من هم مسئولم!

از این که پول هایش به سرقت رفته بود، ناراحت نبود. نه اینکه ناراحت نباشد! به هر حال باید دوباره به پدر و مادرش رو می انداخت و از آنها پولی می گرفت. اما آن چه که بیش از هر موضوعی آزارش می داد، این پرسش بود که چرا یک جوان، هر چند بی بضاعت، به خودش اجازه می دهد درِ کیف دیگران را باز کند و پولشان را بردارد؟ عاقبت این جوان چه خواهد شد؟

می خواست از قسمت عمومی حمام محل بیرون بیاید، چشمش به جوانی افتاد که دستش را داخل جیب های لباس او برده و دنبال چیزی می گشت. به آرامی پا پس گذاشت و از رختکن بیرون رفت. نخواست جوان خجالت بکشد. تا آخر هم اسمش را به کسی نگفت. ولی غصه می خورد که چرا یک بنده خدا کارش به این جا می کشد؟

دائم فکرش مشغول بود که چه باید بکند تا آن جوان را از این منجلاب بیرون کشیده و راه درست زندگی را به او بیاموزد؟

خاطره ای از طلبه شهید محمدزمان ولی پور، به روایت برادر شهید

مفهوم انقلابی گری در حوزه

این که انقلاب اسلامی بنا به ذات خود و به اقتضای شعار مبارزه با ظلم و چپاول و طرح ایده حاکمیتی مردم سالاری دینی و ... دارای دشمنان بسیاری است بارها مورد تأکید قرار گرفته است.

این که عده ای از دلبستگان یا وادادگان به دشمن در بطن حوزه علمیه درصدد تقابل با جریان فکری انقلاب اسلامی هستند نیز قابل کتمان نیست.

این که باید روحیه انقلابی را در حوزه های علیمه، یک اصل مهم تربیتی برشمرد و در راستای تعمیق آن گام هایی اساسی برداشت هم مورد قبول همه دلسوزان انقلاب اسلامی است.

آن چه که در این میان بسیار راهگشا و تعیین کننده است تعریف مفهوم انقلابی گری در حوزه است که گاه با امور سطحی و شعاری اشتباه گرفته می شود.

این نکته مهم را باید مورد توجه قرار داد که ضربه ضد انقلاب لزوماً به معنای پرخاشگری و مخالفت شعاری و سطحی و لج بازانه با انقلاب نیست. آن چه که می تواند ضربه ای تأثیرگذار و کاری بر پیکره انقلاب اسلامی محسوب شود، مخالفت و تشکیک در باورها و اصول و مبانی اندیشه انقلاب اسلامی است. چه بسا افرادی در ظاهر هیچ مخالفتی با انقلاب و نظام اسلامی نداشته و هیچ گاه گفتار و رفتاری بر خلاف قوانین جاری کشور از خود بروز ندهند؛ اما با خدعه و ترفندهایی خائنانه، به جریان سازی فکری بر ضد بنیان های اعتقادی و آرمان های راسخ انقلاب اسلامی پرداخته و از این طریق، پایه های تثبیت شده اندیشه انقلاب را متزلزل نمایند.

در تقابل با این حیله منافقانه، باید به جای اکتفا به شعار زدگی در انقلابی گری، جریان فکری مرتبط با جبهه انقلاب اسلامی را در بدنه حوزه علمیه تقویت نمود. تبیین چرایی خروش روحانیت و ملت بر ضد رژیم ستمشاهی، دلیل عقلی و شرعی تقابل با استکبار جهانی، بیان ضرورت ترویج فرهنگ ایثار و مقاومت، روشنگری پیرامون لزوم حاکمیت ارزش ها و احکام الهی در عرصه مدیریت جامعه و ... در واقع اقدامی بنیادین در جهت تقویت زیرساخت های تفکر انقلابی گری در حوزه های علمیه است. روحانیتی می تواند در صحنه جامعه منفعل نبوده و به مرحله تأثیرگذاری قدم بگذارد که نسبت خود را با انقلاب اسلامی دانسته و باور داشته باشد که پرچم حاکمیت اسلام هیچ گاه نباید بر زمین بداند. طلبه تراز انقلاب اسلامی، به فراخور دانش و تحلیل خود نسبت به چرایی وقوع انقلاب اسلامی و جایگاه آن در سیر تمدن جهانی، شعاع گسترده تری از اقشار جامعه را نسبت به وظایف انقلابی، دینی و آرمانی شان آشنا می نماید. مفهوم انقلابی گری در حوزه، چیزی جز تقویت بصیرت در بدنه طلاب و روحانیون نبوده و نتیجه آن هم بصیرت افزایی در سطح اجتماع خواهد بود.

در این فرآیند البته باید متون درسی حوزه های علمیه را نیز به مفاهیم انقلابی اسلام نزدیک نمود. به جاست تا در برنامه ریزی های آموزشی حوزه تدبیری اندیشیده شود تا طلاب جوان از بدو ورود به حوزه و آشنایی با علوم دین، اسلام را به عنوان یک مکتب اجتماعی شناخته و مبانی فقهی حاکمیت دینی را به خوبی فراگیرند. این که گاه به ندرت دیده می شود که معدودی از دانش آموختگان حوزه نیز نسبت به ضرورت و قابلیت نظام سازی در مکتب اسلام دچار تشکیک می شوند نشان از ضعف آموزشی در تحکیم بنیان های فکری طلاب نسبت به فراگیری بایسته های اجتماعی و سیاسی اسلام دارد که باید هر چه زودتر چاره ای برای علاج آن اندیشید. به این بخش از سخنان راهگشای مقام معظم رهبری توجه فرمایید:

"خب، عرض کردیم که طبیعت قم، طبیعت طلّاب، حوزه‌ی علمیّه، طبیعت دین است، طبیعت تبلیغ است، طبیعت قناعت است، طبیعت حضور مرجعیّت است که مرجعیّت خیلی مهم است؛ اینها همه از خصوصیّات حوزه است و همین موجب می شود که پایه‌ی انقلاب در اینجا محکم بشود. اگرچنان چه ما دیدیم تلاش هایی دارد انجام می گیرد برای اینکه از حوزه‌ی علمیّه‌ی قم انقلاب‌زدایی کنند، باید احساس خطر کنیم. عرض من با شما نمایندگان عزیز طلّاب و فضلا این است: اگر دیدید انقلاب‌زدایی دارد انجام می گیرد باید احساس خطر کنید. خب، احساس خطر کردن کافی نیست، باید به فکر علاج بود؛ علاج هم تدبیر لازم دارد، فکر لازم دارد؛ این اهمّیّت اجتماع شما را نشان می دهد. باید افراد صاحب فکر بنشینند فکر کنند؛ با کارهای سطحی، با فریاد کشیدن که احیاناً در یک جلسه‌ای آدم داد بکِشد و به یکی اعتراض کند، با این حرف ها مسئله درست نمی شود. راه، اینها نیست؛ راه، فکر کردن و اندیشیدن و حکمت‌آمیز برنامه‌ریزی کردن، مجموعه‌های برنامه‌ریزی شده را تهیّه کردن و دنبال کردن است؛ بنابراین بینش انقلابی در قم بایستی توسعه پیدا کند، حرکت انقلابی باید توسعه پیدا کند.

خب، مخالفت با انقلاب هم دوجور است: یک‌وقت صریحاً کسانی با انقلاب مخالفت می کنند -که این هم در حوزه وجود دارد، نه اینکه وجود نداشته باشد، ما بی‌اطّلاع نیستیم؛ حالا کسانی هستند صریحاً گوشه‌کنار [مخالفت میکنند]؛ البتّه کم هستند- یک‌وقت هست که نه، صریحاً با انقلاب مخالفت نمی شود، [بلکه] با مبانی و مبادی اعتقادی انقلاب مخالفت می شود؛ روی اینها باید حسّاس بود. این که ملاحظه می کنید بنده مرتّب روی مسئله‌ی استکبار تکیه می کنم، روی مسئله‌ی آمریکا تکیه می کنم، [به خاطر] این نیست که از روی عادت، آدم دائم بخواهد یک حرفی را تکرار کند؛ نه، اینها احساس خطر است. اگر نظام اسلامی در قبال نظم منحطّ جهانی هویّت خودش را از دست داد، شکست خواهد خورد؛ اهمّیّت نظام اسلامی -که می گوییم دنیا را تکان داد این انقلاب- به‌خاطر این است؛ یک چیز جدید آورد.

خب، این چیز جدید، نظام ظالمانه و غیر عادلانه و مبتنیِ بر ظلم و زور و تزویر و مانند اینها را به چالش کشید؛ جمهوری اسلامی، نظام جهانی ظالمانه را به چالش کشید؛ علّت مخالفت با ما هم همین است. [علّت] اینکه با نظام اسلامی مخالفت می شود این است؛ وَالّا اگر چنانچه اسلام غیر سیاسی، اسلامی که کاری به کار این‌وآن ندارد، اگر یک چنین اسلامی حاکم باشد، نه، هیچ اهمّیّتی هم نمی دهند و مخالفتی هم نمی کنند. شما با آمریکا، با دستگاه استکبار، با صهیونیسم همراه باشید -در کار اقتصادی‌شان، در کارهای سیاسی‌شان، در جهت‌گیری‌هایشان- و مثل آنها فکر کنید، مثل آنها حرف بزنید، مثل آنها مشی کنید، هیچ مخالفتی ندارند؛ اسمتان مسیحی باشد، اسمتان بودایی باشد، اسمتان مسلمان باشد برایشان هیچ اهمیّتی ندارد. (بله مرگ که حتماً بر آمریکا، امّا حالا اجازه بدهید صحبت بکنیم.) پس بنابراین، مسئله این است.

شما نگاه کنید به بیانات امام؛ امام، خیلی مرد عمیقی بود، خیلی مرد پُرمغزی بود؛ همین‌که معروف است:

آنچه در آینه جوان بیند

پیر در خشت خام آن بیند

در مورد امام واقعاً صادق بود. آن تحلیلی را که حالا باید جلوی انسان بیاورند، تماشا کند، بخواند، دقّت کند، تا به یک نتیجه‌ی عمقی برسد، این را امام همین‌طور نگاه که میکرد می فهمید؛ مرد پخته، مرد آگاه. شما نگاه کنید ببینید روی چه چیزهایی این مردِ حکیمِ پخته‌ی آگاه تکیه کرده، آنها اساسِ مسئله است، مسائل اساسی آنها است. اینها را نبایستی بتوانند تغییر بدهند؛ یک شکل مخالفت با نظام و مخالفت با انقلاب مخالفت با این چیزها است. اگر چنانچه در کارهای ما، در حرفهای ما، در جهت‌گیری‌ها و رویکردهای تبلیغی ما مخالفت با آن مبانی وجود داشته باشد ضدّیّت با انقلاب و ضدّیّت با نظام اسلامی و ضدّیّت با اسلام سیاسی‌ای است که تحقّق پیدا کرده.

بعد از دوران صدر اسلام، اوّلین باری است که اسلامِ صحیحِ نابِ متّکی به قرآن و حدیث در عالم واقع، دارد تحقّق پیدا می کند؛ حتّی در دوران هایی که مثلًا علما، محترم هم بودند، این‌جور نبوده. فرض کنیم در دوران صفویّه؛ خب علما، محترم بودند؛ محقّق‌کَرکی از شام پا می شود می‌آید در اصفهان یا در قزوین یا در کجا و شیخ‌الاسلام کلّ کشور هم میشود؛ پدر شیخ بهایی، خود شیخ بهایی، اینها همه کسانی هستند که جزو علمای بزرگ بودند، خیلی هم محترم بودند، امّا اینها حدّاکثر کاری که میکردند این بود که مثلاً فرض کنید که دستگاه قضاوت را برعهده بگیرند، آن‌هم تا جایی که منافات با برخی از تندروی‌های دستگاه حکومت و سلطنت نداشته باشد؛ وَالّا شاه‌عباس و شاه‌طهماسب و بقیّه‌ی سلاطین، کار خودشان را میکردند، حکومت اسلامی نبود، حکومت دینی نبود. اینکه منشأ و مبدأ احکام حکومتی کتاب و سنّت باشد، روایات ائمّه باشد، از صدر اسلام -یعنی حالا آن مقداری که صدر اسلام بوده، بعد از آن- تا امروز دیگر سابقه نداشته است. امروز در ایران اوّلین بار است که یک چنین حکومتی به‌وجود می‌آید. معنای اسلام سیاسی این است؛ اسلام سیاسی یعنی اسلامی که سیاست اداره‌ی جامعه را و مدیریّت جامعه را برعهده می گیرد؛ یعنی اسلام می شود مدیر جامعه. این بار اوّلی است که در اینجا اتّفاق افتاده است؛ این را می خواهند از بین ببرند، این را می خواهند نابود کنند؛ نابودکردنش هم به همین شکلی است که عرض کردم. بنابراین مسئله‌ی انقلابیگری در حوزه‌ی قم در معرض خطر است؛ این را باید توجّه کنید؛ باید جزو مسائل اصلی شما باشد".۱۳۹۴/۱۲/۲۵ بیانات در دیدار اعضای مجمع نمایندگان طلاب و فضلای حوزه علمیه قم

از دسته یک فوتبال کشور تا دسته اول پینگ پنگ دنیا!

بعضی ها که برای برد تیم فوتبال خونه به خونه برابر یک تیم دسته یکی، مسابقه سرعت عمل در صدور پیام تبریک برگزار میکردند، حالا با گذشت دو روز از صعود تیم ملی تنیس روی میز ایران به دسته یک جهانی که برای اولین بار آن هم توسط دو جوان بابلی رقم خورده است، همچنان سکوت اختیار کرده و به روی مبارکشان نمی آورند.

اهداف ورزشی آن بعضی ها را می توان این طور وقت ها کشف کرد!

تلاقی بهار و ماه رمضان از نگاه شهید آوینی

چند روزی به آغاز ماه میهمانی خدا بیشتر باقی نمانده است. همان طور که برای حضور در یک میهمانی مهم، از مدتی قبل خود را آماده می کنیم، برای حضور در میهمانی خدا هم باید کمی پیشتر مهیا شویم.

سید شهیدان اهل قلم، تعبیری زیبا از تلاقی پرمیمنت بهار طبیعت و بهار فطرت ها دارد که خواندن آن، انسان را به وجد می آورد. خود را برای زندگی دوباره و رویشی تازه تر، آماده سازیم. نوروز، نزدیک است:

"بهاران، از کجاست که روح روییدن و سبز شدن ناگاه در تن خاک مرده پدید می آید؟ و از کجاست که روح شکفتن ناگاه از تنِ چوب خشک چندین برگ های سبز و شکوفه های سفید و آبی و زرد و سرخ برمی آورد؟

بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟

این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم برافتاده اند تا آن یکی هسته ی جسم را بشکافد و این یکی هسته ی جان را، و زندگان از بطن مردگان سربرآورند.

با بهاران روزی نو می رسد و ما همچنان چشم به راه روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحی الارضَ بعد مَوتِها... ."

سایت جامع فرهنگی مذهبی شهید آوینی

http://old.aviny.com/article/aviny/Chapters/RozegariNow.aspx

عبدالصالح

روز گذشته (پنج شنبه) در مراسم بزرگداشت شهدای جوان مدافع حرم که در قم برگزار شد از کتاب خاطرات شهید عبدالصالح زارع نیز رونمایی گردید.

توفیق نگارش کتاب عبدالصالح، با این حقیر بود که به همت مرکز فرهنگی مطاف عشق وابسته به موسسه روایت سیره شهدا منتشر شد.

به همین مناسبت، یادداشتی را که در مقدمه کتاب درج کرده ام به خوانندگان محترم وبلاگ تقدیم می کنم:

عبدالصالح زارع را که اصلاً نمی شناختم. بهمن 94خبر شهادتش که آمد، در روزهایی که اخبار شهادت سربازان بی ادعای سپاه توحید، نوید آزادسازی محاصره شیعیان نبل و الزهراء را می داد از این جهت برایم جلب توجه کرد که این شهید را هم استانی خود یافتم و محل کارش هم در شهر زادگاهم  بابل قرار داشت. تصاویر تشییع پیکرش در بابلسر را دنبال می کردم که صحنه عجیبی مقابل چشمانم نقش بست. پدر شهید، محکم و استوار، بی آن که ذره ای لرزش و خمودگی در زبان و دست و پایش دیده شود، در حالی که نوه کوچکش را در آغوش داشت مقابل دوربین خبرنگاران ایستاده بود و مصاحبه می کرد و از سرو رعنای شهیدش سخن می گفت.

تشییع پیکر اغلب شهدای ایرانی و افغانستانی و پاکستانی مدافع حرم را در قم درک کرده ام. وقتی شنیدم قرار است این شهید را به قم آورده و این جا بعد از تشییع به خاک بسپارند اشتیاقم برای دیدن پدر این شهید بسیار بیشتر از شرکت در خود تشییع و بهره مندی از فیض عظیم آن بود.

همه مسیر از مسجد امام حسن عسکری علیه السلام تا بارگاه ملکوتی بانوی آفتاب و از آن جا تا گلزار شهدای قم، به جای آن که پشت سر تابوت شهید باشم، پشت سر پدر شهید و سایه به سایه او گام بر می داشتم. آن هایی که او را می شناختند در آغوشش گرفته و تبریک و تسلیتی نثارش می کردند او با شکوه لبخندش، همه را به گرمی آغوش شهیدپرور خود پذیرفته و تشکری شیرین را روزی معنوی و نشاط جانشان می ساخت. گاه از ذوق استحکام روح و لبخندهای آسمانی این مرد رو می کردم به رهگذاران و مشایعات کنندگان و با دست نشانش می دادم که ایهاالناس! این مرد خوش رو و محکم و استوار که با گام های بلند، مسیر طولانی حرم تا گلزار شهدا را با شتاب طی می کند پدر همین جوان رعنایی است که چند متر آن طرف تر به روی دوش می کشید و در سوگش به اشک نشسته اید. نگاه عاقل اندر سفیه بعضی مخاطبان نشان می داد حرف من و انگشت نشانه ام برایشان باور پذیر نیست.

همان روز نوشتم و منتشر کردم: " کوه را اگر قرار باشد تصور کنی که راه می رود کافی است به قدم های محکم و استوار پدر شهید عبدالصالح زارع در خیابان چهارمردان قم نگاه کنی. تمام مسیر تشییع پیکر شهید را من در پشت سر این پدر راه رفتم. تبسّم، لحظه ای از قرص ماه چهره او محو نمی شد انگار که به عروسی فرزندش آمده اند و به او شادباش می گویند...."

دو سالی گذشت تا بدانم او دقیقاً در روزهایی تشییع شد که چند سال قبل در همان ایام رخت دامادی به تن کرده بود.

شناخت عظمت روحی و دل دریایی مادر عبدالصالح هم به تنهایی، کتاب مستقلی را نیاز دارد. این که می گویند موقع هدیه دادن و بخشش، بهترین های خود را هدیه بدهید، یک مصداق اتمّ و کاملی دارد به نام مادر عبدالصالح زارع که وقتی خواست هدیه ای به خدا بدهد، بهترین داشته خود را در طبق اخلاص، قربانی مسلخ عشق الهی کرد و تمثیل زیبای "راضیةً مرضیة" را جلوه ای دوباره بخشید. این زوج صالح، عاشق پرورش گل بودند. عبدالصالح، ناب ترین و زیباترین گل معطر بوستان این دو بود که در دامان حبّ معبود پرورش یافت و به آسمان وصال، عروج کرد.

من هم مثل خیلی از نویسندگان دلسوخته خادم فرهنگ ایثار و شهادت دلم می خواست به سهم خود ادای دینی نسبت به این شهید داشته باشم؛ اما نشد. این که می گویم مثل خیلی ها، به این معنی نیست که اسم همه این عزیزان دلسوخته را می دانم؛ اما مدتی نگذشت که فهمیدم سرکار خانم معصومه حیدری از نویسندگان عرصه دفاع مقدس در ساری هم قصد نوشتن کتابی را برای این شهید داشته، گام هایی را هم برداشت؛ اما به هر حال قسمتش این نبود. دوستان پاسداری چون برادر زین العابدینی نیز در این مسیر گام هایی موثر را برداشتند. برادر عزیزم آقا ابراهیم باقری حمیدآبادی با همکاری خانم آتنا طبری نیز برای ادای دین به این شهید پا پیش گذاشتند که قسمت آنها هم نبود. همه این عزیزان البته با خلوص نیّت، ثمره زحماتشان را در اختیار این اثر قرار دادند.

مهندس رضا کاظمی و برادرم مهدی منصوریان از انتشارات مطاف عشق وابسته به موسسه روایت سیره شهدا، تماس گرفتند؛ درست اواخر شهریور 96 و از حجم کار و فرصت های از دست رفته، شکوه نمودند. گفتند بیشتر خاطرات شهید جمع آوری شده و ... قرار شد نهایتاً ظرف یک ماه، کاری را در حد بضاعت، آماده انتشار کنم که حاصلش شد همین اثر که الان پیش روی خود می بینید.

اهل مبالغه و درشت نویسی و یا دستبرد در خاطرات شهدا نیستم. کسی نمی تواند ادعا کند با خواندن یا نوشتن یک کتاب توانسته شهیدی را شناخته یا معرفی کند، نه؛ اما آن چه را شنیدم و خواندم صادقانه خدمتتان ارائه دادم. با این خاطرات برای خودم یک درس قدیمی باز هم تکرار شد: جنس شهدا با جنس امثال من تفاوت دارد. خودمان را معطل حرف و ادعا نسازیم.

حرف آخر: عمر و فرصت و بضاعت همه ما محدود است. ناگفته ها درباره شهدا چه شهدای قبل از دفاع از حرم و چه شهدای مدافع حرم اعم از بسیجی و ارتشی و پاسدار چه ایرانی و افغانستانی و پاکستانی و .... یکی و دو تا نیست. کمترین وظیفه ما در ادای دین به این شهدا ثبت یاد و نام و خاطرات آنهاست. تعارف که نداریم. دست بنجنبانید که مبادا شکوه ایثار و منظر حماسه و اوج ایمان این جوانان نسل سومی سپاه خامنه ای، در گرد و غبار رسانه های اغواگر به فراموشی سپرده و میراث خون شریفشان که همان فرهنگ ماندگار جهاد فی سبیل الله و اخلاص در عمل به تکلیف است به دست نسل های بعد نرسد. دست بجنبانید که وقت تنگ است.

سید حمید مشتاقی نیا. حوزه علمیه قم اول آبان 1396

بایدها و نبایدهای ثبت خاطرات شهدا

به تازگی مصاحبه ای با نشریه پلاک هشت وابسته به بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس با موضوع خاطرات شهدا و آسیب شناسی فعالیت در این حوزه، داشتم که متن آن را در ذیل می خوانید:

1- از خودتان بگویید، چه زمانی فعالیت ادبی را آغاز کردید؟ از چه زمانی وارد فعالیت در حوزه خاطره نویسی شدید؟

بسم الله الرحمن الرحیم. با تشکر از دوستان عزیز که این فرصت را در اختیار حقیر قرار دادند. پیش از دبستان با کتاب آشنا شدم و از همان ابتدای دبستان و آموختن کامل نگارش، احساس کردم می توانم مشابه قصه هایی که می خوانم، بنویسم. زنگ انشای مدرسه برایم شیرین بود و نوشته هایم نظر معلمان را به خود جلب می کرد. فضای شیرین و به یاد ماندنی دهه شصت، شور و حال فرهنگ ایثار و شهادت را در جان و دل کودکان دبستانی حاکم می کرد. از همان روزهای نخست داستان نویسی و انشا و دلنوشته و یادداشت نگاری، ادای دین به ساحت شهدا و رزمندگان را وظیفه ای خدشه ناپذیر می دانستم؛ که به شکر خدا تا کنون نیز این باور درونی، مستدام ماند.

درباره قسمت دوم سوالتان باید عرض کنم، شور و شوق و لذت ورود به دنیای خاطره نویسی دفاع مقدس را مرهون محتوای غنی و سرشار از خلوص و معنویت ماهنامه فکه به سردبیری حمید داوودآبادی هستم. اگر چه کتاب های خاطرات دفاع مقدس را همیشه مطالعه می کردم ولی اگر فرصت داشتید و نگاهی دوباره به نخستین دوره نشریات فکه در اواخر دهه هفتاد بیندازید متوجه حس و حال و لذت من در آن دوران برای ورود به دنیای حیات بخش خاطره نگاری دفاع مقدس خواهید شد. بی اغراق می گویم بعد از آن دوران دیگر نشریه ای تخصصی به لطافت و غنا و معنویت دوره نخست ماهنامه فکه ندیدم. هنوز هم یکی از آرزوهایم این است خودم بتوانم نشریه ای با همان فضای "دلی" را در حوزه دفاع مقدس راه بیندازم.

2- تعریف خود را از خاطره و مستندنگاری و ضرورت نگارش و پرداختن به خاطرات رزمندگان بفرمایید.

بگذارید یک مطلب را همین اول کار خدمتتان عرض کنم. بنا بر تحقیق و مطالعه در احوال شهدای نسل سوم و چهارم انقلاب یعنی شهدای نبرد با پژاک یا شهدای مناطق شرقی کشور و نیز شهیدان گرانقدر مدافع حرم بر این باورم که همه این بچه ها تربیت شده شهدای نسل اول و دوم انقلاب اسلامی هستند. همه این بچه ها کم و بیش با خاطرات دفاع مقدس آشنا بوده و حسرت آن روزها را می خوردند. حتی شهدایی غیر ایرانی از فاطمیون و زینبیون سراغ دارم که با خاطرات همت و جهان آرا و کاوه و زین الدین مأنوس بودند. آن چه امروز در سوریه رقم خورد و ائتلاف جهانی استکبار در حمایت از تکفیری ها و سلفی های جنایتکار را به شکست کشاند، میراث فرهنگ انسان سازی بود که از دوران طلایی دفاع مقدس به یادگار ماند.

همین موضوع به تنهایی ضرورت ثبت خاطرات و حقایق نورانی دوران دفاع مقدس را به اثبات می رساند. حالا ابعاد دیگر فرهنگی در مواجهه با حرکت نرم جبهه فکری و فرهنگی دشمن و تقویت جهان بینی معنوی در جامعه و صیانت از هویت دینی و ملی و ... سر جای خود بحث مفصلی می طلبد.

به تعبیر ناب مقام معظم رهبری، جنگ ما یک گنج است و به فرموده امام راحل، هر روز ما در جنگ برکتی داشته ایم. بنابراین هیچ گاه نمی توان ادعا کرد که خاطرات و حقایق و ناگفته های جنگ، به طور کامل ثبت و ضبط شده و در این خصوص کار بر زمین مانده نداریم. خیلی از پدران و مادران شهدا که هر یک به اندازه یک کتاب حرف های گفتنی دارند بر اثر کهولت سن از بین ما رخت سفر بستند. بسیاری از رزمنده ها دیگر در میان ما نیستند. هنوز درباره بسیاری از شهدا حتی یک صفحه مطلب منتشر نشده است. از این رو هر قدمی که بتوان در راه افزودن ولو یک صفحه به گنجینه مکتوب خاطرات دفاع مقدس، برداشت ارزشمند و گرانبهاست. هر تصویری از دوران دفاع مقدس که در آلبوم خاطرات رزمندگان به جا مانده حرف ها و ناگفته هایی به همراه دارد. ما به یک نهضت بزرگ و فراگیر برای ثبت و البته نشر خاطرات دفاع مقدس نیازمندیم تا در همین چند دهه ای که فرصت همنفسی با یادگاران دفاع مقدس باقی است، مانع از هدر رفتن این گنجینه تمدن ساز بشویم. پشت جبهه ها، کنار حجله شهدا، زبان حال خانواده ها و ... ناگفته های بسیاری از دفاع مقدس در خود دارد. کسی هنوز از حال و روز همسران جوان شهدای مفقودالاثر که سال های سال در بی خبری و بلاتکلیفی به سر می بردند، کتابی ننوشته است ...

3- به نظر شما در مبحث ادبیات دفاع مقدس و خاطره نویسی دوران جنگ و جبهه چه عواملی می تواند به عنوان آسیب های جدی و اصلی این حوزه مطرح باشد؟

بپذریم که ذائقه مخاطبین، متنوع است پس از نگاه انحصاری به قالب آثار پرهیز کنیم. یک مخاطب از محتوای زیاد اثر و سبک رمان لذت می برد. مخاطب دیگر طرف دار سبک مینی مال است، یک مخاطب از متن های احساسی لذت می برد، یکی با قلم ادبی و دیگری با قلم روان و ساده بهتر ارتباط برقرار می کند و ... ما با یک دست و یک قشر و یک سطح فکر از مخاطب طرف نیستیم که بخواهیم فقط از یک سبک نوشتاری در تولید آثار حمایت کرده و بقیه سبک ها را به حال خود رها کنیم. فضا را برای پیدایش سلایق و ظهور خلاقیت ها باز بگذاریم.

مسأله دیگری که در این رابطه باید مورد توجه قرار بگیرد، تهیه فهرست سوژه های بر زمین مانده یا به عبارت دیگر، بانک ایده است. خیلی از سوژه ها و اتفاقات بکر دفاع مقدس وجود دارد که حتی اگر در قالب یک مجموعه و هر یک در حد دو صفحه به مخاطب معرفی شوند می توانند زمینه خلق آثار فاخر سینمایی یا مستند و داستانی و شعر و ... را فراهم بیاورند.

برای همه آثار دفاع مقدس و برای همه موضوعات اصلی و فرعی آن ارزش قائل شویم. فراموش نکنیم که ما مشغول تفحص یک گنج هستیم و برای رسیدن به نقطه مطلوب نیازمندیم در اطراف و پیرامون و همه جوانب کار خود کنکاش کنیم.

نکته بعد مستندسازی خاطرات دفاع مقدس است. یکی از راه های مستند سازی خاطرات و پیش گیری از اتهام تحریف به حقایق منتشر شده، تیهه امضا و تأییدیه شاهدان ماجراست. مشابه این کار در صفحات پایانی کتاب دا صورت گرفته است. چقدر خوب است عده ای از همقطاران شهدا کلیت یک اثر و خاطره را تأیید کنند. ممکن است صد سال بعد عده ای بخواهند تهمت جعل خاطرات را به ناشران دفاع مقدس وارد کنند. امضا و تأیید همرزمان و معاصران راوی و انتشار گواهی آنان، می تواند این خطر احتمالی را از پیش رفع نموده و درجه اتقان محتوا را بالا ببرد.

یکی از آسیب هایی که می تواند سندیت خاطرات را زیر سوال ببرد آغشتگی بیش از حد به جذابیت های داستانی و تخیل گرایانه است. جذابیت های خاطره نگاری نباید منجر به انقلاب محتوایی و رویا پردازی شود. استناد خاطره را فدای جذب مخاطب نکنیم. در این خصوص اصرار دارم سبک نگارش "خاطرات شفاهی" را به شیوه "گزارش جنگی" نزدیک تر بدانیم تا رمان نویسی.

وصیت نامه ها و یادداشت های شهدا یکی از متقن ترین اسناد دفاع مقدس و معارف فرهنگ ایثار و شهادت است که هنوز آن طور که باید مورد شناخت و معرفی قرار نگرفته است. آغاز "نهضت وصیت نامه خوانی" در محافل ارزشی، اقدامی موثر در زدودن غبار فراموشی از آثار و پیام هایی است که شهدا به طور مستقیم و بی واسطه برایمان به جا گذاشته اند. توصیه معروف حضرت امام (ره) در ضرورت مطالعه وصایای شهدا را که خوب به خاطر دارید؟

4- فعالیت های استانی صورت گرفته استانی در حوزه خاطره نویسی دفاع مقدس را چطور ارزیابی می کنید و آیا می توان به آینده امیدوار بود؟

نخستین جشنواره خاطره نویسی استان قم که با فراخوان اداره کل حفظ آثار و ارزش های دفاع مقدس این استان برگزار شد را هرگز از یاد نمی برم. خاطرات همه رزمندگان در همه استان ها ارزشمند و شنیدنی است؛ اما راستش را بخواهید معتقدم قم یک ویژگی خاصی در این خصوص دارد که در کمتر شهری دیده می شود. با توجه به بالا بودن آمار مهاجرت به استان قم، رزمندگان بسیاری از استان های مختلف در این استان حضور دارند. فضای قم هم الحمدلله یک فضای معنوی است. فراخوانی که برای خاطره نویسی منتشر شد با استقبال جالب رزمندگان مقیم این خطه مواجه گردید و بیش از دو هزار خاطره کوتاه و بلند و البته بکر و زیبا گردآوری شد. دوستان محتوای خاطرات را در اختیار این حقیر قرار دادند که با خلاصه نویسی تبدیل به دو جلد کتاب به نام آخرین حلقه رزم گردید. برایم جالب بود که این خاطرات به همان دلیلی که ذکر شد ابعاد مختلف دفاع مقدس و جغرافیای بزرگ آن را در بر می گرفت. خیلی از این خاطرات یک یا دو صفحه ای به تنهایی قابلیت تبدیل به یک کتاب را دارا بود. امیدوارم یک روز بتوان به تک تک این خاطرات ارزشمند به طور مفصل توجه نشان داد و البته امیدوارم این قبیل جشنواره ها به طور مستمر در قم و همه استان های کشور برگزار شود.

در این رابطه پیشنهاد دارم همه پایگاه های بسیج تشویق شوند که دستکم یک کتاب برای معرفی خاطرات شهدای محل و پایگاه خود منتشر کنند.

5- تعدادی از آثار خود را در حوزه خاطره و مستندنگاری معرفی نموده و از شیوه ها و راهکارهایی که برای نگارش آنها بهره برده اید بفرمایید.

کتاب "مسافر ملکوت" درباره زندگی طلبه شهید محمدزمان ولی پور را عاشقانه دوست دارم. خاطرات این کتاب را جمعی از طلبه های جوان و گمنام بسیجی در قالب گروه مستشهدین وصال گردآوری کرده و محبت کردند و نگارش آن را به این حقیر سپردند که توسط انتشارات موسسه شهید کاظمی روانه بازار نشر شد. کتاب "این عشق، الهی است" درباره دانشجو و فرمانده شهید سید علی اکبر شجاعیان که به همت بچه های ناب جبهه فرهنگی فاطمیون مازندران انتشار پیدا کرد، کتاب "بی نصیب" خاطرات شفاهی حجت الاسلام ماندگاری است که توسط انتشارات موسسه فرهنگی مطاف عشق و با حمایت اداره کل حفظ آثار و ارزش های دفاع مقدس استان قم منتشر شد. "واژه نامه ایثار" هم که برای آشنایی نوجوانان با مفاهیم دفاع مقدس نوشتم و توسط مرکز علمی آینده سازان منتشر شد را دوست دارم. بگذریم. بگذارید به جای استفاده از کلمات فنی و پیچیده هنری و بی اعتنا به سبک ها و سلیقه های نگارشی، یک نکته مهم و البته بسیار مهم و حیاتی را به عنوان اصلی اساسی در تولید آثار دفاع مقدس یادآور شوم. هر جا که اخلاص داشته باشیم و از سر عشق و ارادت به شهدا قلم بزنیم، تأثیری فراتر از همه سبک ها و متد ادبی به دنبال دارد و بذر دلدادگی به فرهنگ ایثار و جهاد و شهادت را در دل مخاطب، خواهد کاشت. یادمان نرود رمز ماندگاری شهدا این بود که جز خدا را ندیدند. آثار ما هر چقدر رنگ و بوی خدایی بگیرد، ماندگارتر خواهد شد.

بی صاحب نیستیم!

این مطلب را چند روز پیش در کانال شیرخوارگان حسینی شهرستان بابل به مدیریت برادر بزرگوارم علی آقای مهاجر خواندم:

شیخ جعفر مجتهدی:

این طور نیست که ائمه اطهار علیهم السلام دوستانشان رابه حال خود رها کنند، اگر از دوستان آنها غفلتی سر بزند آن بزرگواران مواظب هستند و بالاخره آنها را نجات می دهند.

بگذارید مطلبی را خدمتتان عرض کنم:

چند روز پیش با خبر شدم برادر یکی از دوستان طلبه ام که در بابل مغازه دار است و با او نیز سلام و علیکی دارم، به طور ناگهانی، ناپدید شده و هیچ ردی جز یک تماس نیمه کاره از او به جا نمانده است! رهگیری این تماس نشان می داد او ساعاتی بعد از ناپدید شدن در بابل در اطراف بهشت زهرای تهران حضور داشته است. در این رابطه پرونده ای در اداره آگاهی بابل تشکیل شد و گمانه هایی به میان آمد. در تهران نیز فعالیت هایی برای پیدا کردن او آغاز گردید.

در حد بضاعت خود تلاش داشتم موضوع را پیگیری کرده و قدمی برای این خانواده بردارم. آخرین تماس من با دوست طلبه ام امروز نزدیک اذان ظهر بود. بنده خدا مستأصل بود و از این که هنوز پیگیری ها به جایی نرسیده و پدر و مادر و اهل و عیال برادرش در اضطراب و نگرانی و بلاتکلیفی به سر می بردند ناراحت بود. احساس کردم دارد امیدش را از دست می دهد. بنده خدا حق داشت. هر کس خودش را در این وضعیت قرار بدهد می فهمد او و خانواده اش چه حال و روزی دارند.

برای تسکین خاطرش خواستم چیزی گفته باشم. یاد همان مطلب شیخ جعفر مجتهدی افتادم که چند روز قبل در کانال شیرخوارگان حسینی خوانده بودم.

گفتم: حسن جان! خانواده شما همگی یا طلبه اند و یا هیأتی و نوکر اهل بیت. امروز هم روز میلاد امام زمان است. ما بی صاحب نیستیم برادر. کسی هست موقع گرفتاری و اندوه و اضطراب به دادمان برسد. انشاءالله به برکت این روز شریف، خبری از برادرت شنیده و از بلاتکلیفی خارج شوید.

نزدیک اذان مغرب بود که حسن  زنگ زد. صدایش صاف و لحنش امیدوار و محکم بود. گفت: از آگاهی زنگ زدند و خبر دادند برادرم پیدا شده و در یکی از بیمارستان های شیراز بستری است.

گفتم: این هم عیدی امام زمان. الحمدلله رب العالمین. خدا را شکر که ما را از متمسکین به ولایت امیرالمومنین و اولادش قرار داد.

عرض ارادت به نماینده سابق و شاید، لاحق!

صبح روز دوشنبه، حجت الاسلام ناصری، نماینده سابق مردم بابل در مجلس شورای اسلامی را به طور اتفاقی مقابل حرم حضرت معصومه سلام الله علیها دیدم و دقایقی با ایشان همکلام شدم.

نزدیک بیست سال است که در حوزه علمیه هستم و با روحانیون و علمای زیادی نشست و برخاست داشته ام. از این رو جنس و قابلیت روحانیون را با چندبار دیدار و گفتگو به خوبی تشخیص می دهم.

حجت الاسلام ناصری در مجموع عملکرد خود در دو دوره نمایندگی مجلس، کارنامه قابل قبولی دارد. شاید اگر بخواهیم رکوردی برای محرومیت زدایی و کارآفرینی بین نمایندگانی که از حوزه انتخابیه بابل به مجلس راه پیدا کردند، ثبت نماییم بیشترین درصد آمار مختص به کارنامه عملکرد این روحانی با صداقت و پرکار باشد.

البته در موضوع تصویب برجام، انتقادی جدی به این بزرگوار دارم و داریم که همچنان سرجای خود باقی است.

راستش اگر من به جای سیاستگذاران شورای ائمه جمعه کشور باشم، امثال حجت الاسلام ناصری را برای تصدی گری سمت امامت جمعه شهر یا شهرستانی بر می گزینم. به نظرم حیف است به خاطر کرسی نمایندگی مجلس، چنین عناصر کارآمدی که از روحیه مردم داری برخوردارند را در چنبره رقابت های ویرانگر سیاسی، گرفتار کنیم.

از جمله ویژگی های مثبت یک امام جمعه، روحیه پدری و بزرگ منشی و گذشت، صداقت و پرهیز از نیرنگ و دو رویی، عدالت و مراقبت از تأثیرپذیری در ارتباط با صاحبان قدرت و ثروت، اجتناب از باندبازی و فامیل گرایی، حسن خلق و هوش اجتماعی است که به شکر خدا در رفتار و گفتار این روحانی با تجربه و با ذکاوت به طور برجسته ای مشهود است.

از مهمترین عواملی که بعضی ائمه جمعه را در کسب توفیق و انجام صحیح مأموریت خود ناکام می گذارد عبارت است از عدم خودسازی و سلامت نفس، قبیله گرایی و باندبازی، رودربایستی با صاحبان ثروت و مکنت و از همه بدتر دو رویی و نفاق، که در نهایت منجر به بدبینی، تفرقه و ریزش نیروهای انقلابی می گردد.

برای حجت الاسلام شیخ علی اکبر ناصری عزیز آرزوی سلامت و توفیق بیشتر دارم و امیدوارم تا ابد در شمار خادمین مخلص جامعه اسلامی محشور باشد.

پرسشگری و استیضاح، حق ماست

انتقاد ما از دادستان بابل درباره چرایی سکوت در مقابل انتشار مطالب خلاف دین و انقلاب توسط شخصیت های حقیقی و حقوقی شهر بابل در فضای مجازی و برخورد عجیب با یک چهره سرشناس جبهه فرهنگی انقلاب به اتهام ثابت نشده نشر مطلبی که میز بر و بچ را نشانه رفته بود همچنان به قوت خود باقی است.

دوستانی ریش سفیدی و وساطت کردند که این دعوا را فعلاً از طریقی غیر از فضای رسانه ای پیگیر باشیم.

به لطف خدا اتحاد نیروهای قدیمی و عدالتخواه شهر بابل با جوانان بسیجی نسل سوم و چهارم انقلاب در این خصوص بر مدار پیگیری کامل ماجرا تا حصول نتیجه مطلوب شکل گرفته است.

از علمای پرآوازه و خوشنامی که در این راستا قول همراهی داده اند نیز بسیار سپاسگذارم.

انشاء الله فرهنگ مطالبه گری و امر به معروف و نهی از منکر در حوزه مسئولان که سفارش اکید مقام معظم رهبری است به مرور ریشه رفتارهای زیان باری که ناخواسته باعث بدبینی و ریزش جوانان انقلابی به بهای حفظ میز اصحاب قدرت و نیز غفلت از اولویت هاست را از بین خواهد برد.

در این باره فعلاً مطلبی منتشر نخواهد شد تا ان شاءالله به زودی به شکل حضوری و تشکیلاتی، اقدام لازم صورت بگیرد، بأذن الله تعالی.

موجیم که آسودگی ما عدم ماست.

درباره نامه سرگشاده عضو شورا

چشم دیدن علیجانزاده کاشی را ندارم و برای رد صلاحیت او نیز تلاش کرده ام؛

اما این که می گوید بارها از امام جمعه درخواست دیدار داشته تا بتواند درباره مطالبی که پشت سر او و همفکرانش در شورا به گوش ایشان رسیده، توضیحاتی بدهد و موفق نشده، جای تأمل دارد.

شأن یک امام جمعه نیست که با استناد به سخنان یک طرف دعوا، وارد حیطه قضاوت شده و تریبونی که جایگاه صدق و عدل است را یکسویه استفاده نماید. امیدوارم شاهد حل این مسأله باشیم.

روز معلم و حرفی که باید گفت!

جماعت همیشه طلبکار، نمی توانند نسلی را تربیت کنند که خود را نسبت به جامعه، بدهکار دانسته و دنبال خدمت و ادای تکلیف باشد.

درود بر همه معلم های شریفی که درد دل ها و شکوه های اقتصادی و معیشتی خود را در کلاس درس فرو بلعیده و بر سر دانش آموزان بیگناه، خالی نمی کنند!

امیدوارم مسئولان دولت و مجلس هم بیشتر از پیش به فکر رفع معضلات معیشتی این قشر استراتژیک جامعه باشند.

شهید علی خلیلی در انگلستان!

هرکس با هر دین و مذهبی در هر جای عالم که در دفاع از مظلومین و ضعفا و نوامیس جامعه، مجاهدت کرده و خود را به خطر بیندازد یک قهرمان و ایثارگر است.

ابراهیم بدرو از همین دست آدم های شجاع و با غیرت است که دختری را از چنگال پانزده نفر از اوباش که قصد تجاوز به او را داتشند نجات داد و مدتی بعد توسط همان اوباش به قتل رسید. خدا روح این قهرمان نجیب و بریتانیایی با وجدان را با شهدا به خصوص علی خلیلی و دیگر مجاهدان عرصه امر به معروف و نهی از منکر محشور کند. گزارش این واقعه را به نقل از سایت تابناک می خوانیم. راستی در این گزارش ذکر شده که هر هفته چهار هزار نفر در انگلستان به ظاهر متمدن و پیشرفته به رغم وجود آزادی های جنسی، مورد تعرض قرار می گیرند که در نوع خودش عبرت آموز است:

یک باند نوجوانان در لندن جوان بریتانیایی را در جنایتی هولناک به قتل رساندند. این جوان بریتانیایی یک دختر نوجوان را از تجاوز دسته جمعی نجات داد ، اما چندی پس  از نجات دختر ، او را با شلیک گلوله کشتند تا علیه آنها شهادت ندهد.

بنا به گزارش روزنامه ی (سان) این جوان «ابراهیم بدرو» ۲۵ ساله برای کمک به دختری که مورد حمله ی گروه ۱۵ نفری در هانکی شرق لندن قرار گرفته بود وارد عمل می شود و او را نجات می دهد. مادر او در این باره می گوید: ابراهیم از آن پس تلفن های تهدید آمیزی را از سوی اوباش دریافت می کرد تا مانع او از ارائه ی مدارک و ادله در دادگاه شوند. او مجبور شد به بریستول نقل مکان کند.

عکس فارغ التحصیلی ابراهیم بدرو در دستان مادرش

ابراهیم بدرو در سال ۲۰۱۶ با تغییر نام و به عنوان مربی شخصی به لندن باز می گردد. یکی از اعضای باند او را می شناسد و اتومبیل او را تخریب می کند و یکی دیگر از اعضا نیز که سوار دوچرخه بوده به او شلیک می کند و در نهایت ابراهیم بدرو از دنیا می رود.

شایان ذکر است بر اساس داده های موجود از ابتدای سال ۲۰۱۶ تا پایان آن بیش از ۲۰۲ هزار و ۶۶۶ تعرض جنسی در انگلیس رخ داده است؛ به عبارت دیگر در هر هفته ۴ هزار نفر مورد تعرض جنسی قرار گرفته اند.

او مانع تجاوز اعضای باند پانزده نفره به یک دختر شد

گذاشتن گل جلوی درب ورودی خانه ی جوان کشته شده به پاس فداکاری

من فقط تو رو میخوام!

 1-   ... فقط و فقط تو رو میخوام، دوسِت دارم باور کن!

2-   ... فقط و فقط تو رو میخوام، دوسِت دارم باور کن!

3-   ... فقط تو رو میخوام ... باور کن!

4-   ... فقط ... میگم خیلی باحالی!

5-   ... حتماً حرفمو باور میکنی، من دروغگو نیستم!

6-   ... این بابایی که جلوم وایساده یه وقت حواستو پرت نکنه!

7-   ... درسته خیلیا تو عشقشون دروغ میگن!

8-   ... اما من؟! نه ... نه!

9-   ... اون قدری دوسِت دارم که حاضرم داد بزنم تا همه بشنون!

10-                       ... البته داد که بزنم میگن دیوونه است!

11-                       ... حالا همین جوری صحبت کنیم بهتره! کسی شک نمیکنه!

12-                       ... آخ که چقدر دوسِت دارم!

13-                       ... هیچ کی به پات نمیرسه، قربونت برم الهی!

14-                       ... تو همه کس منی. بدون تو انگار هیچم!

15-                       ... هیچ کس نمیتونه جاتو برام پر کنه!

16-                       ... چند ساله دارم بِهِت میگم، اما شک دارم باور کرده باشی!

17-                      ... ببین حواست به اون جلو نباشه ها!

18-                       ... من که حاضر نیستم به کسی غیر تو فکر کنم، از بس که میخوامت!

19-                       ... اگه تو لیلی نباشی، من مجنونم، مجنون... !

20-                       ... میدونم که تو هم منو میخوای!

21-                       ... مجنون هم عجب دلی داشت به مولا!

22-                       ... یه روز لیلی ظرفشو میشکنه ... مجنون نمیخواست کم بیاره!

23-                       ... داشت آبروش میرفت جلو ملّت ... عجب حرفی زد!

24-                       ... ولی خوب، چه اسم و رسمی به هم زد با این کاراش!

25-                       ... خیلیا براش شعر گفتن و چیز نوشتن!

26-                       ... خودمم یه چیزایی نوشتم ولی ...!

27-                       ... چه خوب میشه لااقل یکی از کارام صدا کنه، مثل توپ بپیچه!

28-                       ... مگه بقیه چطور اسم در کردن؟!

29-                       ... تو خیابون که میرن همه واسشون دست تکون میدن!

30-                       ... یه روز دور من جمع میشن و امضا میگیرن!

31-                       ... بگذریم ... چقدر دلم برات تنگ شده بود!

32-                       ... واسه رسیدن به اینجا چه حالی ازم گرفته شد!

33-                       ... بد مصب بدجوری آب روغن قاطی کرده بود!

34-                       ... نذر کردم این دفعه پول قلمبه گیرم بیاد عوضش کنم!

35-                       ... قسط ها رو هم یه جوری ردیف میکنم، اما ماشین واجب تره!

36-                       ... آقای رشیدی قولشو داده، میخواد وام برام جور کنه!

37-                       ... رشیدی اهل حاله، اونو دارم غم ندارم!

38-                       ... ولی نمیدونم چرا نخواست بهم انتقالی بده!

39-                       ... یه جا به جایی بهتر بود تا یه جای بهتری گیرم بیاد!

40-                       ... حقوقو مزایاش یه طرف، اعتبارش حال میده!

41-                       ... آدم باید دنبال ترقی باشه!

42-                       ... من و اکبر مثلاً هم سن و سالیم ... صد نفر جلوش دولا راست میشن!

43-                       ... لاکردار تو زن گرفتنم بخت باهاش یار بود!

44-                       ... شانسی شانسی ... هی من بدبخت!

45-                       ... اما درست میشه، توکل بر خدا!

46-                       ... چه پدر زن توپی هم داره!

47-                       ... ما که آخرشم از هیچ طرف چیزی گیرمون نمیاد!

48-                       ... نه ارثی نه میراثی!

49-                       ... باید روی پای خودم بایستم، این طوری نمیشه!

50-                       ... تو این دوره زمونه نمیشه به کسی اعتماد کرد!

51-                       ... این چند روزه به چند نفر رو زدم؟ کدومشون به دادم رسیدن؟!

52-                       ... کاظم میگفت برو خدا رو شکر کن یه خونه دوخوابه داری!

53-                       ... نامردا حسودیشون میشه!

54-                       ... مثل خاله زنکها میشینن پشت سرم می بافن واسه خودشون!

55-                       ... خریدن یه ویلای فسقلی و این همه دردسر؟!

56-                       ... راهش همونه که گفتم!

57-                       ... باید موقعیت شغلیمو ببرم بالا!

58-                       ... ای رشیدی ...!

59-                       ... از همین فردا شروع میکنم!

60-                       ... منو دست کم گرفتن!

61-                       ... خیلیاشون مدیون من هستن!

62-                       ... اصلاً چند نفر از همکارا تا حالا از خودشون عرضه نشون دادن؟!

63-                       ... یه بارم مرادی گفت اداره داره رو شاخ تو می چرخه!

64-                       ... اینا باید پیش من لُنگ بندازن!

65-                       ... حیف ... حیف که موقعیتش جور نشد!

66-                       ... اَه این شکم بی صاحابم که ول کن نیست!

67-                       ... آبرومو برد جلو جماعت!

68-                       ... بغل دستیم چه جوری داره نگام میکنه!

69-                       ... کارم تموم شد میرم یه پیتزا میزنم!

70-                       ... شایدم یه چلومرغ با ... زرشک!

71-                       ... آدم باید به خودش برسه!

72-                       ... با شکم که نمیشه شوخی کرد!

73-                       ... دو روز دنیا رو باید خوش گذروند!

74-                       ... اصلاً این همه دوندگی به خاطر همینه دیگه!

75-                       ... یه روز می میریم و میریم پی کارمون ... هی روزگار!

76-                       ... باید خوب خورد و خوب پوشید و خوب چرخید!

77-                       ... این بریز و بپاشا هم که خرج داره!

78-                       ... آدم میخواد بی غم باشه جیبش باید پر باشه!

79-                       ... جیب پر هم واسه آدمای یه لا قبایی مثل من ...!

80-                       ... سخته؛ اما شدنیه!

81-                       ... از بچگی میگفتن میخوای به جایی برسی باید سه تا "پ" داشته باشی!

82-                      ... پر رویی که ... چه عرض کنم، به ما نیومده!

83-                       ... پارتی ... نمیدونم، به رشیدی که خیلی امید دارم!

84-                       ... پول هم جور میشه، خدا بزرگه!

85-                       ... وقتی به جایی برسی معلومه مابقی خودش جوره!

86-                       ... این بابام که هی حواسمو پرت میکنه!

87-                       ... با اون قیافش ... دلش خوشه ها!

88-                       ... لابد یه بغل ارزو واسه خودش لیست گرفته اومده!

89-                       ... یکی نیست دم بایسته، نذاره هر کی بیاد تو!

90-                       ... با اون قیافش معلومه که حواس همه رو پرت میکنه!

91-                       ... ببین چقدر آدما با هم فرق دارن!

92-                       ... آدمی که فرهنگ داره از خط اتوی لباسش مشخصه!

93-                       ... نزاکت اجتماعی واقعاً هنریه واسه خودش!

94-                       ... که چی مثلاً؟ با اون صدای نکرش ...!

95-                       ... یادم نره از فردا باید شروع کنم!

96-                       ... نفری یه قوطی سوهان میذارم جلو میزشون!

97-                      ... میگن حق گرفتنیه!

98-                       ... منم حقمو میخوام!

99-                       ... چند تا شد ببینم!

100-                ... این دونه ها هم که استاندارد نیست!

101-                ... اوخ اوخ ...!

102-                ... حواست با منه یا نه؟!

103-                 ... فقط و فقط تو رو میخوام، دوسِت دارم باور کن!

104-                 ... فقط و فقط تو رو میخوام، دوسِت دارم باور کن!

105-                 ... فقط و فقط ... فکر کنم صد تا شد!

106-                 ... اهدناالصراط المستقیم. صراط الذین ...

-         ... خدا قبول کنه این نماز امام زمان ... طولانیه، حواس آدمو پرت میکنه ...!

سید حمید مشتاقی نیا

برسد به دست دادستان بابل

افراد، مسئولین، خودشان را در معرض نقد و انتقاد قرار بدهند و پاسخگو باشند و پاسخ بدهند و تبیین کنند. خیلی از اوقات اگر چنانچه یک انتقادی به کسی بشود، این فرصتی است برای او که بتواند ذهن ها را روشن کند، تبیین کنند، حقیقت را بیان کنند؛ خیلی چیز خوبی است.۱۳۸۸/۰۳/۲۹ مقام معظم رهبری

در کنار این، نظام پاسخگویی را برای خودتان متحتم بدانید. واقعا وزیر در حوزه‌ی کار خودش، مدیران وزارتی در حوزه‌ی کار خودشان، معاونان هر کدام در حوزه‌ی کار خودشان پاسخگو باشند. یعنی هم در برابر خطایی که انجام می‌گیرد، واقعا پاسخگو باشند؛ هم در برابر کار لازمی که باید انجام می‌گرفته و انجام نمی‌گیرد، پاسخگو باشند.۱۳۸۴/۰۶/۰۸ مقام معظم رهبری

از دادستان محترم بابل دعوت می شود به منظور اطاعت امر از مطالبه مقام معظم رهبری و احترام به دیدگاه منتقدان، جهت پاسخ گویی به بعضی پرسش ها و ابهامات پیرامون عملکرد دادستانی بابل در حوزه عدالت خواهی و دفاع از حقوق مردم، در یکی از محافل اجتماعی و انقلابی مدّ نظر خود، حضور به هم رساند.

بی شک ارتباط مستقیم با مردم و حضور در بدنه اجتماع، یکی از امتیازات جمهوری اسلامی است که نتیجه آن تقویت اعتماد عمومی نسبت به نظام مقدس جمهوری اسلامی خواهد بود.

اینجاست که باید قدر امثال مطهری را دانست!

از این که یک مرجع عالی قدر تقلید، دغدغه ای جز تعطیلی روز شهادت امام موسای کاظم علیه السلام ندارد ناراحت نشوید. اصلاً احترام همه مراجع عظام بر ما شیعیان واجب و ضروری است.

این نوع اتفاقات فرصتی است برای این که قدر مجتهدان طراز اولی چون استاد شهید مرتضی مطهری را بیشتر بدانیم. فرق است بین مجتهد متفکری که مباحث گره گشای علمی او همچنان بعد از گذشت چهل پنجاه سال، پاسخ گوی معضلات فرهنگی و فکری جامعه است با بزرگوارانی که  چهار خط مطلب جدید هم برای تهیه خوراک فکری جامعه و تقویت اندیشه دین ارائه نداده اند.

دشمن بهتر از هر کسی این تفاوت ها را شناخت و آن که راه سعادت و اداره دینی امور جامعه را برای دستیابی به تمدن جهانی اسلام نشان می داد، هدف گلوله حقد و شقاوت و فتنه خویش قرار داد.

وقتی مسئولان، رسالت اصلی خود را گم می کنند

امروز یکی از بچه های خوشنام و بسیجی و از فعالان سرشناس عرصه فرهنگی شهرستان بابل ظاهرا به دستور دادستان به پلیس فتا احضار شد و گوشی تلفن همراه و دستگاه رایانه اش موقتاً ضبط گردید.

طبق تحقیق به عمل آمده موضوع از این قرار بود که وی بخشی از مطالب کانالی تلگرامی به نام بابلستان را در بعضی از گروه ها فوروارد کرده و از این بابت برای ادای توضیحات احضار شد.

کانال بابلستان شاید حدود یکسالی هست که با انتشار مطالبی سیاسی و اجتماعی، مسئولان شهر و کشور را مورد نقد قرار می دهد که البته بعضی مطالب آن قابل دفاع نیست.

مدتی است که از این طرف و آن طرف به گوش می رسد که بعضی ها برای تصفیه حساب های شخصی، اسم هر کس را که قصد و غرضی سرش دارند به عنوان ادمین احتمالی این کانال معرفی می نمایند.

به نظر می رسد پلیس فتا بنا بر استعداد و وظیفه و تخصص ذاتی خود خواهد توانست از طریق رهگیری در فضای مجازی، صاحب کانال را شناسایی کند.

گاه بعضی از این بگیر و ببندها ممکن است شائبه همان تصفیه حساب های شخصی را دامن بزند.

نکته ای که در این میان نباید مغفول بماند رفتار عجیب مسببان این ماجراست. در حالی که یکی از اعضای شورای شهر بابل هر از گاه اقدام به فوروارد مطالب کانال آمدنیوز می کند، بعضی از اعضای گروه حامیان یکی از نمایندگان شورا، عکس های کشف حجاب کرده خود را به رخ می کشند و برخی دیگر اقدام به نشر مطالب منافی ارزش ها و در ضدیت با اسلام و انقلاب می نمایند، سینه چاک شدن برای دفاع از پایه های سرد و شکننده میز بعضی از مسئولان، رفتاری سوال برانگیز و نشأت گرفته از ناآشنایی با مبانی انقلاب اسلامی و عدم درک صحیح نسبت به تعریف نظام و ارزش هاست.

به یقین نمی توان از همه مطالب کانال بابلستان دفاع کرد و البته شناسایی مدیریت کانال، پرونده این موضوع را خواهد بست، اما آنهایی که به جای دفاع از باورهای دینی و اساس انقلاب، سرمایه نظام را خرج تثبیت جایگاه صاحبان قدرت می کنند، ناخواسته بر شاخه درخت نشسته و بن می برند.

نیروهای انقلابی شهر با هوشیاری کامل به رصد رفتارهای متناقض اصحاب قدرت پرداخته و در فرصت مقتضی، اقدام لازم را برای بیدار سازی خفتگان انجام خواهند داد.

نبرد در سه جبهه متفاوت و جنگی که در حکم تفریح است!

به قلم شهید مدافع حرم، حجت الاسلام علی تمام زاده:

دیروز معرکه ای در منزل داشتیم بیا و ببین! در خانه نشسته بودم که دیدم یکی یکی اقوام و آشنایان دارن میان خونه! اول خیال کردم برای مهمانی هست هرچند تازه از تعطیلات نوروزی فارغ شده بودیم وتبعا صله ارحام را هم بجا آورده بودیم (اونم چندبار چندبار!) اما بازم گفتم بارک الله به قوم و خویش! حقا که اینها از من در معنویات و رفتن به مهمانی و صله رحم و علی الخصوص چتربازی جلوترن!

فقط وقتی دیدم همه فامیل بدون استثناء (از برادر ها و خواهرها بگیر تا داماد ها و پدر و مادر و...) مسابقه صله رحم گذاشتن و جمع همه جمع است! فهمیدم که باید کاسه ای زیر نیم کاسه باشد! بله درست حدس زده بودم آمده بودن باصطلاح مرا از رفتن به منطقه منصرف کنند! جالب اینکه از همه نوع ابزار هم استفاده می کردند همه گزینه هایشان(!) را روی میز چیده بودند!! هم تشویق می کردند و هم تهدید! سیاست چماق و هویج بود دیگر! از تحریم شیر مادر و عاق والدین بگیر تا تشویق های آنچنانی در صورت انصراف! .  ارائه دلایل علمی و عقلی و تحلیل های آنچنانی هم کم نبود سر آخر هم بعد از خواهش و التماس کار به قسم دادن و اینها کشید گریه مادر و خواهر هم شده بود چاشنی ماجرا! خلاصه سرتان را درد ندهم چنان روزی بر من گذشت که مسلمان نشنود کافر نبیند!

ناخواسته یاد حرف های ابوحامد(شهید علیرضا توسلی) افتادم که بدین مضامین می گفت ما در سه جبهه متفاوت می جنگیم اولین جبهه جامعه خودمان هست بعضی افراد تحت تاثیر شایعات و تبلیغات و شبهات می گویند موضوع یک کشور بیگانه چه ارتباطی با ما دارد؟ چرا باید خطر مرگ را بپذیریم و جراحت را بجان بخریم؟ مگر کشور خودمان مورد تهاجم قرار گرفته که برای کمک به آنجا برویم و هزینه بدهیم؟ و... در حالی که جنگ امروز تکفیریها با ما ادامه و امتداد همان جنگ یزید و معاویه با لشکر امیرالمومنین وامام حسن و امام حسین صلوات الله علیهم است وقتی از این جبهه سربلند بیرون آمدیم تازه بر می خوریم به جبهه دوم که خانواده خودمان است! مخالفتها و دلسوزی های اهل خانه و کاشانه جزو عوامل بازدارنده در جبهه دوم هست محبت پدر و مادر نسبت به فرزند جوانی که می خواهد راهی میدان نبرد شود و یا محبت جوان رزمنده نسبت به همسر و فرزندانش و خلاصه علایقه خانواده در کنار واکنش ها و مخالفتهای شدید و بازدارنده ای که از سوی خانواده ها می شود مانع از ورود به این میدان نبرد است اگر کسی توانست از این دو جبهه سربلند بیرون بیاید و موفق به پشت سر گذاشتن این دو جبهه سخت شد تازه می رسد به جبهه سوم که آسانترین جبهه نبرد است و جبهه سوم که مقابله با کفار و تکفیریهاست برای رزمندگان نسبت به آن دو جبهه در حکم تفریح است!!

این مجلس در رأس امور است؟!

شورای نگبهان با مصوبه مجلس برای الحاق به کنوانسیون پالرمو مخالفت و گفت که متن ترجمه ای که از تعهدات در قبال پیوستن به کنوانسیون مذکور به تصویب رسیده با متن انگلیسی و اصلی قرارداد مغایرت دارد!

اگر نمایندگان مجلس از این موضوع اطلاع داشتند و تعمداً به آن رأی دادند باید گفت که در قبال اعتماد و امانت مردم، خیانت ورزیده اند؛

و اگر از سر ناآگاهی و غفلت متوجه این فریب خائنانه نشدند باید گفت که این مجلس، تخصص لازم را برای ورود به مسائل مربوط به منافع جامعه نداشته و در این خصوص فاقد کفایت است.

به راستی چنین مجلسی می تواند در رأس امور کشور قرار بگیرد؟ حفظ حرمت امامزاده به عهده متولی آن است. نمایندگانی که کفایت لازم را برای اداره امور نداشته باشند و به این راحتی سرشان کلاه برود، مجلس را از جایگاه اساسی خود تنزل می دهند.

راستی این وسط ضرورت وجود شورای نگهبان را برای چندمین بار باید به رخ کشانید. اگر هوشیاری فقها و حقوقدانان این شورا نبود، عده ای از سر خیانت و یا غفلت، قراردادی را با بیگانگان می بستند که تا ابد کشور را زیر بار استیلای دشمن فرو می برد.

معطل زخم زبان ها نمانید!

گمان نکنید کسانی که امروز ارزش کار مدافعان حرم را زیر سوال می برند، صرفاً مشکلشان با نبرد در بیرون مرزهاست. این مسائل تازگی ندارد. حتی در زمان جنگ تحمیلی که بر اساس عقل و شرع و هر منطقی که حساب کنید، دفاع از آب و خاک و مرز و بوم یک وظیفه عمومی است باز هم عده ای بودند که رزمندگان مدافع میهن را مورد تمسخر قرار داده و یا سعی می نمودند در اراده آنان خلل وارد کنند. بیخود که نیست خیلی از همین مدعیان وطن پرستی، یک روز هم سابقه دفاع از جغرافیای ایران را در پیشینه خود ندارد. بماند که همین جماعت پر ادعا، حتی حاضر نیستند برای حفظ ظاهر هم که شده کالایی ایرانی را در حمایت از کارگران هموطن خود خریداری نمایند.

این بخش از وصیتنامه شهید رمضان یحیی پور گنجی، اهل شهرستان بابل، شکوه نامه و البته سندی تاریخی از غرولندهای ناتمام افرادی است که نه خودشان خیری به جامعه می رسانند و نه دلشان می خواهد، دیگران خیری به جامعه برسانند:

"خدایا! توشاهد باش که خیلی ها مانع از رفتنم به  جبهه می شدند و هر یک به طریقی سد راه می گشتند و برخی اظهار می کردند که جبهه فقط و فقط اختصاص به تو دارد که باید بروی؟ عده ای می گفتند  مگر تو جبهه جنگ را خریده ای که باید مدام در آنجا باشی؟! دسته ای با نهایت بی شرمی می گفتند که جبهه بر سر مسئولین مملکت خراب بشود، جنگ به ما هیچ ربطی ندارد؟ چرا صلح نمی کنید؟!

 اما در میان همه این زخم زبان ها خدایا! تو آگاه بودی و هستی که فقط و فقط دلم و تمام اعضا و جوارحم برای جبهه نور علیه ظلمت می تپید و آنچنان شوق جبهه در سرم و در قلبم نهفته بود که ترک جبهه و آمدن به  پشت جبهه برایم شاق و سنگین بود و همیشه در دلم می گفتم که خدایا! تا جبهه با من خداحافظی نکند من هرگز جبهه را تا عمرم باقی است ترک نخواهم کرد. از جبهه خداحافظی نخواهم کرد.

 بارها و بارها این کلام ورد زبانم بود که در آخرت نامه اعمال هر کس جداست و هر انسان به اندازه کار خیری که کرده است مزد می گیرد. الدنیا مزرعة الآخرة.

 ای مردم به خدا قسم اگر امام بزرگوار دستور بدهند که تمام ملت ایران باید در خانه هایشان باشند و تو رمضان یحیی پور باید به تنهایی در جبهه جنگ باشی و بر علیه دشمنان اسلام و قرآن بجنگی اصلا به عقلم و فکرم رجوع نمی کنم که آیا بروم و یا نروم. بلکه سر از پا نشناخته رهسپار جبهه جنگ می شوم و جانم را فدای اسلام و امام می کنم. اگر هزاران جان داشتم همه را فدای رهبر عزیز می نمودم چرا که رجوع به عقل در چنین مواقع حساس و ضروری خلاف است و جز ضرر و زیان در پی نخواهد داشت. ای مردم! مرگ حق است اگر برجی بسازید آسمان خراش که خراب شدنی نباشد اگر به غار پناه برید که دست احدی از انسان ها و حیوانات و درندگان به شما نرسد باز یک روزی را که خدا مقرر فرموده است مرگ به سراغ شما می آید. بهتر نیست که ما به دنبال مرگ برویم واز آن استقبال نماییم آن مرگی که سعادت ما را در دنیا و آخرت تامین و تضمین می کند که همان مرگ سرخ و شهادت خونین است؟ مردم! بشتابید به سوی سعادت ابدی و همیشگی تا برای همیشه رستگار شوید و در جوار رحمت حق تعالی قرار گیرید که این عزت گرانبها و با ارزش به دست نمی آید مگر این که خودمان بخواهیم و خود را مهیا کرده باشیم و به ندای هل من ناصر ینصرنی امام عزیز لبیک بگوییم و رهسپار جبهه حق علیه باطل گردیم.

ای مسلمین! خداوند در بهشت را همیشه بر روی بندگانشان باز نمی کند. در بعضی از مواقع این در باز می شود آن هم به روی بندگان خاص و مخلص خدا؛ اما این دوران دوران جنگ است خداوند در بهشت را باز نموده است تا انسان هایی که لیاقت دارند در آن خرم و جاوید باشند. حال که در بهشت باز است و مجوز به دخول آن منوط به خون دادن در راه خداست بهتر نیست که ما این فرصت را مغتنم شمرده  به این سعادت عظمی  نائل آییم؟ به والله اگر هر انسان عاقلی به فکر و به عقل خود رجوع کند می بیند که کار نیک و پسندیده ای را در پیش گرفته است. ای مردم! از جبهه جنگ استقبال نمایید وخود را برای جهاد و دفاع  آماده نمایید گوش یه فرمان فرمانده کل قوا باشید دل از دنیای فریبنده بر کنید و جنگ را سرلوحه همه امورات زندگیتان قرار دهید. اینطور نباشد که فقط یک عده مخصوصی به جبهه بروند و عده ای دیگر در گوشه ای بنشینند و تماشاگر صحنه ها باشند. این طور نباشد که یکی بگوید چون فلانی نرفته من هم نمی روم. نه این طور نیست اگر دو نفر در یک ماشین در اثر تصادف در یک لحظه بمیرند هم قبرشان سواست و هم فردای قیامت حسابرسی شان.

نکند روزی بیاید که امام تنها بماند. نکند روزی بیاید که باطل درخود اتحاد داشته باشد ولی حق در خود تفرقه. نکند روزی بیاید که دشمن از آمدن به جبهه جنگ استقبال کند و ما مسلمین از رفتن به جبهه سر باز زنیم و امتناع ورزیم. نکند روزی بیاید که اسلام و قرآن را فدای دنیای مان کنیم.

 

نکند روزی بیاید که شهدا از کم کاری ها و سهل انگاری های مان از ما سوال نمایند. خدایا! تو گواه باش که آنچه وظیفه ام بود نوشتم. باشد تا ان شاءالله موثر و مفید واقع گردد."

یک نکته دیگر هم در این وصیتنامه مهم و کاربردی است. شهید می گوید من حتی اگر تنها هم باشم در مقابل دشمن می ایستم و این که نباید گفت چون دیگری پا به میدان نگذاشت من هم به جبهه نمی روم.

راستی اگر این سفارش شهید را امروز در مصاف با جنگ نرم دشمنان، اجرایی کنیم چقدر می تواند گره گشا باشد. هر کس احساس کند خودش به تنهایی مسئول دفاع از حریم باورها و عقاید و ارزش های جامعه است. کسی منتظر تأیید و به به و چه چه دیگران نباشد. کسی چشم امید به اقدام دیگران ندوزد. هر کس خودش را محور و متولی جبهه حق دانسته و در مقابل هجمه خانمان سوز بدخواهان، با تمام وجود قد علم کند.

این توصیه مقام معظم رهبری را دوباره مرور کنیم:

در جمهوری اسلامی، هر جا که قرار گرفته‌اید، همان‌جا را مرکز دنیا بدانید و آگاه باشید که همه‌ی کارها به شما متوجه است. 5/12/1370

میهمان مادر

می دانست چه کسی باید با اعزامش موافقت کند. خیلی اصرار کرد. وقتی دید ممکن است موفق نشود، او را به فاطمه زهرا سلام الله علیها قسم داد ...

به عمه اش گفت: خواب خانم فاطمه زهرا را دیدم. به من گفت سوریه که آمدی، هفته بعدش مهمان من هستی.

 یک هفته بعد از اعزام، با دوستانش در حلقه محاصره دشمن افتاد. چهار گلوله دشمن، درست نشست توی پهلویش. پیکرش هم ماند تا مثل خانم، بی مزار بماند.

شهید مدافع حرم، مجید قربانخانی، برگرفته از خاطرات خانواده و همرزمان