راه من و تو از کربلا می گذرد
غم و شادی تنها بهانه اند، اشک داشته باشی یا لبخند، سیاه بپوشی یا سفید ...
محرم که می شود نمی توانی یاد حسین باشی و از عباس و علی اکبر و سجاد نگویی که شهادتشان همان حوالی است.
شعبان که می شود نمی توانی از حسین بگویی و یاد عباس نباشی و سجاد و علی اکبر؛ که میلادشان همان حوالی است.
چینش مشترک این نام ها و این ایام در کنار هم انگار حرفی برای گفتن دارد و پیغامی برای شنیدن.
حسین قرار است کشتی نجات باشد و حسین فقط یک نام و یک واژه نیست، یک راه است که وقتی از آن سخن می گویی باید رهروانی چون عباس و علی اکبر و سجاد را نیز بشناسی.
همان پیامبری که فرمود "شعبان ماه من است" فرموده که "حسین منی و انا من حسین". شعبان ماه حسین است و حسین، وجود رسول الله است و نبوت رسول الله همان پیام عاشوراست.
حسین هدف نیست، یک طریقت است. باب ورود به شهرالله، گذر از مسیر حسین است. شعبان به ماه میهمانی خدا ختم می شود و محرم نیز به عاشورا که تبلور ضیافت الهی است. برای همین است که عاشورا، شبیه رمضان شده، گرسنه و تشنه به سوی خدا رفتن...
دم افطار عجب می چسبد، رطب تازه بین الحرمین
جرعه ای آب به لب می گویم، به فدای لب عطشان حسین
خدا ما را عاشورایی می طلبد. "و علی الارواح التی حلّت بفنائک"، رمز و راز شمول آیه "فادخلی فی عبادی" است. شعبان یا محرم، جشن یا اندوه، حزن یا فرح، بهانه اند تا با سفینة النجاة حسین علیه السلام به خدا برسیم.
