هر چه دارم از تو دارم
دلم میخواهد به اتوبوسهایی که در جاده به سمت مشهدالرضا می روند هم دخیل ارادت ببندم. قلب ما تکه ای جدا مانده از ضریح تماشایی آقاست که شور مبدأ حیاتش را می جوید. گنبد منور طلایش، کپسول بزرگ اکسیژن است برای دلدادگانی که در تعفن دنیازدگی و منفعت خواهی و لذت جویی، هوای تازه عشق و ایمان و پرستش را هوس می نمایند. دلتنگ زیارتیم آقاجان. مشهد مقدس تو فقط محل شهادتت نیست، محلی است برای تلالو شهود و عروج و مستی در قامت بشر، سکوی پرتاب به آسمان وصال سرخ عاشورا. ما را بطلب آقاجان، دلتنگ زیارتیم. رزق کربلایمان را از زیارت بارگاه قدسی تو به چنگ آوریم. بی امام رضا زندگی ملال آور و بی معناست. کبوتر دل بر فراز آستان معطر رضوی، سودای رستگاری و کمال دارد. بیا امامِ جان، انیس النفوس به خاکساری این قدمهای خسته و مانده از راه، لبخند رضایت هدیه کن. تحفه این قلب نا شکیب، وعده وصل نیکان اطهر عالمین باشد. رزق مکرر این روح سرگردان و بی قرار، نجوای زیارتنامه افسونگر تو باشد. مولای من، علی دوباره تاریخ، حسن طاهر و حسین مطهِّر، عصاره جلال و جمال اهل بیت، علمدار سلم و سلام و تسلیم جبهه توحید، جلوه رضایت بر عبودیت، تفسیر مجسم فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی! رضایت خدا، رضایت رسول، رضایت حسین، رضایت مهدی... همه در گرو امضای تبسّم توست. ما را بپذیر، نه فقط این جسم مکدر خاموش را که روحمان را به جلوه پری طلعت رخسارت روشن ساز. حرم آسمانی ات آمادگاه پابوسی عرصات جنت خدا در کربلای اباعبدالله ست و سرآغاز اذن عروج تا ملکوت وادی شهادت. دوستت داریم آقاجان که رمز سربلندی و مرتبت رستگاری ما تنیده در پنجره فولاد حریم وصلت و گره خورده با شبکه های ضریح نگاه توست. پر پروازمان را بگشا از مشهد اوج بگیریم تا کربلا، تا آسمان، تا شهادت، تا خدا. بپذیرمان آقا رضا جان.
