محمدتقی سالخورده (1)

پیش خودم می گفتم لابد مثل خیلی از مردهای دیگر، زیاد بودن جهیزیه همسر را یک افتخار می داند و آن را به رخ دیگران می کشد؛ اما این طور نبود. می گفتم: تجملات نه، ولی در حد عرف خرید کنیم که اشکال ندارد! با همین هم مخالف بود. می گفت: زندگی هر چه ساده تر باشد صفا و صمیمیت بیشتری هم دارد. این زرق و برق ها ممکن است بین همسران فاصله بیندازد. اصرار مرا که می دید کوتاه می آمد تا آزرده خاطر نشوم.

قرار بود مبل هم جزو جهیزیه من باشد. جریان را که فهمید، رنگ صورتش تغییر کرد. آن جا دیگر من کوتاه آمدم. درست نبود که به خاطر مال و منال دنیا، همسرم را ناراحت کنم.

بی اعتنایی به تعلقات دنیا، یک برنامه هدفمند در زندگی او بود. حواسش بود علاقه اش به امور مادی، دست و پا گیرش نشده و راه پروازش را سد نکند. زینب دو سال بیشتر نداشت. محمد همیشه او را در آغوش می گرفت و بازی می کرد. هر مأموریتی می خواست برود حتی اگر زینب خواب بود باز هم او را آهسته در آغوش می کشید و می بوسید. دفعه آخر که داشت وسایلش را برای سفر می بست، با همه ذوق و شوقی که داشت، زینب را در آغوش نکشید و او را نبوسید. حتی با او خداحافظی هم نکرد. حواسم به کارهایش بود. فهمیدم نمی خواهد دلش بلرزد و زمین گیر شود. این بار مأموریتی را در پیش داشت که نباید پشت سرش را نگاه می کرد. لحظه سختی بود. محمد وقتی رفت دل مرا نیز با خود برد.