قسم به طلوع فجر کربلا
تو ای نفس مطمئن که جز او را نمیبینی. رنج و راحتی، حزن و شادی تو را از خود بی خود نمی سازد. آرامش و وقار داری. دلت قرص و اراده ت در پرتو توکل به او مستحکم است. لغزش نمی ورزی. سست نمیشوی. طوفانها را پشت سر میگذاری و میدانی حساب و کتابی هست و هیچ حقی نخواهد سوخت. به وظیفه ات بی منت و تردید عمل میکنی و اهل صدق و وفایی. ای کوه صبر و یقین برگرد به آنجا که در تراز و شان و منزلت توست. برگرد به آغوش گرم و گرامی که آشیانه توست. برگرد به دامان آنکه تو را تربیت کرد. مربی ات را خودت انتخاب کردی و به این مقام دست یافتی. ارجعی الی ربک. اینگونه انسانی است که به مقام رضا میرسد و هر کس از خدا راضی است خدا هم از او راضی خواهد بود. بندگان خدا اینگونه اند. تو در شمار نیکان عالمی. تو در باغ بزرگ پروردگارت به سر خواهی برد. یهشت مگر جز به شرط آرامش و صفاست؟ بهشت یعنی آنجا که لغو و بطالت نیست. آزار نیست. غم و ترس راهی ندارد. یعنی آنجا که همه چیز را خدا به پیش میبرد. بهشت یعنی آنجا که با حسین زندگی کنی. با حسین بمیری. بهشت یعنی حسین وار زیستن. یعنی رضایت بر آنچه خدا گفت و خواست و رقم زد. یعنی ما رایت الا جمیلا. آرام باشی و بدانی آنکه باید ببیند می بیند. حقی در گستره عالم تباه نخواهد شد. در دل تلاطم امواج چون کودکی در آغوش پدر آسوده بخوابی. مسیرت را برو و بدان خدا هوایت را دارد. عزتت حفظ مانده و عزیز خواهی ماند. دنیا و آخرتتت بهشت است اگر به مرتبه یقین برسی. اگر حسینی شوی. بهشت هر جایی است که نفست مطمئن و راضی است. فجر را سوره حسین نامیدند نه از آن جهت که صرف وصف منزلتش باشد. برای آنکه راه را بیابی و در مسیر درست قدم برداری. طلوع نور در زندگی ات با فکر و انتخاب درست رقم خواهد خورد. حسین یک الگوست. طریقتش تو را به رستگاری میرساند.
