حرف " ک" را از ادبیات فارسی حذف کنید!
من که معتقدم حرف سخیف " ک " را باید از ادبیات فاخر ایران حذف کرد! می پرسید برای چه؟! خبر را نشنیده اید؟! همین بخشنامه جدید وزارت فخیمه ارشاد را می گویم که هر نوع پرداختن به موضوع قرارداد ... را در مطبوعات ممنوع کرده است. منظورم قرارداد ... است. همان که اولش " ک " دارد. دو زاری تان افتاد؟! همان قرارداد رسوایی که گاز ایران را چهارده برابر زیر قیمت به یک شرکت به ظاهر اماراتی به فروش می رساند. فروش که نه، پیشکش می کند. همان قراردادی که این روزها دادگاه لاهه درحال بررسی آن است. منظورم قراردادی است که آقازاده فراری به خاطر آن از ترس محکومیت به فساد توسط دادگاه کانادا ترجیح داد به رغم وجود اتهامات متعدد اقتصادی و امنیتی به ایران برگردد و برخورد قاطع قوه قضائیه را تحمل کند! آفرین، الان دیگر متوجه منظور من شدید!
خبر دارید که وزارت ارشاد دستور داده دیگر کسی در مطبوعات حق ندارد به این موضوع بپردازد! حالا خوب است رئیس دولت حقوق دان است نه سرهنگ وگرنه تا به حال برای حل دغدغه های دولت چندبار حکومت نظامی اعلام شده بود خدا می داند، به خصوص در روزهای خطرناکی مثل نه دی.
بعد از دولت سازندگی سابقه نداشت که پرداختن به فساد اقتصادی در نشریات ممنوع شود. احتمالاً این فرمان در راستای برخورد با ویژه خواران تحریم صادر شده است! تا الان هم غیر از مهرداد بذرپاش کس دیگری به این مصوبه اعتراض نکرده است. البته شاید اعتراض کرده باشند ولی رسانه ها از ترس تبعات حقوقی به کارگیری نام قرارداد که با حرف زشت " ک " شروع می شود حاضر به انعکاس آن نشده باشند. من خودم هم از نوشتن این کلمه زمخت ابا دارم. کار است دیگر، می ترسم این قانون ممنوعیت شامل وبلاگ ها هم بشود. برای من که بارها – جز یکبار - از دست دادگاه ویژه و قوه عدلیه در امان مانده ام خوب نیست که حالا توسط مأموران ارشاد؟ فیلتر بشوم. کسر شأن است به خدا. قضیه مثل همان مثال معروف می ماند که همه را برق می گیرد و ما را چراغ نفتی!
اتفاق جالبی است، نه؟! بگذارید ماجرا را این جوری نگاه کنیم: شما حق دارید در روزنامه تان نص صریح کلام وحی را زیر سوال ببرید، می توانید برخلاف قوانین موجود با استفاده از فیلترشکن دنبال دیپلماسی فیسبوک و توئیتر باشید، ممیزی کتاب را می شود بی سر و صدا برداشت تا امثال جلایی پور و دیگر نویسندگان مطبوعات زنجیره ای آزادانه و در قالبی جدید به تحریک افکار عموم بپردازند و کسی نباید مخل این نوع آزادی باشد، ناصری و موسویان و دیگر متهمان اقتصادی و امنیتی حق دارند به کشور بازگردند و به ریش نهادهای متولی امنیت و قضا با صدای بلند بخندند، متهمان امنیتی حتی می توانند وزیر یا معاون وزیر بشوند و این عین معنای اعتدال و پرهیز از افراط است، آزادی صدای خوانندگان مؤنث هم یک حق اجتماعی است، مدافع تشکیلات خبیث مجاهدین خلق حق دارد تریبون دانشگاه را به دست بگیرد، سیاه نمایی و پرداختن به اتهامات درست و غلط مسئولان قبل و نام بردن بی واهمه از متهمان غیر مرتبط با دولت کنونی، به رغم عدم اثبات قضایی، کاملاً آزاد است، پارس سگ هم نوعی هنر است و از این رو جنازه سگ های زرد عیّاش را هم باید در قطعه هنرمندان دفن کرد، مبارزه با ماهواره کاری عبث است و دسترسی به صدا و تصویر برادران و خواهران آن ور آب را نباید محدود کرد، ... همه اینها آزاد است. اصلاً پیام حماسه پنجاه ممیز هفت دهم درصدی انتخابات دستیابی به آزادی است.
البته همه می دانند که آزادی بی حد و حصر هم ضرر دارد. بنابراین برخی موارد از حیطه شمول آن خارج است. گویندگان و نویسندگان باید آزاد آزاد باشند. دیگر ممنوع القلم نداریم. فقط کسی حق ندارد از قرارداد ترکمنچای " ک " چیزی بنویسد. یک استثنا که به جایی بر نمی خورد؛ آن هم درباره آقازاده هایی که در کل، استثنا هستند. به هر حال وقتی اسم متهم ردیف اول پرونده فساد " ک " را می دانید، این را هم باید بدانید که ورود به "حریم سلطان" چه تبعاتی دارد!
