لیدرهایی که نمی خواهند کنار مردم باشند!

یکی از نویسندگان خوب و موفق و انقلابی اخیراً متنی را منتشر کرده و با مقایسه چهره هایی چون حدادعادل و توکلی و فدایی و شریعتمداری و قالیباف و ... با صادق زیباکلام از آنها خواسته است خوش خلقی و نرم خویی و مراوده با مردم و تواضع در برابر مخاطب و ... را از این استاد غربگرای دانشگاه یاد بگیرند.

حرف این برادر نام آشنا را قبول دارم اما به نظرم دو نکته را باید متمم آن قرار داد.

حرف اول: این که هیچ یک از چهره های مشهور جبهه اصولگرا نتوانسته اند مثل محمود احمدی نژاد – با تمام ضعف ها و قوت هایش – در دل جامعه، نفوذ کرده و جریان ساز گردیده و طوری رفتار کنند که مردم احساس کنند این افراد، یکی مثل خودشان و از جنس خودشان هستند و البته علت شکست مکرر این جبهه پرمدعا نیز به یقین همین مسأله بوده، درست در همین روحیه "خود همه کس پنداری" و نگاه از بالا به پایین و به عبارت دیگر، تفاخر و اشرافی گری پنهان، نهفته است.  

"مردم داری"، یک فن وهنر سیاسی و تکنیک زودگذر انتخاباتی نیست. سیره بعضی از افراد این گونه است که انگار از دماغ فیل افتاده اند و خود را در شمار از ما بهتران می دانند و نمی توانند با مردم عادی، حشر و نشر داشته و مأنوس بشوند و برعکس، عده ای نیز بی اعتنا به میز و عنوان و فیش حقوقی، مردم گرایی را در باور خود گنجانده و به اصطلاح معروف، "خاکی" و خودمانی رفتار می کنند. مردم حق دارند به کسی اقبال بیشتری نشان بدهند که احساس کنند شبیه به خودشان است. از این منظر با نویسنده متن مذکور موافقم که امثال توکلی و حدادعادل و زاکانی و ... باید خوش مشرب بودن و خودمانی بودن با مردم را از امثال زیباکلام بیاموزند. جای لیدرهای ورزشی در میان صندلی تماشاچیان استادیوم است نه در قسمت وی آی پی و جایگاه ویژه میهمانان. به قول نویسنده متن: "والله کشت ما را سواد و کلاس حضرات اصول‌گرا! و این‌که وقتی جایی ببینی‌شان، چنان سرد، سلام آدمی را علیک بگویند که در دلت بگویی: مریض بودی بری جلو احمق؟!"

حرف دوم: جناب نویسنده جوان و موفق جبهه انقلاب خوب است یک بار هم به شیوه رفتار و مراوده خود با دیگران نظر کرده و ببیند در کدام یک از دو دسته مذکور قرار دارد؟ گفتن بعضی حرف ها در جمع خوب نیست؛ آدم ها خودشان بهتر می توانند در باره کردار و گفتار خودشان به قضاوت بنشینند!