امام عصر (عج) تا هزار سال بعد ظهور نمی کند!

تمام هستی ما فدای یک لحظه نزدیک تر شدن ظهور حضرت. خدا کند توفیق یارمان باشد و زمان ظهور را درک کنیم؛ اما آمدیم و توفیق یارمان نبود و زمان ظهور حضرت را درک نکردیم ...

من دست همه این بخش از علمای بزرگوار که با بروز هر اتفاقی، شواهد ظهور را یکی پس از دیگری ردیف می کنند و مژده فرج را سر می دهند با افتخار می بوسم. اما آمدیم و این بار هم حدس این بزرگواران غلط از آب در آمد. آمدیم و داعش، لشکر سفیانی نبود.

مگر چند سال پیش برخی بزرگان نگفتند که بروز بیماری سارس و سیاه زخم از شواهدی است که نزدیکی ظهور را نشان می دهد؟ مگر آن روحانی عزیز نگفت که سال 1425 قمری سال ظهور خواهد بود؟ مگر بزرگوار دیگری در سال 82 نگفت که دو سال دیگر ظهور را درک خواهید کرد ...؟

یک نفر بلند شود و فهرستی از اینگونه پیش گویی ها تهیه کند. زمان علامه مجلسی از این مصادیق را کم ردیف نکردند و قول ظهور را در جامعه فریاد نزدند؟ آخرش چه شد؟

من ریشه همه این وعده و وعیدها را می گذارم به حساب خوش بینی و دل صاف گویندگانش. البته بعضی ها هم شاید از تحمل فشارها خسته شده اند؛ بعضی ها هم می خواهند بی خیالی و یکجا نشینی خودشان را توجیه کنند و ...

آیا حواسمان به عوارض این نوع وعده ها هست؟ آیا می دانیم چه تعداد از مردم عادی جامعه به خاطر اعتمادی که به ما دارند دلشان را به این حرفها خوش می کنند و بعد که عدم تحقق وعده هایمان را می بینند ممکن است که از اساس – نعوذ بالله- منکر اصل مسئله غیبت و ظهور بشوند؟ از آن طرف امید زیادی به ظهور، زمینه را برای شیادهای فرصت طلب مهیا می سازد تا نزد عده ای  ساده لوح، وجهه ای کسب کرده و نان و روغنی به سفره خود بیفزایند. می دانید من در همین چند سال اخیر با چند امام زمان و نایب خاص ایشان دیدار و گفتگو داشته ام؟! از یکی شان هم سمت امامت جمعه قم را کسب کردم!!

الغرض؛ اگر آقا ظهور کرد ما نوکرش هم هستیم و انشاءالله فدایی راه و قدمش خواهیم بود؛ اما اگر امام زمان (عج) در زمان ما ظهور نکرد آیا دین خدا ناقص مانده و ما بلاتکلیف هستیم؟

به لطف حق، دین خدا کامل است و وظایف همه ما روشن و واضح، پس دلیلی برای رخوت و سستی و یکجا نشینی نداریم.

من خودم را نایب امام زمان می دانم! چطور انسان می تواند خلیفة الله باشد اما نمی تواند جانشین امام خودش بشود؟ البته این ادعا را درباره خودم به مزاح طرح کردم ولی واقع امر این است که هر کس رنگ و بوی امام زمانی به خود بگیرد و با رفتار و گفتارش محبت مردم را به امام عصر و اسلام جلب کند می تواند در حلقه مریدان واقعی حضرت شمرده شود.

این روزها به خاطر اوضاع عراق، دوباره بحث نزدیکی ظهور در جامعه مطرح شده است. خوب است به جای آن که دلمان را به این حرفها خوش کنیم خودمان را شبیه منتظر واقعی دربیاوریم. کسی که می خواهد سوار یک اتوبوس بشود اول لباس بیرون را به تن می کند. از خانه بیرون می زند، راهش را مشخص می کند، ایستگاه مورد نظرش را انتخاب می کند، آن وقت که سر جایش قرار گرفت می تواند ادعا کند که من منتظر اتوبوس هستم.

راستش ما یک روز عمر خود را هم که تجزیه و تحلیل کنیم معلوم نیست چقدرش را شبیه به یک منتظر واقعی سپری کرده ایم. ظهور را نمی شود از روی ماجراجویی یا راحت طلبی، انتظار کشید. برای ظهور باید برخواست و بی ادعا، رسم مسلمانی را آموخت. هر وقت در عمل مسلمان شدیم و آداب دین را آموختیم آن وقت ادعا کنیم که منتظریم و برای ظهور حضرت آماده شده ایم. من امضا می دهم ظهور، هزار سال به تعویق افتاده! حالا مواظب باشیم دین خدا غریب نماند. استادی داشتیم که می گفت مظلوم تر از حسین علیه السلام، خدای حسین است! تفسیرش پای خودتان.