداتی را مطرح کرده است. الان اصلا نمیخواهم درباره محتوای پیام ظریف حرفی بزنم. خوب یا بد آن را در رسانه های مختلف میتوانید بررسی کنید.

در زمان دولت روحانی هم ظریف از این کارها میکرد. پول میداد و مقاله ای که حاوی پیامی از سوی ایران برای غرب بود را در نشریات آمریکایی و اروپایی منتشر میکرد.

خب چرا همین کار برای نشر عقاید و مبانی اسلام و انقلاب اسلامی و به عنوان یک کار تبلیغی انجام نمی شود؟ البته منظورم به شخص ظریف نیست.

یک لحظه دقت کنید.

خیلی از مردم در کشورهای مختلف حتی در بین همین همسایگان عرب خودمان شناخت دقیقی از اهداف انقلاب اسلامی ندارند و بعضا بر اثر تبلیغات مسموم رسانه های دشمن و نیز قصور رسانه های خودی دچار سوءتفاهماتی درباره ایران و اهداف آن هستند.

ببینید استفاده از رسانه های دشمن چقدر میتواند در رفع بعضی شبهات تخریبی موثر باشد. مثلا ادواردو آنیلی چطور با انقلاب آشنا شد و به سمت انقلاب و اسلام گروید؟ مصاحبه و گفتگوی رسانه ای قدیری ابیانه در تلویزیون ایتالیا این موقعیت را ایجاد کرد. یا مثلا فعالیت رسانه ای مرحوم مهندس اردبیلی سفیر وقت ایران در نروژ باعث شد بعضی گروههای عدالتخواه چپگرای مسیحی در نروژ و حتی نیکاراگوئه و ... به سمت انقلاب اسلامی و امام خمینی گرایش پیدا کنند. عطاءالله مهاجرانی کتابی در رد سلمان رشدی نوشت و در خود غرب منتشر ساخت که بسیار موثر بود و دست خالی دشمنان قرآن را آشکار نمود.

رایزنهای فرهنگی نظام اسلامی چرا از رسانه های آن ور آبی غافل هستند و استفاده لازم را برای تبیین حقایق انقلاب و نشر معارف جهانی تمدن اسلام انجام نمیدهند؟ وزارت خارجه چرا غافل است؟ نفع اسلام و انقلاب بالاتر از نفع جناح ها و سیاست زدگی نیست؟ البته قطعا بعضی رسانه های غربی تحت نفوذ صهیونیسم همراهی نخواهند کرد اما راه بسته نیست و میتوان از بعضی پایگاههای رسانه ای مستقل بهره گرفت. اگر ظریف حرف نظام اسلامی را زده چرا حرفهای دیگر نظام اسلامی در نشریات غربی منعکس نشود؟

دوست نادان

 

بنده خدایی که آدم دهن بین و زودباوری است و البته مشتری پر و پا قرص ماهواره و شبکه های مجازی آنطرف آب می گفت مقصر قطعی برق مردم، سپاه است! دارد برای حمایت از غزه و لبنان رمز ارز تولید میکند!

برایش توضیح دادم که اتفاقا دولت و دولتی ها و رسانه های وابسته به آنها که بعضا چندان دل خوشی هم از سپاه ندارند دارند این افتخار بزرگ را به نام پزشکیان ثبت میکنند و بوق و کرنا راه انداخته اند تدبیر جنابشان باعث پیشگیری از آلودگی هوا شده که البته نشده و اتفاقاً آنهایی که در حال رد ادعای دولت و افشای کم کاری مسئولان در ذخیره سازی سوخت مورد نیاز نیروگاهها هستند که منجر به قطعی برق شده نمایندگان و کارشناسان و رسانه های ارزشی متمایل به سپاهند و... 

او چیزی نگفت؛ اما

ساعتی پیش برشی از صحبتهای حسن قشقاوی سخنگوی سابق وزارت خارجه به دستم رسید که گویا همین یکی دو روز اخیر در برنامه ای تلویزیونی از مردم خواهش کرده برای حمایت از محور مقاومت، یک سوم در مصرف انرژی صرفه جویی کنند! اینجاست که میگویند بر زمینت میزند نادان دوست! پاس گلی که به دست بوقچی های دشمن داد ان شاءالله که اتفاقی و از سر غفلت است.

جامعه بی خبر

 

روز گذشته کاروانی زیارتی از جوانان و نوجوانان یکی از استانها به قم آمده بود. چند ساعتی را در خدمتشان بودم. مقابل مسجد جمکران ایستاده بودیم که به طور اتفاقی چشمم به یکی از اساتید حوزه علمیه قم افتاد که نماینده مردم همان استان در مجلس خبرگان است.

با او خوش و بشی کردم. این حسن تصادف را به فال نیک گرفتم و از وی خواستم چند دقیقه ای با این بچه ها دیدار کند. او هم از این پیشنهاد استقبال کرد. ایشان را بردم در جمع زوّار جوان. پرسیدم این بزرگوار را می شناسید؟ بندگان خدا با تعجب همدیگر را نگاه کردند و گفتند نه!

فامیلی او را گفتم و پرسیدم حالا چطور؟ باز هم جواب دادند نه! گفتم راهنمایی تان می کنم. نماینده استان شماست در ... منتظر بودم بقیه را خودشان بگویند ولی سکوت کردند. یکی با تردید گفت در قم؟ گفتم استان شما در قم نماینده می خواهد چه کار؟! برای راهنمایی بیشتر گفتم سال گذشته انتخابات بود. ایشان نماینده استان شما شد در مجلس ...؟ صبر کردم ولی آن بندگان خدا هم سکوت کرده و جوابی ندادند. آخرش خودم گفتم مجلس خبرگان! بعد هم برای اینکه بیشتر ضایع نشویم از حاج آقا که صورتش قرمز شده بود خواستم چند دقیقه ای جمع را با بیانات شیوای خود مستفیض نماید. مشابه چنین اتفاقی را پیش تر هم تجربه کرده ام. واقعیت این است جامعه و به خصوص نسل جدید خیلی از مسائل و اخبار کشور فاصله گرفته اند و اطلاعات اندکی درباره رخدادهای جاری دارند. این سطح دوری از سیاست خوب نیست و زمینه تسلط تریبون ها و رسانه های بیگانه را برای ورود به ساحت فکر و تغییر باورها و روایت سازی و قلب حقایق در اذهان مهیا می سازد. رانندگان اتوبوس سن و سالی داشتند. از آنها هم پرسیدم اسمی از این نماینده استان خود اصلاً نشنیده بودند یا به خاطر نمی آوردند. مگر چقدر از انتخابات مجلس خبرگان گذاشته؟ فکر نکنم در این استا بیشتر از دو سه نفر برای ورود به مجلس خبرگان نامزد شده باشند. یعنی شور و هیجان و تبلیغات انتخابات اینقدر بی تأثیر و کمرنگ بوده است؟ ذهن مخاطب بیشتر در تسخیر کدام رسانه هاست؟ البته روحانیت و مسئولان هم باید ارتباط مستقیم خود با لایه های مختلف مردم را افزایش دهند.

فکر نمی‌کردم فردی در لباس روحانی، این همه تخریب کند!

 

«در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶، خود بنده این حجم از تخریب و ترساندن مردم را پیش‌بینی نمی‌کردم، چرا؟ چون پیش خود می‌گفتم که اولاً طرف رقابت، فردی است که لباس دین و روحانیت را به تن دارد و لااقل در این قضیه حد نگه‌می‌دارد، نه اینکه کاری نمی‌کند، بلکه بالأخره تا یک جایی جلو می‌رود، ثانیاً ایشان از اول انقلاب مسئولیت داشته، بنابراین لااقل حریم نظام و اصول اخلاقی انتخابات را نگه‌می‌دارد، ثالثاً اکنون رئیس‌جمهور است و شئونات رئیس جمهور را حفظ خواهد نمود. خب در انتخابات و خصوصاً ۱۰ روز آخر، محاسبه ما به هم خورد!... حرف من این است که رقیب، با مجموعه تبلیغات تخریبی بی‌سابقه چنان فضای رعب و ترس‌آلودی ایجاد کرد که صدای ما به بخشی از جامعه نرسید! به نظر شما سخیف‌تر و خنده‌دارتر از این ادعا وجود دارد که می‌گفتند اگر فلانی بیاید در خیابان‌ها و پیاده‌رو‌ها دیوار می‌کشد؟ (خنده)، اما با تبلیغات و تخریب‌ها کاری کردند که متأسفانه بخشی از جامعه ترسیده بود که نکند واقعاً این‌ها رأی بیاورند و آزادی‌های مردم را سلب کنند! یا مثلاً گفتند اگر این‌ها رأی بیاورند، جنگ و ناامنی می‌شود، یا دوباره تحریم می‌شود. خب اخیراً مردم خبر‌ها را می‌بینند، در امریکا یکی از بی‌سابقه‌ترین تحریم‌ها علیه ما درحال تصویب است. قصدشان این است که با این تحریم‌ها، جنگ داخلی درست کنند و مردم را به جان هم و به جان نظام بیندازند، خب چرا آقایان جوابگو نیستند؟ مگر شبکه‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی‌شان نمی‌گفت، اگر فلانی رأی بیاورد جنگ و تحریم است. چرا هنوز چند هفته نگذشته، چنین تحریم‌های پیچیده و چندلایه‌ای علیه ملت ایران طراحی و تصویب شد؟ این‌ها شماتت نیست، بلکه تبیین واقعیت است. کار دشمن، دشمنی است. برای دشمن فرقی بین دولت‌ها نیست. او می‌خواهد، ریشه ملت مسلمان ایران و اسلام و اصل انقلاب را بزند. اتفاقاً امریکا بیش از هر‌کس، با تحریم‌هایش دارد به طبقه متوسط در ایران ضربه می‌زند. این واقعیت را که برداشتن تحریم‌ها تنها از مسیر شکل‌گیری یک دولت مقتدر و نه با ترس و مجامله محقق می‌شود، برخی پوشاندند و الان هم پاسخگو نیستند. این‌ها گله از تخریب شخص خودم نیست، مطلقاً. این‌ها نگرانی از باب‌شدن یک روش، در فرهنگ سیاسی ماست....» 

درد دلی از شهید سید ابراهیم رییسی/ همشهری آنلاین

شلیک به مغزها

 

جوّی که رسانه های وابسته به صهیونیسم از ماه گذشته به طور هماهنگ دامن زده و شایعاتی را در خصوص عزل، بازجویی، بازداشت، سکته و... سردار قاآنی مطرح نموده و حتی بعد از حضور و سخنرانی چندباره او در محافل رسمی مدعی آزادی موقت وی با پابند الکترونیک! گردیدند در واقع پیش دستی تبلیغاتی و ایجاد توازن روانی در زمینه سازی برای عزل وزیر دفاع رژیم غاصب بود. این مسأله نشان میدهد حساسیت شبکه اطلاعاتی در اسرائیل و خیز برای عزل گالانت از ماه قبل به قطعیت رسیده اما رقم خوردن آن در شرایط بحرانی رژیم نیازمند پیوست رسانه ای بود. رسانه در جبهه دشمن یک ابزار نظامی به شمار می آید.

کارکرد رسانه در ایجاد جنگ روانی، تغییر سبک زندگی، اشتباه محاسباتی و... نیز بر آگاهان پوشیده نیست.

ازدواج موقت

مانورهای تبلیغاتی قالیباف، ظهور مجدد علی لاریجانی و اظهار فضل در همه امور، تحرکات رسانه ای مخبر این گمانه را تقویت می کند که یک دوره ای بودن دولت پزشکیان در سطوح بالا پیش بینی و باور شده است.

دسته دختران

 

هنوز برای من قابل تصور نیست چطور یک عده ای البته اندک در زمان جنگ، یعنی روزهای ابتدایی که نبرد شهری و کوچه به کوچه در شهرهای مرزی در جریان بود و مردم خانه هایشان را رها کرده و آواره شده بودند، زیر آتش دشمن بلند میشدند می رفتند به جبهه و دست به دزدی از خانه ها و حتی البسه شهدا می زدند! مرحوم خلخالی رفته بود خرمشهر دید دزدی را آوردند که جیب شهدا را خالی میکرد دستور اعدامش را داد. (کتاب خاطرات مرحوم خلخالی). راستش چند سال قبل درباره جوانی معتاد و دزد که البته در ایام کرونا فوت کرد شنیدم یکی دوبار سفر پیاده اربعین رفت و کارش این بود جیب زائران را خالی کند!

بعضی فیلمسازهای ما همین طور رفتار میکنند. وسط بحبوحه تهاجم فرهنگی دشمن در شرایطی که آتش شبهات و تردیدها و وسوسه ها بر سر ملت ریخته به بهانه ساخت کار به ظاهر مذهبی و انقلابی به تمسخر ارزشها و تقویت شبهات می پردازند.

من دیروز فیلم دسته دختران را دیدم. خانم قیدی البته کارگردانی محترم و دلسوز است که فیلم ویلایی هایش را خیلی دوست دارم؛ دسته دخترانش را نه. واقعا دغدغه ما در تولید فیلمی با موضوع نقش زنان در دفاع مقدس باید عادی سازی بدحجابی و اختلاط و تماس و لمس نامحرم و ردّ نجاست سگ و ... باشد؟ سه بار دستشویی رفتن سیمین تقلید از کارهای جشنواره پسند توالت محور سعید روستایی در ابد و یک روز و متری شش و نیم نیست؟ مثلا کارگردان شهامت هنجارشکنی و عبور از تابوها را دارد؟

خانم قیدی باید دقت کند در کار فرهنگی و پرداخت به سوژه های دفاع مقدس شبیه جیب برهای زمان جنگ اقدام نکند.

من کتابهای جنگ را زیاده خوانده ام و میدانم هر جور آدمی چه بسا در جنگ و دفاع از کشور نقش داشته. دختری مشهور به سیمین هم در خرمشهر بود که امدادگری میکرد و زیاد حجاب مناسبی نداشت که با ترکش خمپاره به شهادت رسید؛ البته اهل کشف حجاب و تمسخر متدینین و اختلاط و سگ بازی نبود. فضای غالب جنگ اما با معنویت و فتح ارزشهای الهی به پیش رفت که گویا به مذاق بعضی فیلمسازها خوشایند نیست. خدا و دین و اهل بیت و ... کجای بعضی آثار دیده می شوند؟ چرا عزیزان روشنفکر نما حتی از کاربرد واژه شهید در آثارشان پرهیز میکنند و از تعابیری چون مرگ و مردن برای کشته های مظلوم دفاع مقدس بهره میگیرند؟ مگر مدعی پرداختن به واقعیتهای تاریخ جنگ نیستید؟ چرا این واقعیتها را نمی بینید یا از دیدنشان فرار میکنید؟ اگر دنبال جلب رضایت امثال پگاه آهنگرانی هستید که حسین فهمیده ها را زیر سوال میبرند طبعاً مخاطب مردمی خود را از دست میدهید و چنین میشود که دسته دختران به رغم حضور کارگردانی با سابقه درخشان تولید فاخر ویلایی ها به اندازه یک فیلم سطحی و  درجه چندم تلویزیونی هم دیده نمی شود.

تانک خورها

 

تانک خورها سریال جذابی است به خصوص با بازی خوب آرش مجیدی و سروش جمشیدی که هر شب از شبکه سوم سیما پخش میشود. تلفیق طنز و جدی و لبخند و اشک در قصه باعث جذابیت و غیرقابل پیش بینی بودن ماجرا شده است. صحنه پردازی های مربوط به پشت جبهه، بکر و خلاقانه بود به خصوص سوژه قرار دادن گاراژ و میکانیکها و عشق ماشین ها؛ اما صحنه پردازی مربوط به جبهه، ضعیف و پایین تر از حدی بود که از کارگردانی چون پرویز شیخ طادی انتظار میرود.

از جمله ویژگی های کمتر گفته شده این سریال اگر چه محورش مربوط به شکل گیری واحدهای زرهی در جنگ است، پرداختن به نقش منافقین در دوران دفاع مقدس می باشد. بعضی فیلمها البته به مقوله ترور و جاسوسی به معنای خبرچینی توجه نشان داده اند اما تانک خورها نقش میدانی منافقین در جنگ و بخشی از توطئه های آنها را برجسته ساخته است. خیانت منافقین به ملت ابعاد مختلفی دارد که کمتر به آن پرداخته شده است.

در عملیات والفجر مقدماتی تعدادی از منافقین با لباس سپاه و بسیج و با استفاده از تاریکی شب به میان رزمنده ها آمده و آنها را به مسیرهای مورد اشراف عراقی ها سوق میدادند. (خاطرات حجت الاسلام ماندگاری کتاب بی نصیب) یکی دو شب مانده به عملیات کربلای چهار، لیوان های چای که در جلسه فرماندهان گردان خط شکن توزیع مسموم بود که به لطف خدا کشف و عامل آن دستگیر شد. (خاطرات سردار محمود محمدزاده کتاب شام آخر). وقتی سرهنگ خلبان باباجانی به اسارت دشمن درآمد و البته مفقود بود منافقین بارها با پدرش تماس گرفته و مدعی شدند او به آمریکا پناهنده شده که حس این ننگ باعث ایست قلبی و مرگ پدر او شد. (ماصحبه آزاده هوانیروز سرهنگ باباجانی خبرگزاری میزان)

شایعه پراکنی، شبهه افکنی، ایجاد جنگ روانی و خالی کردن دل مردم، تمسخر و تحقیر خانواده های ایثارگر، احتکار ارزاق عمومی و... بخش دیگری از ناجوانمردی این جماعت بود. بماند لو دادن ساعتها و امکان شلوغ و پرتردد به دشمن جهت بمباران و ترور فیزیکی رزمندگان و بمب گذاری در معابر و ... که هر چه از خباثت این جماعت خائن و وطن فروش گفته شود کم است. امیدوارم بخشی از تولیدات هنری به انعکاس این حقایق کمتر گفته شده انقلاب و دفاع مقدس نیز اختصاص پیدا کند.

نه هنگام درنگ است

 

حمله اخیر اسرائیل و آمریکا به ایران یک حمله ترکیبی است و نباید آن را در پرتاب تعدادی موشک خلاصه کرد. از چند روز قبل که عملیات موشکی نظام سلطه به ایران عزیز قطعی شد تحرکات واضحی در منطقه و داخل کشور شکل گرفت که مکمل عملیات موشکی دشمن محسوب می شود. کشورهای عرب منظقه وسط معرکه کشتار مردم مظلوم فلسطین دوباره ادعای پوچ مالکیت بر جزایر ایرانی را مطرح کردند. این بار البته اتحادیه اروپا نیز با آنها همنوا شد. همزمان ایران به اتهام موهوم صدور موشک به روسیه محکوم گردید و شرکت های هواپیمایی کشورمان تحریم شدند. ترکیه در خباثتی آشکار و با طراحی توطئه ای نمایشی به خاک سوریه و عراق حمله کرد. مزدوران داخلی شبکه صهیونیسیم از طریق ریزپرنده ها به کمک موشکهای دشمن آمدند. همزمان گروهکهای وابسته تروریستی تحت حمایت ترکیه فعالیتهای نظامی خود در خاک سوریه را به منظور تحت فشار قرار دادن جبهه مقاومت از سر گرفتند. ارز و سکه در ایران به طور ناگهانی گران شد و فشار اقتصادی مردم مضاعف گردید. گروهک تروریستی جیش الظلم همزمان به ترور فرزندان این مرز و بوم روی آورد. مبانی انقلاب اسلامی در روزنامه ها و پایگاههای مجازی همپیمان با غرب مورد حمله قرار گرفت و...

این زنجیره ناجوانمردانه تهاجم بعید است با اتمام موقت و ظاهری حملات موشکی اسرائیل و آمریکا به پایان رسیده باشد. دفاع در مقابل این جنگ ترکیبی نیز باید همطراز، جامع و محکم در همه سطوح ادامه پیدا کند.

ابتذال در سعدآباد

منظورم از سعدآباد مجموعه کاخ موزه های سعدآباد است و منظورم از ابتذال لزوما کشف حجاب نیست که دیگر در بسیاری از تفرجگاهها و خیابانهای کشور به امری عادی تبدیل شده و اساسا کار از برداشتن روسری گذشته و به نمایاندن سر سینه و پیراهنهای آستین کوتاه کشیده شده است. شاه یک مجسمه ای را در وسط حیاط سعدآباد نصب کرده که همچنان باقی است و با عرض پوزش تصویر آن را در پایین مطلب آورده ام. گویا به مرور بعضی ها دارند کشف حجاب را به این وضعیت می رسانند.

جالب است در جای جای مجموعه سعدآباد انبوهی از عوامل حراستی و ارتشی و گاه انتظامی هم به چشم می خورند. تذکر هم می دهند که عکس برداری از این نقطه ممنوع است، حق نداری از لباس خونی شهید چمران در موزه ارتش عکس بگیری، یا راه خروج از این طرف است مبادا دوباره برگردی و ظروف سلطنتی را از نو نگاه کنی... صرفاً با کشف حجاب کاری ندارند. مهسا امینی بر نظام پیروز شد قابل انکار نیست کما اینکه دختر آبی هم با مرگ خود زمینه ورود زنان برای تماشای مسابقات مردانه فوتبال را فراهم کرد. بگذریم.

مقصودم از ابتذال چیز دیگری است.

اگر حاکمی در جمهوری اسلامی برود دفتر و دستکش را در دل طبیعت بنا کند، که نباید بکند، چه فریادها و فغانها و وامصیبتهایی به آسمان خواهد رفت که چه نشسته اید آخوندها دارند کشور را نبود میکنند و...

مجموعه کاخهای سعدآباد، دهها هکتار منطقه جنگلی شمال شهر تهران است که به زوال رفت و استراحتگاه اختصاصی درباریان گردید. کسی اعتراضی کرد؟ کسی اعتراضی می کند؟ دهها نفر هر روز به تماشای موزه های این کاخ جنگلی بزرگ می آیند. خیلی هایشان اساسا با نظام سر خوش نیستند. غرولندهایشان مشخص است. بعضی ها را دیدم که می گویند: به به! چه سرمایه ای! چقدر زیبا، چه ابهتی، چه قدرتی! اینها چه کردند در این مملکت، خدا شاه را رحمت کند...

ابتذال غیر از این است که جمهوری اسلامی، کاخهای گران قیمت شاه را برای عبرت مردم به موزه تبدیل کرده و خیلی ها عبرت نمی گیرند که هیچ به تحسین کژی ها می پردازند؟

من البته چند سال پیش امام جمعه ای را در شهری کوچک دیدم که بازنشسته عقیدتی ارتش بود. می گفت هر چقدر مسئولین یک شهر ماشینهای گران قیمت تری را سوار شوند نشانه پیشرفت و موفقیت آن شهر است. گفتم برادر! خوشبختی و پیشرفت یک شهر به زیرساختها و سطح رفاه و خدمات عمومی بستگی دارد. ولگردی و خوش خوشان با اموال مردم که هنر نیست. آن امام جمعه البته مدتی بعد به دلایلی دیگر کنار گذاشته شد.

خب، یک بخش این موضوع بر میگردد به پایه های فکری جامعه که اصلاح آن وظیفه نهادهای فرهنگی و آموزشی است.

اما خدایی اش چه اشکال دارد مدیریت کاخ سعدآباد با عواید میلیاردی حاصل از فروش بلیتهای گران قیمت کاخ، محض رضای خدا یک تابلویی هم جایی از حیاط عریض و طویل آن مقابل چشم ملت قرار بدهد که در همین دویست سال اخیر چند میلیون کیلومتر مربع از خاک مقدس کشور ما بر باد رفت تا صرفا یک نمونه از قدرت و درایت شاهان دو سده اخیر بازگو شود؟ حالا ظلم و حق کشی و جنایت و خوشگذرانی و وابستگی و تو سری خوری از اجانب و... شان بماند.

این اردوهای روایت پیشرفت را باید در همچین جاهایی هم به دیده مردم کشاند. میز پرس و پاسخ و گفت و گو و کرسی فکر و اندیشه و فرهنگ راه انداخت. ما ابزار تبلیغ، کم داریم و از نفوذ رسانه ای خوبی برخوردار نیستیم. چنین فرصتهایی را لااقل قدر بدانیم.

 

اکرم عفیف

 

گزارشگر بازی دیشب ایران - قطر شاید حدود ده بار درباره اکرم عفیف صحبت کرد:

اکرم عفیف بازیکن خطرناکی است که میتواند برای ایران دردسر ساز باشد...

اکرم عفیف عصبی است و مستعد پرخاشگری و دریافت کارت زرد است...

اکرم عفیف مغرورانه بازی می کند و حضور او به تیمش ضرر می رساند...

اکرم عفیف امروز از همه ناراحت تر است....

و...

ایران در مسابقه ای که صرفا روی کاغذ میزبان آن بود و در کشوری عربی برگزار می شد، مسابقه ای که گل اول را ایران خورد و یک بر صفر عقب افتاد و شماتت گزارشگر و مجری و کارشناس و سیل پیامکهای اعتراضی صاحب نظران فوتبالی را برانگیخت، توانست نتیجه بازی را با تلاش بازیکنان و هدایت خوب مربیان به نفع خود برگردانده و چهار گل به دروازه حریف روانه کند. همیشه برنده کسی است که مأیوس نشده و بیشتر تلاش می کند.

ذات رسانه اینطور است. گاه به جای پرداختن به اصل ها و ضرورتها، برجسته سازی حواشی را سرلوحه قرار می دهد.

می مردید جواب می دادید؟!

چند نفر بچه حزب اللهی و ایثارگر در مشهد جمع شدند رفتند برای پرسش از استاندار جدید خراسان رضوی که چرا تصاویر بی حجاب دخترت در فضای مجازی منتشر است و اساسا تویی که نمیتوانی خانواده ات را کنترل کنی میتوانی قانون را در جامعه اجرا نمایی؟

از قبل هم اعلام شده بود که عده ای درباره این مساله سوال دارند.

این چند نفر را که نه پلاکارد داشتند نه بلندگو و نه شعار میدادند و نه راهی را سد کرده بودند با رفتاری که در سالهای اخیر دیگر نباید عجیب دانست دستگیر کردند و پنج شش ساعتی نگه داشتند.

اعتراضها که بالا گرفت، استاندار جدید رفت خانه یکی از دستگیرشدگان که دختر شهید بود و از او دلجویی کرد و توضیح داد که خبر کشف حجاب دختر او فیک و نادرست است.

خب، می مردید قبل از مراسم معارفه جوابیه ای می دادید؟ پیام این اتفاق تلخ این است که ما خود را پاسخگو نمی دانیم، اعتراض را ولو مدنی و بی مزاحمت باشد سرکوب میکنیم و اگر عشقمان کشید توضیح میدهیم. شما هم دستتان به جایی بند نیست.

اگر قرار است جامعه به رشد و بلوغ سیاسی برسد شرط اولش پاسخگو بودن و تحمل و نقد پذیری صاحبان قدرت است.

چه

 

به مناسبت سالروز اعدام ارنستو گوارا معروف به چه گوارا فیلم سینمایی "چه" از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد که البته ساعت مناسبی نداشت. تقارن آن با سالگرد عملیات چریکی طوفان الاقصی هم در نوع خود جالب است.

چگوارا شخصیت محبوب انقلابیون دنیاست به خصوص در جریان پیروزی انقلاب اسلامی نیز بسیاری از جوانان مبارز اعم از مسلمان یا مارکسیسم سعی در شبیه سازی خود با این اسطوره انقلابی گری و مبارزه با امپریالیسم داشتند. 

خیلی ها هم در کشور ما افرادی را شبیه به چه گوارا توصیف کرده اند، مثلا دباره شهید چمران، یا نادر مهدوی یا محسن چریک (سعید گلاب بخش) یا خسرو گلسرخی و ... چنین تعابیری به کار رفته است.

وارد این قیاسها نمیشوم و چنین قصدی ندارم؛ اما یک صحنه از فیلم ناخوآگاه مرا یاد سید علی اکبر ابوترابی انداخت. در اوایل فیلم فیدل به همراه ارنستو با یارانشان از جاده ای روستایی و خلوت عبور می کردند که کشاورزان به دیدنشان شتافتند و به آنها ابراز ارادت کردند. در کاروان پیاده مرحوم ابوترابی به سمت مرز خسروی صحنه ای مشابه را دیدم. کشاورزها که بعضا از برادران هل سنت بودند با دیدن سید ابوترابی ناگهان دست از کار کشیده به لب جاده می دویدند و او را در آغوش کشیده و می بوسیدند.

فیلم سینمایی "چه" ساختاری معمولی و حتی شبیه فیلمهای ایرانی داشت. البته بازیگر نقش ارنستو توانست در جشنواره کن مقام نخست را به عنوان بهترین بازیگر جهان در آن سال به خود اختصاص دهد.

فیدل بارها از ارنستو میخواهد که در کوبا بماند و به بولیوی یا آرژانتین نرود. او که بعد از دوره سخت انقلاب به ساحل آرامش رسیده اما معتقد است هر جا صدای مظلومی شنیده می شود باید به یاری اش شتافت. ترجیح میدهد دوباره راهی کوه و بیابان و میدان خطر شود. این سخن او ریشه فطری دارد و البته خاستگاه اسلامی.

سعدی شیرازی هم بنی آدم را اعضای یک دیگر می خواند. شعرش بر سردر سازمان ملل نصب شده و ما به آن افتخار می کنیم اما وقتی بخواهیم از مظلومی در فلسطین و لبنان و بوسنی و ... حمایت کنیم عده ای از مدعیان جیغشان بالا می رود که دیگران به ما چه؟ میگویند دین ما انسانیت است. کجای انسانیت اجازه میدهد درباره سبعیت صهیونیسم کودک کش سکوت کرد؟

سیاستمداران بسیاری در دنیا پزشک بوده و هستند. فهرست پزشکان سیاستمدار، فهرست بلندبالایی است. سرچ کردم این اسمها آمد: سون‌یات‌سن رهبر انقلاب چین، ژان پل مارا یکی از فعالان انقلاب فرانسه، پاپ جان بیست و یکم رهبر کاتولیک‌های جهان، جرج حبش بنیانگذار جبهه مردمی برای آزادی فلسطین، فتحی شقاقی و عبدالعزیز الرنتیسی از چهره‌های سرشناس جنبش حماس، پاپاداک دیکتاتور هائی‌تی، کوبی شک رئیس‌جمهور برزیل، ویلیام واکر رئیس‌جمهور نیکاراگوئه، گرو هارلم برونتلند نخست‌وزیر سابق سوئد، بشار اسد رییس جمهور سوریه، ابراهیم جعفری نخست وزیر پیشین عراق، سالوادور آلنده رییس جمهور پیشین شیلی و ...

چه گوارا پزشک بود. ماهاتیر محمد هم پزشک بود و هر دو نقش سازنده و چشمگیری در دوره خود داشتند. رادوان کارادزیچ رهبر شبه‌نظامیان صرب بوسنی و مسؤول نسل‌کشی مسلمانان هم پزشک بود.

پزشکها می توانند انسانها را نجات دهند یا بکشند. مسعود پزشکیان هم پزشک است. امیدوارم بتواند در سعادت و تعالی جامعه اثر محسوس داشته باشد.

معین فهمید علی دایی نفهمید

 

نصرالله معین خواننده ایرانی مقیم خارج به تازگی کنسرتی در لس آنجلس برگزار کرد و در برابر اصرار تماشاگران برای اجرای ترانه قدیمی "بی بی گل" گفت این ترانه، فلسطین ستیزی است و چون اجرای آن میتواند به نفع اسرائیل باشد این کار را انجام نمی دهد.

تابناک در این باره نوشت: "ماجرا از این قرار است که عبارت «بی بی» در بین صهیونیستها، لقب بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر این رژیم اشغالگر است که دستور ترورهای اخیر را برای خروج خود از بن بست سیاسی و نیز تداوم حضورش در قدرت، صادر کرد. 

اما این بخش اول ماجراست. بخش دوم ماجرا این است که یک طنزپرداز سلطنت طلب،  بعد از شهادت سید حسن نصر الله، در یک کلیپ، عقده گشایی هایش را علیه جریان ضد صهیونیسم، با خواندن آهنگ بی بی گل در تمجید از جنایت نتانیاهو، نشان داد. بعد از آن نیز، کلیپ دیگری با استفاده از تصاویر شهید سید حسن و بنیامین نتانیاهو ساخته شد که در آن، با استفاده از تصاویر سید حسن نصرالله، ترانه را از زبان این شهید، خطاب به بی بی یا همان بنیامین نتانیاهو روایت می کند؛ بی بی گل فدات بشم، چرا منو کشتی بی بی گل... تو واسم زندگی نذاشتی بی بی گل واسه چی منو دوست نداشتی بی بی گل.

معین در واقع برای جلوگیری از تداوم بهره برداری از این ترانه به نقع یک رژیم غاصب، و علیه ملت مطلوم در جبهه مخالف صهیونیسم، از اجرای آن امتناع کرده است."

اسماعیل

 

"مهین خانم گفت: وا، یعنی چه، شاه به اون خوشگلی، نباشه؟! به جاش آخوندا باشن، مگه میشه؟!

قاه قاه خندید و محکم زد روی زانویش. مادر گفت: زبونت رو گاز بگیر مهین. چی می گی؟ بیچاره آخوندا!

• راست می گم دیگه، هر جا ببیننمون، همون جا حلالمون می کنن!

آن قدر خندید که چشمهایش خیس شد و زیر لب گفت: استغفرالله، چقدر پشت سرشون بد گفتم. حالا ببینم راست راستی تو میخوای دست رو دست بذاری تا انقلاب بشه بعد زن بگیری؟ اومد و نشد. اون وقت میخوای چکار کنی؟ بی سر و همسر بمونی؟

• نه میشه ان‌شاءلله
• از کجا معلومه؟
• وعده خداست رد خور نداره..."

رمان "اسماعیل" اهدایی خانم حیدری است که هم خودم خواندم و هم همسرم؛ نوشته مرحوم امیرحسین فردی.

سالها پیش خاطرات یکی از کارشناسان فیلمنامه در سینمای هالیوود را می خواندم. می گفت هر فیلمنامه ای میرسد فقط سی صفحه اولش را میخوانم. اگر کشش نداشت پرتش میکنم کنار میروم سراغ فیلمنامه بعدی اگر کشش داشت و جذاب بود تا آخرش می روم و درباره ساخته شدنش تصمیم میگیرم.

کتاب اسماعیل از همان ابتدایش کشش لازم را برای همراه سازی مخاطب در اختیار داشت.

یکبار یکی از سایتهای اصولگرا یادداشتی درباره امیرحسین فردی نوشته بود و او را در حد یک ضدانقلاب منافق و همسو با غرب پایین آورد. تعجب کردم. او همان وقت داشت در حوزه هنری استان تهران کلاسهای نویسندگی را اداره میکرد. مدتی بعد امیرحسین فردی به رحمت خدا رفت. بزرگان نظام در سوگ او پیام تسلیت دادند. دقیقا همان سایت را دیدم که چقدر در مدح و نکوداشت آثار مرحوم قلم فرسایی کرد! دنیاست دیگر نباید به خیلی دیده‌ها و شنیده‌ها اعتماد کرد.

رمان "اسماعیل" یک اثر فاخر انقلابی است که در عین برخورداری از کشش و قوت متن در جذب مخاطب، با پرهیز از شعارزدگی و سطحی نگری به طور گذرا و گاه غافلگیر کننده به تبیین مبانی انقلاب اسلامی پرداخته و بعضی وقایع تاریخ معاصر را جهت تحریک مخاطب به تحقیق بیشتر مورد اشاره قرار میدهد. توجه دقیق او به حاشیه ها و جزییات در توصیف انسانها و محیط و موقعیت‌ها مسحور کننده است و خواننده را به وجد می آورد. البته از من بپرسید همچنان رضا امیرخانی را نفر اول رمان نویسی جبهه انقلاب میدانم ولی انصافا از کارهای ارزشمند مرحوم فردی هم نمی توان به سادگی گذشت.

دوگانگی در مواجهه با جنایت

قتل زن به دست شوهر، یا دختر به دست پدر دردناک و غیرقابل توجیه است. چنین اتفاقی در ایران باعث نشر هزاران یادداشت و مصاحبه و ... در ضرورت نفی عقاید مذهبی و بومی و تعصبات ناموسی می گردید.

اتفاقی که درباره قتل فجیع یک زن سوییسی توسط همسرش امروز در رسانه ها منتشر شد فقط یک نمونه از فجایع زندگی در غرب است که معمولا بازتاب خبری و تحلیلی قابل ملاحظه ای در ایران و سایر کشورها ندارد چون مربوط به جهان سوم نیست. البته چندی پیش یک ایرانی طرفدار زن زندگی آزادی نیز در کانادا همسر جوان خود را قیمه قیمه کرد که مورد توجه رسانه های غربگرا واقع نشد:

 

 

 بر پایه گزارش‌های منتشر شده از سوی مقامات سوئیسی، کریستینا جوکسیمویچ، مدل و فینالیست دختر شایسته سوئیس ظاهرا توسط شوهر خود به قتل رسیده و «در مخلوط کن پوره شده است.  

 

 

 جسد این زن ۳۸ ساله فوریه در منزلش در نزدیکی بازل سوئیس کشف شد. بر پایه ادعای رسانه‌های محلی، مردی ۴۱ ساله به نام توماس در همین ارتباط بازداشت و به قتل همسرش که با یکدیگر دو فرزند دارند اعتراف می‌کند.

این مرد ادعا کرده در مقابل حمله با چاقوی همسرش، از خود دفاع کرده است.  دادگاه اعلام کرده کریستینا جوکسیمویچ خفه شده است.

گزارش کالبدشکافی حاکی از این است که جسد، در رختشویخانه، با اره مویی، چاقو و قیچی باغبانی تکه‌ تکه شده است. سپس تکه‌های بدن، با مخلوط‌ کن دستی پوره و در محلول شیمیایی حل می‌‌شود.

تصویری جالب از مجلس ترحیم

سید جواد رضویان هنرمند قمی است که روز گذشته به مناسبت فوت پدر بزرگوارش مجلس ترحیمی در سالن همایش مسجد الغدیر این شهر برگزار شد. قمی ها به رضویان علاقمندند و بابت به کارگیری لهجه قمی در فیلمهای طنز تلویزیونی نه تنها دلخور نشده که از وی قدردانی هم کرده اند. ظرفیت بالای مردم قم باعث شد در سریال طنز نون خ که با محوریت قوم کرد ساخته شده نیز از یک قمی با لهجه اصیل مردم این شهر دعوت به همکاری شود. ضمن تسلیت به این هنرمند دوست داشتنی و مردمی، تصویر جالبی از سه شرکت کننده مراسم ترحیم را در زیر می بینید که ظاهرا جزو عزیزان هنر ور هستند:

 

با جنبه

 

خدا رحمت کند دکتر حسن حبیبی را. دیروز در اخبار در جریان بازدید سید حسن خمینی خواندم بنیاد فرهنگی امیرکبیر را مرحوم حبیبی با هزینه شخصی از خود به جا گذاشته و مجموعه ای از کتب و نیز هدایای دریافتی را در آن به معرض نمایش و استفاده عموم قرار داده است. سالها پیش در کتاب خاطرات دکتر امینی نخست وزیر قجری محمدرضا پهلوی که در کیهان لندن منتشر شده بودم خواندم که دیداری با دانشجویان تهران داشت و سخنگویشان دکتر حسن حبیبی بود و همانجا پیش بینی کرد که او آینده ای درخشان خواهد داشت. حسن حبیبی مدتی وزیر و نیز سالها معاون اول رییس جمهور بود و در مشاغل و مسئولیتهای حساس دیگر از تنظیم پیش نویس قانون اساسی تا دبیری مجمع تشخیص مصحلت نیز حضور داشت. وی به هنز علاقمند بود و خودش نیز گاهی شعر می سرود. کتابهای خوبی نیز در باره علم حقوق و نیز هنر از وی به جا مانده است. 

خودم ان شاءالله از گنجینه به یادگار مانده وی بازدید خواهم داشت اما یک نکته به ذهنم رسید که عرض میکنم خدمتتان. همه می دانند که در دهه شصت و اوایل هفتاد مساله نقد و اعتراض جایگاه چندانی در رسانه ها نداشت و چندان مورد تحمل قرار نمی گرفت. نشریه طنز گل آقا یک نشریه حرفه ای جذاب و منتقد بود که در آن برهه به بیان معضلات اجتماعی پرداخت. جالب است یادآوری کنم با اینکه یکی از اصلی ترین سوژه های طنز و کاریکاتور گل آقا دکتر حسن حبیبی بود اما به اذعان چندباره مرحوم کیومرث صابری فومنی (گل آقا) حسن حبیبی یکی از جدی ترین و فعال ترین حامیان نشریه به شمار می آمد. پیشنهاد می کنم این وسعت نظر و تحمل نقد و سعه صدر مرحوم نیز در موزه یادبود وی به نوعی مورد گوشزد و توجه قرار بگیرد که درس اخلاقی کاربردی برای اهالی سیاست خواهد بود.

قلب رقه

 

قلب رقّه را امروز عصر در سینما کانون دیدم. رقّت قلب، نخ تسبیح و خمیرمایه کشش داستان بود. دست کارگردان و بازیگرانش درد نکند. مثل به وقت شام، صحنه های هالیوودی داشت. مثل بادیگارد، نمایی از هیبت حاج قاسم را به نمایش گذاشت، مثل حبیب، نقش نفوذ پاسداران انقلاب در قلب دشمن را محور نمایش قرار داد. ماجرای جنایات داعش و ضرباتی که بر پیکر اسلام وارد آورد تا سالهای سال می تواند سوژه ساخت آثار هنری باشد. دست پلید صهیونیسیم و استکبار در آنچه بر مسلمین گذشت پیداست که در قلب رقه نیز مورد توجه قرار گرفت.

داستان فیلم را تعریف نمی کنم که خودتان بروید ببینید. چنین آثاری قطعا بیشتر به حمایت مخاطبان نیاز دارند. این فیلم که ماجرایی پر از حادثه و هیجان را درباره پاسداران گمنام امام زمان به تصویر کشاند به شهید سید رضی موسوی تقدیم شد که در زمان شهادتش او را تأثیرگذارترین فرمانده ایرانی در سوریه لقب دادند. ترور او توسط اسرائیل خط اثبات رابطه صهیون با گروههای تکفیری را پررنگ می سازد. او در تمام دوران حیات ظاهری اش گمنام زیست و خار چشم داعش و صهیونیسم بود.

اتفاقی تکان دهنده در کره

 

در پنج ماه نخست سال میلادی اخیر، بیش از شش هزار نفر در کره جنوبی خودکشی کردند. چرا؟ بخش قابل توجهی از آنها به خاطر تقلید از یک چهره معروف کره ای که خودش را کشت دست به این کار زدند. این خبر را وزارت بهداشت کره جنوبی اعلام کرد.

سلبریتی ها را دست کم نگیرید. اعتیاد یک چهره معروف، نوع لباس پوشیدنش، شوخی هایش، لاکچری بازی هایش و... می تواند روی صدها نفر تأثیر بگذارد. مهم است چه کسانی در جامعه، بزرگ و الگو می شوند.