آشتی میلی نه آشتی ملی!
ملت که با هم دعوایی ندارند و با هر فرهنگ و سلیقه ای دارند برای خودشان زندگی می کنند، پس ناز و عشوه هایی که سیاسیون برای هم در می آورند را نباید آشتی ملی نامید.
آشتی ملی یعنی این که مسئولین ما هم باور کنند که ایران با احتساب مردم زجر کشیده و در رنج خوزستان و سیل زدگان سیستان و ... می شود ایران. این می شود آشتی با ملیّت یک کشور.
این که شاه سلطان حسین عرصه سیاسی ایران از تهدیدات آمریکا ترسیده و مدعی شده کشور برای دفاع احتمالی از تمامیت ارضی خود به فرمولی به نام آشتی ملی نیاز دارد؛ انگار یادش رفته که سوسول های اصلاح طلب در مقتدرانه ترین حالت ممکن، نهایتاً می توانند لوله خودکارشان را به طرف دشمن پرتاب کرده و با فشار ایمیلی به مصاف متجاوزان و چپاولگران بروند.
آشتی ملی را باید درست معنی کرد. به بعضی از آقایان باید گفت: شما جیب ملت را نزن، آشتی ملی پیشکش!ا
البته اگر منظور از طرح به اصطلاح آشتی ملی، آزادی سران وطن فروش فتنه است که باید گفت زیاد عجله نکنید. یکی شان را عزارییل با خودش برد. دو سه تای دیگر هم که به او ملحق شوند، آشتی مورد نظر شما خود به خود محقق خواهد شد.
