صرفا برای پز
یک بابایی رفته است رستوران علی دایی در شمال شهر تهران، عکس فیش پرداختی را منتشر کرده که حتی آب معدنی و ماست خیار را به او گران فروخته اند و قیمت غذاها نجومی است و...
با علی دایی کاری ندارم، درست یا غلط بودن قیمت گذاری غذا هم همینطور؛ اما خدایی اش چقدر از این رستورانها و هتلها در کشور وجود دارند که اتفاقا چون مشتری دارند به کارشان ادامه می دهند. مثلا چرا آدم وقتی می تواند در هتلی مرتب و تمیز با قیمت شبی دو میلیون تومان بخوابد (که همان هم البته از توان مردم عادی خارج است) میرود هتلی با قیمت شبی ده میلیون تومان؟ چقدر پول به خاطر پز دادن و لاکچری بازی هدر می رود. بماند همین افراد که اینطور ریخت و پاش می کنند بیست جور نسخه برای توجه به محرومان می پیچند. حتی اگر بپذیریم جامعه حالاحالاها از نظام طبقاتی اقتصاد و معیشت و رفاه خارج نخواهد شد عقل و انصاف ما انسانها چگونه می پذیرد برای کاری که انجامش توجیه معقولی ندارد وقت یا پول خود را هدر بدهیم؟
