طلبه ای که وقف عام بود!

بلد بود، جواب می داد، بلد نبود خیلی راحت می گفت: نمی دانم!

به همین سادگی. بعد قول می داد هفته بعد که از حوزه آمد پاسخ سؤال هایی را که نمی دانسته، شُسته و رُفته بگذارد کف دست سؤال کننده.

این برخورد صادقانه اش باعث جلب اعتماد مردم شده بود. پنج شنبه جمعه ای که به محل می آمد، وقت سر خاراندن نداشت! هم به پدر و مادر کمک می کرد، هم به اقوام و دوستان سر می زد و هم به مسجد می رفت و می شد سنگ صبور مردم. خیلی ها صبر می کردند او بیاید و سؤال ها و درد دل هایشان را با او مطرح کنند.

کتاب مسافر ملکوت، خاطرات روحانی شهید محمدزمان ولی پور