سوزن و جوالدوز!
دو سه شب پیش، دومین یادواره شهدای مدرسه علمیه روحیه بابل در قم برگزار شد. از آن جا که طبق عادت، از حاشیه نگاری برای دیگران لذت می برم حق این است که یک سوزن هم برای خود کنار بگذارم.
تنها حاشیه ای که از چند روز قبل از مراسم یقه ما را گرفت مربوط به سخنران مراسم یعنی جناب حجت الاسلام نقویان بود. معدودی از اسلاف ما سعی داشتند با هر حربه ای که شده برنامه سخنرانی ایشان را لغو و یا تحت الشعاع قرار دهند. ما هم البته با توجه به روحیه احمدی نژادی خود آدمی نبودیم که به راحتی مقابل فشارها سر خم کنیم. شکر خدا هنوز اهل این نوع "ظریف" نگری ها نیستیم.
حجت الاسلام نقویان اهل شهرستان بابل و تحصیل کرده مدرسه علمیه روحیه و هم نفس بسیاری از شهدای آن مدرسه بوده که شکر خدا سخنان راهبردی ایشان در مراسم مذکور – که فحوای آن در واقع همان مطالبه ای بود که اگر شهدا امروز زنده بودند از ما طلبه ها انتظار داشتند – آبی شد بر آتش انتقاد برخی از دلسوزان!
پیش از این دیدگاه خود را در خصوص حجت الاسلام نقویان در همین وبلاگ به تقریر درآوردم که مورد استقبال اکثر مخاطبان قرار گرفت.
من با استاد بزرگوار جناب آقای نقویان از نظر سیاسی اختلاف نظر دارم. بعضی انتقادهای ایشان به شخصیت ها را موهن و غیرواقعی می دانم. ولی مسئله این است که باید بپذیریم به صرف اختلاف سلیقه – در چهارچوب خطوط قرمز اسلام و انقلاب – نباید دور افراد را خط بکشیم. حجت الاسلام نقویان سرمایه تبلیغی دین اسلام است که بی اغراق فوایدش برای جامعه دینی بسیار بسیار بیشتر از معدود اشتباهاتی است که ممکن است به زعم ما مرتکب شده باشد. من با برخی چهره های مذهبی و سیاسی مطرح دیگر تا کنون مراوداتی داشته ام و از این رو خیالم راحت است که نمی توان انسان بی نقصی را حتی در بین مشاهیر پیدا کرد. البته حجت الاسلام نقویان هم باید مراقبت بیشتری از سرمایه هنری و تبلیغی خود داشته تا به راحتی صرف کانون های قدرت نشود.
می گویند آخر انتقاداتی که از جناب نقویان صورت گرفته مربوط است به کنایه هایی که ایشان نسبت به بیت رهبری زده است. این توضیح را ضروری می دانم که انتقاد از بیت رهبری به معنای انتقاد از رهبری معظم نیست. بیت آقا یک اداره است مثلا مانند سازمان تبلیغات. آقا یا دیگر مراجع بزرگوار لزوما همه اعضای دفتر خود را نمی شناسند. درست است که رئیس سازمان تبلیغات منصوب آقا است ولی آیا اگر یک کارمند این سازمان مرتکب اشتباهی شد باید آن را به پای آقا نوشت؟
نکته جالب این است که دو سه بزرگواری که بیشترین مخالفت را بابت دعوت از آقای نقویان ابراز می کردند مانند خود آقای نقویان در انتخابات قبل به جناب دکتر سردار شهردار خلبان قالیباف رأی داده بودند! این مسئله تأکیدی است بر این برداشت صحیح که قالیباف به رغم تدارک ده ساله دار و دسته و قشون، نتوانسته به عنوان یک جریان فکری، خطی واحد را در بین هواداران خود ایجاد کند و مثال یاران او را باید در این تعبیر شاعرانه خلاصه کرد که هر کسی از ظن خود شد یار من! ما بچه های احمدی نژاد و جلیلی آن قدری به آزاد اندیشی ملتزم هستیم که حتی برای منتقدان خود فضای اظهار نظر ایجاد کنیم ولی گویا رهروان قرائت معجون اسلام رضاخانی هنوز با مراتب خویشتن داری و تحمل مخالف، فرسنگ ها فاصله دارند!!
نخستین یادواره شهدای روحیه در قم چند سال پیش با سخنرانی حجت الاسلام مازندرانی و آقا محمود شیرافکن در منزل سعیدالعلماء بابایی برگزار شد و دومین آن چند روز پیش با سخنرانی حجت السلام نقویان و اجرای بی نظیر حجت الاسلام شریف تبار ( به عنوان مجری – سخنران، معادل مجری – کارشناس سیما!) و روضه جانسوز حجت الاسلام صباغیان در ساختمان یکی از موسسات فرهنگی قم برگزار گردید که به لطف خدا و عنایت شهدا با استقبال خیره کننده طلاب روحیه مواجه شد. اگر توفیقی بود دوستان قصد دارند این برنامه را در سال های بعد هم ادامه دهند و انشاءالله از محضر همه بزرگواران رزمنده این مدرسه بهره مند خواهیم شد.
حضور حجج اسلام قیومی و عیسی زاده انصافا باعث دلگرمی رفقا بود. حمایت های معنوی و مادی حجت الاسلام ایزدهی نیز بسیار قابل تقدیر است.
برگزاری این مراسم که از نظر حضور جمعیت، در تاریخ مدرسه روحیه بی نظیر بود مرهون تلاش گروه و افراد خاصی نیست. خیلی ها بدون هیچ ادعایی در این مسیر قدم برداشتند. من به نوبه خود تنها از بسیجی مخلص آقا مجتبی آقاپور که مدیریت این بزرگداشت را با وجود همه ضعف ها و قوت ها به جان خرید تشکر می کنم.
