حجاب اکبر
درباره عالمی که نمیخواهم اسمش را بیاورم، خواندم که خیلی با سواد بود، فقیه و مجتهد و فیلسوف بود. اصالت قزوینی داشت. در نجف و قم مدتی به درس و بحث پرداخت بعد ساکن تهران شد و قبرش در مسجد بالاسر حضرت معصومه علیها السلام است.
در جریان شکل گیری نهضت امام خمینی و حمایت علمای بزرگی چون آیت الله میلانی و گلپایگانی و اراکی و مرعشی و حتی شریعتمداری از ایشان، وی حاضر به امضای هیچ طوماری برای حمایت از امام نشد. استدلالش یک جمله بود. "ملا باجی هم استاد است". قضیه از این قرار بود که امام در جوانی چند جلسه در درس فلسفه و کلام این بابا شرکت کرده بود. همین مسأله باعث شد او با این استدلال که من با سوادتر از امام هستم حمایت از حرکت بزرگ و تاریخی ایشان را دون شأن خود بپندارد. آدمهای بزرگ گاهی به همین راحتی زمین می خورند. علم و معنویت هم می تواند حجاب باشد اگر با کمک عقل در مسیر بایدها و ادای تکلیف به کار گرفته نشود. "من" نقطه سقوط بشر است. هر که مغرور شد و به خود بالید به جایی نرسید و سرش به سنگ خورد. بزرگی می گفت بزرگی در آن است که در مقابل خدا خاک شوی و خودت را نبینی نه اینکه به داعیه خدایی برسی. فلسفه مالیدن شدن پیشانی و نوک بینی به خاک سجده گاه از همین روست که یادت نرود بدون خدا چیزی نیستی و اگر به جای او به خود اندیشیدی و بالیدی و کبر ورزیدی به جهنم ضلالت سقوط کرده ای. موحد راستین کسی است که در راه خدا فکر جایگاه و منصب و شأن و شهرت و ... نباشد. والعاقبة للمتقین.
