حمله اتوبوسی، یک حرکت احساسی نبود!
حمله اتوبوسی به نیروهای انتظامی در تهران، یک اتفاق احساسی نبود. چنان که دیدید بعد از آن نیز دراویش با خودروهایی دیگر به جان مأموران افتادند.
دراویش معتقد بودند که یکی از دوستانشان به اشتباه و غلط بازداشت شده است. حتی اگر بپذیریم که بازداشت فرد مذکور، خطا بوده، نوع اعتراض به این موضوع نمی تواند در قالبی چون قتل مأموران انتظامی و بسیج، ظهور پیدا نماید. آیا صرفاً یک فضای احساسی منجر به حمله ناجوانمردانه دراویش و اوباشگری آنان گردید؟
حقیقت امر این است که مبنای فرق صوفی و دراویش بر رجحان "طریقت" نسبت به "شریعت" استوار است. آنها معتقدند رسیدن به خدا از راه های مختلف و متعددی آن هم بنا بر فهم و دریافت شخصی افراد ممکن بوده و آن چه اهمیت دارد صرف حس و باور رسیدن و فنای فی الله است. از این رواست که می بینید بخشی از دراویش نماز را ترک گفته اما از طریق شرب خمر و گاه تجاوز جنسی به دنبال رشد معنوی و تقویت حسّ وارستگی! و دل کندن از مادیات هستند!
مبنای حمله ناجوانمردانه و وحشیانه به مأموران انتظامی و بسیج و حتی مردم معمولی و اموال عمومی را باید بر مدار همین باور غلط جستجو کرد. طریقت محوری در واقع همان مبنای منافقین و اغلب مارکسیست ها و مجموعه ماتریالیست ها در توجیه پذیر بودن "وسیله" برای نیل به "هدف" است. برای همین است که می بینید از منافقین و داعش و القاعده و آل سعود تا آمریکا و صهیونیسم و همه تربیت شدگان مکتب ماکیاول، برای حفظ منافع خود، ارتکاب هر جنایتی را در حق زن و کودک و پیر و جوان و بیگناه و ... جائز می شمارند.
ده دوازده سالی است که پیروان فرقه موسوم به دراویش، در قم، بروجرد، دزفول، گراش، تهران و ... دست به اقدامات خشونت آمیز زده اند بی آن که برخورد قاطعی را از سوی حاکمیت شاهد باشند. در برخی موارد البته دلجویی از این طیف متوحش نیز رخ داد که نتیجه اش جری تر شدن این اوباش دین گریز گردید.
باید دید این بار مسئولان قضایی و امنیتی آیا بی اعتنا به جنجال آفرینی رسانه های بیگانه و احیاناً برخی مطامع انتخاباتی، اغتشاشگران درویش مسلک را متنبه ساخته و درس عبرتی فراموش ناشدنی به آنها خواهند داد؟
