استقبال از محرم، خوب یا بد؟!
باید دید منظور واقعی از به استقبال محرم رفتن چیست؟
این بحث امروز چالش برانگیز شده و ظاهراً سوءتفاهماتی را به همراه داشته است. علت ظهور این حاشیه ها بیان ناقص منظور و مراد گوینده هاست.
اگر استقبال از محرم را به این معنا بگیریم که مثلاً چند روز زودتر از شروع این ماه، سیاه پوشیده و عزاداری ها را آغاز کنیم خوب این رفتار نوعی افراط گرایی در عزاداری بوده و ضروری و معقول به نظر نمی رسد.
اما اگر استقبال از محرم را به معنای ایجاد آمادگی قلبی برای درک معارف اهل بیت علیهم السلام و بهره مندی از تعالیم اسلام و کسب فیوضات الهی بدانیم خیلی هم خوب و به جاست. این که به همدیگر توصیه کنیم محرم نزدیک شده و خوب است حواسمان را جمع کرده و با فاصله گرفتن از گناه، زمینه انس با حقایق مکتب وحی و اتصال به نهضت فکری و معنوی و فرهنگی حضرت اباعبدالله علیه السلام را فراهم آوریم در واقع نوعی خودسازی و حرکت در مسیر رشد معنوی و اصلاح نفس است.
بدترین سخنی که این روزها خواندم استدلال تهی و کم مایه طلبه ای بود که نوشت استقبال از محرم یعنی استقبال از کشته شدن امام حسین!
با این وصف چون امام علیه السلام در روز دهم محرم شهید شده عزاداری در نه روز قبل از آن نیز باید استقبال از کشته شدن حسین علیه السلام تلقی شود! راستی مگر فلسفه عزاداری برای امام حسین و یاران و فرزندانش صرفاً به خاطر قتل و شهادت مظلومانه آنهاست؟! یادمان رفت این جمله پیرخمین را که فرمود گریه بر مظلوم، فریاد علیه ظالم است؟
مصیبت اصلی که در جریان قیام حسین بن علی علیه السلام بر اسلام و جامعه اسلامی روا گردید ذبح شریعت محمد ص و پایمال شدن طریقت حق و نادیده گرفته شدن مسیر ترسیم شده اسلام و غربت راه خداست.
