خیال آمریکا را از بابت تکثیر انقلاب اسلامی، راحت کرده اید
در این چند ماه، سعی کرده ام خودم را مقابل چشم مسلمانان خارجی مقیم قم آفتابی نکنم. در این چند ماه هر بار که با دوستان غیرایرانی همکلام شده ام حرف هایی را در خصوص رویکرد دو سال اخیر دولت جمهوری اسلامی شنیده ام که جز شرمساری، حس دیگری به من دست نداده است.
حرفشان شاید حرف حساب باشد. می گویند: ما خودمان هم می دانستیم که اقتصاد شما اقتصادی قوام یافته و محکم نیست. اوضاع فرهنگی تان با معیارهای اسلامی فاصله دارد. سیاستتان هنوز به جایگاه بایسته اش نرسیده، وضعیت اجتماعتان ...
اینها را خودمان هم می دانستیم؛ اما آن چه که باعث می شد ما و دیگر هموطنان ما در آن سوی مرزها، عشق ایران اسلامی را در دلشان راه داده و به چنین حکومتی افتخار کنند، ابهت و خودباوری شما و فرهنگ ایستادگی تان در مقابل شرق و غرب عالم بود.
سال های سال آمریکا که در چشم اغلب مردم دنیا، ابرقدرتی بلامنازع است، زار می زد که نماینده ای از ایران را به پای میز مذاکره بکشاند. آن وقت این ایران بود که به رغم فاصله امکانات و توان مادی اش با آمریکا، ایالات متحده را به خاطر چند دقیقه مذاکره مستقیم در پیش چشم جهانیان خوار و تحقیر می کرد.
ما به خاطر تبعیت و الگوبرداری از چنین حکومتی به مسلمانی خود مباهات نموده و مردانگی و شهامت مسئولان جمهوری اسلامی را به رخ دیگر حاکمان سرزمین های اسلامی می کشاندیم. شما خواسته یا ناخواسته خیال آمریکا را از بابت تکثیر انقلاب اسلامی، راحت کرده اید.
دولت جدید شما به راحتی این بالاترین سرمایه اعتبار جهانی ایران را به خاطر رفع تحریم چند قلم کالا به حراج گذاشت. اعتبار فروشی شما به همین جا ختم نشد. ایرانی که در چشم ما مسلمانان، حرف اول را در بین کشورهای اسلامی می زد به رغم تبلیغات فراوان، کشتی کمک های اولیه برای مردم مظلوم یمن را با یک تماس وزیرخارجه آمریکا تحویل کشور جیبوتی داد. کار به جایی رسید جیبوتی که به اندازه یک بندر ایران است هم برای مسئولان این کشور خط و نشان کشید و صدایی از کسی برنخواست. حالا عربستان سعودی که دستش در خون مسلمین بیگناه فلسطین و لبنان و سوریه و عراق و بحرین و یمن آغشته است، با پشتیبانی رسانه های نفتخوار وابسته به خود، در جهان عرب بوق و کرنا راه انداخته که این عربستان است که حرف اول و آخر را در جهان اسلام می زند و همه باید تابع سیاستها و خط و مشی این کشور باشند. اکنون ما با چه رویی در میان هموطنان خود سر بلند کنیم؟ چگونه باز هم ادعا کنیم که می خواهیم نظامی به اقتدار و جایگاه ایران اسلامی تأسیس کنیم؟! ....
هر وقت این جملات را از آنها شنیدیم به این موضوع فکر کردم که من با چه رویی چشم در چشم این برادران دینی خود بیندازم؟! برای همین مدتی است که سعی می کنم خودم را از چشم غیرایرانی های مسلمان مقیم قم دور نگاه دارم.
