مگر چند سال گذشه است از روزهایی که در همین کوچه پس کوچه های شهرمان
نفس هایی جاری می شد که عطر وصال را در فضا می افشاند. یادمان نرود در و دیوار این
شهر روزی با عبور قافله آخرالزمانی کربلا متبرک می شد.
یاد شهدا
به خیر. یاد حمید رسولی که در درگیری های آمل مجروح شده بود. ناراحت بود که
دلبستگی اش به زن و فرزند، او را زمینی کرده است. خودش را ساخت برای جدایی، برای
وصال با معشوق اصلی اش.
حسن گرجی، تک پسر خانواده بود. زیبا و خوشرو بود. پشت لبش هنوز سبز
نشده بود. اجازه خواست برای رفتن. پدر به خاطر خدا، نه نگفت. دسته گلش را دو دستی
تقدیم راه حق کرد و با هزاران آرزویش به وداع نشست.
مهدی عباسی شب های زیبایی داشت. نیمه های شب برمی خواست، به آسمان
خیره می شد و بغضش می ترکید. گاهی خودش را تنبیه می کرد؛ نه به خاطر
گناهانش. اگر نماز شبش قضا می شد روزه می گرفت تا حواسش بیشتر جمع شود.
محمد میرزاده سن و سالی نداشت. دفعه آخر که می خواست به جبهه برود سر
بر زانوی مادر گذاشت و به یاد کودکی هایش از او خواست تا نوازشش کند. اندکی بعد
آهسته به مادر گفت: این آخرین باری است که سرم را ناز می کنی... سرش روی زانوی
شهید روح اللهی بود. وقتی داشت جان می داد آهسته گفت: السلام علیک یا اباعبدالله...
محمد فیروزجایی، سکوت پاسگاه زید را بر هم زده بود. اصرار داشت اذان
مغرب را خودش بگوید. نوبتش نبود اما اصرارش گرفت. شهادتین اذان را که گفت گلوله ای
کمانه کرد و... سه بار یاحسین گفت تا جان داد.
احمد کاکا می گفت: نشانه شهادتم را دیده ام. دیگر نوبت به من رسیده.
بعضی ها باور نکردند. زیاد طول نکشید که صداقتش ثابت شد.
حجت الاسلام توحیدی شده بود شهید مفتح بابل. هر جا می دید شبهات
منافقین اثر کرده خودش را می رساند و بساط افکار سست دنیاپرستان را بر هم می یخت.
طاقت منافقین طاق شد. مقابل دانشکده فنی ترورش کردند تا باز هم مفتح بابل باشد.
قرار نبود آن شب گردان میثم به کربلای پنج برود. مهدی آقاجانی انگار
با کسی قراری گذاشته بود. بی قراری می کرد تا همان شب وارد میدان شود. پایش که به
عملیات رسید خمپاره ای آمد و او را به قرارش رساند.
شهادت، یعنی مرگ آگاهانه و عاشقانه. گواه این حرف، قاسم پابرجایی است.
شبی که فردایش باید خود را به والفجر شش می رساند وعده داد: هفته دیگر پیکرم را می
آورند. من اولین شهید گردانمان هستم که تیر به نزدیک قلبم اصابت می کند. با سیزده
شهید دیگر در بابل تشییع می شوم و... یک هفته گذشت. خبرهایش مو به مو درست از آب
در آمد.
عرفان بازی دراز را باید از حسن شکری پرسید. وقتی چشمش مجروح شد یکی
رو به او کرد و گفت: چشم قشنگت حیف شد... حسن با نشاط و خوشحال جواب داد: چشم که
چیزی نیست من آمده ام وجودم را تقدیم خدا کنم.
ماشین، دوچرخه محمود خاکسار را حوالی باغ فردوس، درب و داغان کرده
بود. محمود لب به اعتراض نگشود. چه کسی می دانست این جوان نجیب و مهربان همان
محمود خاکسار است که یک تنه به نبرد با ضدانقلاب رفته و نامش لرزه بر اندام
منافقین شهر می اندازد.
حامد سرهنگ پور نوجوان بود. قیافه داشت، پول داشت، آینده داشت... این
فکر و خیال ها نتوانست او را سرجای خود بنشاند. خط مقدم که بود دستش مجروح شد. او
را به عقب بردند اما به هر ضرب و زور خودش را دوباره به خط رساند و آسمانی شد.
وقتی پای محمدرضا زربیانی به جبهه رسید همه از دیدن قد و قامت کوچکش
تعجب کرده بودند؛ اما او شاهکار اطلاعات – عملیات بود. با رضا اصحابی خیلی صمیمی
بود. اصحابی که شهید شد خواب او را دید که در باغی سرسبز و خرّم ایستاده و راه
شهادت را نشانش می دهد. خواستند نگذارند رضا زربیانی به خط برود اما... دیگر
دیر شده بود.
عباس مجازی گاهی آن قدر سینه می زد که از حال می رفت. در بیمارستان
شیراز به کما رفته بود. برای شناسایی اش اسم هایی را می خواندند اما واکنشی نشان
نمی داد. تا می گفتند حسین؛ می زد بر سینه و دم می گرفت.
حجت الاسلام ابوالقاسم بزاز لحظه ای آرام و قرار نداشت. کردستان که
ناآرام شد خودش را به سنندج رساند و بساط تبلیغ را به راه انداخت. ضدانقلاب دید
اگر ترورش نکند دیگر هیچ کُردی باقی نخواهد ماند که سپاهی را کافر بداند.
سید علی اکبر شجاعیان وقتی در رشته پزشکی قبول شد گفت: زمانی به من
تبریک بگوئید که در دانشگاه اباعبدالله پذیرفته شوم. بارها به شدت مجروح شد. در
کربلای چهار، گریه می کرد که چرا در آزمون شهادت، سربلند نشده است. گوسفندی نذر
کرد تا به کربلای ده برسد. این بار نذرش قبول شد و به دانشگاه اباعبدالله راه پیدا
کرد.
محمد مصطفی پور درست چهارده سال و هفت ماه سن داشت. خوش قیافه، خوش
تیپ، خوش صحبت، خوش اخلاق، خوش خط و خوش قلم بود. قبل از والفجر هشت روی پیراهنش
بیتی را نوشت و آرزو کرد گلوله به روی آن اصابت کند. دعایش مستجاب شد. روی سینه اش
نوشته بود: آن قدر غمت به جان پذیریم حسین تا قبر تو را بغل بگیریم حسین
این اواخر سید حسن علی امامی وقتی برای شناسایی به دوربین نگاه می کرد
گنبد اباعبدالله را می دید. قول گرفت کسی چیزی نگوید. خواب مادر سادات را دید که
وعده شهادت را به او داده بود. دیگر سر از پا نمی شناخت. چند روزی نگذشت که
در والفجر هشت با رمز مقدس یا زهرا میهمان مادرش شد.
مهدی نصیرایی، شب عروسی اش خوشحال بود؛ اما پشت تریبون که رفت این
نوحه را خواند: از سنگر حق شیرشکاران همه رفتند، مستان می پیر جماران همه رفتند،
غمنامه بود ناله پرسوز شهیدان، ما با که نشینیم که یاران همه رفتند، والفجر هشت که
شروع شد پیغام داد: اگر ازدواج کردم برای آن بود که دینم کامل شده و به خدا
نزدیکتر شوم. سلام مرا به بسیجی های نسل های بعد برسانید و بگوئید دنیا نتوانست
مهدی را از خدا جدا کند.
پیام مهدی نصیرایی به گوش سید محمود موسوی و کمیل صفری تبار رسید. این
هر دو جوان نسل سومی، عاشق شهادت بودند. در زیر بمباران فرهنگی غرب، در دوره ای که
در خیال اهل دنیا زرنگ تر آن است که کمتر کار کرده و بیشتر به جیب بزند، در زمانه
ای که زیاد بودن تعداد صفرهای دفترچه پس انداز، نشان افتخار و برتری است، کمیل و
سید محمود بی اعتنا به جاذبه های پرزرق و برق عالم، نشان دادند که دنیا آنها را از
خدا جدا نکرده است. کمیل و سید محمود در نیمه شهیور سال نود، وعده حق امام را به
اثبات رساندند که نوید داده بود: خدا می داند راه و رسم شهادت کور شدنی نیست.
قافله عشق باز هم به پیش رفت. به حسن رجایی فر گفتند: تو یک بار به
سوریه رفتی، مجروح هم شدی، بس است دیگر دینت را ادا کرده ای. بنشین و به بچه های
خودت فکر کن به کودک خردسالی که در خانه داری. گفت: یک روز در حومه شهر حلب، سر
بریده نوزادی را بالای دیوار دیدم. مگر می شود کودکان مسلمان سوری در رنج و عذاب
باشند و من بنشینم و با فرزندان خود روزگار را به شادی بگذارنم؟
سید رضای طاهر زود دلتنگ خانواده می شد. وقتی زنگ می زد و صحبت می کرد
به وجد می آمد. به محمدش عشق می ورزید و کنجکاو بود بداند آیا یاد گرفته سوار
دوچرخه بشود یا نه. او همه عشقش را با خدا معامله کرد تا مبادا حرف رهبرش روی زمین
بماند. رفت و گفت: محمد من هم خدایی دارد. سید حسین رئیسی، پیرمرد بازنشسته ای بود
که مفارقت از کار اداری، دلیل موجهی برای گوشه نشینی اش نشد. عزم خطر کرد تا به
سهم خود در خدمت به آستان زینبی، نقش داشته باشد. اغلب روزها را روزه می گرفت. می
گفتند: سختت نیست با این سن و سال، این همه کار می کنی و لب به آب نمی زنی؟ گفت:
به من حق بدهید، از عمه سادات حیا می کنم برادرش لب تشنه شهید شد، آن وقت من در
کنار حرمش سیراب باشم؟
هنوز هم
رائحه شهادت در کوچه پس کوچه های شهرمان جاری است. مشام جانمان را اگر با
عطر معنویت شستشو دهیم باز هم می توانیم بوی ناب وصال را استشمام نماییم. دل غبار
گرفته مان را با یاد و راه شهدا صیقل دهیم و راه گم شده مان را از نور ستارگان
آسمان شهادت جویا شویم. یادمان نرود شرمنده شهدا نشدن، به عزم و اراده ما نیز
بستگی دارد. مباد که راه خود را از مسیری غیر از جاده سرخ کربلای اباعبدالله
انتخاب کنیم. نینوای حسین، لبیک مردانی را طلب می کند که جز خدا را در گفتار و
کردار نجویند و جان ناقابل خویش را تحفه آستان دوست بدانند. هر که دارد هوس کرب و
بلا بسم الله.
