مدتی از فتنه88 می گذشت. یک روز داشتم با یکی از خودباخته های سیاسی بحث
می کردم. از شهدای فتنه که گفتم و مظلومیت بسیجی ها، طرف مدرک و سند خواست که اسم
یکی از بسیجی های شهید فتنه را ببرم. دیدم راست می گوید. منبع من یک تصویر بسیار
کوتاه بود که شبی از خبر سیما پخش شد و تشییع شهیدی را در شهرری نشان داد.
هر چه در اینترنت جستجو کردم اسم کسی را ندیدم جز حسین غلام کبیری که اطلاع خاصی از او منتشر نشده بود. داشتم شک می کردم که
نکند اصل خبر دروغ است. یک روز بلند شدم رفتم بهشت زهرا. مسئولین خانه شهید هم اطلاعی
از این موضوع نداشتند. مشغول زیارت قبور شهدا بودم که در مقابل قطعه55، جایی که
شهدای دو سه دهه پیش دفن هستند چشمم به بنای یادبودی از شهید حسین غلام کبیری به
عنوان شهید فتنه افتاد. چند قدم جلوتر رفتم و مزار شهید را هم پیدا کردم. خیلی
خوشحال شدم و خدا را از ته دل شکر کردم. همان جا مقابل عکس شهید ایستادم و عهد
کردم او را از این غربت بیرون بیاورم.
به قم برگشتم. چند روزی نگذشت که ابوذر حبیبیان تماس گرفت و مرا برای
همکاری موقت به حوزه هنری شهرری دعوت کرد. چند روز از حضورم در شهرری نمی گذشت که
متوجه شدم حسین غلام کبیری در نزدیکی اداره ما در محله شهادت زندگی می کرد. عزمم
برای تحقیق بیشتر جزم شد. از طریق یکی از همکاران بسیجی ام جناب امیر مهریزدان که
در دفتر جلیلی هم رفت و آمد داشت با دوستی به نام جعفری آشنا شدم که ده ساعت
مصاحبه از خاطرات غلامکبیری را جمع کرده بود.
زود دست به کار شدم، خاطرات را بازنویسی کردم و با عنوان فرزند آسمان در
اینترنت قرار دادم. بازتاب آن بسیار مثبت بود. خیلی از سایت ها و نشریات به انعکاس
خاطرات شهید پرداختند. وبلاگی هم برای این شهید راه انداختم که متأسفانه رمز ورودش
را گم کردم! در دیداری که با وحید جلیلی داشتم متوجه شدم شهدای بسیجی دیگری هم
مانند فیض و ذوالعلی و رضایی و... در فتنه، کربلایی شده اند. روح همه شان شاد.
انشاءالله خداوند باعث و بانی مظلومیت و شهادت این بچه ها را به خاک سیاه بنشاند.
خواندن دوباره این خاطرات زیبا را به شما هم توصیه می کنم:
فرزند آسمان
قرار است نگذاریم حسین غلام کبیری بیش از این مظلوم بماند .
شاید به خاطر این که تا بود نمی گذاشت شهدا مظلوم بمانند . شاید برای
آن که نگذاشت انقلاب ، مظلوم بماند . شاید . . . .
ما ، مدیون حسین و همه حسینیان شهید فتنه 88 هستیم .
باور داریم تا خون شهید نباشد ، هیچ کجا سعادت آباد
نمی شود .
آن چه پیش رو دارید برشی کوتاه از زندگی جوان هجده ساله ای است که در
بحبوحه فتنه رنگ و ننگ ، ریشه سبز انقلاب را با خون خود آبیاری کرد .
---------------------------------------------------------------------------------
حسین غلام کبیری
تولد : 9/8/1370 شهر ری
شهادت : 25/3/1388 تهران . سعادت آباد
---------------------------------------------------------------------------------------
۱- دکتر گفت : دیگر دیر شده . بچه که زردی می گیرد آن هم به این شدت
زود باید جراحی شود .
دلم شکست . ملحفه پیچیدم و بردمش خانه . گفتم یا صاحب الزمان (عج) این
پسر همنام جد بزرگوار شماست . او را بیمه موسی بن جعفر (ع) کرده ام . . .
خیلی گریه می کرد . آرام زدم به پهلویش . برای معاینه که بردیم گفتند
: همان ضربه کوچک ، کار خودش را کرد . دیگر به عمل نیازی نیست . رئیس بیمارستان می
گفت : عکسش را بدهید می خواهم این معجزه را به همه نشان بدهم .
۲- پیاده می رفت مدرسه و می آمد . تعجب کردم . پیگیر که شدم فهمیدم
پول توجیبی هایش را می دهد به پیشنماز مسجد تا به نیاز مندان برساند .
۳- داشت مرد می شد ! راه می رفت و درباره انقلاب می پرسید . تحقیقاتش
که کامل شد گفت : من به این نظام اعتقاد دارم .
چون با منطق پذیرفت دیگر کوتاه نمی آمد .
۴- درس که نداشت می رفت سر کار . برایش کم نمی گذاشتیم . اما می خواست
روی پای خودش بایستد .
۵- با آن همه کار ، دم افطار دیگر رمق نداشتیم . حسین تازه می رفت صف
نانوایی ، سنگک گرم ببرد سر سفره . می گفتم : عجب حالی داری تو .
می گفت : تو چرا بی حالی ؟!
۶- خودش می نشست لباسش را اتو می کرد . نامرتب بیرون نمی آمد . می
خواستیم با او جایی برویم مجبور بودیم دستی به سر و وضعمان بکشیم .
۷- خستگی اش را ما ندیدیم . به کار ، نه نمی گفت . فرق نمی کرد روضه
هیئت باشد یا عروسی بچه بسیجی ها در فرهنگسرا . پای کار محکم می ایستاد .
۸- می گفتم : بابا این از تو بزرگتر است . نگاه به هیکلش بکن . هوس
کتک داری ؟
این حرف ها برایش معنا نداشت . می گفت : کسی که امنیت نوامیس جامعه را
به خطر می اندازد باید نهی از منکر شود .
۹- تازه به آن محل رفته بودیم . غریب بودم . بچه های هم سن و سال من
یک گوشه نشسته بودند . داشتم رد می شدم .چشمش به من افتاد . آمد جلو . زود گرم
گرفت و مرا کشید وسط دوستانش . شدم بچه هیئتی . دیگر احساس غریبی نداشتم .
۱۰- بابام می گفت : آهان . . . ! رفیق یعنی این .
خیلی های دیگر هم به مادرش می گفتند : خوش به حالت . چه پسری داری .
۱۱- جانشین معاون عملیات پایگاه بود . پایگاه حجتیه شهر ری . با بسیجی
هایی از محله شهادت که یکی از مذهبی ترین و پرافتخارترین نقاط این شهر است . کارت
فعال نداشت اما فعال بود . اولین نفری بود که وارد پایگاه می شد و آخرین نفر بود
که بیرون می رفت . کارش در بسیج از روی تکلیف بود .
۱۲- رفتیم فلافلی . قرار بود من مهمانش کنم . سیصد تومان بیشتر نداشت
. همان را با اصرار گذاشت توی جیبم . می گفت : تو زن و بچه داری . لازمت می شود .
۱۳- زیارت شاه عبدالعظیم برایش تکراری نمی شد . دلش که می گرفت یک
راست می رفت همان جا . انگار نه انگار این همان حسین قبلی است ! شوخی هایش کنار می
رفت . روی صورتش فقط اشک بود و اشک .
۱۴- عشق زیارت بود ! هر برنامه ای بود خودش را می رساند . این وسط ،
حال و هوایش در جمکران دیدنی تر می شد .
۱۵- منتظر مجلس نمی ماند . برای خودش هر جا که بود روضه می
خواند و سینه می زد . همیشه زیر لب نجوا داشت . گفتم : پسر ! شاید مردم فکر کنند
دیوانه ای ! گفت : من حسینم . عشق من هم حسین است .
۱۶- همه اش می گفت : من آخر شهید می شوم . می خندیدم . می گفت : حالا
نگاه کن . اگر آخرش شهید نشدم !
به مادرش هم این را گفته بود .
۱۷- استعداد خوبی داشت . یک بار هم تجدید نیاورد . طرح ساختمانی اش در
جشنواره مقام آورد و سکه گرفت . برای دانشگاه یک بار که امتحان داد قبول شد آن هم
در شهر خودش ، بدون کلاس کنکور .
به آینده اش خیلی امید داشتیم .
۱۸- نگاهی به قبرها کرد و گفت : می خواهم بدهم سنگ قبرم را بنویسند .
ورودی امامزاده عبدالله بود . شوخی کردم اما . . . توی حال خودش بود . گفت : برای
رفتن خیالم راحت است . داشت استغفار می کرد . درست دو روز قبل از شهادتش .
۱۹- از راه که رسیدم دیدم ناراحت و افسرده است . هیچ وقت این طور
ندیده بودمش . شروع کردم به حرف زدن . نمی خواستم چیزی روی دلش سنگینی کند . بغض
کرده بود .
توی خیابان با چند نفر بحثش شده بود . می گفت : بر فرض تقلب شده ،
دیگر چرا به عکس امام اهانت می کنید ؟
۲۰- قیافه اش ، صورتش ، حالتش ، نگاهش عوض شده بود . بگویم معصومیت یا
نورانیت در چهره اش پیدا بود ، اغراق نکرده ام . از شوخی های همیشگی اش خبری نبود
. گفت : می خواهند برایم زن بگیرند ! گفتم : برو تو که بچه ای هنوز ! چند ثانیه
نگاهم کرد .
با هم شروع کردیم به نقشه کشیدن . با آن برنامه ریزی عجب مراسمی می شد
. مگر چند روز طول کشید ؟ دنیا روی سرم خراب شد.
۲۱- از حمام که درآمد لباس های مرتبی پوشید و نشست سر سفره . گفت :
مادر ، روزت مبارک . به شوخی گفتم : این طوری که قبول نیست ! سرش را پایین انداخت
. گفت : الان دستم خالی است اما کار می کنم و . . .
از دلش درآوردم . اما ته دل خودم ماند . طاقت شرمندگی اش را نداشتم .
چه می دانستم این آخرین روز دیدار است .
۲۲- جلوی آینه ایستاد . تمام قد ، خودش را ورانداز کرد . شب های قبل
می گفتم : شلوغ است . خطر دارد مادر . اوباش از پشت خنجر می زنند ! آن شب زبانم
باز نشد . برگشت نگاهم کرد . نگاهی که هنوز دلم را می لرزاند .
۲۳- بچه ها همه شان خسته بودند . صبح باید می رفتند سر کار . شب هم
درگیری . یکی کاسب بود . یکی کارمند یا کارگر . فرقی نمی کرد . بسیجی ، بسیجی است
.
حسین هم خسته بود . فقط یک لقمه نان خورد که گفتند عملیات است . راه
افتاد و رفت سعادت آباد .
۲۴- دلم می خواهد آن راننده پرایدی که نصف شب بچه بسیجی ها را زیر می
گرفت ببینم . همان که حسینم را شهید کرد .
کاری اش ندارم به خدا ! فقط می خواهم بپرسم دلت آمد پسر به این قشنگی
را از مادرش بگیری ؟!
۲۵- در آن اطراف شهیدی نبود که پیکرش را بیاورند و او به تشییعش نرفته
باشد . برای شهدا از دل و جان مایه می گذاشت .
تشییع خودش هم دیدنی بود . در قطعه 55 همسایه شهدا شد . حالا هم به
برکت شهدا اسمش سر زبان ها افتاده است .
۲۶- رفته بودیم مشهد انگار . دور سفره ای بزرگ نشسته بودیم . صدایی
بلند شد : آقا دارد می آید . . . حسین پرید . آماده آماده بود . زد روی شانه من .
گفتم : نه . من نمی توانم .
معطل نماند . رفت که رفت .
27- خون شهید هیچ وقت هدر نمی رود . دیدید یک دفعه شورش ها
خوابید . فتنه گرها رسوا شدند . خون پاک او چهره زشت و حیوانی منافقان را برملا
کرد و سندی شد بر اثبات مظلومیت ناگفته بسیجیان خامنه ای .
28- آقا را که دیدیم دیگر نمی‌دانستیم چه‌کار کنیم. حسین دوست داشت
آقا را ببیند. وقتی ایشان را دیدیم، گریه می کردیم. آقا گفتند دخترم خوشحال باشید
که حسین دانشگاه اصلیش قبول شده است. دیدار آقا برای ما از همه بهتر بود.
بر اساس خاطراتی از : حسن غلام کبیری ( پدر شهید ) – مادر شهید
- حبیب غلام کبیری ( برادر شهید ) – آقایان : هومن آذرمیر – علی جوالی –
امیر ناصری – حامد ملا – محمد جواد سعیدی – اصغر برزگری .
جمع آوری خاطرات : مهدی جعفری
تنظیم وبازنویسی : سید حمید مشتاقی نیا
