چقدر هوش و استعداد و ذکاوت و تجربه و تدبیر می خواهد یک مدیر فرهنگی به این نتیجه برسد که درست کنار مزار یک امامزاده، جنب یک حسینیه و در جوار یک حوزه علمیه، مکان مناسبی برای راه اندازی بساط موسیقی و محفل دیمبال و دامبول است؟!
راستش را بخواهید دلم سوخت وقتی دیروز تصویر بازدید نماینده بابل از مجموعه ای تجاری که بدهکاری اش به شهرداری، جنجال برانگیز شده را دیدم. بازدید دیروز این نماینده، پیامی شفاف برای همه آنانی داشت که هنوز زنجیره ناگسستنی ثروت و قدرت را باور نکرده اند.
شهردار بابل دلش می خواهد عدالتخواه باشد؛ اما اشتباهش این است که تکیه گاه خود را بر لانه عنکبوتی جماعت سوسول و معتاد قلم فروش و بچه ساواکی و کوتوله هتاک و یک گروه مجازی هزار داماد قرار داده که دو سال است همّ و غمی جز کسب سهام از شورای شهر نداشته است.
کاش شهردار، جماعت هفت رنگ معامله گری که به ساز قدرت رقصیده و او را فقط در حد دستگاه خودپرداز قبول دارند، به جوان های معتقد و مومنی که ثابت کرده اند در کشاکش سخت عدالت و حق طلبی، سنگ زیرین آسیاب هستند ترجیح نمی داد و مردان تربیت شده مکتب "دارالمومنین" را با جنگولک بازی های بعضی از اطرافیان اوا خواهری و بهار نارنجی و فرنگی کارش، آزرده خاطر نمی ساخت.
کاش شهردار در ساختمانی قرار نمی گرفت که یک در آن به میدان "ولایت" و در دیگر آن به میدان "سبزه" ها باز می شود!
اصلاً جای تعجب ندارد از این که می بینید بعد از ساخت ده ها فیلم سیاه سیاسی و تحریف آلود بر ضد جمهوری اسلامی توسط سینماگران غرب و شرق و داخل و خارج، حالا که یک کارگردان جوان دست روی یک موضوع تاریخی گذاشته و ماهیت منافقین دهه شصت را برملا کرده، لیدرهای اصلاح طلب زبان به نقد گشاده و معترضند که چرا همین یک فیلم هم تیشه به ریشه نظام نزده است؟
این حس هم ذات پنداری را باید درک کرد!
نصب المان در سطح میادین شهر بابل، اقدام ارزنده ای در راستای زیباسازی این شهر در آستانه نوروز بود. بر اساس شنیده ها، مجری طرح، از استان خراسان رضوی انتخاب شد که این مسئله باعث دلخوری بعضی از هنرمندان شهرمان گردیده است. به یقین در سطح این شهرستان هم می شد هنرمندانی خلاق را برای اجرای این طرح پیدا کرد و ضمن تقویت فرهنگ خودباوری به حمایت از جوانان خوش ذوق و مستعد این دیار پرداخت.
عدم تناسب مفهومی بین بعضی از المان ها با نام میادین هم البته نقص دیگر این طرح به حساب می آید. آن چه که در این بین بیشتر مورد توجه و نقد صاحبنظران فرهنگی قرار گرفته، تقلیدی بودن و کپی برداری طرح بعضی از المان ها توسط مجری مشهدی پروژه از المان های نصب شده در سطح مشهد است. به نظر می رسد شتابزدگی در اجرای این طرح و البته عدم اشراف کارمندان امور فرهنگی یا زیباسازی شهرداری بر طرح های جاری در سطح کشور، زمینه فریب آنها را فراهم کرده است. کاش می شد در گوشه ای از سازه ها نوشت که اجرای آن توسط نیروهای غیربومی صورت گرفته است. طبیعی است هر رهگذری که پیش تر این طرح ها را در خیابان های مشهد دیده است، تکرار آنها در بابل را به حساب ضعف و ناکارآمدی هنرمندان این شهر بگذارد.
دست من اگر باشد همه شوراهای شهر و روستا را جمع می کنم. این دندان پوسیده را باید یک بار برای همیشه کشید و دور انداخت.
بیش از صد و سی هزار نفر عضو ثابت شوراهای شهر و روستا در سراسر کشور هستند. خودتان میزان درآمد این افراد را حدس بزنید. به این موضوع، هزینه های مربوط به کارمندان شوراها و امکانات دفتری، هزینه های مربوط به برگزاری انتخابات شورا و ... را هم اضافه کنید. به راستی آیا شوراها به میزان هزینه هایی که بر گرده مردم تحمیل کرده اند، دستاورد داشته اند؟
مشکل ناکارآمدی شوراها را در دو عنصر می توان خلاصه کرد:
الف- محدویت اختیارات شورا تا جایی که در واقع باید به شورای شهر، شورای شهرداری گفت.
ب- عدم وجود نظارت حداقلی در تعیین صلاحیت نامزدها و ورود افراد فاقد تخصص و گاه ناسالم که اخبار مربوط به حواشی و پیامدهای آن را هر از گاه در رسانه ها مشاهده می کنید.
ورود معدود نیروهای متخصص و متعهد در شوراها نیز با توجه به قرار گرفتن در اقلیت، تأثیر شگرفی در تصمیم گیری ها و تأمین منافع مردم نداشته است.
بگذارید با صراحت بیشتری منظورم را بیان کنم. یا شهردار یک شهر، مدیری نالایق و فاسد است که در این صورت به راحتی می تواند با تبانی و وسوسه بعضی از عناصر بی ایمان و سست عنصر در شوراها، به خیانت های خود ادامه دهد. در این فرض، وجود شورا فقط توانسته محدوده بهره برداری های شخصی و گروهی از کیسه بیت المال را وسعت دهد.
در فرض دیگر، شهردار، انسانی لایق و سالم و پرهیزگار است. در چنین حالتی شهردار تلاش می کند تا به اقتضای تعهدات خود با بهره گیری از مشاوران و مدیران دلسوز و مبتکر به ارائه خدمات بیشتر به مردم مبادرت ورزد. در این صورت اگر شورا متشکل از مجموعه نیروهای سالم و کارآمد باشد که اتفاق خاصی رخ نمی دهد؛ اما اگر اعضای شورا افرادی اهل رانت و چپاول و فساد باشند جز مانع تراشی بر سر راه شهردار و در نهایت، کنار زدن او خاصیتی نخواهند داشت.
حالا که قرار نیست ساز و کار انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا تغییر کند، بهتر است با تعطیلی شوراها، مبالغ هنگفت هزینه های مربوط به دوره چهارساله آن را در راه خدمت به مردم هزینه کنیم.
متن فوق، به معنی غیر ضرروی جلوه دادن تلاش برای ورود افراد کارآمد و خدوم به شوراهای فعلی شهر و روستا نیست.
به وزارت اطلاعات پیشنهاد میکنم قانونی بگذارد که مسئولان این نهاد حتی بعد از بازنشستگی یا خروج از سیستم هم پست و مسئولیتی را قبول نکرده و خود را در معرض قضاوت عموم قرار ندهند.
آن چه که جامعه از رفتار و گفتار چهره هایی امنیتی چون حسام آشنا و صالحی امیری می بیند و نوع تهمت ها و جوسازی های آنها بر ضد منتقدانشان ممکن است مردم را با این شبهه مواجه کند که چه بسا پرونده هایی هم که در سال های قبل از زیر دست آنها به محاکم قضایی فرستاده شده با همین طرز فکرهای تخریبی و غیرمنصفانه همراه بوده است.
ای روسا و کارمندان نهادهای انقلابی که بعد از انقلاب توسط خون شهیدان و از دست دادن دست و پای معلولین و از دست دادن مال های مستضعفین به این پست ها گمارده شدید ، به راهی روید که خواسته های همان شهدا و معلولین و مستضعفین باشد ، که آن هم راهی جز راه اسلام و پیروزی انقلاب اسلامی نخواهد بود و همان پیمودن خط امام است . نکند که این پست ها و مقام ها شما را گول بزند و هم دیگر را بگزید و جار وجنجال شما باعث شود که دشمنان انقلاب اسلامی نفس تازه کنند و خوشحال گردند و بر عکش خانواده های شهدا و معلول و مستضعف چشم به انقلاب دوخته ناراحت و غمگین و نا امید و به آینده انقلاب نیز نگران شوند . پس بنگرید و با چشم دل ببینید که چه بودید و چگونه شدید که اگر ناسپاسی کنید اوست که شما را رسوا و حیله هاتان را بر ملا خواهد ساخت و به آنجایی که فکرش را نخواهید کرد بازگشتتان خواهد داد .
وصیتنامه شهید سید کمال الدین حسینی نیا/ بابل
ما هستیم که زمین را کثیف می کنیم. خدا باران می فرستد و پاکیزگی را به ارمغان می آورد؛ بی هیچ مزد و منتی. فضل الهی یعنی همین.
پلیدی ها از ماست، زیبایی ها از آن خدا.
بدی ها را ما به چنگ می آوریم، خوبی ها را خدا به ما عطا می کند.
ما هستیم که قلب خود را آلوده می سازیم. اشک، باران رحمتی است که غبار را از صحیفه دلمان می زداید. آنان که اشکی دارند، بدانند که در رحمت و فضل الهی به رویشان باز شده است.
کمترین تکلیف ما در قبال الطاف بیکران حق، گفتن یک الحمدلله است که گاه از همان هم دریغ می ورزیم.
امروز سوم فروردین، سالروز شهادت طلبه آمر به معروف، علی خلیلی است.
یک ماه قبل از شهادتش همراه با دو سه نفر از طلاب انقلابی قم (حجت الاسلام جهانشاهی معروف به طلبه عدالتخواه سیرجانی و حجت الاسلام علی زاده که هر دو از مردان پای کار انقلاب و پرچمدار امر به معروف و نهی از منکر بودند) به عیادت علی خلیلی رفتیم. دوستانش دم در اتاق او ایستاده بودند و غریبه ها را راه نمی دادند. حرفشان هم درست بود. می گفتند: مسئولان می آیند، عکس می گیرند و می روند، بی آن که قدمی بردارند.
وقتی فهمیدند از قم آمده ایم و اسم طلبه سیرجانی را شنیدند با احترام به داخل اتاق راهنمایی مان کردند فقط شرط گذاشتند که زیاد با او صحبت نکنیم و از تختش فاصله داشته باشیم. علی خلیلی به دلیل مشکلات شدید عفونتی، به سختی نفس می کشید. قادر به خوردن غذا نبود و ... جسمش بسیار بسیار نحیف شده بود. با همان حال به ما خوش آمد گفت.
به علی خلیلی گفتم: تو با این همه مصیبتی که کشیدی و سختی ها و بی مهری ها و مشکلات طاقت فرسایی که تحمل کردی از کار خودت پشیمان نیستی؟ حرفم تمام نشده بود که با قاطعیت سرش را به علامت مخالفت با گفته ام تکان داد و به سختی سخن گفت: من اگر باز هم در آن موقعیت قرار بگیرم از ناموس شیعه دفاع می کنم. کار من برای اسلام بود و توقعی از کسی ندارم ...
یکی از طنزهای روزگار این است که نشریات اقماری جریان اصولگرایی، سال های سال تا می توانند احمدی نژاد را خارج از دایره ولایت و بالطبع، اصولگرایی معرفی می کنند و ده ها تهمت و ناسزا را مطابق این جرم نثارش می نمایند؛ اما وقتی همین احمدی نژاد می خواهد تحرک انتخاباتی داشته باشد، می گویند در صف اصولگراها انشقاق انداخته!
از من اگر بپرسند مهم ترین عملکرد سازمان اوقاف شهرستان بابل در این سال ها چه بوده، به یقین تشکیل ستاد احیای نیّات واقفین را برجسته ترین و ماندگارترین و البته فرهنگی ترین اقدام این نهاد مذهبی می دانم.
بی شک تقویت اعتماد جامعه نسبت به امر مهم وقف، مستلزم اقناع مردم از عمل به نیات واقفین و خیران است که تشکیل این ستاد با حضور جوانانی انقلابی و پرانگیزه، حرکتی ارزنده در این باره به شمار می آید.
عزم راسخ مدیریت سازمان اوقاف بابل در این خصوص، نشان از وجود اراده ای دارد که استحکام مبانی فرهنگی جامعه را در دوره ای که فقدان کارآمدی متولیان اصلی فرهنگ به وضوح مشهود است، اولویتی بایسته می داند.
اقدام اخیر ستاد احیای نیّات واقفین در تهیه سبد حمایتی برای نیازمندان شهرستان بابل را در راستای احساس مسئولیت سازمان اوقاف در توجه به خلأهای موجود و آزار دهنده اجتماع باید به فال نیک گرفت و ستود.
ورود این ستاد به عرصه فرهنگ و حمایت از جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی که از اوامر مهم و سازنده رهبر معظم انقلاب بوده، بی تردید گام شایسته ای در ترویج معارف آسمانی مکتب وحی و تقویت پایه های اعتقادی جامعه در مواجهه با طوفان شبیخون فرهنگی و مذهبی جبهه شیطان خواهد بود.
ناگفته پیداست که بهره گیری از دیدگاه ها و خلاقیت های اصحاب فرهنگ و هنر و تهیه فهرستی از اولویت های فرهنگی و مذهبی جامعه، این گام استوار ستاد مذکور را عملیاتی تر و موثرتر خواهد ساخت.
یک تجربه را خیلی دوستانه و البته خصوصی! باید خدمت نیروهای انقلابی و دلسوزان نظام عرض کنم. اگر در سازمان یا نهاد و اداره ای با مفاسدی اعم از مالی، اخلاقی و ... مواجه شدید، حتماً بر حسب وظیفه به مسئولان امر گزارش دهید؛ اما ... حواستان جمع باشد حتی اگر دستتان پر از سند و مدرک است از ارسال گزارش مکتوب که حاوی نام و امضای شماست جداً خودداری کنید!
توضیح بیشتری از من نخواهید؛ اما بدانید که بارها این تجربه را مستقیم یا غیرمستقیم درک کرده و کسانی را دیده ام که طعم تلخ پیگیری معکوس گزارشات را با تمام وجود چشیده اند. یادتان نرود دهه شصت، گذشت و رفت و تمام شد و الان کمتر مسئولی از این که پیگیر تخلف سایر مسئولان باشید خوشحال خواهد شد.
خلبان شهید ابوالحسن ابوالحسنی از شهدای مظلوم شهرستان بابل در دوران دفاع مقدس است که نه تنها جسم پاک او مفقود شد، اثری از یاد و نام او نیز چندان به چشم نمی آید.
برایم جالب بود که درباره این شهید خواندم در دوران طاغوت که دانشجوی رشته خلبانی در کشور آمریکا بود برای خواهران خود نامه می نوشت و آنها را به رعایت حجاب اسلامی توصیه می نمود.
آدمی که ثبات فکری و استحکام معرفتی و مبنایی داشته باشد به راحتی تحت تاثیر محیط قرار نگرفته و رنگ عوض نمی کند.
جای یک گله دوستانه از حامیان قالیباف وجود دارد و آن هم کم ظرفیتی و رفتار بعضاً خصمانه آنها در مواجهه با حامیان احمدی نژاد است.
برایم جالب است که مدیران گروه های تلگرامی حامی قالیباف، به بهانه آزادی بیان، گاه حامیان فتنه را در بیان مواضع ناجوانمردانه شان پیرامون نظام آزاد می گذارند اما همین ها اگر با یک عضو احمدی نژادی مواجه شوند که قصد داشته باشد مطلبی پیرامون دفاع از عملکرد دولت قبل درج کند او را از گروه مجازی خود اخراج می کنند.
متأسفانه در فضای واقعی هم مشابه این رفتار به چشم می آید. آن قدری که بعضی از این آقایان در پرونده سازی و زیرآب زنی حامیان احمدی نژاد اصرار دارند نسبت به شیطنت های مکرر فتنه گران چنین نبوده و صبر را پیشه خود می کنند و البته این طیف بیشترین ادعا را در تبعیت محض از رهبری به خود اختصاص داده اند!
مجموعه طیف های اصولگرا باید متوجه باشند که دلخوری و قهر احتمالی احمدی نژادی ها با توجه به آزارهای مکرری که از دوستان هم جبهه ای خود دیده اند به یقین شکست سیاسی مدعیان اصولگرایی در عرصه انتخابات را به همراه خواهد داشت.
سایت تابناک از مخاطبانش درباره غمناک ترین حادثه سال95 نظر سنجی کرد و مرگ اکبر هاشمی، بالاترین رتبه را در این بین کسب نمود.
واقع امر آن است که مردم عادی کوچه و خیابان و طیف متدین جامعه، هرگز داغ شهدای مدافع حرم و آتشنشان فداکار را به راحتی فراموش نمی کنند و ابداً در افواه عموم اثری از یاد هاشمی و ناراحتی از فوت او به چشم نمی آید.
سایت تابناک هم البته در این خصوص دروغ نگفته است. این پایگاه مرتبط با محسن رضایی سال هاست که با اتخاذ شیوه یکی به نعل و یکی به میخ، بدنه نیروهای متدین جامعه را از خود دور ساخته و صرفاً موفق به جذب مخاطبانی شده است که اتفاقاً ترجیح می دهند به دور از شفافیت سیاسی، همواره مشی دو گانه ای را پیش روی خود قرار دهند. این مشی تنها حسنی که دارد آن است که با روی کارآمدن هر جریانی می تواند ادعا کند که هم پیمان طیف پیروز و غالب بوده است. از منظر این طیف، سیاست مهم ترین رکن جامعه است و بالطبع هر کنشگر سیاسی که مبنایی به نام حفظ منافع فردی و گروهی را داشته باشد از محبوبیت بیشتری برخوردار خواهد بود. این طیف با مرگ هاشمی، سهم خود از جریان قدرت را در خطر می بیند.
واقعه شهادت جمعی از حماسه آفرینان مازندرانی در خانطومان که در بهار 95 اتفاق افتاد داغی فراموش ناشدنی است. درباره شهدای جوان و غیور مدافع حرم بارها مطالبی را در این وبلاگ منتشر کردم.
یکی از عذاب آور ترین نکاتی که هر بار با مرور خاطرات شهدای مدافع حرم به دلم چنگ می زند، تلقی اثبات این سخن است که امثال من یک عمر را فقط در اوهام و ادعا سر کردیم و به اصطلاح، طبلی تو خالی، بیش نیستیم.
امتحان دفاع از حرم، خجالتی ابدی را برای افراد پرادعایی چون من ثبت کرد. بی پرده و صریح باید به خودمان بگوییم: ما بی لیاقت هستیم. هیچ وقت دوست نداشتم اگر شیپور جنگ، مرد را از نامرد جدا می کند من جزو دسته دوم باشم. امیدوارم خدا شرایط حضور این بنده حقیر خود را در جمع خط شکنان مدافع حریم آل الله فراهم کند.
امسال نخستین بهار را بدون حضور شهدای خانطومان آغاز کردیم. جای این شهدا خالی است و با ادعاهای امثال من پر نمی شود.
حمله
شدید
تکفیری ها
در
سوریه،
برای
مدافعان حرم
دعا کنید.
دعا سلاح مومن است.
فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین
امروز سالگرد شهادت جوان بسیجی، غلامرضا عنایتی اهل شهرستان بابله
البته اقای گل استقلال تهران هم غلامرضا عنایتی بوده. منتها این شهید، آقای گل استقلال جمهوری اسلامیه!
یکی از مراکز اقتصادی شهر، در سالی که گذشت، پای دو نفر از فعالان مجازی و اجتماعی بابل را به دادگاه کشاند. این هر دو بزرگوار به رغم تفاوت هایی در نگرش سیاسی، انسان هایی متدین و موجه هستند.
اگر چه محتوای نقدی که این دو نفر از منظر خود به رشته تحریر درآورده و پایشان به دادگاه باز شد از دید این حقیر، قابل دفاع و وجاهت حقوقی نیست؛ اما حرف این جاست که تصور پاسخ به منتقد از راه دادگاه، نه تنها باعث خفه شدن صدای منتقدان نمی شود بلکه جز به افزایش خشم منتقدان و پیچیده تر شدن روش های مخالفت آمیز آنان منجر نخواهد شد.
کاش شاکی محترم بی اعتنا به فاصله طبقاتی خود با افراد متشاکی، برخوردی خردمندانه و دوراندیشانه را در مواجهه با منتقدین خویش پیشه می نمود.
انتقاد یک محقق ایرانی مقیم آمریکا از جایگاه زن در این کشور
لیلا پیران در گفتگو با بی بی سی:
پیش از به دنیا آمدن رها هم متوجه شده بودم که راجع به مادرانی که من می‌شناسم و در کل مادرها قضاوت‌هایی وجود دارد که به نظر من ریشه در نظام اقتصادی، سوپرکاپیتالیستی، آمریکا دارد. شما اینجا خیلی از مناسبات زندگی‌تان را باید با وضعیت شغلی و وظایف محیط کار تنظیم کنید. به قوانین کارگری نگاه کنید. چیزی به نام مرخصی زایمان وجود ندارد. اگر بخواهید مرخصی بگیرید باید از خیر حقوق‌تان بگذرید.
ایالات متحده در مقایسه با دیگر کشورهای غربی در آخرین رتبه تسهیلات برای مادران قرار دارد؛ در حالی که در آلمان مادران ۴۲ هفته مرخصی زایمان با حقوق و مزایا دارند و علاوه بر آن می‌توانند با اطمینان از حفظ شغل‌شان ۱۲۰ هفته دیگر هم مرخصی بدون حقوق بگیرند، در آمریکا زنان فقط مجازند پس از زایمان ۱۲ هفته مرخصی آن هم بدون حقوق داشته باشند. این ۱۲ هفته هم تنها به مادران شاغلی تعلق می‌گیرد که در شرکتی با حداقل ۵۰ کارمند یا کارگر مشغول به کارند و حداقل هم ۱۲۵۰ ساعت سابقه کار دارند.
برای همین است که می‌گویم مادر بودن در آمریکا ارزشی ندارد. بخش مهمی از مطالعات من در دوران فوق لیسانس و دکتری به نقش مشارکت زنان در اقتصاد جوامع متمرکز بوده؛ به ویژه زنان در جوامع خاورمیانه. من فکر میکنم کارآمدی یک زن یا یک نفر را نباید منحصر به فعالیت در خارج از خانه و در اجتماع دانست. همین جاست که من به آن دسته از نظریه‌های فمینیستی که زن توانمند را فقط در خارج از خانه تعریف می‌کنند، انتقاد دارم.
او در بخش دیگری از سخنان خود با گلایه از زندگی مدرن مبتنی بر الگوی توسعه غرب می گوید:
اینجا شما شبکه حمایتی ندارید. اکثر زوج‌های جوان چه مهاجر و چه جد در جد متولد آمریکا، اغلب در شهری به دور از خانواده خودشان زندگی می‌کنند. برای همین هم اگر بخواهی شغل‌ات را حفظ کنی باید از همان ماه‌های اول به فکر ساختن یک شبکه حمایتی یا استخدام پرستار کودک و ثبت نام در مهد کودک باشی.
