دلبر و جانان من برده دل و جان من
همین را می خواستی آخر؟ دلم را به بازی بگیری و روحم را ویران سازی؟ یک چیزی می دانستم مقاومت میکردم بهانه می آوردم و نمی آمدم. دیگران را بدرقه می کردم کمک می کردم هل شان می دادم خودم نمی آمدم. چسبیده بودم به همین زمین گرم و از دور سلامم را حواله می ساختم. یک چیزی می دانستم که نمی آمدم. این بار گفتم خانواده ام چه گناهی دارند. پدری که این قدم را برای بچه هایش برندارد در حقشان کوتاهی کرده، عمر است دیگر آمدیم و جام گذرانش لبریز شد، سر شکسته و بدهکار نمانم. رفتیم و برگشتیم.
الان هشت روز است از سفر برگشته ام. مات و مبهوت مثل گم گشته ای در دیار غریب، هاج و واج به اطراف نگاه میکنم. گاه عکسها را یکی یکی جلوی چشمم رژه می برم، بلکه کمی آرام شوم. مثل آتش گرفته ای که خنکای قالب کوچک یخ هم لحظه ای او را غنیمت باشد. باورت می شود کفشهایم را هنوز واکس نزده ام. خاک و غبارش را هر روز آرام دست می کشم و نسیمی خنک را در وجودم می پراکنم و عطری که یاد تو را در بند بند کالبدم به ارمغان می آورد. مجنون شده ام و سودای دیدار دوباره ات مرا به ستوه آورده. آخرش را که می دانم جان در راه تو تقدیم می کنم. مرا می کشی بکش؛ اما دوری ات را از من دور نگاه دار. دیگر هیچ کار و برنامه و هدفی برایم اهمیت سابق را ندارد. انگار دیگر کاری جز حسرت دیدار ندارم. تپش های قلبم، نفس نفس حیاتم، پلک زدن هایم، همه به یاد توست. نباید مرا فرا می خواندی حالا که بردی و دل بردی و جنونم دادی، حسرت فراق را از من بگیر. قرار دل بی قرارم باش. جرعه ناب وصالت را میهمان عطش ناتمام این هجران کن. دوباره و سه باره و چند باره، زود به زود مهیای سفر ساز و مقدماتش را خودت هموار کن. من بی ضریح نگاهت دور از گنبد ابتلایت محروم از هوای تو می میرم آقا جان، یک کاری کن. این آتش درون، تاب مرا بریده... می کشی مرا حسین...
