اقیانوس آرامش!

 

این ایام شیوع کرونا که بحث مواسات مطرح بود توفیق شد هدایای مردمی را به خانه بعضی از نیازمندان برسانم. افرادی را از قبل می شناختم که هشتشان گرو نهشان است و با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند. با این که بسته ها را محترمانه و بی جلب توجه به در خانه شان می بردم ولی به راحتی قبول نمی کردند و می گفتند که از ما محروم تر هم هست. برای اینکه شخصیتشان خدشه دار نشود ادعا می کردم که این بسته ها مربوط به افراد نیازمند و محروم نیست و شرط خاصی ندارد و من به هر کس دلم بخواهد می توانم برسانم و عشقم کشید که بدهمش دست شما و ... به ضرب زور بالاخره قبول می کردند.

عده ای هم بودند که وقتی به گوششان می رسید می آمدند دعوا که چرا به ما از این بسته ها ندادی و ...؟ می گفتم مومن خدا تو حقوق ثابت داری. خانه شخصی داری ماشین داری الحمدلله خدا بیشترش کند؛ خوب بنشین سرجایت و دستت را بیخود دراز نکن.

جایی در حدیثی از امام حسن علیه السلام و نیز حضرت علی علیه السلام خواندم که بدتر از فقر، احساس فقر است.

در زندگی بعضی ها دیده ایم که به رغم برخورداری از نعمات مختلف مادی، حس نیاز، زجرشان می دهد و همواره در تلاطم افزایش دارایی خود هستند و گمان میکنند از چرخه روزگار عقب مانده اند. این طور افراد هیچ لذتی از دنیا نمی برند چون روحشان همواره در سختی است و اعصابشان تحت فشار افکار منفی و خودخواهانه در عذاب قرار دارد.

و افرادی را هم دیده ایم که به کم بضاعتی خود قانع هستند. گل لبخند از لبشان محو نمی شود و آرامش در وجودشان موج می زند و از زندگی لذت می برند.

واقعا تا زمانی که افکار و جهان بینی ما درست نشود نمی توانیم درست زندگی کنیم.

راستی تا یادم نرفته بگویم در احادیث هم داریم خدا در آخرت با کسانی که به کم دنیا راضی هستند و حرص نمی زنند و سخت نمی گیرند، سخت رفتار نخواهد کرد.