کدام آموزش؟ کدام پرورش؟!
در روزهای اخیر، تصویر فوق به همراه دو خطی که در زیر می خوانید در بعضی از کانال های خبری شهرستان بابل منتشر شده است:
بزرگترین آرزوهای دانش آموزان مدرسه محروم روستای #اسبو ، گلوگاه، بندپی #بابل
داشتن لباس فرم مدرسه، ماشین‌حساب، صاف شدن زمین فوتبال روبروی مدرسه، داشتن یک توپ، سقفی که از آن مار نیفتد.
آنانی که مردم بابل را می شناسند به خوبی می دانند که یکی از ممتازترین وجوه اشتهار آنها دست داشتن در امور خیر است.
رئیس آموزش و پروش بابل حتی اگر هیچ بودجه ای برای حل معضلات دانش آموزان این مدرسه در اختیار نداشت با اندک همتی می توانست چند نفر از خیّران را دعوت نموده و در سریع ترین زمان ممکن، لااقل سقف مدرسه را تعمیر کند که از بالای آن مار به زمین نیفتاده و موجب وحشت دانش آموزان نشود؛ اما آموزش و پرورش قدمی در این راستا برنداشت و در نهایت ورود رسانه های خبری باعث انتشار اخبار مربوط به محرومیت دانش آموزان این مدرسه گردید. هیچ بعید نیست که مدارس دیگری در روستاهای اطراف شهرستان پر سرمایه بابل باز هم درگیر چنین مشکلاتی باشند.
گاهی داشتن یک جو غیرت و حمیت می تواند بسیاری از دردهای جامعه را تسکین دهد. دانش آموزی که از حداقل های آموزشی در مدرسه خود محروم است و وقتی به شهر می آید اوضاع متفاوتی را مشاهده می کند ممکن است مبتلا به عقده های اجتماعی گردیده و اعتماد خودش را نسبت به مفاهیمی چون انسانیت و دین مداری از دست بدهد.
برای اداره آموزش و پرورش شهرستان بابل متأسفم و امیدوارم عذاب وجدان مدیران آن دست کم باعث انصرافشان از ادامه تصدی بر مسئولیتی شود که با فرهنگ و تربیت جامعه ارتباطی تنگاتنگ دارد.
معلمی شغل انبیاست به شرط آن که همچون انبیاء دغدغه جامعه را داشت و برای رفع مشکلات مردم، از خودخواهی و راحت طلبی اجتناب نمود.
