طرحی برای نوسازی مدرسه عشق!

از روزی که امام گفت: مملکتی که بیست میلیون جوان دارد باید بیست میلیون تفنگ دار داشته باشد، بیش از سه دهه می گذرد. به رغم افزایش دو برابری جمعیت کشور هنوز ارتش بیست میلیونی مورد نظر حضرت امام شکل نگرفته است.

بیسج، نیروی مردمی و ایثارگر است که سابقه نقش آفرینی تاریخی آن در طول دفاع مقدس و نیز در تقابل با فتنه شوم 88 هیچ گاه از خاطر دلدادگان اسلام و انقلاب اسلامی محو نخواهد شد. الگو گیری از تشکل مقدس بسیج در بوسنی و سوریه ضامن پیروزی ملت های مظلوم گردیده است؛ شکی نیست.

آن چه انگیزه نگارش این سطور شد ضرورت توجه به آسیب هایی است که مانع از گسترش دامنه اعضای بسیج به نسبت وسعت جمعیتی کشور گردیده است. به راستی چرا هنوز نتوانسته ایم قاطبه مردم را جذب پایگاه های بسیج کنیم؟ این که بخشی از جامعه اصلاً دل خوشی از نظام ندارد جای نردید نیست ولی نمی توان این واقعیت را نادیده گرفت که اکثریت بلامنازع جمعیت کشور در کوران حوادث و بزنگاه های تاریخ، یار و پشتیبان صادق جمهوری اسلامی بوده اند. اینجانب به عنوان کسی که سه سال تجربه مسئولیت پایگاه بسیج را داشته به خوبی می دانم که بسیاری از مردم عادی کوچه و بازار با دعوتی دوستانه، ظرفیت الحاق به جمع نورانی بسیج را دارا هستند. با این وصف باید عیب کار را در جای دیگری جست.

یکی از موانع عضویت بخشی از مردم در بسیج، تبلیغات منفی دشمن است. هنوز عده ای گمان می کنند اگر جوانشان عضو بسیج شود در مواقع خطر و بحران مانند سیل و زلزله و... باید بالاجبار جانش را کف دست بگیرد و وارد معرکه شود. در حالی که ویژگی ممتاز بسیج، داوطلبی بودن فعالیت ها و خدمات نیروهای مخلص آن است.

برخورد و وجاهت اجتماعی مسئولان پایگاه ها هم در جذب مخاطب و جلب اعتماد عمومی تأثیرگذار است.

یکی دیگر از ضعف های بسیج، نداشتن برنامه جامع – دقت کنید عرض کردم برنامه جامع! - برای تخلیه شور حماسی و تقویت بنیه فکری جوانان است. این موضوع البته یکی از مطالبات مقام معظم رهبری از این نهاد بزرگ بوده است.

لازم به ذکر است تشکیل حلقه های بصیرت انصافاً یکی از اقدامات به روز و لازم بسیج است که به رغم بعضی ضعف های قابل اغماض، گام بزرگی برای آگاهی بخشی و جهت دهی جامعه به سمت آرمان های انقلاب محسوب می شود. اما نباید فراموش کرد که سرعت متغیّرهای جامعه بیش از سرعتی است که مسئولان فرهنگی ما برای واکنش به آن در نظر گرفته اند. در این راستا ضرورت ورود حرفه ای پایگاه های بسیج به عرصه های هنری، علمی و... انکارناپذیر است.

یکی از پیشنهادهایی که می تواند پایگاه های بسیج را از حالت خمودگی و انفعال خارج کرده و باعث ایجاد نشاط فکری و فرهنگی در بین بسیجیان گردیده و حوزه عضویت بسیج را گسترش دهد تغییر در نگرشی است که منجر به "مکان محوری" در تشکیل مجموعه های بسیج گردیده است. به راستی چه ضرورتی دارد یک پایگاه بسیج به صورت محله ای یا صنفی تشکیل شود؟ نگاهی به صدها مجموعه، حلقه و جلسات جوانانی که از نظر فکری در راستای اهداف سازمانی بسیج شکل یافته اند اما به دلیل نگاه محدود فرماندهان بسیج، جذب این نهاد مقدس نشده اند نشان می دهد که با انعطافی سازنده در نگرش های خشک سازمانی می توان دایره اعضای بسیج را به همه لایه های جامعه گسترش داد.

دردمندانه باید اذعان کرد تعلل در رفع یکنواختی مأموریت های بسیج، عدم ایجاد جاذبه برای جوانان نسل چهارم انقلاب، تعریف محدود و البته فاقد مبنا از پایگاه بسیج و ... عملاً باعث پیشتازی سایر مجموعه های فرهنگی نسبت به این نهاد مقدس در زمینه جذب مخاطب و تأثیرگذاری بر محیط گردیده است. اگر به نگاه ژرف مقام معظم رهبری توجه کرده و فرهنگ و تفکر بسیجی را فراتر از محدوده پرونده های پرسنلی پایگاه ها بدانیم بی تردید به این نتیجه خواهیم رسید که برای توسعه فعالیت های بسیج و جذب فعالان فرهنگی همسو، نوسازی مدرسه عشق و آبیاری شجره طیبه بسیج، ضرورتی اجتناب ناپذیر است.