گاهی فریاد
دلم می خواهد به شیخ موسی علیزاده عرض خسته نباشی داشته باشم. بالای ده سال است که با او آشنا هستم. بارها افتخار داشته ام که با او هم صحبت باشم. کارهای بزرگی را یک تنه انجام داده که قابل تقدیر است. نه این که اختلاف نظری نباشد نه اینکه اشتباه نکرده باشد آدم که بدون خطا نمی شود اما در روزگاری که خیلی ها پول می گیرند و البته بعضی هم مفت و مجانی در تلاش برای توجیه وضعیت موجود هستند او بدون آن که به جریان و تشکلی وابسته باشد بدون که جریان و تشکلی راه بیندازد خواب خوش مسئولین را پرانده است. هرکس همراهش رفت که رفت اگر نه تنها هم باشد می رود مسئولی را گیر می آورد و تذکر و مطالبه اش را بیان می کند. از حجاب و رواج ناهنجاری تا گرانی ارز و چپاول پتروشیمی ها و حاشیه امن گردن کلفتها را به فریاد در آورده و در گوش تاریخ باقی می گذارد. بارها هم دادگاه و زندان رفته و کتک خورده اما همچنان پای نظام و ارزشها ایستاده و اوامر آقا را به زور حنجره اش دنبال کرده است. قدر علیرضا جهانشاهی ها، موسی علیزاده ها و رحمت الله معظمی ها را که زنده کننده راه نواب صفوی هستند باید دانست. امیدوارم رییس قوه قضائیه که اخیرا به علیزاده توپیده و نیز سایر سران قوا و خوش نشین های طبقه بالا ظرفیت نقدپذیری شان را وسعت ببخشند، همه که نباید بله قربان گو باشند. همه که نباید تسلیم وضع موجود باشند.
