برد به موقع تیم ایران، مبارک!
میگویم برد به موقع چون اگر در شرایط دیگری این برد حاصل میشد ممکن بود واکنش ها و پیامدهایش اینگونه نباشد.
یک وقتهایی آدمها تا در مخمصه و سختی قرار نگیرند قدر نعمت ها و موهبتها را نمی دانند.
من میگذارم به حساب لطف خدا.
در بازی نخست که بین ایران و انگلیس برگزار شد بعضی بازیکنان تیم ملی ایران گارد خاصی گرفته بودند و هر نتیجه ای غیر از آن شکست مفتضح میتوانست باعث میدانداری و باج ستانی سیاسی بعضی بازیکنان فریب خورده و جو گیر شود.
اما شاخ و برگ همه در همان بازی نخست شکست و هیمنه ها فرو ریخت.
غیرت خیلی ها به جوش آمد. بعضی سبلریتی ها هم نسبت به این شکست تلخ و شادی بعضی هموطنان کج فهم اعتراض نمودند.
بازی با ولز جدی تر و غیرتی تر و با اعصاب آرام تری آغاز شد. تماشاگران خونگرم از روز گذشته در سطح مترو و اطراف محل اقامت بازیکنان به جوش و خروش و ایجاد هیجان و تشویق بازیکنان پرداختند که انصافا در بستر سازی روانی و مساعد شدن حال بازیکنان و توازن روحی آنها نقش بسزایی داشت.
گل علی قلیزاده را بازیکنان ما گمان کردند پذیرفته شده است. مثلا خودشان را کنترل کردند و یاداور شدند به یکدیگر که شادی چندانی صورت ندهند.
گل که مردود شمرده شد و بازی به انتها و لحظات حساس و سرنوشت ساز خودش که نزدیک شد دیگر همه حاشیه ها به فراموشی رفت و فکر و ذکر همه به زدن گل و کسب امتیاز طلایی از این بازی حساس متمرکز گردید.
گل اول و گل دوم، در واپسین لحظات مسابقه آنقدر به موقع و هیجان آفرین بود که کسی جز به شادی فکر نمیکرد. حتی آن چند بازیکن جوگیری هم که میخواستند آقای خاص تیم باشند و خودشان را پیش اپوزیسیون شیرین کنند هم به شادی و پایکوبی بی وقفه پرداختند. ورزشگاه احمد بن علی قطر غرق در شادی تماشاگران وطن پرستی بود که جز به سرافرازی ایران عزیز نمی اندیشیدند.
لحظاتی بعد خیابانها و کوی و برزن هم غرق شادی و شور و غرور شد. پرچم ایران سرافراز که متعلق به همه ایرانیان است به اهتزاز درآمد و نام افتخار آفرین میهن بر سر زبانها به فریاد سرور و شادمانی تبدیل شد و خواب شوم بدخواهانی که به تجزیه و اختلاف و شکاف در این مرز پر گهر می اندیشیدند باز هم باطل و پوچ گردید.
الحمدلله رب العالمین.
