فرق ادکلن با گلاب! (پیشواز راهیان نور1)

عده ای از مردم به ادکلن و استفاده از رایحه آن علاقه دارند. این علاقه مندی باعث شده شرکت های تولید این محصول معطر، برای جذب بیشتر مشتری، طراحانی را استخدام کنند که کارشان فقط ابداع انواع شیشه ها و ظروف شیک و خیره کننده ادکلن است. این طراحی های جالب و متنوع، کار را به آنجا رسانده که بعضی از مردم، کلکسیونی از شیشه های ادکلن را جمع آوری می کنند.

با این همه هزینه ای که برای جلب توجه مشتری به مصرف ادکلن می شود کجا می توان دید که مثلاً تور ویژه ای برای یازدید مردم از کارخانه های تولید ادکلن شکل بگیرد؟! چرا رغبت و شوقی از سوی مردم برای بازدید از صنایع تولید ادکلن به چشم نمی خورد؟

فصل بهار که شد، سری به شهر کاشان بزنید. ده ها گروه مردمی را می بینید که از جای جای کشور با ماشین شخصی و یا با ثبت نام در تورهای گردشگری، خود را به این شهر می رسانند تا فرآیند گلابگیری در باغات کاشان را به تماشا بنشینند. جالب اینکه شیشه های گلاب شکل و شمایل جذابی ندارند. می دانید فرق ادکلن با گلاب چیست؟ تفاوتی که مردم خواسته یا ناخواسته بین گلاب و ادکلن می گذارند ریشه در تفاوت ماهوی "حقیقت" و "مجاز" دارد.

فرقی که شهدای ما با دیگر مشاهیر عالم دارند نیز از همین جنس است. خیلی ها سعی کرده اند چهره ها و شخصیت های رنگارنگ و ریز و درشتی را به خورد افکار عمومی بدهند و آنها را به عنوان الگو معرفی نمایند. این چهره های جذاب گاه تا داخل کیف مدارس دانش آموزان ما هم نفوذ می کنند. در عرصه رقابت بین انواع و اقسام چهره ها و شخصیت های کاذب یا واقعی، داخلی یا خارجی، پیروزی جز با جبهه "حقیقت" نخواهد بود. این حکم فطری را در علاقه و احترام قلبی مردم به شخصیت های بی ادعایی به نام وزین "شهید" جستجو کنید. برای همین است که وقتی ایام راهیان نور از راه می رسد صدها گروه مردمی را از سراسر کشور می بینیم که فرسنگ ها راه پرخطر و سختی های سفر و فراق خانواده و از دست دادن استراحت روزهای شیرین نوروز و... را به جان و دل می خرند و پای در میدان دلدادگی می گذارند. آنهایی که همسفر راهیان نور بوده اند نیک می دانند که زیارت کربلای ایران تنها مختص قشر خاصی نبوده و همه لایه های اجتماع با هر نوع طرز تفکر و سطح ایمان و فرهنگ و اندیشه سیاسی، پروانه شمع وجود شهدا می شوند.

امسال زیارت شهدا با طعم غربت بقیع آغشته است. آنان که امسال به پابوسی فرزندان فاطمه سلام الله علیها می شتابند عقده بی نشانی مزار بزرگ شهیده عالم را بر خاکهای متبرک به خون شهدا نجوا می کنند.

بسیار شنیده اید که گفته اند اگر کسی چهل حدیث را از بر کند در آخرت، عالم و فقیه محشور خواهد شد. واضح است که حفظ کردن چهل حدیث کار سختی برای صاحبان ذهن های معمولی نیست. بنابراین می شود فهمید آنچه که مطالبه این حدیث گوهربار بوده محافظت عملی از آموزه های دینی است. اینگونه است که وقتی در محضر علما حاضر می شوید و نکته و توصیه ای از آن بزرگان طلب می کنید، اغلب سفارش می کنند که به آنچه تا کنون از دین آموخته اید عمل کنید.

مشهورترین حدیث فاطمی، "الجار ثم الدار" است. ما از کودکی تا کنون بارها این حدیث را شنیده ایم و از کنار آن به سادگی عبور کرده ایم؛ اما تربیت شدگان مکتب فاطمی، عمل به این توصیه سازنده را سرلوحه خویش قرار داده اند. شهید نوبخت یکی از این عاملان به معروف بود که دفتر فرماندهی سپاه را به کمیته امداد تبدیل نمود! می گویند هر کس رنج و مضیقه ای داشت راه دفتر او را می گرفت و دست خالی باز نمی گشت. شهید ابوالحسن محمدزاده، همسایه ای داشت که زن جوان خود را مورد آزار قرار می داد. این زن همواره به زندگی پر نشاط و صمیمانه او و همسرش رشک می برد. ابوالحسن محمدزاده، ساده از کنار این ماجرا نگذشت. تلاش کرد تا صلحی بینشان دراندازد. وقتی دید توفیقی حاصلش نشده، با همسر خود دعوای صوری راه می انداخت تا تسکینی بر دل رنجور زن جوان همسایه باشد و مانعی بر دلسردی اش از ادامه زندگی.

"الجار ثم الدار" آموزه ای انسانی و اجتماعی برای ساخته شدن محیطی سالم و متعالی است. کدام نسخه حقوق بشری دنیا را می توان یافت که پا را از محدوده حفظ حقوق شهروندان فراتر نهاده و از انسان ها بخواهد که حتی از حق خود نیز بی هیچ چشمداشتی به نفع دیگران گذشت کنند؟ دانش آموختگان مکتب فاطمی، مدعیان احترام به حقوق بشر را خلع سلاح کرده اند! شهدای مدرسه عشق و وارستگی، نه تنها حقی از کسی ضایع نمی کردند بلکه با تأسی به سیره اهل بیت علیهم السلام از حقوق طبیعی خویش، مانند مال و مکنت و مقام و خانواده و جان، در راه صیانت از ارزش های شان گذشتند تا از ثمره خون پاکشان، امنیت و عزت و استقلال هموطنان و همکیشانشان تأمین شود.

شهید علی اصغر فرقانی، برای ادامه تحصیل عازم خارج از کشور بود که جنگ تحمیلی آغاز شد. او به بهشهر بازگشت و از همان جا عزم جبهه نمود. پایش که به جبهه رسید خواهش کرد کاری را به او بسپارند که از همه امور دشوارتر باشد.

شیخ محمدزمان ولی پور، ساعت ها بی خوابی و خستگی را در خط مقدم تحمل کرده بود. وقتی داشت به همراه همرزمانش به عقب باز می گشت، خودرویی آمد و درست زیر پایش ترمز کرد. شیخ حیا کرد از اینکه پشت تویوتا سوار شود در حالی که ممکن است رزمنده ای خسته تر از او جا بماند. عده ای سوار شدند و رفتند. محمدزمان پیاده به راهش ادامه می داد که خمپاره ای آمد و او را از شلمچه به عرش الهی رساند.

قاسم آهنگران می دانست که دیگر در این جهان ماندنی نیست. می گفت: من چند بار در عملیات شرکت کردم و وصیت نامه ننوشتم. ولی اکنون که وصیتم را می نویسم به این دلیل است که بارها در خواب دیده ام در آسمان ها پرواز می کنم. قاسم از شهادتش با خبر بود و با آگاهی و اراده پای در این راه گذاشت. او با رمز یازهرای والفجر هشت، آسمانی شد.

حسین طالبی نژاد تنها پسر خانواده اش بود. دوستش به او گفت: من از فرمانده ات رضایت می گیرم تا به شهر بازگردی و خانواده ات را از تنهایی دربیاوری. لبخندی زد و پاسخ داد: من خدا را دارم؛ او برای خانواده ام کفایت می کند. حسین نیز تربیت شده مکتب فاطمی بود و با ذکر یازهرا به جمع ملکوتیان پیوست.

مهرزادی مسئول ستاد لشکر25 کربلا بود. قبل از حرکت به خط مقدم خبر دادند که همسرش تماس گرفته و می خواهد با او صحبت کند. گفتند این آخرین تماس با پشت جبهه است. ارتباط عاطفی خسین علی مهرزادی با همسرش از کسی پوشیده نبود. اما هرچه اصرار کردند او به تماس همسرش پاسخ نداد. می گفت: نمی خواهم سیم شهادتم قطع شود! او می دانست که شرط وارستگی، قطع وابستگی است. این را گفت و به خط رفت و با رمز یا زهرا، حماسه شهادت را سرود.

فراموش نکنیم معرکه عشق شهدا، عارفانه و عاقلانه بود. آنان وقتی لبیک "قالوا ربّناالله" را سر دادند، عهدنامه "ثم استقاموا" را نیز امضا نمودند و بر صراط مستقیم پیروی از سیره ولایت، استوار ماندند. شهدا به نوحه و گریه بر اهل بیت علیهم السلام بسنده نکردند. آنان به وسع خویش کوشیدند تا پا جای پای بزرگان دین بگذارند. از این رواست که مریدان شهدا نیز باید پای در ورطه عمل گذاشته و گام هایی صادقانه در مسیر اهداف مقدس " اولئک هم الصادقون " بردارند. همرزم شهید علی یوسف زاده از او پرسید: تو که خودت اهل تهرانی و همسرت اهل رامسر، دوست داری بعد از شهادت کجا دفن شوی؟! پاسخ شنید: من اکنون که در قید حیاتم معلوم نیست کجا هستم! یک روز تهرانم و یک روز مازندران، یک روز در غربم و روزی در هفت تپه؛ حالا غصه قبرم را بخورم؟! اما دوست دارم به جای آنکه عده ای دور قبرم جمع بشوند، به راه و هدف من فکر کنند.1

حسبی الله خدا ما را بس

بودن با شهدا ما را بس

آن شهیدان که به خون می گفتند

هوس کرب و بلا ما را بس

1-      1- خاطره از کتاب دل و دریا، کنگره بزرگداشت سرداران و ده هزار شهید استان مازندران