فراخوان سادات قم

نزدیک به سیصد شهید غیر ایرانی مدافع حرم در بهشت حضرت معصومه سلام الله علیها مدفون هستند. خیلی از این عزیزان، در کشور ما غریبند و کس و کاری ندارند. 

آن ها برای دفاع از حریم عمه جان ما جان خود را در طبق اخلاص گذاشته و امروز میهمان خاک پاک قم شده اند. از جوانمردی به دور است که عید را در خانه و در کنار نزدیکان خود به جشن و شادی بگذرانیم و خاک غربت را از مزار مدافعان حرم عمه جان مان نزدائیم.

لحظه تحویل سال را امسال در کنار مزار شریف این مردان بی ادعا باشیم. یادمان نرود اگر این بچه های گمنام خمینی نبودند ممکن بود تا سال های سال، عید و جشنی نداشیم. با شهدا، روزمان نو می شود.

زمین فوتبال بابل، میدان جنگ شد!

حالا بیایید اسم باشگاه را بگذارید فرهنگی ورزشی

حالا مدعی شوید که جای زن ها در ورزشگاه ها خالی است

بیایید از فوتبالیست ها برای جوانان میهن تان الگو بتراشید

حالا نام یک فوتبالیست را روی میدان ورودی شهرتان بگذارید و بر سر مزارش بارگاه بسازید

به زور رسانه، مردم جامعه را فوتبالی کنید و دلتان خوش باشد که مقابل تهاجم فرهنگی و ماهواره و ... خیمه زده اید ...

این تصاویر مربوط به حواشی بازی امروز دو تیم دسته اولی خونه به خونه بابل با نساجی قائمشهر در ورزشگاه هفتم تیر بابل است. این حواشی البته دیگر به متنی از یک واقعیت تبدیل شده است:

گاهی باید از خجالت، مرد!

به گزارش قم نیوز، دیروز خبری در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که سید عباس موسوی، فرمانده لسگر زینبیون و یکی از همراهان وی در قم ربوده شده‌اند.

پیگیری‌ها برای پیدا شدن این مدافعان حرم ادامه داشت تا اینکه کانال تلگرامی سپاه زینبیون 

telegram.me/zainabiyun خبر از بازداشت آنها به سبب عدم تمدید گذرنامه داد. 

این کانال نوشته است: «طبق آخرین پیگیری های رزمندگان زینبیون در شهر قم، جناب سید عباس موسوی و یکی دیگر از همرزمانشان در بازداشتگاه اداره امور اتباع و مهاجرین خارجی این شهرستان به سر میبرند و به دلایل نامعلومی بازداشت ایشان همچنان ادامه دارد.

مسئولین ناجا نداشتن پاسپورت و عدم تمدید اقامت در ایران را بهانه کرده و ایشان را دستگیر کرده اند در حالیکه پاسپورت ایشان و دیگر رزمندگان سالهاست که در اختیار .... میباشد و آنها هرساله اقدام به تمدید اقامت رزمندگان و خانواده شهدای مدافع حرم زینبیون میکردند.

بنابراین بازداشت ناگهانی و تحقیرآمیز این فرمانده شجاع پاکستانی، بار دیگر این سوال را به وجود می آورد که چرا نگاه امنیتی موجود در نهادهای نظامی ایران ، رزمندگان خارجی را صرفا برای جنگیدن و سیاهی لشگر میبینند نه رشد و فعالیت انقلابی و کادرسازی جهت تشکیل جبهه جهانی مستضعفین؟! 

متاسفانه این نحوه برخوردها با نیروهای انقلابی غیر ایرانی و مخصوصا نسبت به مجاهدان مخلص پاکستانی و افغانستانی بیشتر موجبات دلسردی این عزیزان و خانواده‌های معظم شهدای مدافع حرم را پدید می آورد و قطعا مورد رضایت مقام معظم رهبری(دام ظله) هم نخواهد بود.

رزمندگان زینبیون و خانواده های آنان از مسئولین محترم مربوطه انتظار پاسخگویی و رسیدگی نسبت به آزادی این عزیزان را دارند»

به نظر می‌رسد این بازداشت بدون هماهنگی فرماندهان ناجا در قم انجام شده است و ضروری است شرایط آزادی این دو‌ عزیز مدافع حرم به سرعت فراهم شود.اخبار تکمیلی متعاقبا اعلام می‌شود.

یک فاتحه، برای یک مرد

امروز که خبر ارتحال جناب آقای اسماعیلی را در شبکه های مجازی خواندم واقعا حالم گرفته شد.

سال 76 در جمعیت دفاع از ارزش های انقلاب اسلامی و ستاد انتخاباتی حجت الاسلام ری شهری در بابل با ایشان آشنا شدم. آن وقت مسئول پایگاه بسیج مسجد حضرت ابوالفضل علیه السلام و یار غار حاج آقا یزدانی عزیز بود.

شخصیت این مرد بسیار برایم جاذبه داشت. جدیّت او در انجام هر کاری و نیز قاطعیت، شجاعت و صراحت لهجه اش برای جوان هجده نوزده ساله پرشوری مثل من، واقعاً جذاب و آموزنده بود. از دیگر جاذبه های شخصیتی وی تدبیر او در باز کردن گره هایی بود که در آن برهه خاص بر سر راه دوستان همفکر ایجاد می شد. هوش بالا و درک صحیح از شرایط جامعه آن روز، در حالی که بی تعارف بسیاری از نیروهای حزب الله با این توجیه که مسئولان بیدارند، خودشان را در برابر واقعیت های تلخ جامعه به خواب زده بودند، از دیگر محسنات ویژه شخصیت این رزمنده و جانباز و بسیجی خستگی ناپذیر بود.

مجموعه این صفات باعث می شد که رفتارهایش را همواره زیر نظر داشته باشم. از این رو می توانم بی اغراق ادعا کنم که صداقت ایمانش را بارها در عرصه عمل شاهد بودم و درس هایی فراموش ناشدنی از کردار نیک و درایت هوشمندانه او آموختم. ایشان کارمند دانشگاه علوم پزشکی بابل بود و ظاهراً مدتی هم مسئولیت بسیج کارکنان این دانشگاه را برعهده داشت. پیش از این او در یکی از نهادهای خدماتی ایثارگران مشغول به فعالیت بود که ایستادگی اش برای دفاع از حق و پای بندی اش به اجرای اصل امر به معروف و نهی از منکر، ادامه حضور او در آن مجموعه را ناممکن ساخت.

همیشه با خودم می گفتم با وجود چنین افراد توانمند، سالم و خوش فکر و شجاعی چرا امور اداری جامعه اغلب در دست مدیرانی فاقد صفات برجسته قرار گرفته است؟ سن و سالی که از من گذشت البته مرا به پاسخ این پرسش رساند. کم تر مجموعه ای وجود دارد که راه پیشرفت را تنها برای کارمندان و مدیران مطیع و چشم و گوش بسته و بی اعتنای به حق، باز نگذارد.

مرحوم حسینعلی اسماعیلی بر اثر مصرف داروهایی که برای درمان عارضه شیمایی اش استفاده می کرد دچار سرطان شد و امروز دعوت حق را لبیک گفت و در آرامگاه گله محله بابل به خاک سپرده شد. روحش شاد و قرین رحمت حق. انشاءلله امشب(شب جمعه) همراه با دوستان شهیدش میهمان سفره اباعبدالله باشد.

بنیاد شهید، این مدافع حرم را شهید نمی داند!

چند ماهی است که از شهادت سید حسین رئیسی از مدافعان و خادمان حرم اهل بیت علیهم السلام می گذرد. به رغم آن که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و پزشکی قانونی و ... شهادت او را در سوریه تأیید کرده اند؛ اما بنیاد شهید و امور ایثارگران هنوز با اعطای قانونی عنوان شهید برای این سید بزرگوار و پیر دلداده اسلام و انقلاب اسلامی موافقت نکرده است.

سید حسین رئیسی از جانبازان دفاع مقدس، بازنشسته آموزش و پرورش بابل بود که داوطلبانه به میادین جبهه جهانی اسلام در عراق و سوریه پیوست و به رغم تکرار جراحات ناشی از حضور در مناطق عملیاتی، باز هم با عشقی سرشار به خدمت در حرم حضرت زینب سلام الله علیها شتافت و در جوار مرقد شریف بانوی صبر و بصیرت، به آرزوی دیرینه خود دست پیدا کرد.

به رغم گذشت چند ماه از شهادت او به دلیل کارشکنی بنیاد شهید، هنوز سنگ مزاری برای وی در نظر گرفته نشده است.

تشییع و تدفین و مراسم یادبود این شهید گرامی نیز غریبانه برگزار شد. دوستان او بارها نقل کرده اند که این شهید از آن دست بسیجیانی بود که هیچ گاه علاقه ای برای بیان خاطرات و شرح ایثارگری ها و جانبازی هایش نداشت و گمنامی را سرلوحه راه خود قرار داده بود. انگار باز هم قرار است غربت این بسیجی بی ادعای مکتب خمینی، ادامه داشته باشد.

برای مسئولان عالی بنیاد شهید باید تأسف خورد که به رغم تسامح در شهید نامیدن بعضی اصناف و گروه ها مانند خبرنگار و ... که در سوانحی چون سقوط هواپیما جان خود را از دست داده اند، از اطلاق این واژه مقدس برای شهید سید حسین رئیسی که جانباز معرکه نبرد بود و در خدمت به آستان زینب کبرا سلام الله علیها به افتخار شهادت نائل آمد، اجتناب می ورزند.

از استاندار مازندران، نماینده ولی فقیه در استان و دیگر مسئولان صاحب نفوذ نیز انتظار می رود با توجه به مدارک موجود که تصاویری از آن در این وبلاگ منتشر شده است، به این جریان ورود پیدا کرده و مانع از تضییع حقوق شهدا و خانواده هایشان و ایجاد بدبینی در مردم نسبت به نهادهای ارزشی و انقلابی بشوند.

حاشیه نگاری آتش سوزی پلاسکو (1)

1- یکی از مشاوران رئیس جمهور پیش از این به ذهن مبارکش فشار آورده و طرح داده بود که برای در امان ماندن از بلایای ماه صفر! باید صدقه حکومتی بدهیم. دلم می خواهد قیافه این بابا را پس از اتفاقاتی که در دی ماه افتاده تماشا کنم.

2- تهران جای زندگی نیست. ازدحام و آلودگی و فقر فرهنگی اش یک طرف؛ یک حادثه فقط برای یک ساختمان، چند روز است که جماعتی را به خود مشغول کرده است. وای به روزی که تهران، صفحه حوادث کشور شود؛ خدا رحم کند.

3- در کل فقط ده دوازده نفر به خاطر آسیب دیدگی سانحه اخیر در بیمارستان بستری شدند. کار بقیه مصدومین، سرپایی راه افتاد. این وسط سازمان انتقال خون توانست به لطف مسئولیت پذیری مردم، هزاران کیسه خون را ذخیره کند.

4- اول گفتند هفتصد هشتصد و الان که دست بالا گرفته اند، می گویند هزار و پانصد میلیارد تومان خسارت وارد شده است. یک برج هفده طبقه تجاری با ده ها مغازه و انبار و جنس و ... منهدم شد، چهار هزار کارگر بیکار شدند و ...؛ همه اینها کلاً هزار و پانصد میلیارد تومان می ارزید. شما حساب کنید با دوازده هزار میلیارد تومان اختلاسی که در صندوق فرهنگیان صورت گرفت چه کارها که نمی شد کرد. به قول استاد بزرگوار ما اصلاً با این قدر پولی که اختلاس می کنند، چه کار می کنند اینها؟!

5- چقدر این کمپین قشنگ است. گفتند بیایید به خاطر حمایت از چهار هزار کارگر ساختمان پلاسکو که بیکار شدند، امسال برای عید فقط کفش و لباس ایرانی بخریم.

هموطنانتان را مسخره نکنید!

اگر می بینید در حادثه ای مثل آن چه که امروز در خیابان استانبول تهران به وقوع پیوست حجم عظیمی از مردم تجمع می کنند لزوماً تعبیر منفی نداشته و از آن بهانه ای برای تحقیر و تمسخر هموطنانتان نسازید.

مردم ما سال هاست که عادت کرده اند با وقوع اتفاقی ناگوار، پای به میدان رشادت و ایثار نهاده و نقشی در کمک به دیگران داشته باشند. انقلاب اسلامی، جنگ تحمیلی، مبارزه با گروهک ها و خانه های تیمی، کمک به جنگ زدگان و زلزله زدگان، جشن های نیکوکاری و ... حسّ مسئولیت شناسی مردم را بارها به اثبات رسانده است. برای همین است که تا اعلام می شود بیمارستان ها آماده دریافت خون های اهدایی مردم هستند، صف هایی طویل از همه اقشار جامعه برای شرکت در این امر خیر تشکیل می گردد.

اگر چه گاه تجمعی نا به جا ممکن است منجر به اخلال در کمک رسانی به آسیب دیدگان شود که این امر نیاز به اطلاع رسانی و فرهنگ سازی دارد؛ اما اصل آمادگی مردم برای حضور در صحنه بحران را نباید به باد تمسخر گرفت. هر چقدر این روحیه به شکل صحیح و کاربردی آن تقویت شود، امنیت اخلاقی و اجتماعی جامعه نیز ثبات بیشتری یافته و کشور در مواقع پرخطر، بیمه خواهد شد.

کسی سیاه نپوشید!

مرگ هاشمی هم نشان داد که کشور دارای دو جناح است؛ جناح مردم و جناح مسئولان.

چپ و راست، یک بازی مسخره است و چیزی جز تمثیل برادری سگ زرد با شغال نیست.

نگاه به مجالسی که به یاد مرحوم هاشمی در گوشه و کنار شهرها برگزار می شود نشان می دهد که اگر بخشنامه ها در کار نبودند، مراسمی هم برای او برگزار نمی شد.

امیدوارم مسئولین متوجه این فاصله بزرگ گردیده و برای علاج آن چاره ای بیندیشند. یادمان نرود که آموزه های مدیریتی دین، بنا را بر حاکمیت بر قلب ها نهاده است. خدا کند آنهایی که از ملت و آرمان هایشان فاصله گرفته اند دوباره به دامان مردم بازگردند.

نان به نرخ روز!

کسی که در آشوب های 18 تیر 78، پرونده دار شد و بعدها با اغماض اصحاب نفوذ، توانست راهی شورا شود، به ناگاه مرید هاشمی شد و پیشنهاد داد تا جایی را پیدا کرده و به اسم آن مرحوم نامگذاری کنند.

نمی دانم چرا اسم و سخن او را که دیدم، وقایع آن سال ها مقابل چشمم ورق خورد، مهاجر و منوچ و ملوس و مریم شانسی و ... و جمله ای معروف از اکبر هاشمی رفسنجانی که گفت: نمی گذاریم بچه ساواکی ها مملکت را به آشوب بکشانند.

من هم پیشنهاد می دهم حتماً خیابانی که منزل فرد مذکور در آن قرار دارد را به نام "خیابان 23 تیر" ثبت کنند.

پیرامون شکایت شهردار از منصف

اگر از من می خواستند که یکی از صفات مثبت شهردار بابل –فارغ از بعضی ضعف ها به خصوص در حوزه فعالیت های فرهنگی- را نام ببرم بی تردید به سعه صدر وی در مواجهه با منتقدان و مخالفانش اشاره می کردم.

شکایت اخیر شهردار از عضو شورای شهر و نیز یکی از شهروندان، این امتیاز تحسین برانگیز ایشان را از بین برد.

هر چند بعضی صاحب نظران علت شکایت وی از دو فرد مذکور را به قوت گرفتن احتمال استیضاح او در شورای شهر و انتقام از مخالفینش ربط می دهند و بعضی دیگر نیز بر این باورند که مشاوران ماجراجوی شهردار او را متقاعد کرده اند که فهرست مورد حمایت محمد حسین منصف در این دوره از رقابت های شورای اسلامی! شهر، جدی ترین رقیب فهرست نامزدهایی است که قرار است بله قربان گوی شهرداری باشند و ... من اما به نوبه خود هیچ تحلیل و تفسیری درباره علت تغییر رویکرد ناگهانی شهردار در مواجهه با منتقدان ندارم.

دوستان چپ و راستی که در این سال ها با این قلم آشنایی داشته اند به نیکی می دانند که این حقیر همواره مخالف دادگاه و شکایت و آجان کشی در امور مرتبط با فعالیت های اجتماعی و فرهنگی و ... بوده ام. چه آن وقت که معلمی بسیجی به خاطر انتقاد از امام جمعه سابق امیرکلا مشتری راه پله های دادگاه شده بود و چه آن زمان که دوستانی با رویکرد سیاسی متفاوت به دلیل درج خبری در کانال تلگرامی خود و یا انتقاد از یکی از کانون های ثروت و قدرت پایشان به کلانتری و دادگاه باز شد و یا حتی وقتی که یکی از نویسندگان خوش ذوق؛ اما قلم فروش و بوقلمون صفت - که به حکم روسپیگری هنری، یک روز مزدور یکی از نامزدهای متمول مجلس بود و امروز پاچه خوار یکی از نهادهای خدماتی شهر- در مقام اتهام نشست، در مخالفت با این رویه دست به قلم شدم.

اگر قرار باشد روال شکایت و ارجاع به دادگاه و ... در حیطه فعالیت های اجتماعی به رویه ای معمول و عادی تبدیل شود، بی شک دود آن بیشتر در چشم کسانی فرو خواهد رفت که می خواهند مستقل و بدون وابستگی به منابع قدرت، عقیده و نظر اصلاحی خود را در جامعه مطرح نمایند.

با دادگاهی شدن فعالان اجتماعی و فرهنگی در اموری که مرتبط با کنش های مدنی و نه آسیب زا در حریم اعتقادی و دینی است، مخالفم که البته در این راستا فرهنگ سازی برای حفظ کرامت انسان ها و نیز صبر و سعه صدر طرفین دعوا، اصلی انکار ناپذیر است. 

اشک آتش2 ربطی به من ندارد

چند روز پس از تعطیلی فعالیت خود در امر وبلاگ نویسی، وبلاگ اشک آتش2 را به طور کامل حذف نمودم. این مسئله باعث شد تا فردی دیگر این نشانی را برای خود انتخاب کرده و وبلاگی را با همین نام راه اندازی کند.

هرچند صاحب این وبلاگ ادعایی درباره نسبت وبلاگ خود با اینجانب ندارد ولی به هر حال ذکر این توضیح را لازم می دانم که نه وبلاگ مذکور را می شناسم و نه نویسنده اش را. از نظر اخلاق حرفه ای هم بهتر بود عین آدرس یک وبلاگ تعطیل شده برای وبلاگ دیگری انتخاب نشود تا زمینه سوءبرداشت خوانندگان فضای مجازی را فراهم نیاورد.