پدر شهید مطهری

 

"چه مانعی دارد که من ذکر خیری از پدر بزرگوار خودم بکنم. از وقتی که یادم می‌آید (حداقل از چهل سال پیش) من می‌دیدم این مرد بزرگ و شریف هیچ وقت نمی‏‌گذاشت و نمی‌گذارد که وقت خوابش از سه ساعت از شب گذشته تأخیر بیفتد. شام را سر شب می‌خورَد و سه ساعت از شب گذشته می‌خوابد و حداقل دو ساعت- و در شب‌های جمعه سه ساعت- به طلوع صبح مانده بیدار می‌شود و حداقل قرآنی که تلاوت می‌کند یک جزء است؛ و با چه فراغت و آرامشی نماز شب می‌خواند! حالا تقریباً صد سال از عمرش می‌گذرد و هیچ وقت من نمی‌بینم که یک خواب ناآرام داشته باشد. و همان لذت معنوی است که اینچنین نگهش داشته. یک شب نیست که پدر و مادرش را دعا نکند. یک نامادری داشته که به او خیلی ارادتمند است و می‌گوید که او خیلی به من محبت کرده است؛ شبی نیست که او را دعا نکند. یک شب نیست که تمام خویشاوندان و ذی‏‌حقّان و بستگان دور و نزدیکش را یاد نکند. اینها دل را زنده می‌کند. آدمی که بخواهد از چنین لذتی بهره‌مند شود، ناچار از لذت‌های مادی تخفیف می‌دهد تا به آن لذت عمیق‌تر الهی معنوی برسد."

احیاء تفکر اسلامی ص 95

پا

 

یک بابایی آمد یک چیزی ول کرد همین طوری که بعله نشستن روی دو پا در نماز بالاترین علت ابتلای به بیماریهای مفصلی است. بعدش که اعتراض شد توضیحی داد مثلا جبران کند دیگرانی هم توضیحاتی دادند؛ اما این شبهه گرفت و اثرش را در لایه های دهان بین اجتماع گذاشت.

پا درد علتهای مختلفی دارد. اگر کسی مبتلا به درد پا یا علائم آن است نیاز نیست موقع تشهد و سلام نماز روی دو پا بنشیند. کلا در دوگانه تندرستی و عبادت، اصل با حفظ تندرستی است مثل بیماری و روزه و...

فضای مجازی یک رسانه عمومی و آزاد است. چرا اکثریت قریب به اتفاق متخصصان پزشکی چنین ادعایی نداشته اند؟ اساسا مگر در طول نماز چند دقیقه روی پا می نشینیم؟ فعالیتها و سبک جاری زندگی چقدر روی بیماری های مفصلی تأثیرگذار است؟ چرا خیلی از کسانی که اصلا اهل نماز نیستند هم مبتلا به این امراض هستند؟ چرا بسیاری از علما و عرفا و ... که بسیار بیشتر از تکالیف یومیه نماز میگذارند چنین مشکلی ندارند؟ شبهه مثل سنگی است که یک دیوانه به چاه می اندازند. ده یا صد عاقل هم شاید نتوانند به راحتی آن را بیرون بکشند. متخصصان معتقدند "تمامی فعالیت‌های فیزیکی زمانی‌که به‌درستی انجام شوند و برای مدت معینی باشند، بدون ضرر هستند؛ ولی انجام غلط هر فعالیت یا تکرار آن برای مدتی طولانی منجر به آسیب‌های فیزیکی می‌شود. "

خواست

دید بچه ها جایی برای نماز جماعت ندارند. هر کس گوشه ای از پادگان روی سنگ و کلوخ می ایستد به نماز، بعضی ها هم به صورت پراکنده نماز جماعتی می خوانند. دستور داد یک حسینیه داخل پادگان دوکوهه بسازند تا نمازهای جماعت را آن جا برقرار کنند.

مدتی گذشت دید کسی برای ساخت حسینیه اقدامی نکرده. علت را پرسید، گفتند بودجه نداریم. گفت: این جا یک صندوق می زنیم هر کس که رد شد مبلغی بیندازد تا حسینیه ساخته شود. خودش هم کلنگی برداشت و به زمین زد تا نشان دهد که برای ساخت حسینیه جدی است.

با پیگیری های او بالاخره حسینیه پادگان ساخته شد و جایی سرپوشیده برای اقامه نماز جماعت در اختیار رزمنده ها قرار گرفت. این طوری اشتیاق نیروها برای برگزاری نماز جماعت بیشتر شد.

کتاب یادگاران، شهید محمد ابراهیم همّت، روایت فتح

 

تنهی عن الفحشاء و المنکر

 

از آموزش و پرورش یا همان وزارت فرهنگ رژیم شاه که انتظار نمی رفت به فکر آخرت بچه های مردم باشند. آخر کار فرهنگی آنها آموزش سرود و رژه دختران و پسران و این جور کارها بود. مصطفی برای کار فرهنگی، منتظر اقدام دیگران نمی ماند. خودش دست به کار شد و گوشه هنرستان، یک کتابخانه راه انداخت. کتاب های انقلابی را به این بهانه دست بچه ها می رساند.

بعد هم رفقایی که دور و برش جمع می شدند را به خط کرد و نماز جماعت را به راه انداخت. خبر به گوش ساواک هم رسید که یک بچه مدرسه ای، توانسته شعائر دینی را احیا کند و هم سن و سال هایش را به صفوف نماز جماعت بکشاند. مصطفی نماز جماعت را در سیستم آموزشی و پرورشی رژیمی به راه انداخت که می کوشید پسران و دختران را از فرق سر تا نوک پا غرب زده تربیت کند.

بر اساس خاطراه ای از شهید حجت الاسلام مصطفی ردانی پور، انتشارات روایت فتح

فتح سنگر دشمن

 

روزی علی آقا آمد و گفت می خواهم بروم کارخانه پپسی. آن ‏موقع کار با جهاد سازندگی را تازه تمام کرده بود. گفتم علی آقا، آنجا به درد تو نمی خورد. آدم هایی که آنجا کار می کنند ناصالح و بی نماز ‏هستند. مگر خودت نمی گفتی آنها بهائی هستند. اما او تصمیم گرفته بود که حتما به کارخانه پیسی برود که رفت. روزی که برف سنگینی هم باریده بود، علی آقا برف ها را پارو کرده، پتویی در همان محوطه انداخته بود و نماز جماعت را با ندای «عجلوا بالصلوه قبل الموت» شروع کرده بود. بچه هایی که مدت ها از ترس در آنجا نماز نخوانده بودند، ترس شان ریخت و پشت سر علی آقا ایستادند. این شد اولین نماز، آن هم به جماعت. رئیس کارخانه دید که اگر وضع به همین شکل پیش برود، کلاهش پس معرکه خواهد افتاد. با مظلوم نمایی به سپاه شکایت برد که یک نفر، که همین علی آقا باشد ـ داخل کارخانه دست به شرارت زده. سپاه، علی آقا را احضار کرد و چون باسابقه او آشنا نبود، توبیخ و بازداشت شد. خدا رحمت کند شهید محمود اخلاقی را، وقتی از این جریان مطلع شد، فوری رفت سپاه و سوابق سیاسی و قصد ایشان را که برپایی نماز و پاک سازی کارخانه از عناصر ناصالح بود، تشریح کرد.

مسؤولان سپاه با ایشان آشنا می شوند و عذرخواهی می کنند. بعد از تحقیقات وسیعی که سپاه انجام می دهد، جریان هم دستی رئیس کارخانه با عناصر ضد انقلاب را کشف می کنند. یادم است حدود چهل نفر از کسانی که در این کارخانه کار می کردند، هرکدام به نحوی گم و گور شدند و رئیس آنها هم شبانه فرار را بر قرار ترجیح داد. یاد حرف علی آقا که می افتم، می گویم: «نانت حلالت.»

کتاب "روز تیغ"، به روایت پدر شهید علی ماهانی، نوشته اصغر فکوری

جای خالی نماز

 

مستقیم نصیحت نمی کرد؛ اما حرف هایش را طوری می زد یا کارهایش را طوری انجام می داد که افراد تشویق به انجام اعمال خیر و کسب ثواب بشوند. با اینکه فرمانده بود و نیروها برای حرف هایش اعتبار خاصی قائل بودند؛ اما با این حال سعی می کرد توصیه های معنوی یا اخلاقی اش را از حالت دستوری خارج کند.

یک صبح جمعه داشتیم به اتفاق حسین و بعضی همرزمان در مسیری می رفتیم. کارمان فوری و عجله ای نبود. به یک رودخانه رسیدیم. حسین گفت: بچه ها! ما که عجله نداریم. هوا هم حسابی گرم است و آب تنی می چسبد! برویم نیم ساعتی شنا کنیم و بیاییم. همه از این پیشنهاد استقبال کردند.

توی هوای گرم و شرجی جنوب، شنا کردن واقعاً لذت بخش بود. دقایقی قبل از آن که بخواهیم از آب بیرون آمده و به راهمان ادامه بدهیم، حسین گفت: رفقا! حالا که توی آبیم و روز جمعه هم هست خوب است یک غسل جمعه هم انجام بدهیم. پیشنهاد به جایی بود. بچه ها همان جا نیّت کردند و غسل ارتماسی انجام دادند.

برای نماز اول وقت یا جماعت هم با همین روش تذکّر می داد. گاهی به نیروهایش می گفت: حالا که منتظر فلان کار هستیم و فرصتی باقی است، چند رکعت نماز قضا برای خودمان یا امواتمان بخوانیم. یا اگر شب بود و وقت تمرین نظامی و پیاده روی می گفت: خوب است چند دقیقه ای تا نفس مان جا بیاید نماز شبمان را هم بخوانیم.

روایتی از خاطرات سردار شهید حسین دهستانی، کنگره سرداران شهید استان یزد

عادی سازی نماز

 

در آن زمان بعد از ملی شدن صعنت نفت و حکومت دکتر مصدق فضای دانشگاه از لحاظ فکری در دست چپ ها بود .در آن سال ها هرکس می خواست بگوید روشن فکرم، ادعای کمونیستی و مارکسیستی بودن می کرد، کمونیست ها هم بعد از کودتای 28 مرداد تشکیلات زیر زمینی خود را داشتند و در دانشگاه ها فعال بودند. در آن شرایط بعضی از دانشگاه ها نمازخانه ای دایر کردند و دانشکده فنی هم جز اولین دانشگاه ها بود که نمازخانه تشکیل داد اما تعداد اندکی برای نماز آنجا می رفتند. شهید چمران، به طور مداوم آنجا نماز می خواند چون می خواست تا نمازخوان های دیگر هم جرات کنند و به مسجد بیایند.
خود شهید هم در دست نوشته هایش به این نمازخواندن اشاره می کند و می گوید« از این که راز و نیاز خود را با خدای خویش فاش کنم احساس گناه می کنم. چون رنگی از غرور و خودخواهی بر من زده و صدق و اخلاصم کاسته شده است. این را تحمل می کنم شاید دل دردمند دیگری با این راز و نیاز هماهنگ شود و در این دنیا غریب نمانم.
 این نشان دهنده ی نیروسازی و کادرسازی شهید چمران است وگرنه نمی خواست خودنمایی کند.

مهندس مهدی چمران، برادر شهید، زندگی نامه شهید دکتر مصطفی چمران

عطر نماز را فراگیر می کرد

 

ارتشی زمان طاغوت بود؛ اما از عمق جان به اسلام و انقلاب اسلامی ایمان داشت.

در زمان دفاع مقدس، فرماندهی نیروهای ویژه ارتش را برعهده داشت. او علاوه بر آموزش های مخصوص نظامی بر ابعاد روحی و معنوی نیروهای تحت امر خود هم تأثیر می گذاشت.

شهید آبشناسان نیروهایش را به نماز اول وقت و جماعت تشویق می کرد. بعد از نماز مثل یک آدم عادی و بی هیچ ادعایی کنار نیروهایش می نشست و دستور می داد سفره ناهار را در نمازخانه پهن کنند تا همه نیروهای ارتش در کنار هم و به صورت یکسان غذا بخورند. این رفتار او در ارتش باعث جذّابیت بیشتر شخصیت بزرگ و ساخته شده این مرد خدا می گردید.

آنهایی که ارتش زمان شاه را دیده بودند اصلاً برایشان قابل تصوّر نبود که روزی در بین نیروهای ارتش ایران، فرهنگ برادری حاکم شده و فخر فروشی و برتری جویی به کنار برود.

وقتی قرارگاه کمیل تشکیل شد، آبشناسان در کنار امیرسپهبد « علی صیاد شیرازی» به آنجا رفت و در آن زمان هنوز با گروه موتورسوارها کار می کرد و معمولاً برای شناسایی با آنها به قلب دشمن می زد.

امیر سرتیپ عبدالمجید جمشیدی از آن روزهای آبشناسان نقل می کند و می گوید: "محل استقرار ما جزیره مجنون بود، یک شب من متوجه شدم که شهید آبشناسان در سنگر نیست، نگران او شدم و خواستم سر و گوشی آب دهم، آهسته از سنگر بیرون آمدم، شبحی را از دور دیدم، خود را به او رساندم و متوجه شدم آبشناسان در دل آن صحرا رو به قبله نشسته و اشک ریزان از خدا طلب شهادت می کند.

یاد آن فرمایش شهید مطهری افتادم که می گفت: کسی که عاشق شد، خود را رها می کند، در یک لحظه دیدم که شهید آبشناسان خود را رها کرده و می رود که به خدا بپیوندد."

شهید آبشناسان برای مسائل اعتقادی و نماز، اهمیت زیادی قائل بود و در سخت ترین شرایط نماز اول وقت و جماعت را فراموش نمی کرد.

امیر سرتیپ کیانی درباره آن شهید سرافراز ارتش اسلام می گوید: "در عملیات قادر، ایشان به دیدگاه تاکتیکی آمد (جایی که با دشمن فاصله کمی دارد) آن شهید بلافاصله دستور داد تا چادری برای نماز برپا کنند تا نماز به جماعت برگزار شود، در آن موقع گلوله های دشمن برسر ما می بارید و تعدادی از پرسنل از شرکت در نماز جماعت اضطراب داشتند. شهید آبشناسان متوجه موضوع شد و گفت عملیات ما و جنگ ما برای نماز است، به دنبال فرمایش آن بزرگوار، همه در نماز جماعت شرکت کردیم و نماز عاشقانه ای اقامه شد."

خبرگزاری جمهوری اسلامی، 18/06/1393

روضه ی نماز!

 

چند روز پیش دوستی اعتراض کرد که چرا مداح فلان مراسم، به رغم شنیدن صدای اذان حاضر به اتمام برنامه اش نشد؟

دوست طلبه ای رفت توجیه کند گفت امامت از اصول دین است و نماز از فروعات! یعنی اهمیت روضه بالاتر از اقامه نماز است!

یا پیغمبر!

متوجه شدید؟ یک طلبه به جای دفاع از ساحت احکام و رفع شبهات، خودش اقدام به تولید شبهه کرد!

انگار اعتقاد به امامت یعنی روضه خوانی. البته حتی اگر اعتقاد به امامت را مساوی و منحصر در روضه خوانی بدانیم باز هم این امکان وجود دارد که زمان و کمیت روضه به گونه ای تنظیم و کنترل شود که با وقت اذان تداخل نداشته باشد.

اما نکته این جاست همان اعتقاد به امامت و ضرورت پیروی از سیره امامان است که به ما می آموزد نماز را باید جدی گرفت و در اول وقت خواند. درباره اهتمام ائمه به نماز اول وقت چقدر حدیث و روایت بیاورم؟

اگر امامت را جزو اصول دین می دانیم باید گفتار و رفتار ائمه را ملاک گفتار و رفتار خود قرار دهیم

تشکر از بچه های همدان

 

دیروز مطلع شدم به مناسبت دهه مبارک فجر از سوی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و ستاد اقامه نماز استان همدان مسابقه ای بر مبنای کتابی از این قلم برگزار شده که لازم دانستم از متولیان امر تشکر کنم.

کتاب قصه عاشقان، بازنویسی خاطراتی از سیره شهدای دفاع مقدس با رویکرد ترویج فریضه نماز است که در سال 96 در قم منتشر گردید.

 

 

به مناسبت فرا رسیدن دهه فجر، اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان همدان با همکاری ستاد اقامه نماز و شرکت گاز استان مسابقه کتابخوانی دعوت به نماز در سیره شهیدان را برگزار می‌کند.

به گزارش روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان همدان، سوالات این مسابقه  بر اساس کتاب قصه عاشقان تالیف سید حمید مشتاقی نیا طراحی شده است.

علاقه مندان می توانند جهت شرکت در مسابقه،تا پایان بهمن ماه فایل کتاب را به صورت pdf از سایت این اداره کل به نشانی 
🌐hamedan.farhang.gov.ir

 دانلود کرده و پاسخ صحیح سوالات را به صورت یک عدد ۱۰ رقمی از چپ به راست به شماره پیامکی ۱۰۰۰۰۳۲۵۲۱۸۷۴ ارسال نمایند.

🎖🎁🏅به ۴۲ نفر است شرکت کنندگان که پاسخ صحیح را ارسال کنند به قید قرعه هدایای ارزنده ای اهدا خواهد شد.

رسم شیدایی

 

شهید سید مجتبی هاشمی، خودش را مبلّغ نماز می دانست. قبل از انقلاب وقتی اذان می شد، در هر مکانی که بود، بی توجه به نگاه پرسش گر مردم می ایستاد و با صدای بلند اذان می گفت.

با تأکیدهای سید، رزمندگان جبهه فدائیان اسلام در ذوالفقاریه آبادان، حتماً نمازها را در اول وقت و به جماعت می خواندند.

رسم دیگری که سید مجتبی در میان نیروهای خود به یادگار گذاشت این بود که قبل از هر عملیات و حمله ای، همه با هم بایستند و نماز بخوانند. همین روش تربیتی او بود که باعث شد حتی بعد از شهادتش و حتی در سال های بعد از اتمام جنگ، رزمنده های کوی ذوالفقاریه قبل از دست زدن به هر کار مهم و سرنوشت سازی در زندگی شخصی خود، به نماز می ایستادند.

به روایت همرزمان شهید هاشمی، پایگاه مجازی خاطرات سید مجتبی هاشمی

حرف فرمانده!

 

یک روز در یکی از قرارگاه‌ها شهید صیاد شیرازی از من پرسید که فلانی میزان شرکت رزمنده‌ها در نماز جماعت به چه صورت است؟ من به ایشان گفتم اکثر رزمنده‌ها در نماز جماعت ظهر و عصر و مغرب و عشاء شرکت می‌کنند ولی تعداد شرکت کنندگان در نماز جماعت صبح کم است.

در این زمان شهید صیاد به من گفت به همه اعلام کن که فردا قبل از اذان صبح در حسینیه حاضر باشند و من این کار را کردم.

صبح همه در حسینیه حاضر شدند و شهید صیاد بلند شد و گفت: برادران، شما به دستور من که یک سرباز کوچک جبهه اسلام هستم قبل از اذان صبح در حسینیه حاضر شدید ولی به امر خدا که هر روز صبح با صدای اذان شما را به نماز جماعت می‌خواند، توجه نمی‌کنید!

امیر مسلم بهادری، یادنامه سپهبد شهید صیاد شیرازی

یک پله بالاتر

 

ساعت 11 شب بود. توی قرارگاه نشسته بودیم و حرف می زدیم، صحبت از اراده انسان بود.

کسی پرسید: "برای تقویت اراده چه باید کرد؟ مثلاً اگر کسی بخواهد شب ها کمتر بخوابد یا هر ساعتی که خواست بیدار شود، چه کار باید بکند؟"

شهید محمد بروجردی هم در جمع ما بود. او گفت: "هر کس آیه آخر سوره کهف را قبل از خواب بخواند، هر ساعتی که بخواهد از خواب بیدار می شود!"

حرفش برایمان جالب بود. تصمیم گرفتم این مطلب را همان شب امتحان کنم. آیه را چند بار خواندم و خوابیدم.

صبح بیدار شدم، اوایل اذان بود. شهید بروجردی را دیدم که زودتر از من بلند شده بود و به  نماز ایستاده بود.  نمازش را که تمام کرد، گفت: "مگر شما دیشب آیه آخر سوره کهف را نخواندی؟"

گفتم: چرا !

گفت: پس چرا خواب ماندی؟

- تصمیم داشتم اول اذان بیدار شوم، که شدم! چطور مگه؟

- آخه من فکر کردم می خواهید برای نماز شب بیدار شوید.

گفته ی ایشان کنایه از این داشت که چرا برای نماز شب بیدار نشده ام، در دلم غوغایی به پا شد. خیس عرق شدم و شرمنده این همه بزرگی و جوانمردی.

سردار غلامرضا جلالی، آرشیو خاطرات لشگر 17 علی ابن ابی طالب (ع(

به مناسبت بازگشت سید جواد اسدی از خانطومان

برای بعضی هایمان نماز اول وقت اهمیت دارد؛ اما شاید رویمان نشود یا مصلحت ندانیم در جمعی که قرار گرفتیم، به خصوص اگر جمعی ناشناس باشد و کار مهمی داشته باشیم بخواهیم به انجام آن مبادرت ورزیم.

اولین جلسه آشنایی خانوادگی ما با هم بود. سید جواد همراه خانواده اش آمده بودند خواستگاری. وقت اذان بود. سید، بی هیچ رودربایستی و مصلحت اندیشی، با صفای قلبی و سادگی رفتارش از همه خواست تا نماز اول وقت را بخوانیم، بعد برویم سر صحبت هایمان. همه از این پیشنهاد او استقبال کردند. وضو که گرفتیم پشت سر خودش ایستادیم به نماز. جلسه خواستگاری مان با نماز جماعت همراه شد.

می دانست این سفر، بازگشتی ندارد. سفارش کرد هوای پسرمان را داشته باشم. بعد سه بار این توصیه را پشت سر هم تکرار کرد: نماز اول وقت، حجاب؛ نماز اول وقت، حجاب، نماز اول وقت، حجاب.