طنز سینمایی!

بازیگرها یا سازندگان فیلمها تو سرنوشت داستان و قهرمانای فیلم نقش کلیدی دارن.
مثلا همین سریال مختارنامه
با اینکه ابراهیم بن مالک شخصیت صاف و صادقی نبود و قصورش در یاری رسوندن به مختار باعث شهادت مختار و شکست قیام شد اما روند سریال به گونه ای پیش رفت که ابراهیم منفور و تخریب نشد و قهرمان باقی موند. چرا؟ چون ایفای نقش ابراهیم رو حسن میرباقری برادر داوود میرباقری کارگردان سریال به عهده داشت و اخوی خواست هواشو داشته باشه.
یا فی المثل سریال حضرت یوسف اگه به جای مرحوم سلحشور، فرضا کمال تبریزی کارگردانی میکرد معلوم نبود موقع فرار یوسف از دست زلیخا قفل درها  باز میشد و اساسا مسیر تاریخ به گونه ای دیگه رقم میخورد.
میدونید چرا تو فیلمای جنگی دهه شصت اغلب پیروز میدان نبرد بودیم و دل تماشاگرها خنک میشد اما الان چند سالیه که هی در جا میزنیم و وسط میدون جنگ تلفات میدیم و اشک ملت در میاد؟
چون فیلمهای دفاع مقدسی رو دادن دست بچه سوسولایی مثل جواد عزتی و پاکدل و آذرنگ و...
دهه شصت یه جمشید هاشم پور میفرستادیم خط تا خود بغداد میرفت دهن بعثی ها رو صاف میکرد و بر میگشت کلی هم تماشاچیا کیف میکردن.

لباسهای تنگ و اندکی درنگ!

 

مرحوم جهانگیر جهانگیری می گفت: می توان یک هنرپیشه معروف را آورد که با شرت وسط خیابان بدود و از آن فیلم گرفت. این فیلم هم حسابی باعث خنده مردم می شود؛ اما طنز حقیقی باید در بطن یک داستان و ماجرا نهفته باشد نه آنکه در پناه ادا و اطوارها شکل بگیرد.

 

خواستم عرض کنم نمایندگان محترم بابل هم انسان های زحمت کش و شریفی هستند اما مردم قطعا به عملکردها و تلاش های آنهاست که نمره می دهند نه به ژست ها و نمایش ها.

روحانی، ضد قهرمان!

 

محمدرضا شرف‌الدین: مدیرِ باانگیزه اصلی‌ترین عامل رخ دادنِ اتفاق‌های خوب و بد است.
دولت برای قطع کردن ریشه انقلاب و بردن کشور به‌سمت وابستگی به استعمار انگیزه دارد. آقای روحانی برای این کار تربیت شده و برای این کار پرورش یافته است، با راهبرد قبلی و با یک سابقه سیاسی آموزشی به مقصد رسیده است، مسیر طولانی را طی کرده تا این وظیفه خبیثه را به سرانجام برساند.

اگر سردار سلیمانی هم رئیس دولت می‌شد، ما تمام این مسائل را در جهت مثبتش داشتیم، اقتصاد شکوفا می‌شد، ایستادگی و مقاومت حرف اول و آخر را می‌زد و کشور به‌سمت پیشرفت می‌شد.

انگیزه آدم‌ها بسیار مهم است، خیلی مهم است که چه مدیری با چه انگیزه و با چه پیش‌فرضی در هر جایگاهی قرار می‌گیرد.

اداره جنگ تحمیلی به‌عهده عده معدودی از جامعه ایرانی بود. سرمایه‌داران و عافیت‌طلب‌ها کار خودشان را می‌کردند و حتی جنگ کاسبی‌شان را بهتر کرده بود.

در تمام دوران جنگ 2 میلیون رزمنده داشتیم. این 2 میلیون نسبت به جمعیت 36میلیونیِ آن زمانِ کشور چند درصد است؟ حالا وقتی جنگ تمام می‌شود، درصد بسیاری از مردم ما اطلاعی از دوران جنگ ندارند و می‌خواهند با زوایای این دوران آشنا شوند و آن روزگار را بازخوانی کنند.

مردمی که می‌خواستند با آن دوران آشنا شوند یا باید کتاب می‌خواندند که پس از جنگ هنوز ادبیات جنگ شکوفا نشده بود، یا باید گزارش‌های مکتوب را می‌خواندند که از عامه مردم این برنمی‌آمد، پس تلویزیون و سینما بهترین و در دسترس‌ترین راه بود.

ضمن احترام به همه فیلم‌سازانِ دهه هفتاد و دهه شصت، قبول کنیم که حجم تولید نشانه موفقیت نیست. به‌نظرم همین حجم تولید در برخی موارد، انحراف‌هایی با سینمای دفاع مقدس ایجاد کرد و باعث شد که مخاطب با سینمای دفاع مقدس قهر کند.

فیلم «هور در آتش» سال 1370 ساخته شد. همین امروز هم اگر ببینید پر از ارزش‌های تصویری، قصه‌گویی و هنری است، یا برخی از فیلم‌های رسول ملاقلی‌پور را به هیچ وجه نمی‌توان از تاریخ سینمای ایران کنار گذاشت.

پس انگیزۀ مدیریتی و استقبال مخاطبان در مرور و بازبینیِ دوران دفاع مقدس بسیار مهم‌اند،

مثلاً فیلم «عقاب‌ها» که یکی از رکوردداران مخاطب در سینمای ماست، در دورانی اکران شد که مردم به‌دنبال یک انتقام از عراقی‌ها بودند. مردم دوست داشتند یک منتقم بیاید و انتقامِ تمام آن بمباران‌ها را از عراق بگیرد، این بود که فیلم‌هایِ دفاع مقدسی که قهرمان‌های تأثیرگذاری داشتند، با استقبال مردم مواجه می‌شدند.

شرایط مدیریت امروز حذف قهرمانی از فرهنگ ماست، حذف قهرمان در سینمای ایران از سیاست‌های دولتِ آقای روحانی است.

من خودم فیلمنامه‌ای دارم که قهرمان دارد و متأسفانه این فیلمنامه را تصویب نمی‌کنند. اما اگر این قهرمان اهلِ کثافتکاری و حاشیه باشد، خیلی راحت فیلمنامه را تصویب می‌کنند.

اگر این نوع فیلم‌ها ساخته شود، ژانر سینمای دفاع مقدس صاحب هویت می‌شود. سینمای ملی ما باید همان سینمای دفاع مقدس باشد نه سینمای ابتذال!

 

متن کامل این مصاحبه را می توانید در خبرگزاری تسنیم مطالعه کنید:

 

 

https://www.tasnimnews.com/fa/news/1399/07/04/2354506/%DA%AF%D9%81%D8%AA%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D9%81%D8%A7%D8%B9-%D9%85%D9%82%D8%AF%D8%B3-%D8%AD%D8%B0%D9%81-%D9%82%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D9%88%D9%84%D8%AA%D9%90-%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%AF%D8%B1-%D8%AD%D8%A7%D9%84-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%B1%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D9%87%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D9%85

 

لبنان، عشق من!

 

خیلی از دهه هفتادی ها و هشتادی ها و نودی ها این فیلم ایرانی لبنانی را ندیده اند. بنظرم سال 74 بود که این فیلم بر پرده سینماها نقش بست. تماشای آن را این روزها به یاد مردم صبور لبنان، از دست ندهید. از طریق سایت های معتبر می توانید نسبت به تهیه فیلم سنمایی لبنان، عشق من اقدام کنید.

کارگردان:

حسن کاربخش

 

خلاصه‌‌‌‌‌فیلم:

ماری، دختری فرانسوی از گروه صلیب سرخ فرانسه به کمک آسیب دیدگان جنگ نیروهای اسراییلی و مسلمانان در لبنان آمده است. او و همکارانش هنگامی که تعدادی از بچه های بی سرپرست را از خیابان جمع کرده اند، توسط نیروهای اسراییلی در جاده متوقف می شوند. اسراییلی ها که حضور نیروهای صلیب سرخ را به عنوان شاهدان جنایت های خود مزاحم می بینند؛ آمبولانس را منفجر می کنند. ولی ماری موفق به فرار می شود. از طرفی، دو جوان مسلمان که همرزم مجروح خود، ابوقاسم را حمل می کنند، در میانه راه با ماری همسفر می شوند. با هجوم نیروهای اسراییلی که در تعقیب گروه مسلمانان بوده اند، ابوقاسم که پسرش قبلاً شهید شده و همسرش چشم انتظار اوست، خود را در مقابل اسراییلی ها قرار می دهد و با شهادت خود، عده زیادی از مهاجمان را نیز از طریق مواد منفجره ای که به خود بسته، نابود می کند. دو مبارز مسلمان و ماری به کمک کایت از ارتفاعات به سوی مقصد خود پرواز می کنند.

زندانی های دیدنی!

 

دیشب فیلم زندانی ها را از تلویزیون دیدم.

فارغ از بعضی کدورت های شخصی که بین من و مسعود ده نمکی وجود دارد باید اعتراف کنم همان طور که او در معراجی ها توانست به شهدا ادای دین کند در زندانی ها نیز به ساحت امام زمان عج ادای دین نمود.

این توفیق در ظرف لیاقت هر کسی نمی گنجد.

انشاءالله از ولی عصر عج عیدی بگیرد.

به خودش هم پیامک دادم و دست مریزاد گفتم. تماشای این فیلم در شب نیمه شعبان، لذت خاصی داشت. از آن دست آثاری بود که با دل خلق شد.

دغدغه و خالی بندی!

 

همین امروز بهروز بقایی، بازیگر دوست داشتنی سریال خانه سبز مصاحبه کرده و از این که از سوی هم صنفی های خودش فراموش شده زبان به گلایه گشود.

همین تازگی غلامحسین لطفی، بازیگر و مجری محبوب و طنز پرداز سینما و تلویزیون مقابل دوربین رسانه اشک ریخت و از دست همکارانش شکوه داشت که چرا کسی حالی از او نپرسیده است.

پرویز بهرام، گوینده و دوبلور استثنایی کشورمان که فوت کرد نیز همسرش در مصاحبه ای بیان داشت که در دوره بستری و درمان او کسی سراغش را نگرفته است.

داریوش اسد زاده که به رحمت خدا رفت با آن همه سابقه هنری و سطح علمی که او را در شمار چهره های ماندگار عرصه هنر ایران قرار داده حتی یک تسلیت خشک و خالی از جماعت سلبریتی پرادعا منتشر نشد. جهانگیر جهانگیری هم که فوت کرد خیلی ها در مراسمش غایب بودند. خانه سینما کیلویی چند؟!

حالا ترحیم و تسلیت امثال سلحشور و درّی و ... بماند.

الغرض این آدم های جوّگیری که اکنون ژست دلسوزی برای اصحاب هنر و همکاران و هم صنفی های خود می گیرند و به بهانه پاسخ یک مجری به فلان کارگردان و هنرپیشه دو تابعیتی رگ گردنشان باد می کند مشتی دروغگوی فرصت طلب هستند که دغدغه هر چه را داشته باشند دلشان لااقل برای هنر و هنرمند نسوخته است.

پیچ هرز!

"دشمن زن" بیش از آن که فیلم سینمایی پیام محور باشد، فیلمی تجاری و گیشه پسند است که البته ذائقه حداقلی مخاطب را با بهره گیری از عناصر هرزگی هدف قرار داده است. نهایت کاربرد این فیلم، نمایش در اتوبوس های مسافربری بین شهری است.

بی عفتی و بی حیایی، اسم رمز سناریوی بی خاصیت فیلم در راستای جذب مشتری است. خسارت فرهنگی این فیلم، گران تر از تهاجم فرهنگی دشمن به نظر می رسد.

برای مسئولان نطارتی کشور به خصوص دروزارت فرهنگ و ارشاد مثلا اسلامی باید تأسف خورد.