اشک آتش

از اسلام ناب آمریکایی بیزارم!از ادعای برتری هویج بر بسیج!از اسلام بی خطر بیزارم...از اسلام آسه برو آسه بیا...اسلام پاستوریزه...اسلام عبدالملک مروان...اسلام بنی امیه و بنی العباس...اسلام شیوخ منطقه!!...اسلام پر عافیت و بی عاقبت...
----------------------------------------------------------------------------------
باید گذشتن از دنیا به آسانی
باید مهیا شد از بهر قربانی
با چهره خونین سوی حسین رفتن
زیبا بود اینسان معراج انسانی

پیام های کوتاه
بایگانی
آخرین نظرات

۴۵ مطلب در شهریور ۱۳۹۷ ثبت شده است

نصیحتی دلسوزانه از مادر تروریستها!

سیدحمید مشتاقی نیا | شنبه, ۳۱ شهریور ۱۳۹۷، ۱۱:۲۰ ق.ظ

دو سه روز پیش بود که وزارت امور خارجه انگلیس از اتباع ایرانی انگلیسی خود خواست که از سفر به ایران اجتناب کنند.

همه تعجب کردند در ایران خبری نیست که دولت فخیمه بریتانیا چنین هشداری داده! نصیحت پیر استعمار در این شرایط چه معنایی می تواند داشته باشد؟

حادثه تروریستی امروز نشان داد که دود از کنده بلند می شود!

  • سیدحمید مشتاقی نیا

ساختن به جای سوختن!

سیدحمید مشتاقی نیا | جمعه, ۳۰ شهریور ۱۳۹۷، ۰۷:۴۷ ب.ظ

این که به یاد کشته شدگان فلان فاجعه در فلان کشور اروپایی یا در سوگ درگذشته ای از آشنایان یا حتی برای اجابت دعا شمع روشن کنیم چه خاصیتی دارد؟

هیچ دقت کرده اید جماعت روشنفکر که سوگواری های مذهبی و روضه خوانی و نذورات را زیر سوال می برند تا به حال در نقد روشن سازی شمع، چیزی نگفته و ننوشته اند؟

شاید در قدیم روشن کردن شمع می توانست بخشی از ظلمت شب را برای عابرین زدوده و از این باب، کاری خیر تلقی شود؛ اما الان فایده این کار چیست؟

عقل ما حکم نمی کند همان مبلغی که برای خرید یک بسته شمع می دهیم، شکلات یا خرما یا کیک و بیسکویتی خریده و به نیّت درگذشتگان خود به نیازمند یا کودک یا رهگذری بدهیم و دلش را شاد کنیم و دعایش را توشه خود سازیم؟ این طوری لااقل فایده ای به کسی رسیده است.

جایی نوشته بود وقتی موقع شمع روشن کردن، دعا می خوانیم به خاطر انرژی متصاعد از شعله آن در یک فرآیند کهکشانی، به اجابت نزدیک تریم!

اگر همین حرف منسوب به دین بود چه جار و جنجالی به بهانه تقابل با خرافه پرستی علم می شد خدا می داند.

وقتی شکلات یا خرما و کیک و بیسکویت و جرعه ای آب یا شربت و ... را به کسی می دهید مطمئن باشید انرژی متصاعد از شادی قلب یک انسان که اشرف مخلوقات عالم است، دعایتان را بیشتر از شعله بی خاصیت یک شمع سوزان، به اجابت نزدیک می سازد.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

عبد صالح

سیدحمید مشتاقی نیا | جمعه, ۳۰ شهریور ۱۳۹۷، ۱۱:۴۶ ق.ظ


برای تهیه این کتاب می توانید از طریق سایت موسسه مطاف عشق به نشانی http://mataf.ir اقدام کنید و یا در بابل به فروشگاه کتاب مهتاب واقع در چهارسوق، مجتمع تجاری خاتم الانبیاء، طبقه همکف مراجعه نمایید.


آخرین بار یک دل سیر امتحان بزرگ عبدالصالح (در یک نگاه)
ازدواج لحظه اجابت دست خالی اولین گریه‌های معصومانه‌
بچه‌داری کربلای حضرت زینب(س) تربیت محمدحسین حق مأموریت
دل‌تنگی خبر شهادت بی‌رحمانه بهترین
تو به من عزت دادی طواف عشق شهید گمنام نام زیبا
همکاری در خانه قول بده میوه بهشتی باید بروم

  

در مقدمه کتاب می خوانیم:

عبدالصالح زارع را که اصلاً نمی شناختم. بهمن 94خبر شهادتش که آمد، در روزهایی که اخبار شهادت سربازان بی ادعای سپاه توحید، نوید آزادسازی محاصره شیعیان نبل و الزهراء را می داد از این جهت برایم جلب توجه کرد که این شهید را هم استانی خود یافتم و محل کارش هم در شهر زادگاهم  بابل قرار داشت. تصاویر تشییع پیکرش در بابلسر را دنبال می کردم که صحنه عجیبی مقابل چشمانم نقش بست. پدر شهید، محکم و استوار، بی آن که ذره ای لرزش و خمودگی در زبان و دست و پایش دیده شود، در حالی که نوه کوچکش را در آغوش داشت مقابل دوربین خبرنگاران ایستاده بود و مصاحبه می کرد و از سرو رعنای شهیدش سخن می گفت.

تشییع پیکر اغلب شهدای ایرانی و افغانستانی و پاکستانی مدافع حرم را در قم درک کرده ام. وقتی شنیدم قرار است این شهید را به قم آورده و این جا بعد از تشییع به خاک بسپارند اشتیاقم برای دیدن پدر این شهید بسیار بیشتر از شرکت در خود تشییع و بهره مندی از فیض عظیم آن بود.

همه مسیر از مسجد امام حسن عسکری علیه السلام تا بارگاه ملکوتی بانوی آفتاب و از آن جا تا گلزار شهدای قم، به جای آن که پشت سر تابوت شهید باشم، پشت سر پدر شهید و سایه به سایه او گام بر می داشتم. آن هایی که او را می شناختند در آغوشش گرفته و تبریک و تسلیتی نثارش می کردند او با شکوه لبخندش، همه را به گرمی آغوش شهیدپرور خود پذیرفته و تشکری شیرین را روزی معنوی و نشاط جانشان می ساخت. گاه از ذوق استحکام روح و لبخندهای آسمانی این مرد رو می کردم به رهگذاران و مشایعات کنندگان و با دست نشانش می دادم که ایهاالناس! این مرد خوش رو و محکم و استوار که با گام های بلند، مسیر طولانی حرم تا گلزار شهدا را با شتاب طی می کند پدر همین جوان رعنایی است که چند متر آن طرف تر به روی دوش می کشید و در سوگش به اشک نشسته اید. نگاه عاقل اندر سفیه بعضی مخاطبان نشان می داد حرف من و انگشت نشانه ام برایشان باور پذیر نیست.

همان روز نوشتم و منتشر کردم: " کوه را اگر قرار باشد تصور کنی که راه می رود کافی است به قدم های محکم و استوار پدر شهید عبدالصالح زارع در خیابان چهارمردان قم نگاه کنی. تمام مسیر تشییع پیکر شهید را من در پشت سر این پدر راه رفتم. تبسّم، لحظه ای از قرص ماه چهره او محو نمی شد انگار که به عروسی فرزندش آمده اند و به او شادباش می گویند...."

دو سالی گذشت تا بدانم او دقیقاً در روزهایی تشییع شد که چند سال قبل در همان ایام رخت دامادی به تن کرده بود.

شناخت عظمت روحی و دل دریایی مادر عبدالصالح هم به تنهایی، کتاب مستقلی را نیاز دارد. این که می گویند موقع هدیه دادن و بخشش، بهترین های خود را هدیه بدهید، یک مصداق اتمّ و کاملی دارد به نام مادر عبدالصالح زارع که وقتی خواست هدیه ای به خدا بدهد، بهترین داشته خود را در طبق اخلاص، قربانی مسلخ عشق الهی کرد و تمثیل زیبای "راضیةً مرضیة" را جلوه ای دوباره بخشید. این زوج صالح، عاشق پرورش گل بودند. عبدالصالح، ناب ترین و زیباترین گل معطر بوستان این دو بود که در دامان حبّ معبود پرورش یافت و به آسمان وصال، عروج کرد.

من هم مثل خیلی از نویسندگان دلسوخته خادم فرهنگ ایثار و شهادت دلم می خواست به سهم خود ادای دینی نسبت به این شهید داشته باشم؛ اما نشد. این که می گویم مثل خیلی ها، به این معنی نیست که اسم همه این عزیزان دلسوخته را می دانم؛ اما مدتی نگذشت که فهمیدم سرکار خانم معصومه حیدری از نویسندگان عرصه دفاع مقدس در ساری هم قصد نوشتن کتابی را برای این شهید داشته، گام هایی را هم برداشت؛ اما به هر حال قسمتش این نبود. دوستان پاسداری چون برادر زین العابدینی نیز در این مسیر گام هایی موثر را برداشتند. برادر عزیزم آقا ابراهیم باقری حمیدآبادی با همکاری خانم آتنا طبری نیز برای ادای دین به این شهید پا پیش گذاشتند که قسمت آنها هم نبود. همه این عزیزان البته با خلوص نیّت، ثمره زحماتشان را در اختیار این اثر قرار دادند.

مهندس رضا کاظمی و برادرم مهدی منصوریان از انتشارات مطاف عشق وابسته به موسسه روایت سیره شهدا، تماس گرفتند؛ درست اواخر شهریور 96 و از حجم کار و فرصت های از دست رفته، شکوه نمودند. گفتند بیشتر خاطرات شهید جمع آوری شده و ... قرار شد نهایتاً ظرف یک ماه، کاری را در حد بضاعت، آماده انتشار کنم که حاصلش شد همین اثر که الان پیش روی خود می بینید.

اهل مبالغه و درشت نویسی و یا دستبرد در خاطرات شهدا نیستم. کسی نمی تواند ادعا کند با خواندن یا نوشتن یک کتاب توانسته شهیدی را شناخته یا معرفی کند، نه؛ اما آن چه را شنیدم و خواندم صادقانه خدمتتان ارائه دادم. با این خاطرات برای خودم یک درس قدیمی باز هم تکرار شد: جنس شهدا با جنس امثال من تفاوت دارد. خودمان را معطل حرف و ادعا نسازیم.

حرف آخر: عمر و فرصت و بضاعت همه ما محدود است. ناگفته ها درباره شهدا چه شهدای قبل از دفاع از حرم و چه شهدای مدافع حرم اعم از بسیجی و ارتشی و پاسدار چه ایرانی و افغانستانی و پاکستانی و .... یکی و دو تا نیست. کمترین وظیفه ما در ادای دین به این شهدا ثبت یاد و نام و خاطرات آنهاست. تعارف که نداریم. دست بنجنبانید که مبادا شکوه ایثار و منظر حماسه و اوج ایمان این جوانان نسل سومی سپاه خامنه ای، در گرد و غبار رسانه های اغواگر به فراموشی سپرده و میراث خون شریفشان که همان فرهنگ ماندگار جهاد فی سبیل الله و اخلاص در عمل به تکلیف است به دست نسل های بعد نرسد. دست بجنبانید که وقت تنگ است.

سید حمید مشتاقی نیا. حوزه علمیه قم اول آبان 1396

  • سیدحمید مشتاقی نیا

حیا!

سیدحمید مشتاقی نیا | جمعه, ۳۰ شهریور ۱۳۹۷، ۱۰:۴۹ ق.ظ

See the source image


خاطره ای جالب از دوست و همرزم طلبه شهید محمد زمان ولی پور:


موقع سینه زنی، محکم به سینه می زد. پیراهنش را در می آورد و عزاداری می کرد. چراغ ها خاموش بود، با این حال، زیرپیراهنی نازکش را در نمی آورد.

سر زمین، موقع نشاء، همه عادت دارند آستین های پیراهن و لنگه های شلوارشان را بالا بزنند. شیخ، از آنها تقلید نمی کرد. آستین ها و لنگه هایش پایین بود. مرد، این قدر با حیا ندیده بودم.


  • سیدحمید مشتاقی نیا

میوه روضه و اشک

سیدحمید مشتاقی نیا | چهارشنبه, ۲۸ شهریور ۱۳۹۷، ۱۰:۰۷ ق.ظ


هجدهم بهمن نود و چهار بود. از چند روز قبل کمی دلشوره داشتم. اخبار سوریه را پیگیری می کردم. درگیری ها شدت گرفته بود. دلم با صالح بود و زیر لب برایش دعا می کردم. بابلسر نبودم. رفته بودم پیش پدر و مادرم. برای لحظه ای احساس کردم قیافه پدر، جور دیگری است. انگار در دلش تلاطمی ایجاد شده و امواج آن عن قریب، روی صورتش هویدا خواهد شد. به دلم بد راه ندادم. کمی استراحت کردم. از جایم که برخواستم، گوشی همراهم را روشن کردم. سری به تلگرام زدم تا از آخرین اخبار و اطلاعات روز با خبر بشوم که چشمم به خبر شهادت صالح افتاد. این بی رحمانه ترین حالتی است که یک نفر ممکن است از فقدان عزیزش با خبر شود.

باور نکردم. خواستم به پدر صالح زنگ بزنم و تکذیب این خبر را از زبان او بشنوم که پدرم مانع شد. بغض راه گلویش را بسته بود. مکثی کرد. دست مرا گرفت و کنار خود نشاند و آرام آرام، تلخ ترین حقیقت زندگی را برایم شرح داد. صالح چهار روز قبل، شهید شده بود.

پدر در عمرش به من دروغ نگفته بود. این بار هم داشت راست می گفت؛ اما برای من همه چیز بهت آور و غیرقابل باور بود.

پیکرش را زود آوردند. آرام و مطمئن در خوابی عمیق فرو رفته بود. بالای سرش نشستم و لحظاتی که نمی دانم چقدر بود و چطور گذشت با او نجوا کردم. این بدن سرد و خموش عزیزترین فرد زندگی ام بود که آرام و بی صدا در کنارم قرار گرفت. مطمئن بودم که مرا می بیند و صدایم را می شنود. دلم خیلی برایش تنگ شده بود. احساس کردم سال هاست که او را ندیده ام و به اندازه سال ها با او گفتنی ها دارم. حرف هایم را که زدم، سبک شدم. باری بزرگ از قلبم برداشته شد. دیگر رفتنش را با همه وجود باور کردم. گفتم: اللهم تقبل منّا هذا القلیل. خدایا این هدیه را که در برابر عظمت لطف و کرم تو ناچیز است از من پذیرا باش.

بلند شدم. مثل صالح، محکم و استوار روی پاهایم ایستادم. هدیه ای را که در راه حضرت زینب دادم مرا نیز زینبی ساخته بود. می دانستم صالح هم از من می خواهد که محکم و استوار باشم و خم به ابرو نیاورم. همیشه توصیه می کرد که از حضرت زینب، صبر بخواهم. می گفت: صرف شرکت در مجلس روضه که هنر نیست. این اشک ها و روضه ها باید بهانه باشد تا از اهل بیت الگو بگیریم.

 احساس کردم همه می خواهند بدانند چه حرفی برای گفتن دارم. گفتم: خوشحالم و از ته دل راضی، که بهترین دسته گل زندگی ام را تقدیم راه اهل بیت کردم. مگر نه آن که گفته اند از بهترین های خود در راه خدا هدیه بدهید؟ من بهتر و عزیزتر و گرانبهاتر از صالح چه داشتم که به پیشگاه دوست تقدیم کنم؟ خوشحالم که صالح من به آروزی دیرینه اش که سال ها برای به دست آوردن آن اشک ریخت و دعا کرد، رسید. خوشحالم که او دیگر شرمنده شهدا و خانواده هایشان نیست. اللهم تقبل منّا هذاالقربان.

راوی: همسر شهید

  • سیدحمید مشتاقی نیا

تبریک ویژه محرم!

سیدحمید مشتاقی نیا | سه شنبه, ۲۷ شهریور ۱۳۹۷، ۰۵:۳۵ ب.ظ

عکس و تصویر کسی که از مال دنیا یک پیکان بیشتر نداره، مستاجر هست و سه کودک خردسال ...


به من باشد ماه محرم را هم می گویم ماه مبارک محرم که برکت یعنی جوشش خیر و نیکی و کیست که نداند خیر و برکت محرم است که جان های مرده و قلب های زنگار گرفته ما را دوباره احیا می کند.

تبریک می گویم به محمد تولایی، طلبه جوانی که از مال دنیا، یک متر زمین هم نداشت و همین لبخندهای رضا به لقاءالله را در آخرین لحظات عمر برای سه کودک خردسال و معصومش به یادگار گذاشت و در آستانه عاشورای اباعبدالله، به ضرب کینه اشقیا، در مشهدالرضا، کربلایی شد.

شهادت، گوارای وجودت محمد تولایی که تولای اهل بیت جز به شباهت در حیات و ممات با آنان نیست. مگر نه آن که ما از زیادی گل آل الله خلق شده ایم که گفته اند: السنخیةُ دلیلُ الانضمام. مقام عند ربهم یرزقون، مقام صدق و راضیةً مرضیه است برای آنان که اذن دخول فی عبادالله، روزی شان می شود. رحمت و رضوان الهی نصیب تو، فتبارک الله احسن الخالقین.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

واقعاً روحانی!

سیدحمید مشتاقی نیا | سه شنبه, ۲۷ شهریور ۱۳۹۷، ۰۴:۳۳ ب.ظ

tse0_photo_Û²Û°Û±Û¸-Û°Û·-Û±Û´_Û°Û¶-Û²Û³-Û±Û³.jpg


نمی دانم آن دنیا چند روحانی به بهشت می روند؛ اما در بین روحانیونی که وارد بهشت می شوند به یقین می توان نام حجت الاسلام مهدی پور را دید. روحانی ساده زیست و خوش برخورد و مخلصی که بی آن که دعوتنامه خصوصی برایش فرستاده باشند، ماشینی دنبالش برود و ... می آید یک گوشه مراسم شیرخوارگان حسینی در کنج مصلای بابل، پشت سر جمعیت می نشیند، تعارفش هم که می کنند بلند نمی شود که برود تکیه بدهد. سرش را خم می کند؛ آهسته اشکی می ریزد و یاعلی مدد، بی هیچ تکلّفی می رود دنبال کارش.

یک وقت فکر نکنید این متن را به خاطر همین اتفاق نوشته ام؛ نه. این روحانی اهل ادب و شاعر بی نام و نشان را بیش از دو دهه است که می شناسم. راه و رسمش این گونه است. خودش را نمی بیند.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

یتیمخانه ابدی

سیدحمید مشتاقی نیا | سه شنبه, ۲۷ شهریور ۱۳۹۷، ۱۱:۳۰ ق.ظ

«ابد و یک روز» وارد کتب درسی شد+عکس


فیلم سینمایی ابد و یک روز که ایرانیان را ذیل حاکمیت جمهوری اسلامی، بدبخت و فلک زده نشان می دهد تا جایی که برای نجات اقتصادی خود ناموسشان را باید به یک افغانی مایه دار! بفروشند، وارد کتاب درسی دانش آموزان شد؛ اما فیلم سینمایی یتیمخانه ایران که فلاکت و بدبختی مردم ایران ذیل حاکمیت طاغوت و سرسپردگان غرب را به نمایش درآورده و هشدار می دهد که تنها گذاشتن رهبران و علمداران مبارزه با استعمار نتیجه ای جز استیصال و ذلت ندارد، جایی در آموزش و پرورش نظام جمهوری اسلامی پیدا نکرده است.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

ریحانه درفشی، قربانی سوخته نیست

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۲۶ شهریور ۱۳۹۷، ۱۰:۴۷ ب.ظ


ریحانه درفشی، بانوی پرافتخار بابلی است که در اقدامی ارزشی، سوت داوری بین المللی کاراته را به شهدای مدافع حرم هدیه داد و مبغوض رسانه های ضدانقلاب قرار گرفت و تصویرش به عنوان زنی که متهم پرونده شورای شهر بابل است منتشر گردید.

خواهر بزرگوار ما بانو درفشی بر خلاف روایت ناقص بعضی رسانه های خودی، قربانی سوخته این ماجرا نیست. نقشه تخریبی ضدانقلاب آشکار است و مردم بابل بی اعتنا به جوسازی کاذب وطن فروشان تا ابد به وجود چنین بانویی حماسه ساز و افتخارآفرین مباهات خواهند نمود.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

غوغای عشق به امام حسین علیه السلام

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۲۶ شهریور ۱۳۹۷، ۰۵:۱۲ ب.ظ

عزاداری در اسارت مطابق قوانین حزب بعث عراق، ممنوع بود. هر سال در ایام محرم و صفر به خصوص روز تاسوعا و عاشورا و بیست و هشت صفر اسرا مخفیانه برای امام حسین (ع) عزاداری به پا می‌کردند و سینه می‌زدند.

 گاه و بی گاه دیده می‌شد که سربازان عراقی هم متوجه این موضوع می شدند؛ ولی چندان اهمیت و حساسیت نشان نمی‌دادند و گاهی هم دیده شده بود سربازان شیعه عراقی نیز در گوشه و کنار اردوگاه می‌نشستند گریه می‌کردند و حتی معلوم بود که بقیه سربازان عراقی هم متأثر بودند.

از سال شصت و سه به بعد هر سال صبح روز عاشورا نوار مقتل عبدالزهرا که یکی از ذاکرین امام حسین (ع) و شیعه مذهب و  اهل عراق بود و با زبان عربی بسیار جانسوز و غمناک می‌خواند که شنیده شد بعدها توسط دولت بعث اعدام گردید، را می‌گذاشتند و این نوار آنقدر جگر سوز و جذاب بود که هر شنونده‌ای را بی‌اختیار مجذوب می کرد. زمانی که آن نوار را از مقر فرماندهی پخش می‌کردند از سراسر اردوگاه کوچک‌ترین صدایی بر نمی‌خواست و هر کسی در گوشه و کناری در داخل آسایشگاه، داخل باغچه، زیر پتو، داخل بیمارستان، ‌در سلمانی، آشپزخانه و ... با یک دنیا اندوه و سوگ معنی‌دار، در حالت نشسته و یا ایستاده گریه می‌کرد.

در شب عاشورای سال شصت و شش بچه‌ها زیارت عاشورای امام حسین (ع) را فردی و یا در گروه های کوچک به گونه ای که جلب توجه نکند، خواندند، چون دستجمعی ممنوع بود. صبح عاشورا بعد از نماز تعداد دیگری از بچه‌ها زیارت عاشورا را خواندند و کسی نخوابیده بود. سکوت مطلق بر سراسر آسایشگاه حاکم بود. بچه‌ها با قلبی مالامال از خون، خود را برای عزاداری و سینه زدن و گوش کردن نوار مقتل همچون سال‌های گذشته آماده می‌کردند که بعد از باز شدن در آسایشگاه با عزاداری و سینه زنی برای امام حسین (ع) و گریه بر اهل بیت آن حضرت عقده دل را خالی کرده و با یاد اسرای کربلا از رنج اسارت خود بکاهند و با اشک بر خاندان پیامبر (ص) روح و جان خود را دوباره احیاکنند. البته بعد از آمار صبح معلوم شده بود همه آسایشگاه‌ها یک چینن حالت و آمادگی را داشتند که با اتمام آمار  با سینه زنی و ریختن اشک و اظهار اخلاص و ارادت به امام حسین (ع) با آرمان های آن حضرت تجدید عهد و پیمان کنند که در اسارت و تا پایان عمر همچنان راه‌شان حسینی و رهبرشان خمینی است و با پیروی از اسرای کربلا هیچ‌گاه تسلیم دشمن نشده و تن به ذلت نخواهند داد.

 مسئول گروه فرهنگی اردوگاه از قبل هماهنگی لازم را انجام داده و مشخص کرده بود که محل سینه زنی در چه آسایشگاه‌هایی باشد و سخنرانی برعهده چه کسی و مراسم به شکل و نظمی برگزار شود.

 ساعت حدود هفت و نیم صبح بود. در حالی که بچه‌ها با همان شور و هیچان خود را آماده می‌کردند، سربازی به نام رسمی آمد پشت پنجره و صدا زد: ارشد بیا!

 ارشد آسایشگاه رفت پشت پنجره. رسمی گفت: سینه زنی و گریه کردن مطلقاً ممنوع است. هر کسی یا هر آسایشگاهی سینه بزنند، روزگارشان‌ را سیاه می‌کنیم.

این ها را گفت و رفت؛ اما ارشد که از پشت پنجره برگشته بود و خواست به بچه‌ها چیزی بگوید، نایی نداشت. عقده در گلویش گیر کرده بود. فقط گفت: رسمی می‌گوید سینه زنی و تجمع ممنوع است.

همچنان که اشک در چشمانش حلقه می‌زد، رفت پشت ستون آسایشگاه سر در زانوان غم فرو برد و مشغول گریه شد. دیگر صدا یا حرفی از آسایشگاه بر نمی‌خواست جز ضجه بی‌صدای اسرا و ذکر یا حسین‌شان. خیمه غم که حاکی از مظلومیت و عشق بود همه را در خود جای داده و طوفان اشک عاشقانه همگان را در خود فرو می‌برد. دقایقی به این منوال گذشت. رسمی برگشت. از پشت پنجره که رد می‌شد دوباره تکرار کرد که سینه زدن ممنوع است و رفت. بچه‌ها به تدریج حرکت کردند و برای آمار صبح آماده شدند؛ اما بعضی‌ها هم خود را برای شهادت آماده می کردند و می‌گفتند: به خدا قسم یک جان داشتیم که خواستیم در جبهه برای امام حسین (ع) بدهیم اما نشد، این جا می‌دهم.

به ارشد گفتم که تا قبل از آمار و باز شدن در آسایشگاه اعلام کند کسی عکس العمل نشان ندهد خود امام حسین (ع) درست می‌کند. ارشد این پیام را اعلام کرد. گویا آسایشگاه‌های دیگر هم همین حرف را گفته بودند.

قبل از آمار جلوی هر آسایشگاه دو نفر سرباز آمدند و ایستادند. بالاخره سوت آمار را زدند و آمار تمام شد. تعداد کمی از بچه‌ها به دنبال صبحانه رفتند. اشک ماتم جای همه چیز را گرفته بود. لحظات به کندی می‌گذشت. حوالی ساعت نه صبح بود. همه منتظر یک نتیجه‌ای بودند؛ اما خبری نبود. انگار قرار نبود از طرف عراقی ها برنامه ای برای عزاداری حتی در حد پخش یک نوار مصیبت خوانی اجرا شود. سربازان همچنان جلوی آسایشگاه‌ها ایستاده بودند که کسی داخل آسایشگاه سینه نزند. بچه‌ها هم گوشه و کنار آسایشگاه، داخل باغچه‌ها، کنار دیوار راه پله‌ها، داخل راهروهای اردوگاه و به هر کجای اردوگاه که نظر می‌کردی به تنهایی نشسته و ایستاده یا قدم می‌زدند و زار زار گریه می‌کردند و از در و دیوار اردوگاه اشک و غم می‌بارید. باید می‌بودید و می‌دیدید که عشق به امام حسین (ع) چه غوغایی را بر پا می کرد و چه پروانه‌هایی را دور شمع وجود خود می‌چرخاند. تا این که غم فزونی یافت و به حد انفجار رسید و گریه‌ها شدت گرفت. بچه ها از ارشد اردوگاه عاجزانه تقاضا کردند که از فرمانده عراقی بخواهد حالا که سینه زنی ممنوع است پس آن نوار عبدالزهرا را که سال‌های گذشته پخش می‌کردند را دوباره پخش کنند. ارشد اردوگاه به عراقی‌ها گفت اما آنها قبول نکردند و این موضوع بیشتر دلسوختگان حسین (ع) را ناراحت کرد. به تدریج اندام‌های ضعیف و لاغر بچه‌ها با نیروی دلدادگی به امام حسین (ع) به حرکت درآمد. تعداد زیادی از بچه‌ها داخل راهروی وسط اردوگاه شروع به قدم زدن کردند، اما هیچ کس با کس دیگری حرف نمی‌زد. کم کم تعداد افراد زیادتر شد. سرها برهنه بود؛ اما پاها را هم برهنه و یقه‌های پیراهن را باز کردند و همچنان به آهستگی قدم می‌زدند و حرکت دست جمعی بچه‌ها شبیه به یک تظاهرات آرام درآمده بود، البته بدون این که کسی با کسی حرف بزند.

 در انتهای اردوگاه جای پارکینگ چند تا ماشین که زمین فوتبال بچه‌ها بود، آن جا هم بچه‌ها به همین نحو با سر و پای برهنه تظاهرات آرام تک نفری ولی ظاهراً دست جمعی به راه انداختند و اشک می‌ریختند و ذکر یا حسین داشتند و بعضی‌ها هم در انتهای راه هنگام دور زدن، سر به دیوار می‌کوبیدند و بلند بلند گریه می‌کردند. این جا بود که دیگر عشق حسینی به اوج خود ‌رسید و به نقطه انفجار نزدیک ‌شد و شاید همین جا بود که امام حسین (ع) به کمک یاران و محبانش‌شتافت و پاسخ یا حسین شان را ‌داد و خودش کار را درست کرد. سربازان عراقی با مشاهد این منظره و حالات و تظاهرات احساس خطر کردند. به مسئولین داخلی اردوگاه خبر دادند. آنها آمدند به بچه‌ها گفتند بروید داخل آسایشگاه‌ها؛ اما فایده‌ای نداشت و گوش کسی بدهکار اینها و حرف‌هایشان نبود. مسئولان عراقی برگشتند. پشت سر آنها ارشد اردوگاه به طرف مقر فرماندهی رفت. اجازه گرفت و رفت پیش فرمانده اردوگاه که درجه اش سرگرد و اتاقش در طبقه بالا بود.

جریان حرکت و ناراحتی بچه‌ها را برای او نقل کرد و گفت سال‌های گذشته سینه زنی داخل آسایشگاه تا حدودی آزاد بود و نوار مقتل عبدالزهرا را هم فرماندهی اردوگاه خودش می‌گذاشت؛ اما امسال شما این عزاداری اندک را هم ممنوع کردید. بچه‌ها یک چنین حالتی پیدا کردند و سربازان شما هم دیدند. من فقط آمدم به شما بگویم اگر حادثه‌ای یا مسائل ناگواری پیش آمد من مقصر نیستم و من از بچه‌ها می‌ترسم و می‌دانم هیچ خواهش و تقاضایی را هم از من قبول نمی‌کنند.

 سرگرد عراقی کمی فکر کرد و گفت: شما بروید من درست می‌کنم. چون فهمید که اگر عشق حسین (ع) از درون عاشقانش شعله بکشد اول خود او را می‌سوزاند و برای او گران تمام خواهد شد. ارشد برگشت. چند دقیقه بعد دو نفر از درجه‌داران داخلی اردوگاه آمدند. ارشد را خواستند و گفتند: هر کسی برود داخل آسایشگاه خودش سینه بزند ولی صدای‌شان از پنجره‌ها بیرون نیاید و پشت سرش هم نوار مقتل عبدالزهرا را گذاشته بودند. البته این که می‌گفتند صدای شما از پنجره‌ها بیرون نیاید از ترس سربازان خودشان بود که مبادا سربازان شیعه هماهنگ با اسرا سینه بزنند.

ارشد هم  خبر را به بچه‌ها رساند. ناگهان صحنه اردوگاه دگرگون شد. اسرا در عین اینکه همچنان گریه می‌کردند با کسب این پیروزی حسینی گویی اینکه لبخندی بر لب داشتند و به راحتی احساس می‌کردند که از حمایت امام حسین (ع) برخوردارند روانه آسایشگاه‌ها شدند. اسرا با شروع به عزاداری و سینه زنی و سخنرانی به تمام خواسته‌های خود ‌رسیدند. به یقین این لطف حسین (ع) بود که آتش قلب عاشقانش را با شکست دشمنانش خاموش می‌کرد و خلاصه آن صحنه عشق و خطر، جاذبه و انفجار گذشت و امام حسین (ع) خودش درست کرد و نفوذ همیشگی خود را بر قلب‌ها همچنان حفظ کرد. آن روز هم حسینیان پیروز و یزیدیان مجبور به شکست شدند.

راوی: روحانی آزاده حجت الاسلام سید احمد رسولی، شهرستان نکا

  • سیدحمید مشتاقی نیا

پاسخی کوبنده به یک کلاهبرداری پیامکی!

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۲۶ شهریور ۱۳۹۷، ۱۱:۰۴ ق.ظ

تا الان چند بار از این پیامکا برا من و شما ارسال شده که یه بابایی مدعیه چوپانه و تو کوه های لرستان یه کوزه پر از سکه طلا پیدا کرده و چون نمیدونه که باید چطور آبش کنه شانسی پیامک داده و از قضا شماره ما رو گرفته و حالا کمک میخواد. خب این روش دیگه تکراری شده.

دیروز یه پیامک دستم رسید از شماره ای ناشناس که نوشته بود:

"نسرینم از خونه فرار کردم فاطمه خودت میدونی من مادر ندارم کمکتو لازم دارم" !!!

نمیدونم چی ما رو فرض کرده بود که پیش خودش گفت لابد زودی باهاش تماس میگیرم و با شنیدن صداش دست و پام میلرزه و دعوتش می کنم و اونم عشوه میاد که پول کرایه نداره و منم گاگول میشم که پس شماره کارت بده و ...

این طور مواقع بحث کردن که فایده نداره. تازه شاید طرف خوشش بیاد و بازم بخواد ادامه بده. قضیه رو باید از ریشه خشکوند. براش یه جمله پیامک کردم و قال قضیه رو کندم:

آبجی زدی به کاهدون. من عضو شورای شهر نیستم!

  • سیدحمید مشتاقی نیا

اورژانس ویژه بانوان

سیدحمید مشتاقی نیا | يكشنبه, ۲۵ شهریور ۱۳۹۷، ۰۸:۲۵ ب.ظ

در خبرها آمده بود که به زودی اورژانس ویژه بانوان راه اندازی شده تا بتواند خدمات ویژه این بخش از جامعه را به طور تخصصی و اختصاصی ارائه دهد.

به این بهانه باز هم خوب است برای چندمین بار در این وبلاگ یادآور شوم که متأسفانه به رغم گذشت چهار دهه از عمر انقلاب هنوز خانم ها در بیمارستان راحت نبوده و به طور متعدد شاهد تردد آقایان اعم از کادر درمان، خدمات بیمارستان و حتی بستگان بعضی از بیماران دیگران در بخشش های اجتماعی بانوان هستند که این بی اعتنایی به دستورات دینی و حرمت شکنی و آزار روحی بانوان مومن زیبنده بیمارستان های نظام اسلامی نیست.

بر مبنای احکام شرع کلیه امور درمانی مردان و زنان مگر در مواقع اضطرار باید توسط هم جنس خودشان صورت بگیرد.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

روزگار وصل

سیدحمید مشتاقی نیا | شنبه, ۲۴ شهریور ۱۳۹۷، ۰۷:۳۳ ب.ظ

این که می گویند هیچ جا برای آدم خانه خودش نمی شود تقریباً حرف درستی است اما درست تر از آن این است که هیچ محرمی برای آدم هیات و تکیه و مسجد زادگاهش نمی شود.

بعضی ها به من حسرت می خورند که دهه محرم را در قم هستم که البته زیر سایه دخت موسی بن جعفر بودن را نمی توان نا شکری کرد.

من دلم این روزها پیش بچه های بابل است. دلم هوای عطر گلپر و اسپند روزهای دسته روی پیرعلم را دارد، هوای شیر داغ صبحگاه عاشورا در سه راه سیدجلال و بیدآباد و شربت های شیرین و خنک که از صف دسته نگاه کنی و به یاد تشنگی اباعبدالله، لبت را خشک نگاه داری.

بچه های باصفای بیت العباس

آینده دارهای بیت الشهداء

یلان راست قامت علمدار حسین

نوکرهای بی ادعای محبان المعصومین

انصارالحسینی های هیات نوستالوژیک قهاریه

دلدادگان یافاطمه الزهرا

و همه سینه زنهای دلسوخته اباعبدالله، حسرت این دل بی نصیب را دریابید و در کنج ذهنتان یادی هم از این جامانده بی توفیق داشته باشید.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

◀️برائت نامه (بازنشر سالانه!)

سیدحمید مشتاقی نیا | جمعه, ۲۳ شهریور ۱۳۹۷، ۰۸:۱۳ ق.ظ

بر شیخ سازشکار لعنت!

لعنت بر تو، لعنت به تو که دین خدا را ملعبه دستت قرار دادی و حقیقت را فدای مصلحت سنجی های منفعت طلبانه ات ساختی. لعنت خدا بر تو که علم دین و فقه نبوی را برای زر و زیور دنیا ذبح کردی.

لعنت بر آخوند درباری، لعنت به ملای باج خور، لعنت به شیخ هرزه و سازشکار؛ لعنت به آیت اللهی که نخست فتوا می دهد و بعد دنبال حجت شرعی اش می گردد.

لعنت به تو عالم ظالم و مجتهد دنیا زده عافیت طلبی که یک خط فتوایت، رأس منوّر قرآن ناطق را به بالای نیزه فرستاد.

 لعنت به تو که تهجّدت حاصلی جز عطش طفلان حرم رسول الله به دنبال نداشت. خدا نیامرزد تو را.

لعنت بر تو شیخ مجتهد قاضی القضات اموی که امروز روزی در چهارم محرم الحرام شصت و یک هجری، تمام علم و فقاهت بدلی ات را در یک جمله خلاصه کردی و امام حق را به شهادت رساندی: حسین پسر علی، به دلیل خروج بر حاکم اسلامی، مرتد و واجب القتل است! و مغرورانه دندانت را خلال کردی و باد گلویی بیرون انداختی و گفتی: این یعنی عدالت!

لا حول و لا قوه الا بالله. لعنت بر شریح قاضی که ضربآهنگ سکه های اموی، حکمی را بر قلم فتوایش جاری ساخت که تجسم طریقت رستگاری را به زیر سمّ ستوران شرک و قدرت و شهوت فرستاد.

 چنین شد که گفتند: به نام دین سر دین را بریدند.


اما .. . شریح به ما فهماند که تا "اراده" ای برای طاعت نباشد علم دین، ضمانتی برای نجات بشر نیست.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

آقای رییسی هم باید توضیح دهد

سیدحمید مشتاقی نیا | چهارشنبه, ۲۱ شهریور ۱۳۹۷، ۰۵:۴۰ ق.ظ

.♻️ مدیریت حوزه علمیه و دادگاه ویژه روحانیت پاسخ دهند


🔰 حمید رسایی: به دنبال بهانه جویی های کودکانه دولت و فضاسازی های رسانه ای بعد از آن، در ابتدای این هفته، با شکایت ریاست جمهوری، پنج تن از طلاب و روحانیون به دادگاه ویژه روحانیت قم فراخوانده شدند!


متاسفانه مطابق گزارش های دریافتی از این عزیزان، در این چند روز برخوردهایی با این طلاب صورت گرفته که نباید در برابر آن سکوت کرد و باید از مسئولان محترم حوزه علمیه و دادگاه ویژه روحانیت پرسید:


‏۱. استفاده ‎#دادگاه_ویژه_روحانیت از چشم بند، دستبند و نگهداری در سلول انفرادی برای پنج روحانی شرکت کننده در تجمع قانونی فیضیه که در اعتراض به وضعیت آشفته اقتصادی و انفعال دولت برگزار شده بود، آن هم با شکایت دولت ‎#حسن_روحانی و به بهانه تابلو ‎#استخر_فرح_در_انتظارت واقعا جای سئوال دارد! چرا و بر اساس چه توجیه قانونی، به این روحانیون چشم بند و دستبند زده اند و آنها را به سلول انفرادی نگه داشته اند؟


‏۲. معاونت حقوقی ریاست جمهوری در شکایت نامه ای کودکانه و مسخره، خطاب به دادگاه ویژه، تابلوی ‎#استخر_فرح_در_انتظارت را سبب این تلقی خطرناک در اذهان عمومی دانسته که اعلام فوت ‎#هاشمی_رفسنجانی صوری بوده و واقعیت قضیه، طراحی نقشه قتل وی در استخر و تکرار چنین عملی نسبت به رییس جمهور است!


‏۳. اگر از تابلوی ‎#استخر_فرح_در_انتظارت می توان پرونده جنایی قتل هاشمی و تهدید به قتل روحانی را استخراج کرد، پس از #نامه_بدون_سلام_هاشمی رفسنجانی به رهبر انقلاب که تهدید به آتش کشیدن خیابان ها در آن آمده بود و همچنین از ادعای تقلب و دعوت به خیابان ریختن توسط همسر و فرزندان وی در ‎#کودتای_سال ۸۸ چه نتبجه ای می توان استخراج کرد؟! دادگاه ویژه روحانیت با روحانیونی که در کودتای سال ۸۸ فرماندهی کودتا را بر عهده داشتند، چه برخوردی کرده است؟!


‏۴. ریاست جمهوری درحالی با استناد به تابلوی ‎#استخر_فرح_در_انتظارت و به بهانه توهین، از طلاب و روحانیون شکایت کرده که در شکایت نامه اش، طبق عادت همیشگی در مواجه با منتقدان، به چند هزار روحانی و طلبه حاضر در تجمع اهانت کرده و آنها را جماعتی کوته فکر، کج اندیش، خوداسلام پندار مفرط و بی اطلاع از اوضاع کشور و جهان خطاب کرده است! آیا مدیریت حوزه نمی خواهد از تجمعی که برگزار کرده و از حیثیت خودش و روحانیونی که با دعوت این نهاد به میدان آمده اند، دفاع کند؟! 


۵.‏ ‎#مدیریت_حوزه و ‎#نمایندگان_قم پاسخ دهند: چرا عده ای دانشجونما که در تجمعات غیرقانونی در معابر عمومی و آشوب های دی ماه نقش داشته اند، مورد حمایت وزارت علوم و نمایندگان همسو با خود هستند اما روحانیون انقلابی حاضر در تجمع قانونی در محیط سربسته با هدف دفاع از انقلاب و مردم، فقط به استناد تابلوی #استخر_فرح_در_انتظارت، با دستبند و چشم بند و قرار گرفتن در سلول انفرادی در فشارند؟!


🔺کانال حمید رسایی🔻

@www_rasaee_ir


eitaa.com/rasaee

  • سیدحمید مشتاقی نیا

به بهانه بازگشت سید سجاد خلیلی(2)

سیدحمید مشتاقی نیا | سه شنبه, ۲۰ شهریور ۱۳۹۷، ۰۷:۴۸ ق.ظ

شهید مدافع حرم سید سجاد خلیلی


می دانستم پاسدار شدن و پوشیدن لباس سربازی اسلام، اقتضائات خاص خودش را هم دارد. کسی که در این راه قدم می گذارد می داند که برای حفظ دین و انقلاب باید از جان گذشتگی کرده و خطرات و دشواری های این مسیر را با جان و دل پذیرا باشد.

من هم وقتی پسرم را با رضایت به این راه فرستادم از عواقب احتمالی آن با خبر بودم. با این حال بگذارید به حساب رابطه عاطفی مادر و فرزندی که وقتی خبر اعزام سید سجاد به سوریه را اولین بار شنیدم شوکه شدم و زبان به مخالفت باز کردم. سجاد کنارم نشست و آرامم کرد. استدلال هایش قشنگ و منطقی بود.

-          مادرجان! عمری است که به مسجد و تکیه می روید، سال هاست که روضه اباعبدالله و حضرت زینب را می شنوید و اشک می ریزید. حالا دلتان می آید وقتی حرم خانم در خطر است پسر شما یک گوشه بنشیند و با این که کاری از دستش بر می آید بی تفاوت بماند؟ واقعاً می شود آن دنیا سر را بالا گرفت و در مقابل حضرت زینب بابت این قصور، شرمنده نبود؟ مادرجان! مگر دلت نمی خواست من سرباز اسلام باشم و برای دفاع از حریم دین تأثیرگذار باشم؟ الان که همه عالم پشت یک جماعت وحشی جمع شده اند تا آبروی اسلام را با خون ریزی ببرند و اعتقادات مسلمین را به بازی بگیرند، حالا که جبهه حق، مظلوم واقع شده و نیاز به یاری ما دارد، شما راضی می شوی من بی خیال و بی عار بمانم و نخواهم قدمی برای رضایت خدا و دفاع از حق بردارم؟ شما که بهتر می دانی آنها فرصت پیدا کنند به جان مردم این مرز و بوم می افتادند و کشور ما را به خاک و خون می کشند ...

این از دفعه اول که توانست دل مرا به دست بیاورد و رضایتم را برای اعزام به سوریه جلب کند.

دفعه دوم رفته بود تهران که به او اعلام کردند باید خودش را به سوریه برساند. از همان جا زنگ زد تا خداحافظی کند. صدای همهمه دوستانش از پشت گوشی شنیده می شد. شاید گمان می کرد حرف هایی که دفعه اول زده و رضایتم را جلب کرده هنوز در گوشم مانده و از این بابت دیگر مشکلی برای جلب موافقت من نخواهد داشت. شاید همین تصور بود که باعث شد به محض اطلاع از مخالفت من، دلش بشکند و بزند زیر گریه. بیشتر از این نمی توانست صحبت کند. مرا به حضرت زینب و حضرت رقیه قسم داد که راضی باشم. سکوت کردم.

بعدها همان دوستانی که آن روز کنارش بودند برایم تعریف کردند که سید سجاد بعد از آن تماس، بی تاب شده بود. یکسره اشک می ریخت و می گفت: مادرم از دست من ناراحت است ...

نشد او را ببینم و بگویم مگر می شود از هدیه ای که در راه خدا داده ام ناراحت باشم؟ مگر می شود از این که حاصل عمرم فدایی حضرت زینب شده رضایت نداشته باشم؟

  • سیدحمید مشتاقی نیا

نسیمی جان فزا می آید ...

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۱۹ شهریور ۱۳۹۷، ۱۱:۴۹ ق.ظ

42ss_photo_2018-07-08_22-40-30.jpg


نمازی نماز است که تنهی عن الفحشا و المنکر باشد

خیلی ها عزادارند اما عزای سالار عشق، آداب دیگری دارد

مرید واقعی اباعبدالله، زنجیر تعلقات نفس را بریده و زنجیر عزا به دست می گیرد.

محرم از راه رسید.

دعا کنیم سینه زنی هایمان گرد عصیان و غبار نسیان را از جانمان بیرون  بریزد.

حسین حسین گفتن هایمان ذکر بیداری شود و چونان ستارگان مسیر هدایت پای در جاده قرب الی الله بگذاریم.

به یاد آنان که با احرام سرخ شهادت، به کاروان عاشوراییان پیوستند:

صلی الله علیک یا اباعبدالله

ما را هم کربلایی بدار

(تصویر بالا نفر اول، شهید محسن مرادی است که از کانال سنگر شهدا دریافت شده است)

  • سیدحمید مشتاقی نیا

عرق شرم بهارنارنج در آمد!

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۱۹ شهریور ۱۳۹۷، ۰۹:۵۰ ق.ظ

هیچ دقت کرده اید در این چند روز هر کسی که درباره اوضاع شورای شهر بابل بیانیه می دهد یا قلم میزند و سخن می راند، چپ باشد یا راست یا کج یا روشنفکر بی فکر و شرق و غرب زده و ... اعتنایی به عنوان "بهارنارنج" نداشته و از این شهر با القابی چون دارالمومنین و دارالعلماء و پایتخت شهیدان شمالی و ... یاد می کند؟

میلیاردها تومان هزینه کرده اند در این چند سال و بودجه بیت المال که از عرق جبین مردم در کیسه شهرداری ریخته می شد را به باد فنا دادند و دیمبال و دامبول راه انداختند که هویت این شهر را از دارالمومنین برگردانند به سمت و سوی واژه زیبا اما پوچ و بی خاصیتی چون بهارنارنج. حالا هم دارند محصول همین عملیات فرهنگی شان را درو می کنند؛ اما خودشان را زده اند به آن راه.

الان اوضاع به گونه ای است که وقتی کسی از کنار برج دیدبانی عبور کرده و تابلوی بهارنارنج را در میدان انتفاضه می بیند، ناخودآگاه تنبانش را دودستی می چسبد.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

به بهانه بازگشت سید سجاد خلیلی(1)

سیدحمید مشتاقی نیا | دوشنبه, ۱۹ شهریور ۱۳۹۷، ۰۶:۱۸ ق.ظ

شهید مدافع حرم سید سجاد خلیلی


این که می گویند "جهان بینی" افراد در نوع رفتارشان تأثیر دارد حرف درستی است. آنهایی که دنیا را هدف و مقصود خود قرار داده اند همه کارهایشان برای همین دنیا صورت می گیرد و البته اثر کارشان از این دنیا هم فراتر نخواهد رفت. این دست از افراد اگر حرکت خیر و معنوی هم انجام بدهند باز نگاهشان به دنیاست و دلشان می خواهد از این رهگذر، دنیایشان آبادتر شود.

جنس سید سجاد از دسته آنهایی بود که دنیا را پل گذر و کشتزار آخرت می دانند. برای همین به جاذبه های فریبنده دنیا دلبستگی نداشت. نمی توانستید چیزی را پیدا کنید که بگویید سجاد به آن دل بسته و برای خودش می خواهد. حرف هایی که می زد رنگ وبوی دنیایی نداشت. آن چه که دنبالش بود را اصلاً در این دنیای خاکی و فانی نمی توانست پیدا کند.

این طرف و آن طرف کار خیری که می کرد یواشکی و بی سر و صدا بود. دوست نداشت کسی به خاطر کارهای خوبی که انجام می دهد تحسینش کند. به سوریه هم که رفت سفارش کرد جایی از اعزامش چیزی نگوییم. برایم سوال بود که مگر حضور در سوریه و نبرد با داعش وحشی و کمک به مردم مظلوم و حفاظت از حرم زینبی، یک افتخار بزرگ نیست که نصیب هر کسی نمی شود؟ چه اشکال دارد آدم با افتخار سرش را بالا بگیرد و هر جا که می رسد بگوید پسر من جوان رعنا و شجاعی است که برای دفاع از حرم، جانش را کف دست گرفته و به جبهه رفته است؟!

می گفت: مادر جان! من از ریا می ترسم. دوست دارم اگر اجری هم نصیب من می شود بماند برای آن دنیا، ذخیره قبر و قیامتم باشد.

راست می گفت پسرم. این جا که کاری نداشت.

  • سیدحمید مشتاقی نیا

سپاه بابل، فراتر از ادعا

سیدحمید مشتاقی نیا | يكشنبه, ۱۸ شهریور ۱۳۹۷، ۰۴:۵۶ ب.ظ

جبهه فرهنگی فاطمیون استان مازندران به زودی مراسمی را با عنوان تجلیل مردمی از فرمانده رشید سپاه بابل در قدردانی از زحمات شجاعانه این فرمانده و مجموعه نیروهای سپاه در برخورد با بخشی از مفاسد اداری شورا و شهرداری بابل برگزار خواهد کرد.

بیانیه ای نیز از سوی این جبهه فرهنگی صادر شده که متن آن بدین شرح است:


بسم الله الرحمن الرحیم

"نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه بطور ملموس مشاهده کنند. توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند. موفق باشید." مقام معظم رهبری

متن فوق، پاسخی صریح از مقام معظم رهبری است که بنا به درخواست معاون اول رئیس جمهور با موضوع برگزاری سمینار مبارزه با مفاسد اداری صادرگردید.

مطالبه رهبر معظم انقلاب از همه مسئولان، مبارزه قاطع با فساد است آن هم به گونه ای که نتیجه اش برا مردم قابل لمس باشد.

سال هاست که مدعیان زیادی با ژست های رسانه ای پرطمطراق، دم از مبارزه با فساد زده و چند صباحی بر طبل توخالی ادعاهایشان می کوبند. آنچه اما برای مردم باعث دلگرمی و مسرت بخش است برخورد مشهود و واقعی با مظاهر فساد به خصوص در حوزه عملکرد مسئولان است.

اقدام انقلابی اخیر سپاه بابل در پیگیری پرونده بر زمین مانده تخلفات مالی و اخلاقی بعضی از اعضای شورا و شهرداری بابل، چنان که پیداست، موجی از امید و قوت قلب را برای شهروندان و همه دوستداران انقلاب اسلامی رقم زد و خبر آن، کاخ های عنکبوتی صاحبان زر و زور و تزویر را به رعشه درآورد.

جبهه فرهنگی فاطمیون استان مازندران بر حسب وظیفه، تقدیر از زحمات فرزندان انقلاب و جان برکفان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به خصوص فرمانده رشید سپاه بابل را بر خود فرض دانسته و از درگاه خداوند متعال سلامت و توفیق بیش از پیش این عزیزان را خواستار است.

از مسئولان دستگاه قضا نیز انتظار می رود با برخورد قاطع با تخلفات و مفاسد اداری، خشنودی و باور مردم نسبت به سلامت نظام مقدس جمهوری اسلامی را بیش از پیش تقویت نمایند.

والسلام علی عبادالله الصالحین

جبهه فرهنگی فاطمیون استان مازندران

  • سیدحمید مشتاقی نیا