اصلاح خوب است اما برای همسایه!

 

از طنزهای روزگار یکی اش همین است که انتقاد و نصیحت کسی را نمی پذیریم.

یا اصلا زیر بار نمی رویم و به توجیه و جدل متوسل می شویم.

یا اگر هم کم آوردیم و دستمان از بحث کوتاه شد بهمان بر می خورد و دور آن طرف را خط می کشیم.

بعد با همین رویه، از خدا می خواهیم زندگی مان را اصلاح کند، وضعیتمان را تغییر دهد، احسن الحال را برایمان رقم بزند...

وقتی خودمان تمایلی به اصلاح و تغییر نداریم و مقاومت می کنیم، از خدا چه توقعی داریم؟

ملیح ترش اما این است که  خودمان دیگران را هم نصیحت و نقد می کنیم و انتظار داریم بی کم و کاست و مقاومت و پرخاش و چون و چرا، بپذیرند و تسلیم شوند در مقابل هر آن چه گفتیم...!

جامعه ای که ما بخشی از آن هستیم اصلاح نمی شود وقتی خودمان اصلاح نشویم.