شکم از نگاه علی علیه السلام!

پرخوری را می توان به عنوان یکی از مصادیق اسراف، مورد نهی اسلام دانست و از آن به عنوان یک منکر نام برد.

حضرت علی علیه السلام پرخوری را از دو بعد مادی و معنوی، زیان بار می داند:

اَقلِل طعامَک، تَقلِل سَقاماً

خوراکت را کم کن، بیماریت کم می شود.

قِلّةُ الأکل من العفاف

کم خوردن، از پاکدامنی است.

در مورد ضررهای جسمی پرخوری، علم پزشکی به اندازه کافی هشدارهای لازم را بیان کرده است. روانشناسان و محققان عرصه های اجتماعی نیز درباره تأثیر پرخوری و شکم بارگی در تقویت قوای شهوانی و تمایل به هنجار شکنی، نکات قابل توجهی را منتشر نموده اند.

برای تبیین بهتر این موضوع به حدیث دیگری از مولای متقیان می توان اشاره کرد:

أمقَتُ العبادِ الی الله سبحانه، مَن کانت همَّتُهُ بَطنَهُ و فَرجَه

دشمن ترین بندگان نزد خدای سبحان، کسی است که همتش خوردن و شهوت باشد.

امیرالمومنین در مذمت کسانی که جز به خوردن نمی اندیشند چنین می فرماید:

مَن کانت هِمَّتَهُ ما یَدخُلُ بَطنَهُ کانت قیمتُهُ مایَخرُجُ منه

کسی که همتش فقط در چیزی است که می خورد قیمتش به اندازه همان چیزی است که از او خارج می شود!

دانشجوی شهید سید علی اکبر شجاعیان تعبیر جالبی از آدم های شکم پرست و عافیت طلب دارد که خواندن آن خالی از لطف نیست:

"شمایی که بستر نرم و غذای گرم و لذت زودگذر دنیای فانی را انتخاب نموده اید در قبال آخرت که دار باقی است شما مرده اید، مرده ای متحرک، این جسمتان است که حرکت می کند و غذا می خورد و می خوابد."

یک نکته آموزنده هم از کلام مولا درباره نوع غذایی که می خوریم، بیاموزیم:

کُن کالنَّحلَةِ اذا أکلت، أکلت طیّباً

مانند زنبور عسل باش وقتی می خورد، چیز پاکیزه می خورد.

هم باید پاک و حلال خورد و هم غذایی را انتخاب کرد که از نظر فایده جسمی، بیشترین نفع را به بدن و سلامتی انسان برساند.

منبع احادیث: جلوه های حکمت، ص51