دعوت با غیر زبان!

شاید به هر جوانی اگر چند بار گفته شود که نمازت را بخوان، یا اینکه مواظب باش ثواب نماز اول وقت را از دست ندهی ممکن است به اقتضای سن جوانی و یا دیگر اقتضائات روحی، از انجام این توصیه سر باز بزند. این ویژگی البته تنها مخصوص جوان ها نیست. خیلی از آدم های پا به سن گذاشته هم خوششان نمی آید که کسی نصیحتشان کند.

دانشجوی شهید حسین بهرامی با این که در نزد دوستانش بسیار محبوبیت داشت؛ اما از توصیه مستقیم به آنها تا آن جا که می توانست پرهیز می کرد. رفقا وقتی حال و هوای حسین را می دیدند، می فهمیدند که وقت نماز شده و باید خودشان را برای گفتگوی با خدا آماده کنند. حسین لحظاتی قبل از اذان، وضو می گرفت و زیر لب زمزمه می کرد. گاه می شد حزن و اشک را موقع نماز در صورت او دید. احساس می کردیم در کنار یک عارف وارسته قرار گرفته ایم. خود به خود تشویق می شدیم که همپای او به نماز بایستیم. این که می گویند همنشین خوب اثر خوب دارد یک نمونه اش همین است. تأثیر یک انسان عامل به نیکی ها را نمی توان در اطرافیانش نادیده گرفت. شرممان می آمد در کنار حسین باشیم و او را آن گونه پای بند نماز و عبادات ببینیم و خودمان را به غفلت بزنیم. می ایستادیم همپای حسین و گاه پشت سر او نمازی می خواندیم و خدا را به خاطر داشتن چنین دوستی صالح و خداجو شکرگزار بودیم.

بر اساس خاطره ای از حسین تجویدی، شهدا و نماز