ناراحتی؟ استخر فرح نرو!
"استخر فرح در انتظارت"، تهدید به قتل نیست و کنایه طنزی است که مرگ و بدعاقبتی را به غرب باوران یادآور می شود؛ اما اصلاً فرض کنیم یک طلبه ای شعار مرگ بر فلانی سر داده است.
مگر در همین اعتراضات کوچک و بزرگ ماه های اخیر در اجتماعات مردمی، شاهد سرداده شدن شعارهای مرگ بر این و آن نبودیم؟
بر فرض که طلبه ای به درست یاغلط شعاری داد که مطابق میل ما نبود، چه نیازی به این همه سر و صدا و بیانیه خوانی حضرات و نهادهاست؟
جامعه طلاب بیش از دویست هزار نفر را در بر می گیرد و قرار هم نیست که همه این دویست هزار نفر یک شکل و یک جور فکر کنند.
وقتی بعضی افراد و گروه ها در ازای شعارهای هنجارشکنانه بعضی از اقشار مردم سکوت می کنند؛ اما در مواجهه با شعار ناخوشآیند یک طلبه، زمین و زمان را به هم می دوزند یعنی هنوز در پس زمینه توقع و تصورشان، طلاب و روحانیون را کارمندان مطیع و فرمانبر و سر به زیر بیوت و نهادهای وابسته خود تلقی می نمایند که هرگز نباید از ذیل استانداردهای سازمانی و چارچوب درج شده در بولتن ها خارج شوند.
این بازی مزخرف و فرصت سوز را رسانه های اغواگری راه انداخته اند که قصدشان تحریف افکار عمومی از حقایق تلخ فضای سیاسی موجود و ناکارآمدی اقتصادی و سیاسی مدعیان قدرت و باندهای ثروت است. بزرگان چرا وارد این بازی می شوند، خدا می داند.
راستی چند نفر از همین حضرات به همین تندی و قاطعیت در مقابل هتاکی مکرر رئیس روحانی دولت به منتقدان لب به اعتراض گشوده و گفتار گزنده او را مورد شماتت قرار داده اند؟
یک ضرب المثل طلبگی است که می گوید: بائُکَ تجُر، بائی لاتجُر؟!!
