ابر و باد و لبخند به مرداب!
درست است که نباید بار روانی و عصبی ناشی از مشکلات و شکستهای زندگی را روی سر دیگران خالی کرد – این مساله با درد دل کردن تفاوت دارد- اما آدمهایی که با چنین وضعی مواجه میشوند هم باید آنقدر خودساخته و قوی باشند که تحریک نشوند و از فعل و انفعالات روحی مصون بمانند و واکنش بدی نشان ندهند.
باید آنقدری صبور بود که در مقابل حجم و هجمه خبرهای بد محکم بود و ایستاد و خم به ابرو نیاورد این از ویژگی های انسان مومن است، کالجبل الراسخ، که البته امثال من با آن فرسنگ ها فاصله دارند.
گاهی با کسانی مواجه میشویم که کوه سرخوردگی و معدن یأس و بمب خوشه ای نفرت پراکنی و سیاه نمایی هستند. افکار مایوسانه خود را می خواهند به دیگران هم تعمیم و سرایت بدهند. یا باید از آنها فاصله گرفت یا بزرگی نشان داد و سنگ صبورشان شد و به لبخندی زیبا میزبانشان کرد بی هیچ بحث و جدلی تا در ضمیرشان حک شود دنیا محل عبور است و شادی ها و غصه ها، شکست ها و فتوحاتش مثل یک لبخند ساده و زودگذر است. نه روز می ماند نه شب، نه صبح نه غروب، نه آفتاب نه ابر، نه سرما نه گرما، همه چیز البته با نظمی خاص در حال حرکت و گذر است و ما اگر بخاطر افکارمان متوقف بمانیم و ساکن، آب گندیده ای خواهیم شد در تراز مرداب یا لجنزار. پس قدر بادهای تند روزگار را بدانیم شاید حرکت ساز و موج آفرین باشند.
