سفرنامه کربلا (قسمت سوم)

 

به جمعیتی که از زیارت برگشته بودند خسته نباشی و زیارت قبول می گفتم. اغلب خوشحال بوده و لبخند به لب داشتند. آنها هم انگار باری از دوش خود برداشته و رسالتی را به انجام رسانده بودند. مسیر مرز تا ورود به پایانه طولانی و برای افراد مسن یا آنهایی که وسایل زیادی دارند دشوار است. قسمت ایران این مشکل وجود ندارد. ماشینها میتوانند تا نزدیک پایانه بیایند. اصل دوری مسافت مربوط به مرز عراق است. گاری چی هایی هستند اغلب عرب یا افغانی مبلغی حدود دویست هزار تومان برای حمل مسافر و بار می خواستند. موقع برگشت البته چون خلوت بود به صد یا پنجاه هزار تومان هم قانع بودند. گفتیم خودمان سه تا مردیم و وسایلمان را حمل میکنیم. پیرمرد و پیرزنی روی گاری به طرف مرز می آمدند. گارچی ها اصرار دارند سریعتر محموله خود را به مقصد رسانده و برگردند. پیرمرد که گویا آدم باصفایی است روی گاری پایش را در بغل گرفته و با صدای بلند داد می زد: بوقققققق. همه را خنداند خدا خیرش بدهد.

از خاطرم نمی برم که باید یاد شهدا باشم. همه شهدای دفاع مقدس آرزوی زیارت کربلا را داشتند. شهید کتابی در وصیتش نوشت دوست دارم کنار حرم امام حسین چایخانه زده و از زوار پذیرایی کنم. او حالا به آرزویش رسیده است. خیلی از شهدا دوست داشتند لب تشنه و با سر جدا و اندام قطعه شده به دیدار ارباب بی کفن بروند. محمد مصطفی پور نوجوان چهارده و خرده ای ساله روی پیراهنش نوشت: آنقدر غمت به جان پذیریم حسین تا قبر تو را بغل بگیریم حسین. گفت دوست دارم تیر به همین نقطه از جیب پیراهن لباسم بخورد و شهید شوم. همین گونه که می خواست شهید شد. جای جای مرز مهران هم معطر به خون شهداست. همه شهدا آرزوی زیارت کربلا را داشتند؛ اما به ذهنم رسید شهدای مرزنشین حال و هوای بهتری داشته و حسرت بیشتری کشیده اند. او می بیند تا مشهد امام رضا نزدیک به یک شبانه روز راه است اما تا حرم امام حسین حدود سه ساعت راه دارد و اما مسیر بسته است. خدا صدام و حزب بعث را لعنت کند. من هر چه دارم از شهدا و اهل بیت است. پول زیارت هم از کاری که برای شهدا انجام دادم جور شد. توی دلم از شهدا قدردانی می کنم.

راننده های عراقی داد می زنند و مسافر می خواهند. قیمتها را بررسی می کنم. یک راننده جوان ون هست به نام حامد که هم لبخند به لب دارد هم قیمت پایین تری پیشنهاد می دهد. می پرسم مسافر دارد یا نه که دیدم سه نفری را سوار کرده با ما شدیم هفت نفر. کولر هم زد. نشستیم. اما یکساعتی طول کشید تا سه مسافر دیگر هم اضافه شوند و ماشین راه بیفتد. خیلی هم یواش حرکت می کرد و انصافا خستگی زیادی به ما تحمیل شد. من زیاد در ماشین و جای تنگ بنشینم زانوهایم به درد می آید.

آن سه نفر اول اهل بیرجند بودند. مردی که از بقیه بزرگتر بود با من شروع کرد به صحبت. راننده اتوبوس بود. عکسهای خانوادگی اش را هم دراورد و نشان داد. حوصله اش سر رفته بود و دوست داشت یکضرب حرف بزند. پسرش که میخورد هفده هجده ساله باشد کنار راننده نشسته بود. فهمیدم موبایلش را درآورده به پخش ماشین وصل کرده و می خواهد روشن کند. پدرش گفت: امیرحسین! شاید مسافرها خوششان نیاید. دستم آمد و زود پریدم وسط گفتم هر چقدر دلت می خواهد مداحی بزن. موبایل را از پخش ماشین جدا کرد و گفت ندارم! جوانی پیش من نشست اهل شهر ری که البته ترک زبان بود. شمایل بسیجی داشت. با هم شروع به صحبت کردیم. ساکن کربلا بود و در عتبات کار می کرد. خیلی اطلاعات مفیدی از او بابت تجربیاتی که داشت کسب کردم و در سفر به کارم آمد. با حوصله بود و به سوالات من با دقت جواب می داد. مرد بیرجندی از او پرسید جزو بچه های اطلاعات و سپاه هستی برای امنیت زیارت اربعین؟ بنده خدا گفت نه و باز هم توضیح داد که در عتبات و بازسازی آن فعال است و...

یک نکته ای ذهن مرا مشغول کرده و آزار می داد. سال 82 که به عراق سفر کردیم اصلا دینار و دلار با خودم نبردم. فقط اسکناس ایرانی همراه داشتم. پول ما خیلی در عراق اعتبار داشت. عراقی ها بودند که خودشان را با پول ما وفق می دادند. هزار تومان در می آوردیم تا کمر برای ما خم می شدند. یک ماشین دربست گرفته بودیم از نجف ما را برد کوفه و مزار کمیل و مسجد زید و حنانه و صعصه و ... تا ظهر در اختیارمان بود شش هزار تومان گرفت. به کفشدارهایشان یک پنجاه تومانی هدیه می دادم ذوق می کردند. خوراکی و سوغاتی و هزینه اسکان را با پول ایرانی پرداخت می کردم. حالا اما ارزش پول ما سقوط کرد و خیلی از دینار آنها پایین تر آمد. دیگر اسکناس ما اینجا کاربردی ندارد. آنها هستند که می آیند ایران هر چه می خواهند خرید می کنند و در هتلهای خوب ساکن می شوند. در صورتی که قبلا چنین نبود. این هم چرخ و بازی روزگار است. حالا من هی باید تلاش کنم صفرهای اسکناسهای عراقی را درست بشمارم. بانکها ارز درشت به دست ما دادند. قطعا با مشکل خرد کردن اسکناس مواجه می شدم. باید دقت می کردم مثلا ده دیناری و صد دیناری را بابت صفرهای اضافی منقوش در اسکناسهای عراقی اشتباه نگیرم. دیناری که دولت به ما داد با ارزی که بابت سفرهای هوایی به عتبات یا غیر عتبات می دهد تفاوت داشت و چندان از قیمت بازار آزاد ارزان تر نبود. دوره پیک سفر که نباشد دینار بازار آزاد هم همین حول و حوش سی و هفت هشت هزار تومان است که الان دولت پای ما حساب کرد. کمااینکه دینار در روزهای اربعین در بازار آزاد به 45 هزار تومان رسید و بلافاصله بعد از اربعین به 39 و 40 هزار تومان برگشت. آرزو می کنم دوباره روزی برسد پول ما با ارزش شده و با اسکناسهای خودمان در عراق به گشت و گذار بپردازیم. باور دارم آن روز دوباره از راه می رسد.