کربلا در اروپا!

 

رضا برجی می گفت حاج سعید قاسمی و نیروهایش در مرکز پلیس سارایوو محاصره شده بودند. نجات جانشان یک طرف اینکه مدرکی از حضور ایرانی ها دست دشمن نیفتد از طرف دیگر شرایط حساسی را رقم زده بود. حاج سعید می گفت یک وانت موشک آر پی جی برسانید محاصره را می شکنیم. مستاصل مانده بودم چه کنم. کرواتها اصلا قابل اعتماد نبودند. چشمم به یکی از قاچاقچیان بین المللی افتاد که مدتی قبل در کراچی با او آشنا شده بودم. مشکل تا ساعتی بعد حل شد و خطر از بیخ گوش همه گذشت.

نادر طالب زاده می گفت: یک تپه ای بود که صربها هر جنبنده ای را روی آن شکار می کردند. بوسنیایی ها حسابی ترسیده و کپ کرده بودند. سعید قاسمی پرید پشت ماشین و گفت سوار شو برویم. از ترس نفسم بند آمده بود اما چاره ای نبود بالاخره یکی باید به دل آتش می زد تا ترس بقیه هم بریزد و خط دشمن بشکند.

سعید قاسمی می گفت رزمنده های بوسنی عکس حسین فهمیده را داخل اسکناس های ما دیده بودند. می گرفتند جلوی نور و با لذت نگاه می کردند. از ما می خواستند هر جوری شده برایشان سربند درست کنیم. اهل سنت بودند اما قاب عکس لا فتی الا علی در خانه هایشان نصب بود. زیر آتش صربها نماز جمعه می خواندند می گفتند به یاد مردم ایران که زیر موشک باران دشمن نمازجمعه را تعطیل نمی کردند.

به سید مرتضی آوینی که رفته بود برای ساخت مستند خنجر و شقایق گفتند خوش به حالت می روی بوسنی و باز هم شانس شهادت داری! گفت نه من شهیدی جا مانده از شهدای فکه ام.

محمد حسین نواب اما با نوای سوزناک شهید تورجی زاده حال خوشی داشت و بوسنی را معراج خویش می دانست و به آرزویش رسید.

امروز بیست و پنجمین سالروز قتل عام هشت هزار نفر از مردم مسلمان سربرنیتساست. شاید روزی کتابی جامع برای بوسنی نوشته شود نه فقط از این باب که زحمات بچه های ایرانی ثبت و ضبط شود بلکه از این جهت که لازم است به دنیا یاد آوری شود سالها قبل از آن که داعش در دل جهان اسلام متولد شود بدتر از داعش یعنی صربهای خون آشام در جلوی دیدگان غرب به بدترین جنایات انسانی دست زدند و صدایی از کسی برنخواست. چند هزار زن و مرد و کودک به وحشیانه ترین و ناجوانمردانه ترین شکل ممکن در سربرنیتسا و توزلا و ... به خاک و خون کشیده شدند و غرب وحشی ساکت همچنان داعیه انسانیت و حقوق بشر دارد.

ورودی قبرستان توزلا جمله ای روی تابلو نقش بسته که مردم بوسنی می گفتند از شما ایرانی ها این حرف را یاد گرفته ایم:

زنده نیستیم برای آن که زندگی کنیم

زنده نیستیم برای آن که بمیریم

ما می میریم تا دیگران زنده بمانند