مقاومت و پیروزی

 

راسم دلیچ، فرمانده ارتش بوسنی، کتابی نوشته است با عنوان 101 خاطره جنگی که به فارسی هم منتشر شده است. مطالعه این کتاب را امروز به پایان رساندم. دلم میخواهد روزی برسد کتابی از خاطرات رزمندگان ایرانی حاضر در جنگ بوسنی نیز گردآوری و منتشر شود. هنوز دلیل این تعلل عجیب تاریخی را درک نمیکنم.

راسم دلیچ در این کتاب به سفر خود به ایران نیز اشاره میکند و از کمکهای جمهوری اسلامی به نیکی یاد میکند. او نماز مغرب و عشا را پشت سر رهبر معظم انقلاب خواند و تابلویی از یکی از مساجد زیبای بوسنی را به ایشان هدیه داد. مقام معظم رهبری تشکر کرد و گفت یکبار به یوگسلاوی سابق سفر داشته و در این مسجد نماز خوانده و به مردم گفته است بوسنی به زودی در امتحانی سخت قرار خواهد گرفت و سربلند بیرون خواهد آمد.

جنایات بشری در بوسنی بسیار بدتر از خباثتهای داعش بود. صربها در اقدام به نسل کشی مسلمانان، وحشیانه ترین رفتارهای حیوانی را در حق زنان و کودکان اعمال میداشتند. کشورهای غربی در مقابل این جنایات آنطور که باید واکنش نشان نداده و تلاش داشتند روی آن سرپوش بگذارند. 

راسم دلیچ با صراحت از ناکارآمدی قطعنامه های سازمان ملل در دفاع از حقوق مردم مظلوم بوسنی سخن می گوید.

جالب است علاوه بر صربها بخشی از کرواتها هم با بوسنی می جنگیدند. در داخل بوسنی هم چند دستگی و جدایی طلبی وجود داشت. در این میان ایستادگی و غیرت جوانان مسلمان بوسنی پشت سر رییس جمهور شجاعشان علی عزت بگوویچ در اوج فشارها و تحریمها که نان و غذای معمولی هم جیره بندی شده بود در نهایت منجر به نجات و آزادی و استقلال کشور بوسنی هرزگوین گردید.

سعید قاسمی سالها پیش در خاطراتش بیان کرده بود که مردم بوسنی از ما میخواستند مدل عکس شهید فهمیده در اسکناس های پنجاه تومانی، برایشان سربند یاحسین و یازهرا و یا مهدی ادرکنی درست کنیم. اهل تسنن بوسنی تابلوی لا فتی الّا علی لا سیف الا ذوالفقار در خانه هایشان نصب می کردند و شهادت را یک افتخار می دانستند.

ایران چند شهید در خاک بوسنی تقدیم اسلام کرده که امیدوارم روزی از گمنامی خارج شوند.

توزلا تا غزه

 

توزلا سومین شهر بزرگ بوسنی، شاهد یکی از وحشیانه ترین کشتارهای تاریخ توسط صربها بوده است. مردم مقاوم این شهر اما جانانه ایستادگی کرده و از دیار خود با چنگ و دندان دفاع نمودند.

ورودی قبرستان توزلا، جایی که پیکر انبوهی از شهدای مسلمان به خاک سپرده شده این تابلو نقش بسته که فلسفه مقاومت آنان در اوج مظلومیت و تنهایی را به ثبت رسانده است:

 

زندگی نمی کنیم برای آن که زنده بمانیم؛

زندگی نمی کنیم برای آن که بمیریم؛

ما، می میریم برای آن که دیگران زنده بمانند!

 

درباره بوسنی کم گفته ایم

ماهاتیر محمد تو کتاب خاطراتش چن صفحه ای رو هم به جنگ بوسنی و جنایات صربها و افشای ناجوانمردی کشورهای پرادعای غرب اختصاص میده و از اعزام تجهیزات و نیروی نظامی در قالب حافظ صلح به بوسنی میگه و مدعی میشه هیچ کشور اسلامی مثل مالزی پشت مردم بوسنی در نیومده!

در حالیکه جمهوری اسلامی علاوه بر تحهیزات، نیروی رزمی و میدانی به بوسنی اعزام کرد، به سازماندهی قوای مردمی و مسلح بوسنی پرداخت و موازنه جنگ رو تغییر داد و شهدایی هم تقدیم کرد؛ اما تا بحال هیچ اثر رسمی از حضور غیرتمندانه ایران در بوسنی و حمایت جانانه از مردم مظلوم این کشور منتشر یا تولید نشده. این ضعف اطلاع رسانی ما یا مصلحت سنجی و محافظه کاریها در موارد مشابه باعث شده بخش اعظم جوانانی که به گروههای معارض و جهادی غیرشیعی در سوریه و پاکستان و... پیوستن دارای سوءتفاهماتی نسبت به عملکرد نظام شیعه جمهوری اسلامی باشن.

کربلا در اروپا!

 

رضا برجی می گفت حاج سعید قاسمی و نیروهایش در مرکز پلیس سارایوو محاصره شده بودند. نجات جانشان یک طرف اینکه مدرکی از حضور ایرانی ها دست دشمن نیفتد از طرف دیگر شرایط حساسی را رقم زده بود. حاج سعید می گفت یک وانت موشک آر پی جی برسانید محاصره را می شکنیم. مستاصل مانده بودم چه کنم. کرواتها اصلا قابل اعتماد نبودند. چشمم به یکی از قاچاقچیان بین المللی افتاد که مدتی قبل در کراچی با او آشنا شده بودم. مشکل تا ساعتی بعد حل شد و خطر از بیخ گوش همه گذشت.

نادر طالب زاده می گفت: یک تپه ای بود که صربها هر جنبنده ای را روی آن شکار می کردند. بوسنیایی ها حسابی ترسیده و کپ کرده بودند. سعید قاسمی پرید پشت ماشین و گفت سوار شو برویم. از ترس نفسم بند آمده بود اما چاره ای نبود بالاخره یکی باید به دل آتش می زد تا ترس بقیه هم بریزد و خط دشمن بشکند.

سعید قاسمی می گفت رزمنده های بوسنی عکس حسین فهمیده را داخل اسکناس های ما دیده بودند. می گرفتند جلوی نور و با لذت نگاه می کردند. از ما می خواستند هر جوری شده برایشان سربند درست کنیم. اهل سنت بودند اما قاب عکس لا فتی الا علی در خانه هایشان نصب بود. زیر آتش صربها نماز جمعه می خواندند می گفتند به یاد مردم ایران که زیر موشک باران دشمن نمازجمعه را تعطیل نمی کردند.

به سید مرتضی آوینی که رفته بود برای ساخت مستند خنجر و شقایق گفتند خوش به حالت می روی بوسنی و باز هم شانس شهادت داری! گفت نه من شهیدی جا مانده از شهدای فکه ام.

محمد حسین نواب اما با نوای سوزناک شهید تورجی زاده حال خوشی داشت و بوسنی را معراج خویش می دانست و به آرزویش رسید.

امروز بیست و پنجمین سالروز قتل عام هشت هزار نفر از مردم مسلمان سربرنیتساست. شاید روزی کتابی جامع برای بوسنی نوشته شود نه فقط از این باب که زحمات بچه های ایرانی ثبت و ضبط شود بلکه از این جهت که لازم است به دنیا یاد آوری شود سالها قبل از آن که داعش در دل جهان اسلام متولد شود بدتر از داعش یعنی صربهای خون آشام در جلوی دیدگان غرب به بدترین جنایات انسانی دست زدند و صدایی از کسی برنخواست. چند هزار زن و مرد و کودک به وحشیانه ترین و ناجوانمردانه ترین شکل ممکن در سربرنیتسا و توزلا و ... به خاک و خون کشیده شدند و غرب وحشی ساکت همچنان داعیه انسانیت و حقوق بشر دارد.

ورودی قبرستان توزلا جمله ای روی تابلو نقش بسته که مردم بوسنی می گفتند از شما ایرانی ها این حرف را یاد گرفته ایم:

زنده نیستیم برای آن که زندگی کنیم

زنده نیستیم برای آن که بمیریم

ما می میریم تا دیگران زنده بمانند

رسانه و اسلحه

 

همسایه ای داشتیم در همین شهر قم به نام اوهان که اهل بوسنی بود. سنی بود که بعد شیعه شد و جنگ های خونین با صربها را از نزدیک لمس کرده بود.

میگفت: شما ایرانی ها به ما اسلحه و غذا دادید و از ما در برابر جنایات وحشیانه صربها حمایت کردید؛ اما عربستان به آدم گرسنه هم کتاب می داد و تا توانست به نشر مبانی فکری آل سعود و وهابیت پرداخت، مسجد ساخت و ... و نتیجه اش را هم مدتی بعد درو کرد.

ایرانی ها در حمایت از مردم مظلوم افغانستان در مقابل ارتش سرخ شوروی کم نگذاشتند اما این پاکستان بود که پرورش طلاب افغانساتی را برعهده گرفت و طالبان را راه انداخت و ...

در جنگ نخجوان و قره باغ، پشت مردم مسلمان آذربایجان ایستادیم اما این رژیم غاصب صهیونیست بود که در این کشور شبکه تلویزیونی راه انداخت و ...

الان اوضاع عراق و لبنان را که می بینم و سوءاستفاده رسانه های فتنه گر وابسته به انگلیس و آمریکا و سعودی در تحریک احساسات مردم بر ضد ایران اسلامی که بیشترین نقش را در نجات آنها از ستم دشمنانشان داشت، یاد حرف آن دوست بوسنیایی خود می افتم.

کاش این ایام می توانستیم در عرصه رسانه های دیداری و شنیداری و مجازی هم ابتکار عمل را از دست دشمنان اسلام خارج کنیم.

واکنش الله‌کرم به اظهارات جنجالی سعید قاسمی

تابناک: حسین الله کرم درباره اظهارات سعید قاسمی گفت: 

من نکته ایشان را دیدم، او نگفت که ما با لباس هلال احمر یا از طریق هلال احمر در بوسنی بودیم. در واقع او با استفاده از این تعبیر می‌خواست بگوید «ما آنجا امدادگر بودیم»، چون امداد و کمک رسانی شاخصه و ویژگی هلال احمر است بنابراین فعالان این حوزه امدادگر محسوب می‌شوند.وی درباره ادعای ارتباط خوب نیرو‌های ایرانی حاضر در جنگ بوسنی با نیرو‌های القاعده اظهار کرد: القاعده لایه‌های مختلفی دارد، لایه‌ای که شامل نیرو‌های بوسنی و هرزگوین بود، آن‌ها به نحوی با ما ارتباط داشتند، هرچند گاهی از این‌ها وقتی در مقر‌های القاعده آموزش می‌دیدند وقتی اسلحه خود را تحویل می‌گرفتند بنا به دلایلی آنجا را ترک می‌کردند و به سمت ما می‌آمدند. ارتباط با القاعده عمدتا در این لایه‌ها بود. این تحلیلگر مسائل سیاسی در پاسخ به کسانی که معتقدند سعید قاسمی در مقطع کنونی به عمد و با هدف تحریک آمریکایی‌ها برای آغاز جنگ علیه ایران چنین اظهاراتی را مطرح کرد، یادآور شد: امثال من و سعید معتقدیم که الان در حال جنگ با آمریکا هستیم، این طور نیست که جنگ تمام شد و امروز جنگی وجود ندارد. وقتی آمریکایی‌ها به لحاظ سیاسی و امنیتی ما را تحریم می‌کنند نوعی جنگ است.وی ادامه داد: اگر منظور {آن است که اظهارات سعید قاسمی با هدف} تقویت میان جنگ آمریکا و ایران بیان شد، خیر این طور نیست. در واقع سعید دارد به نوعی شاخ و شانه می‌کشد که ما عمل کردیم و عمل خواهیم کرد و از چیزی نمی‌ترسیم. اگر به ما تهمت تروریست بودن هم زده شود، راه خود را ادامه می‌دهیم و از این چیز‌ها نمی‌ترسیم. الله کرم بیان کرد: امثال من و سعید کعبه آمال مان واشنگتن نیست بلکه کعبه آمال ما کربلاست. هدف ما رشد به شیوه غرب گرایی نیست، هدف ما شهادت است لذا نیازی به این نیست که ما بخواهیم آمریکایی‌ها را تحریک کنیم چراکه با آمریکایی‌ها در جنگ هستیم.