برخی مسئولان حاضر، مشمولان غایبند!
فرار از خدمت مقدس سربازی فقط مختص برخی بازیکنان فوتبال نیست، گاه برخی مسئولان که به تناسب میز و فیش حقوقی شان مشمول رسالت خدمت رسانی هستند از زیر بار مسئولیت فرار کرده و از خدمت مقدس به مردم و سربازی نظام و انقلاب اسلامی سرباز می زنند.
یکی از جلوه های محرز کم کاری مسئولان فرهنگی، عرصه ثبت و نشر آثار دفاع مقدس است. البته طبق معمول، جور کم کاری و اهمال مسئولان را در این عرصه نیز مردم به دوش می کشند.
بعد از فروپاشی امپراطوری جماهیر شوروی و در زمان ریاست جمهوری یلتسین، هدایت الله بهبودی و مرتضی سرهنگی از نویسندگان برجسته عرصه دفاع مقدس از طرف دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری سفری به روسیه داشتند و ماحصل آن را در قالب کتابی منتشر کردند. یکی از نکات جالب این کتاب تشریح موزه بزرگ جنگ در مسکو بود. در سفرنامه روسیه توضیح داده شد که معروفترین موزه جنگ جهان متشکل از آثار به جا مانده از رزمندگان روسی مانند تکه های لباس سربازان، کلاه خود، قمقمه، تصاویر، دست نوشته ها و ... است (یادگارهایی که شاید در اتاق بسیاری از پایگاه های بسیج ما در حال پوسیدن است) که با نورپردازی و چینشی مناسب به نمایش درآمده و شهرتی جهانی را به خود اختصاص داده است. به عبارت دیگر، تشکیل موزه های شهری دفاع مقدس در کشور ما هیچ مشکل و کمبود محتوایی و نرم افزاری ندارد.
حمید داودآبادی، نویسنده قطور آثار دفاع مقدس نیز حرف جالبی داشت که می گفت: نسل های بعد از ما هم می توانند در رثای شهدا و مدافعان میهن شعر بگویند و رمان بنویسند – البته نه این که سرودن شعر و رمان نویسی در این زمان بی فایده باشد – اما یک کار است که فقط نسل ما می تواند انجام دهد و به هیچ وجه از عهده آیندگان ساخته نیست و آن هم ثبت و ضبط آثار و خاطرات مربوط به دفاع مقدس است. چند سالی فرصت داریم که به این وظیفه تاریخی خود عمل کنیم وگرنه جز شماتت آیندگان، محصولی در قبال کوتاهی خود درو نخواهیم کرد.
بی تعارف تجربه همکاری با مراکز مرتبط با دفاع مقدس ثابت کرده که نسبت خروجی های فرهنگی این مراکز با هزینه ها و امکاناتی که در اختیار دارند قابل مقایسه نیست. این بار نیز گروه های خودجوش مردمی در گوشه و کنار کشور با درک ضرورت ها و ضعف های موجود، یک تنه و با تکیه بر داشته های اندک خود پای در حیطه ثبت و نشر آثار دفاع مقدس گذاشته و خلأ حاصل از قصور و تقصیر دیگران را بی هیچ ادعایی جبران می کنند. بسیاری از کتاب هایی که هم اکنون در قفسه آثار مرتبط با دفاع مقدس یه چشم می خورد محصول خون دل خوردن جوان های پاک و با انگیزه است.
درباره تشکیل گنجینه های خانگی آثار دفاع مقدس نیز خبرهای خوبی به گوش می رسد. مادر شهید سید علی دوامی، بخشی از خانه خود در ساری را به تشکیل موزه ای از آثار ارزشمند جگرگوشه خویش اختصاص داده است.
قبل از ماه مبارک بود که دکتر مصطفی مولایی از فرزندان شهدای قائمشهر تماس گرفت و اطلاع داد که بچه های با همت روستای قراخیل در حال راه اندازی گنجینه ای از آثار شهدای سرافراز این خطه لاله گون هستند. از او قول گرفتم که مرا نیز به پابوسی ضریح یادگارهای جهاد و شهادت میهمان کند.
سید اسماعیل سیدحسین پور که او نیز در شمار فرزندان با افتخار شهداست و سابقه تحصیل در حوزه و دانشگاه او را از تکاپوی بی وقفه در عرصه فرهنگی ایثار و شهادت باز نداشته، در اقدامی مستقل و خودجوش موفق به جمع آوری بسیاری از آثار و خاطرات شهدای بابل گردیده و چند اتاق از منزل مسکونی خود را به میزبانی از زائران گنجینه نور اختصاص داده است. این سید هنرمند و خوش ذوق با همکاری دوستان خود تا کنون بیش از ششصدهزار سند در قالب تصویر و صوت را در این خصوص گردآوری کرده است.
تجربه همکاری چندساله با مراکز فرهنگی مرتبط با حوزه دفاع مقدس ما را از این که شاهد عملکردی چشم گیر و ماندگار از آنان باشیم ناامید ساخته است. اما به نظر می رسد شوراهای شهر و شهرداری ها لااقل می توانند در راستای وظایف فرهنگی خود قدمی در راستای تشکیل موزه های شهری دفاع مقدس بردارند. دست کم حسین آقای منصف این پیشنهاد را پیش از این پذیرفته بود که تلاش کند تا فضایی از موزه شهرستان بابل را به نمایش دائمی آثار رزمندگان این شهرستان اختصاص دهد. کافی است یک شورای شهر یا شهرداری این ابتکار تاریخی را رقم بزند تا به عنوان الگویی ارزنده برای همه همکاران خود در سایر نقاط کشور، موجی عظیم و عزمی ملی را برای حفظ و ثبت گنجینه های ناتمام آثار دفاع مقدس پدید آورد.
تصاویری از موزه خانگی دفاع مقدس در منزل مسکونی فرزند شهید سیدحسین پور:
