تقدیرنامه ای برای مسئولان شهر دارالمومنین

شنیده ام مسئولین شهرستان بابل همه جا را در خیر مقدم به شهدای تازه از سفر بازگشته شهر، آذین بسته و چراغان کرده اند.

شنیده ام نهادها در برگزاری مراسم یادبود و عرض خوش آمد به شهدا از هم دیگر سبقت می گیرند.

شنیده ام به همت مسئولان دلسوز و پر دغدغه، همه جای شهر را عطر و بوی شهدا و شور استقبال از همنشینان روضه زهرا سلام الله علیها آکنده است.

مسئولان نیک می دانند که صندلی شان و از آن بالاتر فیش حقوقی و سایر مزایای پیدا و پنهان دریافتی شان به برکت ایثار و رشادت هیمن بچه هایی است که امروز بعد از نزیدک به سه دهه فقط استخوان هایشان به شهر بازگشته است.

مسئولان شهر ما می دانند که وامدار خون سرخ شهدا هستند و یقین دارند که نمک ناشناسی در حق شهدا، لااقل تاوان اخروی سختی به همراه خواهد داشت.

اگر خدای ناکرده خلاف آن چه که نوشتم را در جایی دیدید یا شنیدید بدانید مسئولان آن جا خیلی بی غیرت شده اند.

ظلم آشکار در حق یک شهید

نزدیک به یک سال است که سید حسین رییسی جانباز دفاع مقدس و بازنشسته اداره آموزش و پرورش شهرستان بابل، که برای خدمت رسانی و بازسازی حرم حضرت زینب سلام الله علیها داوطلبانه از سوی ستاد بازسازی عتبات استان خوزستان به سوریه اعزام شده بود به شهادت رسیده است.

 بر اساس مدراک موجود، پزشکی قانونی، سپاه و دولت در نامه نگاری های رسمی و اداری از ایشان با عنوان شهید یاد کرده اند؛ اما بنیاد شهید هنوز از اطلاق واژه شهید به این سید مظلوم و بی ادعا اجتناب می ورزد.

خانواده شهید بی هیچ چشم داشتی نسبت به عواید مادی تشکیل پرونده در بنیاد، از نظر قانونی هنوز اجازه نصب سنگ قبر بر مزار این شهید عزیز را هم به دست نیاورده است.

مظلومیت فرزندان خمینی را باید برای آیندگان این سرزمین ثبت و ضبط نمود.  

 

هنر برتر از گوهر

همایش دفاع از حریم خانواده و حمایت از حجاب و عفاف در بابل هم مثل شهرهای دیگر کشور برگزار شد که به نوبه خودم از عزیزان بانی این برنامه تشکر می کنم. در دوره ای که به نظر می رسد بسیاری از مسئولان نظام حرکت در مسیر اشاعه معروف را منافی حفظ صندلی خویش می دانند، امیدوارم برنامه های فرهنگی به منظور ترویج مقوله حجاب و عفاف از سوی گروه های مستقل مردمی، محدود به یک روز و یک هفته نبوده و با انسجام نیروهای کارآمد ومتدین در طول سال با اجرای انواع طرح های جذاب فرهنگی ادامه پیدا کند.

یک نکته کوچک و دوستانه را درباره پوستر این همایش عرض می کنم که امیدوارم مورد توجه مسئولین امر قرار بگیرد.

فازغ از نشان دادن دو فرزند در پوستر مربوط به خانواده متدین ایرانی که البته بهتر بود سه فرزند  را به تصویر می کشیدند، شمایل مرد خانواده که روی پیراهن خود جلیقه پوشیده با زمان برگزاری همایش که در فصل گرم تابستان است تناسب ندارد.

این پوستر این گونه که پیداست از آرشیو طراح کپی شده است. مخاطب با دیدن این طرح در ضمیر خود ممکن است احساس کند مسئولانی که حتی برای تصویر پوستر همایش هم به خود زحمت یک کار مناسب و جدید را نداده اند برای حضور او در همایش نیز احترام و اصراری قائل نیستند.

ناگفته پیداست که دقت در ظرافت های هنری و تبلیغاتی، اثری غیر قابل انکار در جذب مخاطب خواهد داشت.

پلنگ صورتی

برادر عزیز جناب سید مصطفی میرتبار، کاندیدای محترم و رد صلاحیت شده اصلاح طلبان بابل با سلام

پیامی از جنابعالی در فضای تلگرام دست به دست می چرخد که ذیل مطلبی از استاد حسن رحیم پور ازغدی، سخنرانی های ایشان را با القابی چون "تصلب ذهنی و جزم اندیشی و سفسطه و مغالطه و مفاهیم سطحی و برداشت های تنگ نظرانه" متهم ساخته و به زیر سوال برده ای.

غرض آن که اگر حضرتعالی آن قدری از بضاعت علمی و سواد دینی برخوردار هستی که توان نقد عالمانه سخنان این اندیشمند اسلامی را در خود می بینی امیدوارم دیگران را نیز از فضایل بی شمار خویش بهره مند ساخته و نگذاری که افاضاتت در حد ادعایی شعاری و بغض آلود و لجوجانه باقی بماند و اگر از سرمایه علمی محروم مانده ای، به خاطر پست متزلزلی که در دو سه ماه آینده به دست خواهی آورد، بر آخرتت چوب حراج نزن!

والسلام

امواجی برای مستضعفین!

این که به یک روستای دور افتاده و محروم می روی و می بینی که با گذشت نزدیک به چهل سال از عمر انقلاب اسلامی، عده ای از مردم هنوز هم از حداقل خدماتی مثل جاده و آب آشامیدنی و مدرسه و کتابخانه و ... محروم بوده و به علت فقر اقتصادی از غذاهایی معمولی و ساده استفاده می کنند؛ اما در حیاط یا روی سقف خانه شان آنتن ماهواره نصب شده است نشان می دهد که عده ای هزاران کیلومتر آن طرف تر یعنی در قلب اروپا و آمریکا بیشتر از من و شمای انقلابی به فکر مردم محروم و مستضعف کشورمان بوده اند!

ضربت ذوالفقار مریدان علی علیه السلام

بعد از سیلی موشکی سپاه به داعش و در آستانه یوم الله جهانی قدس، عده ای بچه های آتش به اختیار بابل یک شب بعد از افطار جشنی را در چهارراه مدرس (شهربانی) این شهر به راه انداختند و با پخش سرودهای حماسی و توزیع شیرینی و شکلات ضمن تقدیر از انتقام خون شهدای بی گناه مجلس و مرقد امام توسط سپاه، تبلیغات روز قدس را هم استارت زدند.

راستش را بخواهید این مساله خیلی به مذاق اصلاح طلبان بابل خوش نیامد. بعضی هایشان روشنفکر بازی درآوردند و نوشتند: نباید از مرگ انسان ها حتی دشمن خوشحال بود! برایشان نوشتم هر روز عده ای از کفار داعشی توسط جبهه حق کشته می شوند و کسی هم جشن و شادی برگزار نکرد. این جشن خیابانی به خاطر نمایش اقتدار لشکریان اسلام برگزار شده است. بعضی هایشان هم ایراد بنی اسراییلی گرفتند که مگر در شهرهای دیگر چنین جشنی برگزار شده که در بابل این گونه اقدام می شود؟ پاسخ دادم از شهرهای دیگر و واکنش انقلابی های مناطق دیگر کشور بی خبرم؛ اما کسی هم نگفته که قرار است بابل، خطه سرافراز دارالمومنین پشت سر شهرهای دیگر قدم بردارد. معنی آتش به اختیار دقیقاً همین است. خدا را چه دیدید شاید یک روز علم پیشتازی اسلام و انقلاب اسلامی به جای قم و تهران و مشهد و ... به دست با کفایت جوانان حزب الله بابل افتاد.

خوب است در تاریخ ثبت شود که این فقط منافقین و داعش و آل سعود و اسراییل غاصب و آمریکا نبودند که از اقتدار میهن اسلامی ایران به وحشت افتاده و رنج کشیدند!

فاتحه ای برای این عزیز بخوانید

خبر فوت احمد آقاجانی شادی بعد از ماه رمضان امسال را برایم تلخ کرد. می دانستم احمد مدتی است که با سرطان دست و پنجه نرم می کند. چندی پیش تماسی با او داشتم. مثل سال های دور شاد و با روحیه بود. 

احمد را باید خادم بی ادعای اهل بیت دانست. اولین تصویری که از او در خاطرم نقش بست مربوط به حدود دو دهه قبل است که با تمام انرژی مشغول خدمت و پذیرایی از مهمانان روضه آل الله بود. او یک عمر برای اهل بیت دوید و در مجلسشان نوکری کرد. حتی اگر عضو هیات و پایگاه و محفلی نبود باز هم ساده و بی ریا بلند می شد و گوشه ای از کار را به دست می گرفت. او یک عمر محفل شهدا را خالی نگذاشت و هیچ گاه از یادشان غافل نشد. شاید برای همین بود که روز تشییع او هم حال و هوای مشایعت شهدا در خاطره ها زنده شد.

خدا این بسیجی اهل دل و پرتلاش را با مادر شهیدان حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها محشور کند.

ثواب تبلیغ سال گذشته را به روح مطهر شهید مدافع حرم محمد امین کریمیان تقدیم کردم. امسال هم اگر ره توشه ای برای آخرت نصیبم شده باشد پیشکش روح آسمانی کربلایی احمد آقاجانی، انشاءالله.

مرتبه ای نازل از حیوان ناطق

آن وقت ها که وبلاگ حرف اول را در فضای مجازی می زد با فردی آشنا شدم که نام وبلاگش را گذاشته بود سرشار از تهی!

معتقد بودم او دارد صادقانه درباره خودش قضاوت می کند. او واقعاً لبریز از تهی و پوچی است. به خودش اما بر خورد و این که نام انتخابی خودش را به واقعیت وجود خودش تطبیق داده ام ناراحت شد. وبلاگ او البته در همان فتنه شوم 88 فیلتر شد.

این روزها دوباره نام او بر سر زبان ها افتاده است. برای چندمین بار طعم طلاق به زندگی اش راه پیدا کرده است. برای چندمین بار دنبال زنی متأهل راه افتاده و او را فریب داده است. برای چندمین بار، ذوق هنری خود را پوششی برای اغفال دیگران و از بین بردن زندگی افراد قرار داده است.

درباره شخصیت این فرد هیچ قضاوتی نباید کرد جز آن که او را به اقرار خودش از تهی سرشار دانست.

اتمام حجت انصار حزب الله بابل با مدیریت شهرداری

۱۳۹۶/۰۱/۲۵                 ۱۰۹/۱۱۰/الف ح ب

بسم الله الرحمن الرحیم

به رغم ممنوعیت استفاده از امکانات دولتی و بیت المال مسلمین برای تبلیغات انتخاباتی، متأسفانه تصاویری که از برنامه های به ظاهر فرهنگی شهرداری مخابره می شود حکایت از نادیده گرفته شدن این ماده قانونی دارد. از شهردار بابل انتظار می رود که مانع از استفاده امکانات عمومی به نفع نامزدهای همسو گردیده و نیز در بهره گیری از مشاوره اطرافیان، دقت بیشتری نشان دهد.

همچنین به رغم مصوبه لازم الاجرای شورای اسلامی شهر بابل در ممنوعیت برگزاری هرگونه جشن در اعیاد و مناسبت ها توسط شهرداری تا پایان زمان انتخابات آتی، شنیده می شود که شهرداری قصد دارد بی توجه به این مصوبه، خود را برای برگزاری جشن (بخوانید ریخت و پاش بی حد و حصر) موسوم به بهارنارنج مهیا سازد.

بدیهی است مسئولین نهادی که خود را ملزم به تبعیت از قانون ندانند نمی توانند شهروندان را به رعایت قانون دعوت نمایند.

از سوی دیگر تجربه برگزاری بی فایده جشن های موسوم به بهارنارنج که هرینه ای سنگین را بر گرده مردم زحمت کش و شریف دارالمومنین تحمیل نموده نشان می دهد که این نوع هیاهو و جنجال ها بیشتر از آن که با هدف ایجاد شادی در جامعه باشد به نیّت فرار از پاسخگویی در قبال ناکارآمدی بعضی از مدیران و بی توجهی به مشکلات اساسی مردم است.

اگر مسئولی واقعاً به دنبال شادی و خوشحالی مردم است به جای حرکت های سطحی و فریب رسانه ای باید به دنبال حل مشکلات زیربنایی شهر همچون معضل ترافیک، طغیان رودها، توسعه معابر و توجه به دیگر زیرساخت های شهری باشد. رسیدگی به مشکلات مردم و ارائه خدمات بیشتر به آنان مقدمه ایجاد نشاط پایدار در سطح جامعه است؛ در غیر این صورت توجه صرف به شادی های مقطعی و لحظه ای را تنها باید در راستای اغفال جامعه از حقایق تلخ موجود تفسیر نمود.

پشت پرده حیف و میل بیت المال در این گونه جشن های کذایی البته علاوه بر تبلیغات فریبنده بعضی از مسئولان، تأمین معاش برخی از کاسه لیس های فعال در فضای مجازی است که بار حذف و توهین به منتقدان شهرداری را به دوش می کشند.

جشنواره سالانه بهارنارنج بابل که در رقابتی ناسالم و غیرموجه با سایر شهرهای استان برگزار می شود همواره توأم با مفاسدی بوده که ضرورت احساس تکلیف و دخالت دلسوزان جامعه اسلامی را برای مقابله با ترویج انحرافات فرهنگی گوشزد می نماید.

انصار حزب الله شهرستان بابل ضمن تذکر به شهرداری در خصوص التزام به قانون و پرهیز از حیف و میل بیت المال در برنامه های غیرضروری، به همه نیروهای متعهد و انقلابی شهرستان بابل هشدار می دهد که سکوت در قبال اشاعه منکرات اجتماعی که گاه با میدان داری بعضی از مسئولان صورت می پذیرد بدعتی خطرناک است که در بلند مدت، غیرت جامعه دینی را مورد تهدید جدی قرار خواهد داد. بی تردید انصارحزب الله مصمم است در این راستا به وظیفه شرعی خویش عمل نماید.

والسلام علی من اتبع الهدی

انصار حزب الله شهرستان بابل 

بد و بدتر

درست نیست عده ای از روستاهای اطراف بخواهند برای انتخابات به شهر بیایند و نتیجه شورای شهر را به سلیقه خود رقم بزنند؛ همان طور که درست نیست عده ای از شهر به روستا رفته و دهیاری ها را به دست بگیرند.

اما اگر قرار باشد نتیجه جنگولک بازی رسانه ای گروه های مجازی روزمزد منجر به ورود مخبر بی بی سی به شورا شود، همان بهتر که سکوت کرده و بگذاریم نتیجه انتخابات شورای اسلامی شهر را مردم اطراف شهر رقم بزنند.

چرا عاقل کند کاری ...؟

چقدر هوش و استعداد و ذکاوت و تجربه و تدبیر می خواهد یک مدیر فرهنگی به این نتیجه برسد که درست کنار مزار یک امامزاده، جنب یک حسینیه و در جوار یک حوزه علمیه، مکان مناسبی برای راه اندازی بساط موسیقی و محفل دیمبال و دامبول است؟!

بابل با ساز نیرنگ، نمی رقصد!

اصطلاح قرق شکنی، اصطلاح بد و نامتعارفی بود که کاربرد آن در دفاع از برگزاری کنسرت موسیقی در بابل از ذهنی بیمار و ماجراجو ریشه می گیرد.

هر کس که در این شهر داعیه دغدغه فرهنگی دارد باید خودش را با فهم و منطق علمای دینی دیار مؤمنان تطبیق بدهد. وقتی علمای شهر با تأسی از فتوای رهبر معظم انقلاب، با ترویج موسیقی به مخالفت می پردازند، هر اقدامی در  خلاف آن، نوعی هنجارشکنی و تقابل با شعائر دین محسوب می شود. یک قانون، زمانی ارزش دارد که در تضاد با دین نباشد و در تعارض احتمالی دین با قوانین خودساخته بشر، به تصریح همه علما در همه اعصار، ترجیح با حکم خداست و لاغیر.

وقتی مجتهدین یک شهر نظیر حضرات آیات محمدی، کریمی، توکل، فاضل و ... حکمی مشخص درباره موضوعی خاص مثل کنسرت موسیقی داشته باشند، نظر مواجب بگیران ادارت نفت خور و مقلدین بخشنامه های کاغذی در مخالفت با آن حکم، پشیزی اعتبار نخواهد داشت.

اصرار بر اجرای کنسرت موسیقی در بابل، البته چندان ریشه فرهنگی و ذوق هنری نداشته و از سر دلسوزی و لطف در حق هنرمندان و هنردوستان نیست.

گاه برخی نهادهای خدماتی که قصور خود در رفع مشکلات شهری را در اعماق باطنشان باور دارند سعی می کنند کم کاری هایشان را پشت هیاهوی موسیقی مخفی نگاه دارند.

گاه آنانی که نگاهی جدی به سبد آرای انتخاباتی خود برای ورود به مجلس دارند کنسرت موسیقی را اهرمی برای جلب توجه توده هایی از مردم تلقی می کنند.

گاه برخی مجموعه های مستقل و مردم نهاد نیز برای افزایش شهرت دست به چنین اقدامی می زنند.

مردم به مرور متوجه این دغل بازی ها شده و اغلب نگاه مثبتی به این نوع برنامه های بی هویت ندارند. به یقین کسی با شادی و ضرورت نشاط در جامعه مخالف نیست. یک ذهن خلاق و اهل فرهنگ به خوبی می داند که برگزاری برنامه ای شاد در سطح عموم می تواند چه ویژگی هایی داشته باشد بی آن که به گناه و هنجارشکنی آلوده شود.

آنهایی هم که مدعی اند قصدشان از برگزاری کنسرت، کار خیر است بهتر از من و شما می دانند که تعریف کار خیر چیست و چگونه می توان به جای کار شیک، با اقدامی نیک، شادی حقیقی را بر لبان مردم یا نیازمندان، میهمان کرد.

یک نکته را هم از یاد نبریم که وقتی عده ای همّ و غمشان این می شود که شهری با این همه مفاخر علمی و دینی و فرهنگی و... را در سطح عبارتی بی محتوا و خنثی مثل بهارنارنج تقلیل بدهند، خواه ناخواه، ماهیت شهری با تمدنی فاخر را به سرزمینی فاقد هویت انسانی تشبیه می کنند که از خودش چیزی برازنده و فخر آفرین نداشته و پایه های تفاخر آن بر شاخسار طبیعت خدادادی منطقه بنا شده است.