عشق و عادت

 

عشق با عادت فرق دارد.

معتاد که باشی و  از آن چه که عادت داری فاصله بگیری، حالت گرفته است؛ کلافه می شوی، دل ودماغ و حوصله نداری و...

اما عاشق که باشی و از معشوقت دور بیفتی، اشک در چشمانت جمع می شود، بی تاب میشوی، بند دلت میخواهد پاره شود، دلت شکسته است.

عادت را میتوانی بعد از مدتی به فراموشی بسپاری ولی عشق را نه، تا ابد وجودت را به آتش می کشد و آه از نهادت بر می خیزاند.

باران را دوست داری و صدای موج های دریا را، اما زیر شر شر باران و کنار موسیقی دریا هم که بایستی دلت پیش بانو باشد و چشمانت در این فراق دو روزه اشک بار شود یقین بدان که عاشق و دلباخته اش هستی و بی تاب وصالش.

دلت برای کبوتران حرم تنگ شده و هوای پرواز نگاهت با بال های طائران قدسی بارگاهش را داری. خدا دست دلت را از ضریح عنایت بانو کوتاه نگرداند.