حماسه قلم!

همه جنگ یک طرف، مرتضی سرهنگی هم یک طرف!

این که مقام معظم رهبری فرمود آخرین حلقه رزم یک رزمنده، قلم به دست گرفتن و ثبت خاطرات و حقایق جنگ است، نشان از اهمیت فوق العاده رسالت فرهنگی مدافعان دین و میهن دارد تا جایی که اگر در این مسیر گام برندارند مسئولیت خود را نیمه کاره گذاشته اند.

باور کنید ارزش کار این مدیر ممتاز فرهنگی و نویسنده بی ادعا و مخلص و پژوهشگر ژرف اندیش گنجینه دفاع مقدس دست کمی از ارزش مجاهدت هشت ساله رزمندگان اسلام ندارد.

مثل فردوسی سی سال رنج برد و کار کرد و با فکر و ایده و مدیریت و گاه قلم خود صدها اثر فاخر و ماندگار را برای تاریخ این مرز و بوم برجای گذاشت. مرتضی سرهنگی مدیر دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری، بی آن که چشمی به میزی بالاتر داشته باشد جز به فرهنگ و تاریخ این کشور نیندیشید و با ایده ها، دلسوزی ها، پیگیری ها و حمایت های خود توانست صدها و شاید هزاران سوژه ناگفته از زوایای پیدا و پنهان خاطرات و دستاوردهای معنوی دوران حماسه و ایثار را در گوشه و کنار کشور شناسایی نموده و به مرحله ثبت و تدوین برساند. به جرات می توان گفت جنبش ثبت خاطرات دفاع مقدس و غنی سازی تاریخ مقاومت از فکر بکر و همت والای او شکل گرفت و بعدها در مجموعه های دولتی و خصوصی دیگر تکرار شد.

جنس مرتضی سرهنگی از جنس مرتضی آوینی است، کنش گری فرهنگی که می داند در قبال نسل های بعد نیز مسئولیتی بزرگ بر دوش دارد و جریان سازی در عرصه فرهنگ و تاریخ را بایسته ای اغماض ناپذیر می شمارد.

من هم مسئولم!

از این که پول هایش به سرقت رفته بود، ناراحت نبود. نه اینکه ناراحت نباشد! به هر حال باید دوباره به پدر و مادرش رو می انداخت و از آنها پولی می گرفت. اما آن چه که بیش از هر موضوعی آزارش می داد، این پرسش بود که چرا یک جوان، هر چند بی بضاعت، به خودش اجازه می دهد درِ کیف دیگران را باز کند و پولشان را بردارد؟ عاقبت این جوان چه خواهد شد؟

می خواست از قسمت عمومی حمام محل بیرون بیاید، چشمش به جوانی افتاد که دستش را داخل جیب های لباس او برده و دنبال چیزی می گشت. به آرامی پا پس گذاشت و از رختکن بیرون رفت. نخواست جوان خجالت بکشد. تا آخر هم اسمش را به کسی نگفت. ولی غصه می خورد که چرا یک بنده خدا کارش به این جا می کشد؟

دائم فکرش مشغول بود که چه باید بکند تا آن جوان را از این منجلاب بیرون کشیده و راه درست زندگی را به او بیاموزد؟

خاطره ای از طلبه شهید محمدزمان ولی پور، به روایت برادر شهید