محمود راد مهر
شب آخری که آمد برای خداحافظی و اعزام به سوریه، دوربین را روشن کردم تا تصویر و صدایی را از او به یادگار ثبت کنم.
معمولاً به این جور کارها روی خوش نشان نمی داد؛ اما این بار با لبخندی نجیبانه، گفت و گویی کوتاه را از خود به یادگار گذاشت. جواب هایش سر بالا بود! مثلاً وقتی می پرسیدم: کجا می روی؟ ساده و مختصر جواب می داد: ملک خدا
می پرسیدم: این ملک خدا کجاست؟ می گفت: هر جا خدا بخواهد. پرسیدم: با چه کسانی می روی؟ جواب داد: با بچه هایی مثل خودم...
بالاخره کوتاه آمد و قبول کرد که پشت دوربین بگوید کجا می رود: سوریه.
این را که گفت انگار احساس کرد حرفش را ناقص بیان کرده است و باید چیزی بگوید که افق نگاه آرمانی او و همرزمان از جان گذشته اش را برای نسل های آینده جبهه جهانی اسلام ترسیم کند. می خواست پشت پرده همه خباثت هایی که در جهان اسلام به نفع صهیونیسم خون آشام، فتنه و نفاق را دامن می زند، افشا کند. یک آن سرش را برد عقب و دوباره آورد جلو و خندید. ادامه داد: ان شاءالله از آن جا می رویم یمن و بعد می رویم عربستان و حرم خدا را آزاد می کنیم.
گفتم: بروید مادرجان! ان شاءالله خدا پشت و پناه شما باشد.
مدافع حرم، مدافع حریم اندیشه اسلام و قلمرو ایمان و مبارزه با ظلم و تباهی است.
