انسان چقدر ممکن است سیب زمینی باشد؟!
آدم ها بالاخره برای خودشان یک غیرتی دارند، تعصبی دارند و خط قرمزی. چیزی هست درون فطرتشان که گاه زبانه می کشد و آنها را به خود می آورد. طرف ممکن است عرق خوار باشد اسم امام حسین را می شنود شرم می کند. یکی ممکن است دزد و راهزن باشد کودک مظلوم را می بیند دلش به رحم می آید. همین جنگ تحمیلی اخیر را ببینید. خیلی ها که اصلاً سیاسی نبودند، آمدند به میدان. آنهایی که انتقاد داشتند هم احساس مسئولیت کردند. برویم جلوتر! لایه هایی از اپوزیسیون هم به نفع میهن شان موضع گرفته و از دشمن سرزمین شان اعلام برائت کردند، نسبت به آن کس که هموطنشان را به خاک و خون کشیده ابراز انزجار نمودند. یک بابایی هست ضد نظام. تماس گرفت. همچنان نظام را زیر سوال می برد؛ اما وقتی اسم نخست وزیر رژیم غاصب را بر زبان می آورد فحش از دهانش نمی افتاد. اصرار داشت یک وقت گمان نکنی من این ... را تأیید می کنم.
عبدالکریم سروش را بابت دیدگاههای دینی و سیاسی اش قبول نداریم. خودش بود که می گفت آمریکا صاحب مترقی ترین قانون مدنی دنیاست. این روزها غیرت نشان داد آمد وسط و جلوی وطن فروشها ایستاد. خوب و قاطع هم ایستاد. شهرام همایون که ضد جمهوری اسلامی است زد توی دهان ربع پهلوی حرام لقمه. رامین کامران که رفیق شیش بختیار بود و هنوز هم برای دین و مکتب و انقلاب تکه می اندازد از اقتدار ایران و ولایت فقیه ابراز وجد و مباهات کرد... از این دست مثالها زیاد است و خودتان این ایام بیشتر از من دیده و شنیده و مطلعید.
حسین علیه السلام که فرمود اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید، برای همچین روزهایی بود. مسأله وطن، مسأله دفاع از ناموس، دفاع از مظلوم... اینها که ریشه باطنی و فطری دارد.
این الف بچه تازه به دوران رسیده اما چقدر بی هویت و توخالی و پست فطرت است که نه تنها نسبت به کودکان مظلوم هموطن خود عرقی نشان نداد به تقدیس و تسبیح و حمد و ثنای دشمن نیز پرداخت. لامصب! حتی مصی علینژاد هم یک حد و حریمی نگه داشت؛ اما پوریا زراعتی، نه!
مجری بهایی اینترنشنال که پیش تر از همجنس بازی هم حمایت کرده بود، دیگر چیزی برای صیانت و مراقبت و اصراری بر حفظ شرافت ندارد. ارزشی در چنته اندیشه واداده اش باقی نمانده که غیرتی روی آن نشان بدهد. با نتانیاهوی خون آشام که لائیک ترین مردمان دنیا نیز بر ضد او و جنایات بی شمارش به پاخاسته اند مصاحبه کرده و به دفاع از او پرداخته و حامی تجزیه ایران شده است. وقتی مردم عادی کوچه و خیابان با شبیخون دشمن در گوشه و کنار پرپر می شدند به توجیه و دفاع از قاتلانشان پرداخت.
چقدر یک انسان می تواند بی هویت و خائن و وطن فروش باشد؟ به راستی کسی که از قطعه قطعه شدن پیکر کودکان معصوم هموطنش هم اخمی به چهره راه نمی دهد میتواند دلسوز وطن و مردم کشورش باشد؟ پوچی و تهی بودن و وادادگی چه بلایی بر سر آدم در می آورد؟ رسانه های فارسی زبان مزدور آمریکا و اسرائیل هدفی جز "پوریا زراعتی سازی" نسل جوان ندارند. تبدیل شوید به آدم پوک نانجیب بی غیرت که حتی اگر ناموستان را به حراج بردند رگی برای جنبیدن نداشته باشید. خون شهید اما اثر دارد. چمران ما که گقت شیپور جنگ است مرد را از نامرد مشخص می کند. این جنگ با همه فراز و نشیب هایش محک امتحان غیرت و بیداری و انسانیت و شرافت گردید. خائنین رسوا شدند. اتحاد ملی در پرتو حمایت عمومی از ایران اسلامی سرافراز و نجیب، بافته های تو در توی رسانه های ایران ستیز را پنبه ساخت. همان جامعه هدف اینترنشنال ها هم مرگ بر آمریکا و اسرائیل و مرگ بر وطن فروش را در خیابانها به فریاد کشاندند. خون شهید اثر دارد. ملت ما بیدارتر می شود.
