این راه، ادامه دارد...

از یک آدم معمولی هم اگر می پرسیدید: جواب سوال شرعی را باید از کی گرفت؟ طلبه و روحانی و عالمی را نشانتان می داد. این امر، واضح و بدیهی بود.

از زمان امامین باقر و صادق علیهماالسلام حوزه های علمیه و محافل نشر فقه شیعه، گسترش یافته و کسی با این روال، بیگانه نبود.

این که نه یک فرد معمولی، بلکه نایب خاص امام عصر(عج) از حضرت درباره تکلیف شیعه برای حل مسائل خود در عصر غیبت کبرا می پرسد و پاسخی مکتوب دریافت می کند که: "و اما الحوادث الواقعة فارجعوا فیها الی رواة احادیثنا فإنهم حجتی علیکم و انا حجةالله" (در حوادثی که واقع می شود به راویان احادیث مراجعه کنید. همانا آنها حجت من بر شمایند در حالی که من حجت خداوند بر آنها هستم.) نمی تواند مربوط به ابهام و بلاتکلیفی در حل احکام فقهی معمول جامعه باشد.

همه می دانستند که برای حل مشکلات خود در زمینه احکام فقهی باید به علما رجوع کنند؛ کما این که در زمان حیات ائمه نیز این روال، معمول بود.

به نظر می رسد موضوع پرسش و پاسخ، احکام فردی اسلام نیست و فراتر از آن به مسائل و حوادث اجتماعی جهان اسلام اشاره دارد. البته ذکر این نکته هم لازم است که هیچ گاه از مسأله شرعی، با اصطلاح "حوادث واقعه" یاد نشده است.

حضرت ولی عصر(عج) با این توقیع مستند، تکلیف سیاسی مسلمانان در مواجه با حوادث و جریانات مختلف اجتماعی را روشن ساخته است: "در مواجهه با حوادث روزگار، به علمای دین رجوع کنید."

در ادامه حدیث هم متوجه می شویم که منظور، رجوع به هر عالمی نیست.

همان طور که امام، حجت خداست، علمایی می توانند حجت امام بر مردم باشند که مثل او، رنگ و بوی الهی داشته باشند. ویژگی های امام، البته منحصر به ابعاد علمی و معنوی و اخلاقی صرف نیست. ائمه علیهم السلام در همه امور علمی و معنوی و مادی و اجتماعی و سیاسی و ... حجت خدا به شمار می آیند. از این رو، هر عالمی که در همه این زمینه ها شبیه تر به ائمه باشد، مستحق اطاعت و فرمانبردای مسلمین در همان اموری است که از ائمه اطاعت می کرده اند.

به راستی آیا ولایت فقیه، چیزی جز این است؟ در مقوله ولایت فقیه هم می گوییم هر فقیهی که از نطر ابعاد علمی و اخلاقی و تدبیر و... به خلق و خو و مرام ائمه شبیه تر باشد، حق دارد جانشین آنان در امور مرتبط با اداره جامعه اسلامی باشد.

 همان طور که پیامبر(ص) جامعه بعد از خود را حیران وبلاتکلیف نگذاشت و جانشینش را برای همگان مشخص نمود، ولی عصر(عج) نیز برای مدیریت جامعه دینی در عصر غیبت، جانشینان خویش را معرفی کرده است.

از پلیس فتا گله مندیم

همین نویسنده اصلاح طلب هتاکی که به امام رضا علیه السلام توهین کرده پیش از این نیز توهین هایی را در فضای مجازی نسبت به باورهای دینی داشته است؛ اما کسی توی دهانش نزده است.

در سایه غفلت پلیس فتا بارها دیده شده که بعضی از اشخاص حقیقی و حقوقی با اسم و عکس واقعی خود به اسلام و انقلاب و ارزش ها توهین می کنند، نوامیس شهدا را مورد تمسخر قرار می دهند، مطالب کانال های معاند را در گروه های مجازی پخش می کنند، انواع گپ های مبتذل پسر و دختری را راه می اندازند، اقدام به کشف حجاب می کنند و ...

حالا این وسط نعوذبالله کسی پیدا شود که صاحب قدرتی را در گوشه ای از کشور به چالش بکشاند یک دفعه رگ گردن آقایان نظارتی فضای مجازی باد کرده و به تکاپو می افتند که حتما موضوع را پیگیری نمایند.

عزیزان زحمت کش ما در فتا باید بدانند که نظام اسلامی به معنای میز متزلزل فرماندار و شهردار و امام جمعه و داماد امام جمعه و رییس ثبت احوال و مدیر شرکت پست و ... نیست. اگر قرار است سر ارزش های انقلابی غیرت نشان ندهیم بهتر است آخرت خود را هم به دنیای اهل تزویر نفروشیم.

مشاور جوان بهتر است یا سالمند؟!

عده ای معتقدند که برای بهتر شدن فعالیت ها و پیشبرد امور باید با جوان ها به مشورت پرداخت. برای همین است که بعضی از مسئولان مشاورین خود را از بین جوانان انتخاب می کنند.

در مقابل، عده ای دیگر نیز بر این باورند که از افراد با تجربه باید در مقام مشاوره استفاده شود. این اختلاف نظر باعث شده است که بسیاری از مدیران مردد بمانند که بالاخره برای مشورت در امور باید اولویت را به جوان ها بدهند یا به کنهسالان و خبرگان مجرب؟

امام علی علیه السلام به این مناقشه پاسخ داده است.

بنا بر فرمایش و استدلال امیرالمومنین علی علیه السلام، انسان عاقل برای مشورت، باید سراغ هر دو طیف مذکور رفته و خود را از سرچشمه استعداد و ظرفیت فکری و تجربی جوانان و سالخوردگان بهره مند سازد:

"هر گاه در کاری که برایت پیش آمده است احتیاج به مشورت پیدا کردی، ابتدا آن را با جوانان در میان بگذار؛ زیرا جوانان تیزهوش تر و از سرعت حدس بیشتری برخوردارند. سپس درباره آن با میان سالان و پیران رایزنی کن تا عیبش را بیابند و نیکش را برگزینند؛ چرا که آنان از تجربه بیشتری برخوردارند."

شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، 20/337

برسد به دست طلبه ای که خودش می داند!

(متن میهمان)

بسم الله الرحمن الرحیم

سخنان آیت الله توکل، نماینده مردم استان مازندران در مجلس خبرگان و استاد دروس خارج فقه حوزه علمیه قم در خصوص مخالفت با برگزاری کنسرت های هنجارشکن و آلوده به حرام، به همان میزان که حمایت و رضایت مومنین را به دنبال داشت، ناراحتی رسانه های معارض و معدودی از عناصر واداده را نیز به همراه آورد.

در این بین، طلبه ای اهل یکی از شهرهای پرافتخار مازندران، متنی را به آیت الله توکل رساند و با یکی از رسانه های مطرود و فراموش شده استان مصاحبه ای انجام داد و در تماس تلفنی با برخی از دوستان طلبه نیز دست و پا زد تا ادله ای را سر هم کرده و خود را مخالف فرمایش بزرگان نشان بدهد.

فارغ از ادبیات سخیف و اشکالات عجیب املایی و انشایی نگارنده، سطح پایین پرسش های وی، اصل سبقه تحصیلی او در حوزه های علمیه را نیز دچار تردید کرده است. جالب آن که وی در ابتدای نامه، خود را شایسته حضور در بین نامزدهای انتخابات مجلس خبرگان نیز دانسته که به اذعان خودش به دلیل عدم احراز بصیرت و سوءپیشینه، صلاحیت وی از طرف شورای محترم نگهبان مورد تأیید قرار نگرفته است.

یک- این برادر مدعی فضل و علم و درک، در سطرهای مختلف نامه خود، آیت الله توکل را به کاربرد عبارتی خطاب به مسئولین متهم نمود که از اساس کذب محض است و آیت الله توکل چنین عبارتی را در سخنرانی خود خطاب به مسئولان به کار نبرده است.

دو- سطح پایین سواد نگارنده آن جا آشکار می شود که وی گمان نموده مخالفت با کنسرت به معنای مخالفت با موسیقی است و به این استدلال عالمانه! تمسک جست که چون تلویزیون موسیقی پخش می کند پس برگزاری هر نوع کنسرتی هم مجاز شمرده می شود! به نظر می رسد یک طلبه مبتدی هم با اشراف به فتاوای مقام معظم رهبری و سایر مراجع عظام به خوبی می داند که مخالفت با کنسرت های آلوده به حرام با توجه به فضای هیجانی و مختلط آن که در بسیاری از موارد منجر به اشاعه منکر می گردد به معنای مخالفت با اصل موسیقی نیست، بماند که صرف پخش یک موسیقی از صدا و سیما نیز به معنای جواز آن نوع موسیقی محسوب نمی گردد.

سه- وی در اظهار نظر اندیشمندانه! دیگری، پیشنهاد داده است که در صورت مشاهده منکر در فضای فرهنگی باید به مسئولان امر گزارش داد! در حالی که سخنان آیت الله توکل در خصوص اجتناب از اعطای مجوز به کنسرت های حرام آلود، مصداق همان گزارش و توصیه و تذکر به مسئولان برای مقابله با جریانات خزنده ای است که تحت لوای فرهنگ و هنر درصدد تعمیق خودباختگی و هرزگی فکری و غفلت از حقایق فطری و الهی برآمده اند. بی شک مسئولان دلسوز و متعهد نیز در چارچوب وظایف قانونی خود با عنایت به تذکر علما، در زدودن آلودگی و اختلاط و هرزگی بعضی از فضاهای هنری و فرهنگی به رسالت دینی خویش عمل خواهند کرد.

چهار- نگارنده نامه در ادعایی عجیب تر و با صبغه سکولاری، تصور نموده که در شأن یک استاد اخلاق نیست که در مواجهه با منکرات اجتماعی و اخلاقی، واکنش نشان بدهد! آیا فردی که خود را در طراز علمای مستعد حضور در مجلس خبرگان می داند آن قدری با احکام و منویات دین آشنا نیست تا بداند که اخلاق و عرفان دینی به معنای تصوف و عزلت نشینی نبوده بلکه با تأسی از سیره ائمه اطهار علیهم السلام، آمیزه علم و عمل، نشانگر میزان صداقت یک عالم و مومن حقیقی است؟ آیا جز این است که جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و فرهنگ شهادت طلبی، جلوه هایی زیبا ازالتزام به اخلاق نبوی و سیره علوی و مرام خاندان وحی شمرده می گردد؟

پنج- متن فوق بیشتر از آن که به منزله دفاع و حمایت از سخنان انقلابی نماینده مردم ولایتمدار مازندران تلقی شود دفاع از عملکرد تیزبینانه شورای محترم نگهبان در رد صلاحیت روحانی نماهای جاه طلب و بلندپروازی است که با کمترین درون مایه علمی و فقهی و معرفتی، سودای تکیه بر کرسی های حساس نظام اسلامی ایران را در سر می پروانند. به راستی اگر بصیرت و هوشیاری و دقت نظر فقهای شورای نگهبان نبود، امثال این طلبه کم سواد و ناآشنا با مبانی فقه جامع و پویای شیعه، چه بلایی بر سر باور و ایمان و آبروی ملتی می آوردند که تحقق آرمان تمدن نوین اسلامی را برای سعادت بشریت در اقصی نقاط عالم دنبال می نماید؟

یکی از شاگردان آیت الله توکل 30/1/1397

دور است زما تن به مذلت دادن

میلاد امام سجاد علیه السلام و روز گرامیداشت مقام اسرا و آزادگان رو به همه آزادگان جنگ نرم، بازداشتی ها، احضاریه خورها و دادگاه رفته های جبهه حزب الله تبریک عرض می کنم.

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم ...

بهشت و جهنم برای چه کسانی جاودانه است؟

گاهی این سوال مطرح می شود که انسان در دنیا نهایتاً صد، صد و بیست سال عمر می کند؛ بر فرض که همه این عمر را در گناه بگذراند، در آن عالم باید به همین مدت عذاب ببیند نه بیشتر. پس چرا خدا عده ای را برای همیشه در جهنم نگه می دارد؟ این با عدالت خدا منافات ندارد؟

در جواب باید گفت: همان طور که در آموزه های دینی بارها تکرار شده، دنیا محلی برای عرضه و اثبات میزان ایمان یا کفر انسان ها و جلوه گاه خوبی ها و بدی های آدم هاست. عده ای از گنهکاران هستند که به رغم ارتکاب اعمال ناپسند، می دانند که اشتباه کرده اند و در عمق باطن خود، احساس ندامت داشته و این آمادگی و گرایش را دارند که روزی از گناهان خویش توبه کنند. حساب این طیف از گناهکاران با آن دسته از افرادی که گناه و ظلم و عصیان را به عنوان یک "راه و روش" برگزیده و با خیال آسوده دست به ستم و اعمال ناروا می زنند و هیچ گاه قصد اصلاح رویه خود را ندارند، تفاوت دارد.

این قاعده البته برای نیکوکاران نیز اجرا می شود.

امام جعفر صادق علیه السلام در این رابطه می فرماید:

إنما خلد أهل النار فی النار لأن نیاتهم کانت فی الدنیا أن خلدوا فیها أن یعصوا الله أبدا. و إنما خلد أهل الجنة فی الجنة لأن نیاتهم کانت فی الدنیا أن لو بقوا فیها أن یطیعوا الله أبدا، فبالنیات خلد هؤلاء و هؤلاء. ثم تلا قوله تعالی: " قل کل یعمل علی شاکلته " قال: علی نیته.

اهل دوزخ از این رو در دوزخ جاودان باشند که نیت داشتند اگر در دنیا جاودان باشند همیشه نافرمانی خدا کنند و اهل بهشت از اینرو در بهشت جاودان باشند که نیت داشتند اگر در دنیا باقی بمانند همیشه اطاعت خدا کنند پس این دسته و آن دسته به سبب نیت خویش جاودانی شدند، سپس قول خدای تعالی را تلاوت نمود: بگو هرکس طبق طریقه خویش عمل می کند. فرمود: یعنی طبق نیت خویش.

اصول کافی، ج 3، ص 135 – 136

خدا کند که همیشه جزو نیکوکاران باشیم؛ اما چقدر خوب است اگر خدای ناکرده مرتکب خطا و گناهی شدیم، فرصت توبه و جبران آن را از دست ندهیم.