بیت الحال

 

خانواده رییس یکی از مراکز درمانی بابل مقیم اروپاست؟ این بابا هر فرصتی میرود به آنها سر می زند و بر می گردد؟ حتی وقتی سانحه ای هم برای آن مرکز اتفاق افتاد وی در خارج از کشور به سر می برد؟ درآمد مدیر یک مرکز درمانی مگر چقدر است که میتواند خانواده اش را در اروپا با هزینه های بالا مدیریت نماید؟ اگر وزارت بهداشت پول ندارد و برای تجهیز مراکز درمانی دم به ساعت کاسه التماس مقابل خیرین دراز می کند از کجا می آورد به مدیران رده پایین خود اینقدر حقوق می دهد؟ 

این شایعه الان در فضای مجازی شهرستان بابل پخش است و کسی به آن جواب یا واکنشی نشان نداده که طبعا منجر به تقویت بدبینی و شبهه در بین مردم خواهد شد.

ضربه کاری در دفاع از فردوسی!

 

از مجموع واکنشهایی که اهل ادب به بلاگر موهن قمی دادند پاسخ شاعرانه علیرضا قزوه بیشتر به دلم چسبید. یک اثر هنرمندانه ماندگار را خلق کرد که در تاریخ ادب خواهد ماند.

اینستاگرام با فرهنگ ما چه میکند؟ شهوت دیده شدن تا خود فروشی؟ وطن فروشی؟ هویت ستیزی؟

متن غیرتمندانه شعر قزوه را دیروز در گروههای مجازی پخش کردم اما احساس میکنم جایش در وبلاگ من هم خالی است. تقدیم شما ایرانیان هنردوست و ریشه دار:

 

اگر قصد جان تو رستم کند 
سرت را به یک ضربه شلغم کند
برد گیو بسته تو را نزد طوس
کند گریه بر حال تو اشکبوس
چو تهمینه گیرد گلوی تو را
فرانک زند تیغ موی تو را
سپارد تو را دست گردآفرید
بدان سان که از خود شوی ناامید
زبانت شود مار اندر دهان
بگویی که گ... خورده‌ام الامان
سپس نوبت مار با اژدهاست
شود شیر در چینه دان تو ماست
بیاید سپس دیو مازندران
نماند ز تو جز یکی استخوان
تو را می‌خورد کرمک هفتواد
تو را کاش می‌شد که مادر نزاد
پس از این ببند آن دهان گشاد
که رحمت به فردوسی پاک باد...

از دشت لیلی تا جزیره مجنون

 

امروز سالگرد ترور و شهادت حجت الاسلام توحیدی مقابل دانشگاه فنی بابل است. از او به عنوان شهید مفتح بابل یاد میشود. مثل او شهدای بسیاری را در سراسر کشور داریم که ناشناخته مانده اند. ناشناخته در این حد که حتی دو صفحه مطلب و خاطره از آنها در فضای مجازی وجود ندارد چه برسد به چاپ کتاب و ساخت مستند و فیلم و...

خدا رحمت کند مرحوم محمد سرور رجایی را که از او با عنوان شهید آوینی افغانستان یاد میشود. پیشتر در باره اش در وبلاگ مطلبی نوشته ام. چقدر سختی و فقر و زحمت کشید تا به سهم خود قدمی برای معرفی شهدای ایرانی در افغانستان و افغانستانی در ایران بردارد. البته دایره اقدامش حول محور سالهای دفاع مقدس بود.

از الطاف خدا بود که به واسطه آشنایی اتفاقی با نام این نویسنده مجاهد با کتاب او نیز آشنا شوم. "از دشت لیلی تا جزیره مجنون" را توصیه میکنم حتماً بخوانید. دقایقی پیش خواندنش را به پایان رساندم. گامی است کوچک اما لازم و به جا در معرفی شهدای دو کشوری که در واقع یک میهن و یک سرزمینند.

دیروز بعد از زیارت حرم بانو برای خداحافظی به مزار شهدای مدافع حرم در بهشت معصومه سلام الله علیها رفتم. بچه های افغانستانی و پاکستانی غریبند و پیش خدا بیشتر عزت دارند. حرفهایی با آنها داشتم که باید می زدم. نمیدانم روزی می رسد لااقل یک برگ کاغذ در معرفی این شهدا ثبت و منتشر شود یا نه؟ چقدر کوتاهی کردیم در حق شهدا در حق فرهنگ جهاد و ایثار و شهادت. ان شاءالله سفر فردا به عتبات را تقدیم میکنم به همه شهدای غریب و گمنام ایران و سرتاسر جهان اسلام که در راه مبارزه با ظلم و استکبار و دفاع از کلمه حق و مستضعفین و حریم اهل بیت مرارت ها کشیده، دست از تعلقات مادی و علقه زن و فرزند و پدر و مادر شستند و مظلوم و بی ادعا به آستان دوست پر گشودند. البته نایب الزیاره همه دوستان وبلاگی هم خواهم بود به یاری خدا.

منطق سطحی یک استاندار

یکی از استانداران کشور افاضه فرموده که تا مردم گرسنه اند اعتقادی به اجرای قانون حجاب ندارم!

جوابهای متعددی به این بابا داده شده است. از جمله اینکه مگر اجرای قانون دل بخواهی است که هر مسئولی به سلیقه خود به آن نگاه کند؟ یا اینکه اتفاقا قشر هنجارشکن جامعه اغلب جزو طبقه محروم و آسیب دیده اقتصادی نیستند و از سر شکم سیری رو به ابتذال آورده اند و نیز اینکه اساسا مسبب بحران و فقر اقتصادی لایه هایی از مردم، خود دولت است که باید پاسخگو باشد نه طلبکار. نکته دیگر اینکه چرا نمگویید تا مردم گرسنه هستند تعرفه های خدماتی دولت را چند برابر نکرده و اجازه گرانی نمی دهیم؟ چرا این طور مواقع از اجرای قانون کوتاه نیامده و پدر ملت را در می آورید؟ چرا بازار و معیشت را به حال خود رها کرده اید؟

حالا از همه این حرفها گذشته این بابا طبق انتشار خبر رسمی در ابتدای تصدی پست استانداری جزو کلان سرمایه دارهای کشور بوده و بالا صدها میلیارد تومان املاک و مستغلات دارد و جالب آنکه سابقه محکومیت تعزیراتی بابت دریافت هزینه های غیرقانونی پزشکی از بیماران هم در سوابق مشعشع او به چشم می خورد؛ آن وقت مدعی است که به فکر گرسنگان جامعه است؟!

تبریک به بعضی از خبرنگارها

 

روز خبرنگار را باید تبریک گفت اما نه به هر خبرنگاری. این شغل هم مثل هر صنف و دسته دیگر آدم خوب و درست دارد و آدم بد و ناصالح.

به یقین بخشی از خبرنگارها انسانهایی شریف و زحمت کش هستند که در راستای روشنگری و استیفای حقوق ملت تلاش می کنند و باید قدر دان شان بود. اما عده ای هم با سوءاستفاده از جایگاه خبرنگاری به قلم فروشی و خیانت به مردم روی می آورند. این عده دلبسته کارت هدیه سازمانها و افراد ذی نفوذ هستند و در ازای دریافت وجه یا رانت و امتیازی، چشم بر حقیقت بسته و به توجیه مشکلات و نارسایی ها می پردازند. از حقوق مردم دفاع نمی کنند و به پاچه خواری صاحبان قدرت روی می آورند. از ربا خوار بزرگ شهر، خیّر نیک اندیش درست نموده و چهره کریه ابر بدهکاران بزرگ بانکی را با اهرم رسانه، بزک و تدلیس می نمایند. بعضی از مسئولین رگ خواب خبرنگارها را پیدا کرده و با چرب کردن سبیل آنها راه نقد و رسوایی خود را می بندند. روز خبرنگار را نباید به این عده آدم باج گیر و حقیقت گریز و قلم فروش و منفعت طلب تبریک گفت. آنهایی که با پول به هر سازی می رقصند آفت عرصه رسانه و روشنگری محسوب می شوند.

ما مرد جنگیم

 

برشهایی از مصاحبه حسن روزی طلب با خبرگزاری فارس:

رئیس سازمان در جلساتی با مدیران، ضمن تشریح برخی اسناد و نامه‌ها، خواستار آمادگی کامل رسانه برای مواجهه با وضعیت جنگی شده بود. لذا از مدت‌ها پیش در سازمان جلسات محرمانه، رزرو استودیوها و طراحی سناریوهای بحران در جریان بود.

 

حضور شخص رئیس سازمان در میدان بحران باعث دلگرمی کارکنان شد. او در همان روز در میان همکاران ایستاد و گفت: «من مسئول آنتن هستم، نه مسئول جان شما؛ هرکس می‌خواهد برود، آزاد است.» اما هیچ‌کس نرفت و همه ایستادند.

 

در حالی که هنوز پیکر همکاران‌مان خاک نشده بود، جلساتی برگزار می‌شد برای فشار به رسانه. برخی حتی پیشنهاد می‌دادند که مهمانی را روی آنتن بیاوریم تا علیه جنگ حرف بزند. وسط جنگ، روز پنجم یا ششم، این نوع فشارها واقعاً غیرقابل‌قبول بود.

 

خط قرمز ما حفظ سیاست‌گذاری رسانه و فرماندهی مستقل بود. حتی زمانی که شبکه خبر به زیرپله‌ای موقت تبدیل شده بود و تنها سه نفر در صحنه بودند، اجازه ندادیم کسی در هدایت محتوایی ما دخالت کند.

 

برخی این اقدام (پخش زنده آتش گرفتن ساختمان سازمان) را نشانه ضعف می‌دانستند اما ما معتقدیم که لاپوشانی واقعیت در رسانه‌ای که هدف حمله قرار گرفته بی‌معناست؛ اتفاق افتاده و باید روایت آن در اختیار مردم قرار گیرد.

 

تمهیداتی که از اسفند ماه در نظر گرفته شده بود، به‌سرعت فعال شد. ظرف کمتر از ۳۰ ثانیه، آنتن از استودیو رزرو تحویل گرفته شد و خانم امامی به‌عنوان مجری، پیام پایداری رسانه را مخابره کرد. این تصمیم، سیگنالی مستقیم به دشمن بود.

 

در لحظه‌ای که وی (دکتر عابدینی) روی آنتن رفت، تصور می‌کرد خانواده‌اش که در استودیو بودند، شهید شده‌اند. اما حتی در آن وضعیت هم آنتن را نگه داشت و به کار خود ادامه داد.

 

روزی‌طلب همچنین از فداکاری همکاران شهید از جمله نیما رجب‌پور و همراهانش در شبکه خبر یاد کرد و افزود: این عزیزان تا لحظه اصابت در استودیو ماندند و حتی بعد از اصابت، با وجود مجروحیت یا خطر مستقیم، آنتن را ترک نکردند. آقایان وثوق و صائب نیز با تخلیه نفر به نفر همکاران از حجم تلفات کاستند.

نخ نما

 

شاید تلقی بعضی مسئولان عالی رتبه سیاسی این باشد که اگر در مصابحه با رسانه های غربی به گونه دلخواه آنها حرف بزنند و در مصاحبه  با رسانه ها داخلی و یا متعلق به کشورهای اسلامی به گونه ای دیگر، باعث سردرگمی و فریب دشمنان خواهند شد!

خب عصر عصر ارتباطات است و دشمن هم به همه رسانه های داخلی و اسلامی و عربی دسترسی دارد. پس فرضیه فریب برای سیاستمداران دنیا هم محتمل و قابل پیش بینی است. آنها البته به خوبی می دانند که سیاستهای کلی نظام اسلامی ایران را رهبری معظم آن تعیین و ترسیم می کند. این وسط تنها مردم و دلدادگان انقلاب در ایران و سایر کشورهای جبهه مقاومت هستند که از دیدن مواضع دوگانه و گاه منفعلانه مسئولان دچار یأس و دلسردی و سرخوردگی و بی اعتمادی می شوند.

چارچوبهای فکری و شعارهای مبنایی جمهوری اسلامی در بیان امامین انقلاب کاملاً واضح است و عدول از آنها حتی اگر بعنوان تاکتیک دیپلماسی باشد نتیجه ای جز نگرانی حامیان انقلاب و تمسخر و سوءاستفاده و امتیازخواهی دشمنان نخواهد داشت.

صبر نکنید تا داد مردم در بیاید

 

شورای عالی امنیت ملی همانطور که به قانون حجاب از پنجره امنیتی نگریست به مساله قطع برق و کمبود آب نیز از همین منظر نگاه کند. دشمن دنبال سوءاستفاده از خلأهای موجود و مضیقه های اقتصادی و رفاهی برای تحریک احساسات عمومی بر ضد نظام است. منتقدان دولت با استناد به قرارداد ننگین پاریس و مقایسه دولت شهید رئیسی با دو دولت روحانی و پزشکیان، ناترازی مدیریتی و انفعال و ناکارآمدی مسئولان دولتی را علت وضع موجود می دانند.

 منتقدان نظام با دامن زدن به گمانه فروش پنل های خورشیدی و موتورهای برق وارداتی باد کرده روی دست دولت، منفعت طلبی مسئولان نظام را علت این ماجرا می دانند.

با این وصف هم طیف ارزشی (منتقدان دولت) و هم طیف غیرارزشی (منتقدان نظام) به مدیران فعلی بدبین و بی اعتماد هستند.

قطع برق و ایجاد ترس از قطع آب، بازی با اعصاب و روان مردم است که چه عامدانه و چه غیرعمد در راستای توطئه دشمن به منظور ایجاد تقابل مردم با حاکمیت قرار دارد.

محمد سرور رجایی

 

کتابها این خصلت را دارند که گاه کنجکاوری آدم را برانگیزند تا اصطلاح، واژه و یا اسمی را در فضای مجازی جستجو کند. دیروز کتابی که خواندم و زیاد حجمی هم نداشت مرا به تحقیق مختصر پیرامون بعضی اسامی وا داشت. شهید احسان پارسی اهل بیرجند که در دفاع از مردم مظلوم افغانستان مقابل ارتش سرخ شوروی ایستاد و شهید شد. شهید ابوالفضل کربلایی پور یزدی که از قضا اهل قم است و در قبرستان شیخان به خاک سپرده شده. او ظاهرا نخستین شهید ایرانی در افغانستان است. شهید احمدرضا سعیدی اهل تهران که مربی آموزش مجاهدان افغانستانی بود در آن کشور شهید شد و در همان جا به خاکش سپردند و مزار نورانی اش زیارتگاه مردم آن خطه قرار گرفته است و برایش نذری می دهند. مردم می گویند این جوان برای نجات ما آمد، نیّتش خالص بود و توقعی نداشت. اینجا غریبانه به شهادت رسید. پس پیش خدا عزیز است و برای همین حاجتمان را روا می سازد. البته افغانستانیها هم سه هزار شهید فقط در دوره دفاع مقدس تقدیم اسلام کرده اند، حالا بعدها در عرصه دفاع از حرم که جای خود دارد.

اسامی دیگری را هم جستجو کردم. کربلایی محمد امین قاسمی که از یاران شهید پارسی بوده و احتمالا ایرانی است و در حوزه علمیه افغانستان تدریس دارد و اطلاعی از او البته در فضای مجازی در دسترس نیست. شهید دکتر سید علی شاه موسوی گردیزی که از او به عنوان چمران افغانستان یاد می شود.

دیروز کتاب خاطرات مختصر و خود گفته مرحوم محمد سرور رجایی از هنرمندان متعهد افغانستانی مقیم ایران را خواندم. او را آوینی افغانستان لقب داده اند. خیلی برای معرفی شهدای ایرانی در افغانستان و افغانستانی در ایران زحمت کشید. بر اثر کرونا درگذشت و او را در قطعه شهدای بهشت زهراسلام الله علیها به آسمان سپردند. او برای استخراج یک خاطره از شهید، در دل خطر می رفت و به قلب طالبان نفوذ می کرد؛ آنهم طالبان آن موقع که یک پا داعش بود نه الان که سانتی مانتال شده است. حالا بعضی بچه های خودمان زحمت تحقیق ساده برای استخراج خاطرات شهدا را نمی کشند. صرفا با کپی از گزارشات رسانه ای و برداشت کتاب خاطرات، کاری به ظاهر جدید بیرون می دهند توقع دارند رزومه پر طمطراقی هم به عنوان محقق و پژوهشگر دفاع مقدس به خورد جامعه و البته سازمانهای صاحب بودجه بدهند. عرض کردم بعضی نه همه. خیلی از هنرمندان ما زحمات بسیاری را برای ثبت و معرفی گنجینه ایثار و شهادت متحمل شده اند که جای قدردانی دارد.

محمد سرور رجایی در اوج تنگدستی و فشار اقتصادی و بیماری و غربت، حواسش به فرهنگ و هنر موطنش بود. برای بچه های مهاجر نشریه چاپ می کرد و به آنها پر و بال می داد. تیم فوتبال راه می انداخت تا هم اوقات فراغتشان را پر کند و هم هویتشان را احیا نماید. هوای فقرا را داشت... خیلی این بشر جهاد کرد، دمش گرم. روحش مهمان جاودان خوان کرامت اباعبدالله، ان شاءالله. امیدوارم همه زحمت کشان خطوط رزمی و فرهنگی جبهه جهانی مقاومت بیشتر شناخته و شناسانده شوند.

دفترچه خاطرات یک گربه!

 

کتاب "از دفترچه خاطرات یک گربه" را خواندم و لذت بردم. این کتاب را برای کسی هدیه گرفته بودم اما حالا به فرزندم سفارش کردم آن را بخواند. نویسنده آن آقای علی باباجانی، قلم جذابی دارد. چند روز پیش درباره یکی از کتابهای کودک که نویسنده خارجی داشت نوشته بودم در کشور خودمان نویسنده های قهاری هستند که واقعا ضرورتی برای ترجمه آثار خارجی مرتبط با کودک و نوجوان که تبعات فرهنگی خاص خودش را دارد به چشم نمی آید. "از دفترچه خاطرات یک گربه" تمثیلی برای این حرف است که نشان میدهد نویسنده توانای ایرانی با قلمی جذاب و نمکین و نشاط آور می تواند مخاطب کودک و نوجوان و حتی بزرگسال را به تحسین وا دارد. مهمترین ویژگی این کتاب آن است که با داستانی روان و شیرین قادر خواهد بود مخاطب کودک را به مطالعه بیشتر تحریص نموده و علاقه او را برای ورود به عرصه مطالعه و کتابخوانی تقویت نماید.

عزیزان مداح! این خاطره صادق آهنگران را بخوانید:

 

 

در مراسم سوم یا چهلم شهدای بمباران دزفول شعری خواندم که با بیت‌‎ ‎‌«ای عزیزان شد به پا غوغای محشر» شروع می شد و در ادامه شعر «یک طرف‌‎ ‎‌افتاده طفلی یک طرف افتاده مادر». اشعار، صحنه های دلخراش جنگ را‌‎ ‎مجسم می کرد که چه روی داده است. شعر را که خواندم همان شب دو بار از‌‎ ‎‌تلویزیون پخش شد و در روزهای بعد چندین بار با آهنگ و تصاویر مناسبی‌‎ ‎‌که بر روی آن مونتاژ شده بود، پخش شد.
بعد از این جریان در شیراز‌‎ ‎‌خدمت آیت اللّه  ‌‌حائری شیرازی‌‌ بودیم تا برای رزمندگان از صحبت های ایشان‌‎ ‎‌تصویر برداری کنیم. بعد از مراجعت، در اهواز آقای‌‌ غلامعلی رجایی ‌‌را‌‎ ‎‌دیدم، ایشان به من گفت: آقای انصاری با ما تماس داشتند و سراغ شما را‌‎ ‎‌می گرفتند. ولی من به ایشان گفتم به شیراز رفته اند.

آقای انصاری گفتند: به‌‎ ‎‌ایشان بگویید امام به حاج ‌‌سید احمد‌‌ آقا فرمودند که: «به ایشان بگویید اشعار‌‎ ‎‌حماسی بخواند». وقتی من این خبر را شنیدم ذهنم روی همان شعر متمرکز‌‎ ‎‌شد، چرا که صحنه های دلخراش جنگ را بیان می کرد. با وجود ریتم بسیار‌‎ ‎‌خوبی که داشت اشعار حماسی محرکی نبود و شاید تنها چند بند آن حماسی‌‎ ‎‌بود. گفتم احتمالاً همان شعر است. با آقای رجایی تماس گرفتم ایشان گفت:‌‎ ‎‌بله، این اشعار را چند شب از تلویزیون پخش کرده اند و حضرت امام هم‌‎ ‎‌شنیده اند لذا این مطلب را بیان داشته اند.‌

‌‌   یک بار دیگر در نماز جمعه تهران اشعار حماسی‌ ‌‌«خیز ای رزمنده شیر‌  ‌ خانه از دشمن بگیر»‌ ‌‌را خواندم. در متن شعر چند جمله ای بود که می گفت «ای کسانی که‌‎ ‎‌خانه هایتان ویران شد و سوخت ای کسانی که چه شُدید...»

بعد از اتمام نوحه‌‎ ‎‌گویا از جماران تماس گرفته بودند ولی به من خبر ندادند. بعد آقای ‌‌مرتضائی فر‌‎ ‎‌به من گفت که: حاج سید احمد آقا تماس گرفته و گفته است که امام به وسیله‌‎ ‎‌رادیوی کوچکی که در دستشان بود اشعار را می شنیدند وقتی به این قسمت‌‎ ‎‌رسیدند، رادیو را زمین گذاشته اند و فرموده اند: «به ایشان بگویید مردم ما،‌ ‎‌مردم جنگند مردم حماسه اند» و امام روی این قسمت حساس شده اند.

این‌‎ ‎‌مطلب را که شنیدم با خودم گفتم: اگر ما چیزی بخوانیم که مورد تایید امام‌‎ ‎‌نباشد مورد تایید ‌‌امام زمان ‌‌هم نیست و خدا هم قبول نمی کند و اصلاً برای ما‌‎ ‎‌فایده ای ندارد. لذا در جماران به خدمت آقای انصاری رسیدم و قضیه را برای‌‎ ‎‌ایشان مطرح کردم و گفتم اگر قرار باشد ما شعری بخوانیم که امام تایید نکند،‌‎ ‎‌کارم را مورد تایید اهل بیت(ع) و برای رضای خدا نمی دانم و به درد نمی خورد.‌‎ ‎‌ایشان مدتی با من صحبت کردند که: امام روی اشعار خیلی حساسند و روح‌‎ ‎‌امام با یک ذره ضعف در شعر و کارهای هنری حساس می شود و خیلی به‌‎ ‎‌اشعار و کارهای هنری اهمیت می دهند و شما را نیز می شناسند.

در مورد بچه‌‎ ‎‌بسیجی ها بیشتر حساس هستند و ما نیز در مورد کارهای شما در جنگ‌‎ ‎‌برایشان تعریف کرده ایم به همین حساب بیشتر حساس شده اند. دیگر ما شروع‌‎ ‎‌به خواندن اشعار حماسی کردیم و تا توانستیم حماسی اش کردیم. بعد از مدتی‌‎ ‎‌جهت مشورت و کسب تکلیف پیش آقای انصاری آمدم که الحمدللّه ایشان‌‎ ‎‌گفتند: امام اظهار رضایت کرده اند.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

جنگ دارد به نقطه حساس می رسد

 

یک مقام رژیم صهیونیستی گفت که ایران را از داخل شکست می دهیم.

خب منظور او نمیتواند لزوما فروپاشی فرهنگی باشد. هر چند پیشتر نوشته بودم که در سالهای اخیر موج تخریبهای فرهنگی رسانه های معاند بخش هایی از مردم و مسئولان را از سبک زندگی و تفکر انقلاب اسلامی دور ساخته بود و این جنگ اتفاقا تلنگری شد تا بعضی مولفه های معنوی فراموش شده دوباره در اذهان عموم احیا شود؛ اما آن چه این مسئول اسرائیلی به تازگی بیان داشته به یقین متوجه تحولات سیاسی درونی جامعه ایرانی است.

امید دشمن نمیتواند برگرفته از وضعیت معیشت و گرانی باشد. مردم شرایط جنگی را درک می کنند و به رغم وجود بعضی گرانی ها اعتراضی از سوی بدنه ضعیف جامعه شنیده شد.

برای درک منظور این مقام رژیم غاصب فقط کافی است به اتفاقات متوالی اخیر دارای مخرج مشترک مورد قبول استکبار نگاه بیندازید.

عده ای از مدعیان علم اقتصاد که وضع موجود جامعه برآمده از دوران مدیریت همانهاست در نامه ای درخواست تغییر رویکردهای نظام اسلامی در سطح کلان را مطرح می کنند.

بلافاصله میرحسین موسوی که اوباش طرفدار او در فتنه 88، از سوی نخست وزیر اسرائیل لقب سرباز پیاده های این رژیم را دریافت کردند به میدان آمده و درخواست تغییر در سطوح عالی نظام را مطرح می نماید. حالا همزمانی این اتفاقات و متن پیامها را با نامه گالانت مقایسه کنید. او نیز در همین حین تلاش دارد ایران را مقصر جنگ نشان داده و از سر خیرخواهی! توصیه کند به جای رویکرد هسته ای به سمت تقویت رفاه عمومی حرکت کنید!

خاستگاه و مقصد همه این نامه ها و بیانیه ها یکی است. ایران، ضعیف است. ایران مقصر جنگ است. صنعت هسته ای منافی رفاه و پیشرفت است! مقصر هم یک نفر است؛ آیت الله خامنه ای که از موضع عزت مندانه خود کوتاه نمی آید.

نقد این ادعاها بارها بیان شده. تجربه ثابت کرده هر قدم انفعال و عقب نشینی باعث زیاده خواهی بیشتر دشمن خواهد شد. روی سخن چیز دیگری است.

در شرایط کنونی، قاطبه مسئولین باید پشت سر رهبری ایستاده و از ادبیات ایشان برای دفاع از منافع ایران استفاده کنند. نباید در لایه های بالای حکمرانی اثر ترس و رخوت دیده شود. صاحبان قلم و تریبون در تبیین عزت و اهداف متعالی نظام اسلامی باید کوشش بیشتری نمایند. آن دست از اصلاح طلبان وفادار به ایران باید راه خود را از سرباز پیاده های صهیون جدا نمایند....

اسرائیل در ابتدا روی همپیمانی ربع پهلوی خیلی حساب باز کرده بود. ربع پهلوی هر چقدر زور زد یک جمع دو نفره را هم نتوانست در داخل کشور برای براندازی نظام و حمایت اسرائیل راه بیندازد که هیچ، خودش هم از سوی بعضی دوستانش لقب خائن و وطن فروش را دریافت کرد.

حالا رده بعدی سربازان فکری صهیون به میدان آورده شدند؛ اما به برکت خون شهدا، این طیف واداده و ذلت پذیر هم راه به جایی نخواهند برد و این بار هم محاسبات دشمن غلط از آب در خواهد آمد؛ان شاءالله.

پدر هیاتهای مذهبی بابل درگذشت

 

می دانید قصه چیست؟ خیلی ها آشپز هستند یا خیاط یا تعمیرکار و بنا و نقاش و معلم و... اما فقط بعضی از آنها هستند که خوب دل به کار می دهند، هنرمندند و انگار دارند اثری ماندگار خلق می کنند که بر جانها بنشیند و بر صحیفه دل حک شود. به قول معروف، حق مطلب را خوب ادا می کنند. حاج عبدل از این جنس آدمها بود. هفتاد سال میانداری هیاتها را انجام می داد و به محافل عزاداری اباعبدالله شور و حال و حرارت می بخشید. حق غلامی درگاه اهل بیت را خوب ادا می کرد. قبل از انقلاب، از آن سالها که برای رفتن به مشهد باید شبی را بین راه می خوابیدند تا همین نفس های آخر می گفت اینها بچه های من هستند می رفت وسط هر هیاتی که جوانها در آن قامت بسته بودند می ایستاد میانشان و بساط  عیش و عشق را برپا می کرد. بگویم عشق می کرد از روضه خوانی ها گزاف نگفته ام. این سالها که در بستر بیماری بود، هر جمعی به عیادتش می رفت می گفت یک نفر روضه بخواند. خودش بیشتر از همه می گریست، اشکش همیشه دم مشکش بود. این روزها که حالش وخیم شد و دکترها جوابش کردند، نوای نوحه و روضه، آتش درونش را مهار مینمود، درد و رنج بیماری را از تنش می زدود و دل بی قرارش را تسکین می بخشید. ذکر یاحسین هیچگاه از لبهایش جدا نشد.

حالا این حاج عبدلی که می گویم، برای آنها که ندیده و نشناخته اند شاید تصویر کاملی ایجاد نشود. یک آدم رشید و بلند قامت و لاغر اندام و کشیده را تصور کنید با سر سینه صاف و چهره ای جدی و نگاهی نافذ و صدایی کلفت و پر حجم که وسط مجلس، دستهایش را بالا می آورد تا آخر مجلس او را می دیدند، یک "الله" می گفت، نظم و ترتیب می داد به صفوف عزا و اگر لازم بود خودش آن وسط دم می گرفت: یا حسین یاحسین، عزیز زهرا حسین...

رفتارش هم داش مشتی بود. میان جمعیت یکهو یک آدم تریپ متفاوت را پیدا می کرد، پرچم را می داد دستش، وسط جمع بچرخاند، او هم احساس کند بخشی از همین دسته است و در مجلس حسین علیه السلام سهمی دارد.

تصویر ذهنی تان را کامل تر کنم. حاج عبدالخالق طاهری، یک چهره فرهنگی بود. مدیریت دبستان را بر عهده داشت. از بچه های نونهال تا آن دفتردار طاغوتی سبیل کلفت شاه پرست را هم می آورد هیأت. کاری می کرد طرف با عشق بنشیند پای سماور مجلس روضه، به آنهایی که شب جمعه ای آمده اند کمیل گوش بدهند، چای و نان خشک برساند.

می گویند کار فرهنگی گاهی پنجاه سال بعد اثر می کند. حاجی، در تشییع دهها شهید این شهر وسط ایستاد و سینه زد. امام که فوت کرد همه هیاتها آمده بودند مسجد کاظمبیک، همه میوندارهای مطرح شهر جمع شده بودند دور حاج عبدل، او شمع محفلشان شده و هدایت جمع را دست می گرفت. برای امام یادم هست در مصلای بابل روی دوش بلندش کرده بودند، جوری بر سر و سینه می زد که از حال می رفت... نسلهایی از نوجوانها و جوانهای شهر به شوق سینه زدن کنار او، وارد هیات و مسجد شده، به مرور پایشان به نماز جماعت باز می شد، بسیجی می شدند و سر به راه. خیلی هایشان الان طلبه و هنرمند و مدیر و فعال و چهره تأثیرگذار عرصه انقلاب هستند. حاجی با یک سینه زنی پر شور و حال، کلی نیرو برای دین و مکتب وحی تربیت کرد.

دست به خیر و اهل مطالعه هم بود که این وجه سلوکش بماند برای بعد.

خیلی از مداحهای معروف کشور به بابل یا مازندران که می آمدند خودشان را شب جمعه به هیاتی می رساندند که حاجی در آن نفس می زد. بچه های اهل معنویت که بعد از جنگ، گمشده ای داشتند از سراسر استان، از شهرهای دور، تکه تکه با مینی بوس در هوای بارانی زمستان خودشان را به مجلس دعای کمیل هیات او در بابل می رساندند. الان را نگاه نکنید بابل حسینیه شده است. همه جایش بوی اشک و لبیک به اباعبدالله را دارد. آن موقع تنها هیأت جوان پسند شهر را او هدایت می کرد. خیابانهای اطراف مسجد گاه پر از جمعیت می شد. بعضی مداحهایی که الان خیلی معروف شده اند آن موقع نوجوان بوده و صدایی نازک یا دو رگه داشتند. حاجی می آوردشان اواخر مراسم چند دقیقه ای بخوانند، خودشان را پیدا کنند. به همه شان بها می داد. ثمره اش شد امروز که وقتی عرفه می شود، شهر به حالت نیمه تعطیل در می آید، هر شب هفته در گوشه و کنار، زمزمه روضه ای بر پاست، دهه محرم ترافیک برنامه ها سر در گمت میکند، دهها هیأت و جلسه خودجوش در جای جای شهر، علم اهل بیت را برافراشته اند. منبری ها و مداحهای بابلی در کشور شاخص شده اند. بابل همچنان دارالمومنین باقی مانده است. حق است اگر بر تابلو ورودی شهر بنویسند به "حسینیه بابل خوش آمدید".

امروز خبر فوت حاج عبدل در رسانه های شهر منتشر شد. رزوهایی که سالگرد حسین آقای منصف هم هست. حاج عبدل در کاروان پیاده روی سالگرد امام که حسین آقا راه می انداخت گاه از بابل تا تهران در صف جلو می ایستاد و با گام های استوارش ابهتی دیگر به این حرکت نورانی می بخشید. رحمت الله به عشاق اباعبدلله. می دانم بچه های هیاتی برای حاجی سنگ تمام می گذارند. تشییع حاج عبدل را ببینید. اگر در بابل یا شهرهای اطراف بودید حتما در تشییع او حاضر شوید، اگر در راه دور هستید تصاویر این بدرقه تاریخی و با شکوه را ببینید تا با همه وجود باور کنید، یک چهره فرهنگی بی ادعا و خدمتگزار و مرید اهل بیت چقدر در دل جوانها ارج و قرب دارد. چقدر رسانه های مجازی و ماهواره و انبوه شبهات و تحریفها و تخریبها به ذهن جوانها هجوم آورد، اما یک یا حسین گفتن مخلصانه حاج عبدل و امثال او فطرتهای زلال جوانان را احیا نموده و عشق به مکتب حسینی را خط قرمزشان قرار داده است. این روزها بابل عطر کربلا را خواهد داشت. یک هفته بعد از عاشورا دوباره عاشورایی به پا میشود. اهل بیت بدهکار کسی باقی نمی مانند. شهدا اهل جبران محبتند. روح پاک حاج عبدل در بزم وصال ملکوتیان دعاگوی ما باشد ان شاءالله.

انسان چقدر ممکن است سیب زمینی باشد؟!

 

آدم ها بالاخره برای خودشان یک غیرتی دارند، تعصبی دارند و خط قرمزی. چیزی هست درون فطرتشان که گاه زبانه می کشد و آنها را به خود می آورد. طرف ممکن است عرق خوار باشد اسم امام حسین را می شنود شرم می کند. یکی ممکن است دزد و راهزن باشد کودک مظلوم را می بیند دلش به رحم می آید. همین جنگ تحمیلی اخیر را ببینید. خیلی ها که اصلاً سیاسی نبودند، آمدند به میدان. آنهایی که انتقاد داشتند هم احساس مسئولیت کردند. برویم جلوتر! لایه هایی از اپوزیسیون هم به نفع میهن شان موضع گرفته و از دشمن سرزمین شان اعلام برائت کردند، نسبت به آن کس که هموطنشان را به خاک و خون کشیده ابراز انزجار نمودند. یک بابایی هست ضد نظام. تماس گرفت. همچنان نظام را زیر سوال می برد؛ اما وقتی اسم نخست وزیر رژیم غاصب را بر زبان می آورد فحش از دهانش نمی افتاد. اصرار داشت یک وقت گمان نکنی من این ... را تأیید می کنم.

عبدالکریم سروش را بابت دیدگاههای دینی و سیاسی اش قبول نداریم. خودش بود که می گفت آمریکا صاحب مترقی ترین قانون مدنی دنیاست. این روزها غیرت نشان داد آمد وسط و جلوی وطن فروشها ایستاد. خوب و قاطع هم ایستاد. شهرام همایون که ضد جمهوری اسلامی است زد توی دهان ربع پهلوی حرام لقمه. رامین کامران که رفیق شیش بختیار بود و هنوز هم برای دین و مکتب و انقلاب تکه می اندازد از اقتدار ایران و ولایت فقیه ابراز وجد و مباهات کرد... از این دست مثالها زیاد است و خودتان این ایام بیشتر از من دیده و شنیده و مطلعید.

حسین علیه السلام که فرمود اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید، برای همچین روزهایی بود. مسأله وطن، مسأله دفاع از ناموس، دفاع از مظلوم... اینها که ریشه باطنی و فطری دارد.

این الف بچه تازه به دوران رسیده اما چقدر بی هویت و توخالی و پست فطرت است که نه تنها نسبت به کودکان مظلوم هموطن خود عرقی نشان نداد به تقدیس و تسبیح و حمد و ثنای دشمن نیز پرداخت. لامصب! حتی مصی علینژاد هم یک حد و حریمی نگه داشت؛ اما پوریا زراعتی، نه!

مجری بهایی اینترنشنال که پیش تر از همجنس بازی هم حمایت کرده بود، دیگر چیزی برای صیانت و مراقبت و اصراری بر حفظ شرافت ندارد. ارزشی در چنته اندیشه واداده اش باقی نمانده که غیرتی روی آن نشان بدهد. با نتانیاهوی خون آشام که لائیک ترین مردمان دنیا نیز بر ضد او و جنایات بی شمارش به پاخاسته اند مصاحبه کرده و به دفاع از او پرداخته و حامی تجزیه ایران شده است. وقتی مردم عادی کوچه و خیابان با شبیخون دشمن در گوشه و کنار پرپر می شدند به توجیه و دفاع از قاتلانشان پرداخت.

چقدر یک انسان می تواند بی هویت و خائن و وطن فروش باشد؟ به راستی کسی که از قطعه قطعه شدن پیکر کودکان معصوم هموطنش هم اخمی به چهره راه نمی دهد میتواند دلسوز وطن و مردم کشورش باشد؟ پوچی و تهی بودن و وادادگی چه بلایی بر سر آدم در می آورد؟ رسانه های فارسی زبان مزدور آمریکا و اسرائیل هدفی جز "پوریا زراعتی سازی" نسل جوان ندارند. تبدیل شوید به آدم پوک نانجیب بی غیرت که حتی اگر ناموستان را به حراج بردند رگی برای جنبیدن نداشته باشید. خون شهید اما اثر دارد. چمران ما که گقت شیپور جنگ است مرد را از نامرد مشخص می کند. این جنگ با همه فراز و نشیب هایش محک امتحان غیرت و بیداری و انسانیت و شرافت گردید. خائنین رسوا شدند. اتحاد ملی در پرتو حمایت عمومی از ایران اسلامی سرافراز و نجیب، بافته های تو در توی رسانه های ایران ستیز را پنبه ساخت. همان جامعه هدف اینترنشنال ها هم مرگ بر آمریکا و اسرائیل و مرگ بر وطن فروش را در خیابانها به فریاد کشاندند. خون شهید اثر دارد. ملت ما بیدارتر می شود.

حسینیه معلی و تعالی جامعه

 

همه سلسله برنامه های حسینیه معلی در سالهای اخیر را اگر در قم بودم تماشا کردم و لذت بردم. این برنامه جای خودش را در بین مردم باز کرده و از همین بابت هم بارها مورد هجمه رسانه های بیگانه قرار گرفته است. رسانه هایی که می دانند ماهیت نظام اسلامی مبتنی بر آموزه ها و آرمانهای نهضت عاشوراست و برنامه های جذاب دینی در تقویت پایگاه مردمی انقلاب و حرکت به سمت تمدن سازی جهانی کارآمد است. به تناسب صنف خودم بالطبع بیشتر توجهم به سمت کارشناسان دینی حاضر در برنامه بود. آ شیخ مصطفی کرمی انصافا خاکی و مردمی و دوست داشتنی است. آقا شهاب مرادی که نمونه یک روحانی خوشفکر و با سواد و خوش بیان است. ضمن احترام به همه فضلایی که در این سالها در حسینیه معلی شرکت کرده و بر معارف جامعه افزودند حضور آ سید حسین آقامیری در برنامه امسال بسیار به دلم نشست. نکته های خوب و آموزنده ای را به موقع بیان می کرد که در اصلاح سبک زندگی و نوع نگرش مخاطب بسیار حائز اهمیت است. علاوه بر خاطرات آموزنده شهدای گرانقدر، تبیین نگاه صحیح به مقوله مهدویت و انتظار، ضرورت حفظ اتحاد بین شیعه و سنی، نحوه برخورد و تربیت فرزند به خصوص دختران و... از جمله مسائلی بود که ذیل پرچم هیات و عزاداری اباعبدالله در راستای ارتقای بینش و حیات معنوی جامعه دینی به صورت کوتاه و اثرگذار از سوی این روحانی جوان که البته روضه خوانی حرفه ای است بیان گردید.

معیاری به نام واتساپ

 

بعد از ماجرای حمله و جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی به ایران عزیز که با حمایت کشورهای غربی و شیرین کاری بعضی دولتهای همسایه صورت گرفت تقریبا روزی نیست که چند رسانه مطرح و نیز بعضی صاحبان تریبون، شبکه ارتباطی واتساپ را عامل و همکار و ابزار دشمن در شناسایی و ترور فرماندهان و دانشمندان و ... معرفی نکنند.

با این وجود همچنان این شبکه بدون هیچ ممانعتی از سوی مسئولان عالی امنیتی به فعالیت خود ادامه می دهد.

اگر واتساپ عنصر جاسوسی و خیانت دشمن نیست چرا رسانه های مطرح اقدام به دروغ پراکنی و بازی با اعصاب مردم نموده و حس بی اعتمادی را در جامعه رواج می دهند؟

اگر واتساپ ابزار جنگی دشمن و عنصری در خدمت به اهداف رژیم غاصب و دولتهای غربی است چرا شورای عالی امنیت ملی تصمیمی برای فیلتر آن اتخاذ نمی کند؟ اگر این ادعا درست باشد می توان این سطح از تغافل و اهمال را نادیده گرفت؟

به این بابا هم اعتمادی نیست

احمد قدیری به تازگی با انتشار متنی با موضوع خیانت خواص مدعی شده است که حسن روحانی همراه و همپیمان آمریکا و اسرائیل، سر منشأ خیانت در جنگ تحمیلی اخیر بوده است. او نوشته حسن روحانی قول رهبریت نظام را از دشمنان دریافت کرده و به همین منظور از طریق عوامل نفوذی خود اقدام به از کار انداختن پدافندها نموده است!

حسن روحانی البته آدم مورد اعتمادی نیست. سوابق مشکوک و خسارت بار زیادی داشته است. خط فکری او متکی بر سازش و تسلیم مقابل اجانب است، بحثی نیست؛ اما احمد قدیری ابیانه هم بارها ثابت کرده که جوانی جویای نام بوده و اشتهای عجیبی دارد فراتر از نام پدر به شهرتی دست یافته و سر تیتر اخبار رسانه ها باشد. یک نمونه اش چند سال پیش بود که مدعی شد محمود احمدی نژاد به زودی با میدان آوردن کارگران و مستضعفان اقدام به شورش و کودتا برای براندازی نظام خواهد کرد! دوستی خاله خرسی او باعث شد اپوزیسیون مبتنی بر همین خبر مدعی شود که پس جمهوری اسلامی اقرار دارد بر خلاف شعائر خود مسیری را رفته که باعث انزجار و خصومت قشر کارگر و مستضعف شده است!

در شرایط بحران جنگ، مراقب ناآرامی های ذهنی و آسیب های روانی منبعث از انتشار اخبار و تحلیلهای عجیب و غریب باشیم. نظام اسلامی ان شاءالله با همین اقتداری که رو در روی استکبار ایستاد و نور امید و شادی را در قلب محرومان و آزادی خواهان عالم تاباند امنیت مردم خویش را بیش از پیش تأمین نموده و شبکه های مزدور وابسته را رسوا و متلاشی خواهد ساخت.

اراده باطل، شکست

 

تصورشان این بود که با آغاز جنگ، مردم ایران به خیابانها آمده و اقدام به شورش می کنند و عمر نظام اسلامی به پایان می رسد. مردم پشت ایران و نظامشان ایستادند و از همه طیفها حتی آنهایی که با حاکمیت مشکل داشتند دست در دست هم به حمایت از ارتش و سپاه و ابراز نفرت از دشمن صهیونیستی و آمریکایی پرداختند.

رژیم غاصب اما این روزها شاهد طغیان عده ای از شهرک نشینان بر ضد دولت جنایت پیشه است. شب گذشته به دنبال تیراندازی یک نظامی صهیونیست به سمت شهرک نشینان، عده ای از معترضین وارد پایگاه ارتش در منطقه بیسان شده و آن را به آتش کشیدند. 

"خبرنگار رادیو ارتش رژیم صهیونیستی نیز اذعان کرد، یک سامانه عملیاتی-فناوری متعلق به ارتش که توسط فرماندهی مرکزی مورد استفاده قرار می‌گرفت، در نتیجه این آتش‌سوزی آسیب دید.

یک منبع امنیتی صهیونیست نیز هشدار داد: این عبور از یک خط قرمز پررنگ دیگر است."

بماند که رسانه های مختلف دنیا، دانشگاهها، میادین ورزشی و... به عرصه تقابل با اندیشه سیاه صهیون تبدیل شده و آزادی خواهان عالم به تقبیح و تحقیر رژیم غاصب قدس در نبرد با ایران عزیز و حمایت از مردم فلسطین و ایران پرداخته اند که موجی از عصبانیت و نگرانی را در سردمداران کودک کش صهیونیسم دامن زده است. الان شبیه روزهای بعد از عاشورای شصت و یک هجری است. حرف و بیان و قلم و تبیین و تبلیغ، بساط جور و خیانت و فساد مستکبران را بر هم خواهد زد؛ بإذن الله.

 

احتمال ترور، از گروسی تا ربع پهلوی

 

اسرائیل بازنده جنگ روایتها بوده. این را از پرخاشگری و عصبانیت سران این رژیم و نیز حامی احمقش یعنی ترامپ می شود فهمید. افکار عمومی دنیا بر ضد صهیونیسم جنایتکار بسیج شده است. رسانه هایی در خود اسرائیل و آمریکا هم افسانه شکست ناپذیری رژیم غاصب را به سخره گرفته اند. مردم کشورهای دنیا به خصوص در اروپا به خیابان آمده و جنایات بیشمار این رژیم منحوس و کودک کش را محکوم می کنند.

رژیم نیازمند تغییر در وضعیت رسانه ای و جوّ تبلیغاتی موجود است. اسرائیل که پیش تر مدعی پیروزی خود و تحمیل شکست بر ایران بود چند روزی است با دعوت از نمایندگان سیاسی کشورهای غربی آنها را به سطح خیابانهای تل آویو کشانده و آثار تخریبی ناشی از حملات پیروزمندانه ایران عزیز را به نمایش می گذارد. این رژیم حاضر است به قیمت زیر سوال رفتن تمام ادعاهایی که در خصوص تجهیزات تهاجمی و دفاعی خود و دارا بودن چهارمین ارتش قوی دنیا داشت تن به خفت شکست و ضربه پذیری از ضربات موشکی ایران همیشه در تحریم بدهد اما در عوض نگاه ترحم انگیز افکار عمومی را به سمت خود جذب نموده و دولتهای حامی و هم پیمان غربی اش را برای کمک بیشتر به این رژیم جعلی تشویق نماید.

با توجه به سوابق پلید سازمانهای تروریستی وابسته به صهیونیسیم هیچ بعید نیست که موساد و دیگر جوخه های ترور رژیم اقدام به خودزنی نموده و به دنبال حذف فیزیکی بعضی شخصیتهای مزدور از گروسی تا ربع پهلوی و یا منتقدان داخلی اش چون نفتالی بنت و ... باشند و آن را به ایران و جبهه مقاومت منتسب کنند. سوابق سیاه جنایتهای این رژیم سفاک بروز هر توطئه ای را محتمل می دارد. پیش تر مدارکی در تاریخ ثبت شد که این رژیم حاضر بود به منظور مظلوم نمایی بیشتر، یک کشتی از مهاجرین یهود را به آتش کشیده و حدود سیصد نفر از هم کیشان خود را در سواحل بندر حیفا غرق نماید. اسرائیل می خواهد به هر قیمتی بماند و دست برتر را داشته باشد؛ به هر قیمتی.

برنده جنگ روایتها

 

در هر مناظره ای افکار عموم، کسی را پیروز میدان می شمارد که خونسردی خود را حفظ نموده و با منطق و حوصله به بیان مقصود می پردازد و آنکه از کوره به در رفته و پرخاش و عصیانگری می نماید و به لفاظی و تهدید و فحاشی و گنده فرمایی روی می آورد بازنده میدان و دستش خالی و قرائتش فاقد مبنا می باشد.

سید علی خامنه ای هوشمندانه دریافت که مکمل هر جنگی، نحوه روایت و ثبت و نشر حقایق آن است. بیان کوتاه او در توصیف و تثبیت شهد پیروزی ملت مقاومی که در مقابل تهاجم جهانی کفر و کودک کشی، سربلند بیرون آمد، خشم و زهر شکست را به کام دشمن ماندگار ساخت.

ترامپ بعد از مجادله با رسانه های غربی که زیر بار پذیرش داعیه پیروزی او بر ایران هسته ای نرفتند ناگهان با کلمات نجیب و خردمندانه رهبر حکیم ایران اسلامی مواجه شد که با طمأنینه و اعتماد به نفس، خفّت و ذلت دشمن را بر جهانیان عیان ساخت. صحبتهای جنجالی و عصبی و پرخاشگرانه ترامپ دیوانه بر ضد رهبر انقلاب را باید در همین راستا تفسیر نمود. او در باطن خود پذیرفت که بازنده جنگ روایتها بوده است.

آنچه عاشورا را تا ابدیت تاریخ جاودانه ساخت و سرمنشأ تحولات آزادی خواهانه مستضعفان عالم در ادوار مختلف گردید، روایت حکیمانه شیر دختر علی بود که به رغم همه مصائب، نغمه ما رأیت الّا جمیلا سرود و پیام نهضت عاشورا را ویرانگر کاخ پوشالی یزیدیان نمود. فوالله لا تمحو ذکرنا و لا تمیت وحینا. راه حق، ماندگار و پیروز است.

ایران اسلامی با توکل بر خدا و لطف اهل بیت، نه تنها دشمن را در اهدافش ناکام گذاشت بلکه با قدرت حیدری و عزم حسینی، بینی استکبار را در زمین خودشان به خاک مالید. تاریخ، آنگونه که از رسانه های آزاد و تحلیل صاحب نظران بیطرف نیز هویداست، پیروزی ملت قهرمان ایران بر ظلم جهانی مستکبران را فراموش نخواهد کرد.