خون علی خلیلی به هدر رفت!!

سال66 بود. اخوی بزرگتر همراه دو سه نفر دیگر از بچه های دبیرستانی محل عازم جبهه بودند. عده ای راه رفتند و گفتند: اینها برای فرار از درس و مدرسه دارند به جبهه می روند.

من و اخوی دیگر و یکی دو بچه دبستانی هم سن و سال، راه افتادیم توی محل. در خانه مردم را زدیم و برای جبهه کمک جمع کردیم. یکی مربا داد، یکی ترشی، یکی بیسکویت .... یک نفر از پشت پنجره گفت: اینها را خودشان می خواهند ببرند و بخورند.

حسن مهدی پور شهید شد. خانواده اش ساکت و بی آزار، در خانه ای کوچک در ته محل زندگی می کردند. تنها وسیله نقلیه شان یک موتور گازی آبی رنگ دست چندم بود. عده ای راه رفتند و گفتند: شما حسن را نمی شناسید؛ مدام به پدرش توهین می کرد و یکبار هم او را کتک زد. اصلاً بهتر که رفت و شهید شد ... پدر حسن می آمد در تک تک خانه های مردم را می زد و قسم می خورد: حسنم مرا دوست داشت. به خدا هیچ وقت به من توهین نکرد چه برسد که بخواهد رویم دست بلند کند و .... دل پیرمرد آرام نگرفت. نیش ها هم تمامی نداشت. پیرمرد مدتی بعد مشاعرش را از دست داد و آخر عمری با پریشانی، سر به خاک نهاد ...

آن وقت که بچه بودیم و نمی فهمیدیم چرا عده ای اینگونه می کنند. کمی که حالیمان شد فهمیدیم یک روی سکه این نوع رفتارها حسادت است و روی دیگرش، توجیه قصور و رخوت و بی عرضگی خود در مقابل شتاب و سرافرازی اهالی کوی ایمان است که چاره ای جز خفیف شمردن کار اهل خیر باقی نمی گذارد.

دو سه ماه پیش شهدای افغانستانی مدافع حرم را که آوردند، عده ای راه رفتند و گفتند: اینها برای گرفتن اقامت دائم در ایران به جنگ با تکفیری ها رفته اند. یعنی گرفتن مجوز اقامت که روش های چندان دشواری هم ندارد می ارزد به ایستادن مقابل توپ و خمپاره دشمن؟! مادر شهید حسینی روز تشییع جنازه فرزندش، گریه نکرد؛ شکلات آورد و دست مردم داد و به پسرش تبریک گفت. کسی نبود بگوید این مادر شیدایی هم آیا برای مجوز اقامت دائم، دارد شهادت جگر گوشه اش را جشن می گیرد؟

علی خلیلی که شهید شد، عده ای به جای آن که غیرت و مردانگی او را در برهه تسلط خوی زرپرستی و دنیازدگی، ستایش کنند، بی آنکه برایشان اهمیت داشته باشد که چرا بسیاری از بیمارستان های جمهوری اسلامی از پذیرش پیکر نیمه جان او سر باز می زدند، یا این که چرا بنیاد به اصطلاح ایثارگران به رغم تأیید جانبازی علی خلیلی توسط سازمان بسیج مستضعفین و ستاد امر به معروف، حاضر نشد پرونده او را به جریان بیندازد و... راه می روند و می گویند: آن خانم ها بدحجاب بودند، اصلاً شاید دلشان می خواست سوار ماشین آن فرد مزاحم بشوند و ...

آن طور که خود علی خلیلی و شاهدان عینی گفته اند جوان مست، مزاحم خانم ها بود و شهید خلیلی باعث نجات آنها شد. ولی من می خواهم فرض را بر این بگذارم که آن خانم ها محجبه نبودند. آیا طبق آموزه های دین، مال و عرض خانم های بدحجاب بر دیگران مباح است؟! آیا اگر کسی در حال سرقت از اموال یک خانم بی حجاب باشد نباید به دفاع از او برخواست؟ آیا بدحجابی لزوماً به معنای فاحشگی است؟

بگذارید یک قدم دیگر هم جلو بریم. آیا در مملکت اسلامی ارتکاب گناه مشهود، جرم نیست؟ آیا اگر ربا دهنده و ربا گیرنده هر دو به کارشان راضی باشند مرتکب منکر نشده و نیاز به نهی ندارند؟ یا اگر زن و مردی لاابالی باشند می توانند در خیابان ها جولان دهند و با رضایت خاطر به هر کاری دست بزنند و هیچ مسلمانی هم نباید به روی خودش بیاورد؟ درک ما از اسلام آیا اینقدر ناقص است؟!

واقعیت این است که طعنه ها و کنایه ها و نیش ها برای خفیف و سبک شمردن کار انسان های بزرگ و توجیه بی مبالاتی خود هیچ گاه تمامی ندارد.

شفای دل زخم خورده مان، مرهم آیات نور است که فرمود:

یجاهدون فی سبیل الله و لا یخافون لومة لائم

در راه خدا می کوشند و از سرزنش سرزنشگری بیم ندارند. مائده آیه 54

و نیز:

 فاصبر ان وعدالله حق و لایستخفنک الذین لایوقنون

صبر کن وعده خدا حق است. مباد که مردم بی ایمان تو را تکان دهند و سبکسارت کنند. روم آیه 60